Ο Άλεξ Ίνγκλις θα έπρεπε να γίνει κέρινο ομοίωμα, άγαλμα, πίνακας, η φωτογραφία του να φυλαχθεί και να βρεθεί χώρος για να εκτεθεί. Μαζικά. Μέσα σε γυάλινη προθήκη, πίσω από καλά οριοθετημένο χώρο και οπωσδήποτε φυλασσόμενο! Δίπλα από το έκθεμα (διαλέξτε εσείς τη μορφή) η επιγραφή “παρακαλώ μην αγγίζετε” απλά δείτε και θαυμάστε.

Θαυμάστε τη χάρη και την απλότητα, την ομορφιά και την ποίηση! Η αναφορά στην πιο “μαγική” μορφή λόγου δεν είναι τυχαία. Τα τεκμήρια όμως αργότερα. Για την ώρα θυμηθείτε το εύθραυστο του καλλιτέχνη-καλαθοσφαιριστή, του παίκτη που δεν σε έπειθε και τόσο όταν τον έβλεπες να τρέχει στο παρκέ. Αγκομαχούσε, το βλέμμα του είχε κάτι το παραιτημένο, τα άνω άκρα κινούνταν χαλαρά και το σώμα λεπτοκαμωμένο.

Και όμως… Αυτός ο αθλητής, ύψους 2.01μ. και βάρους 86 κιλών, κυριάρχησε τη δεκαετία του ’80 με τη φανέλα των Ντένβερ Νάγκετς. Ούτε ο Μάτζικ, ούτε ο Μπερντ, ούτε ο Ντομινίκ Ουίλκινς, ούτε ο Τζόρνταν αργότερα, υπήρξαν πιο αποτελεσματικοί σκόρερ από τον Ίνγκλις εκεί την περίοδο. Αν η ομορφιά είναι η χώρα του ποιητή σύμφωνα με τον Πόε, η λεπτότητα ήταν ο χώρος του Ίνγκλις. Άφταστος, ανέγγιχτος, άφθαρτος, άπιαστος και αδικημένος, σχεδόν αγνοημένος. Η ικανότητα του σκορ πάντα “μιλούσε” στα αγγλικά (in English) στο ΝΒΑ... Thank you Alex English. [από το “Sports Illustrated”,δημοσιευμένο τον Δεκέμβριο του 1985]

Ένας εκτός ισορροπίας σούπερ σταρ!

Η αφόρητα προβλέψιμη ερώτηση “ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας;” έχει την εξής απρόσμενη απάντηση στην περίπτωση του Άλεξ Ίνγκλις: η ανισορροπία! Ο ίδιος συγκεκριμένα είχε αναφέρει ότι “το παιχνίδι μου χαρακτηρίζεται από μια εκτός ισορροπίας ροή”. Ε, με μία λέξη, ανισορροπία. Στην πραγματικότητα όλα έδειχναν εκτός ισορροπίας στη ζωή του. Έφερνε το παιχνίδι των ψηλών στα μέτρα του, πετυχαίνοντας καλάθια με φινέτσα και εξυπνάδα παρά με ωμή δύναμη. Γεμάτος χάρη όταν εκτελούσε -οι συμπαίκτες του τον αποκαλούσαν Μπαρίσνικοφ- την ίδια στιγμή όμως ο τρόπος που έτρεχε ήταν παράξενος (σαν να ξεκινούσε με το λάθος πόδι, έτρεχε με το ένα χέρι...). Εκτός γηπέδου ήσυχος και ρομαντικός, εγωκεντρικός και ψυχρός. Το πιο “εκτός ισορροπίας” ήταν η ελάχιστη δημόσια αναγνώριση, κι ας είχε πολλά χρήματα, κι ας ήταν, αντικειμενικά, παίκτης σούπερ σταρ.

Η παραπλάνηση του μη χαρισματικού

Αν ο Ίνγκλις καλούνταν σε ένα φανταστικό δικαστήριο να δικαιολογήσει τον χαρακτηρισμό “σούπερ σταρ”, το ισχυρότερο τεκμήριο του θα ήταν τα αναρίθμητα καλάθια που σημείωσε στην καριέρα του. Οι 25.613 (μ.ο 21.5) πόντοι είναι η καλύτερη απόδειξη του γιατί ανήκει στο κλαμπ των κορυφαίων του ΝΒΑ. Η δεκαετία του ΄80 είναι η πιο παραγωγική και ιδιαίτερα στα μέσα αυτής έμοιαζε ασυναγώνιστος στο τομέα του σκορ. Και όμως... Στο άκουσμα του ονόματος του δεν προκαλείται ταραχή, θαυμασμός, κάποια ενθουσιώδης αντίδραση. Οι παλμοί δεν ανεβαίνουν, ηρεμία και ησυχία. Σχεδόν αδιαφορία. Μάλλον είναι προέκταση των όσων κάνει εντός και εκτός παρκέ. Καλύτερα του τρόπου με τον οποίο τα πραγματώνει. Τίποτα το θεαματικό, πομπώδες, φασαριόζικο. Αθόρυβος και με την παραπλάνηση του μη χαρισματικού. Ευτυχώς, οι Νάγκετς τον ενέταξαν στο δυναμικό τους στην καλύτερη του στιγμή αγωνιστικά.

Σαν να ανέβαινε σκάλα

Ο Ίνγκλις ήταν ένας πολύ καλός σουτέρ, γι' αυτό και ξεχώρισε. Όχι ακριβώς. Αναδιατύπωση. Ο Ίνγκλις διέθετε σουτ, τεχνική, που κανείς άλλος δεν μπορούσε να αντιγράψει και φυσικά να σταματήσει. Το σουτ δεν ήταν ποτέ ανέφικτο γι' αυτόν. Οποιαδήποτε κι αν ήταν η συνθήκη κάτω από την οποία έπρεπε να σουτάρει. Ακόμη κι αν η αντίπαλη άμυνα ήταν γεμάτη, υπήρχαν πολλά κορμιά, κίνηση, αυτός είχε πάντα τον τρόπο να σουτάρει και να σκοράρει τις περισσότερες φορές. Γιατί; Διότι τέντωνε όσο κανείς τα χέρια του όταν εκτελούσε. Εκεί που ο θεατής νόμιζε ότι ο αμυντικός θα τον κόψει, αυτός ανέβαινε, κι ανέβαινε... σαν να ανέβαινε σκάλα. Ο ήχος που έβγαζε το διχτάκι μετά την επαφή του με την μπάλα, ήταν το τελειωτικό “χτύπημα” για τους αντιπάλους. Το εκνευριστικό για κάθε άμυνα ήταν πως ο Ίνγκλις δεν ντρίμπλαρε σχεδόν καθόλου, δεν έβαζε την μπάλα στο παρκέ για να σουτάρει, δεν έτρεχε πολύ γρήγορα. Ωστόσο, βρισκόταν σε διαρκή κίνηση και πάντα, μα πάντα, θα έβρισκε χώρο για να πάρει την πάσα και να σουτάρει.

Φιλάνθρωπος, ποιητής, ξεχωριστός

Ο Ίνγκλις κατάφερε να ξεχωρίσει με τον δικό του τρόπο. Μοναδικός διότι δεν θύμιζε κανέναν από τους σπουδαίους παίκτες της εποχής του. Ούτε Τζούλιους Έρβινγκ, ούτε Ντομινίκ Ουίλκινς, ούτε Μπέρναρντ Κινγκ. Ο Άλαν Μπρίστοου, βοηθός τότε στο προπονητικό επιτελείο των Νάγκετς, μόνο τον Μπόμπι Ντάντριτζ (γκαρντ/φόργουρντ των Μπακς την περίοδο 1969-77) μπορούσε να βάλει δίπλα του. Παρ’ όλα αυτά, το παιχνίδι του έμεινε ανεπηρέαστο δίχως δάνειο από κάποιον άλλον καλαθοσφαιριστή.

Ο Ίνγκλις όμως δεν είχε ταίρι και στην εκτός γηπέδου δραστηριότητα. Στο All Star Game του 1984 έπεισε τους συμπαίκτες του να δωρίσουν την αμοιβή τους στα θύματα της ανθρωπιστικής κρίσης στην Αιθιοπία. Κανείς δεν μπορούσε να του αρνηθεί, μια και οι προθέσεις του ήταν πάντα έντιμες και ειλικρινείς. Η φιλανθρωπία δεν ήταν η μόνη ευαισθησία, αλλά και η Τέχνη. Εξέδωσε δύο ποιητικές συλλογές και ασχολούνταν αρκετά με την επιστημονική φαντασία. Τον ενδιέφερε ωστόσο και το μυστήριο του σύμπαντος, γι’ αυτό και ήθελε να μετάσχει εθελοντικά στο διαστημικό πρόγραμμα της χώρας του. Τα πάντα για τον Ίνγκλις εκκινούσαν από τον τρόπο που αντιλαμβανόταν τα πράγματα. Κάτι μέσα του τον έκανε ιδιαίτερο Κι αν οι αμυντικοί δεν χρειαζόταν να κοιτάνε μέσα του και έπρεπε απλά να τον περιορίζουν, κανείς, μα κανείς, δεν μπορεί να αρνηθεί ότι ήταν ξεχωριστός.

Πηγή

-Sports Illustrated