Ο Μίκαελ Σκίμπε καλείται να γίνει ο ήρωας που θα νικήσει τον Ότο Ρεχάγκελ! Και όχι μόνο αυτόν. Έναν ολόκληρο κόσμο που είναι απέναντι του και τον αμφισβητεί και περιμένει απ' αυτόν τα πάντα: Την πρόκριση της Ελλάδας στο Euro 2020. Ο στόχος, όπως πάντα, είναι συγκεκριμένος και ιδιαίτερα απαιτητικός.

Εντούτοις, το διακύβευμα είναι μεγαλύτερο, διότι κινδυνεύουμε να αποκοπούμε από το πολύ πρόσφατο παρελθόν μας που είναι λαμπρό (Euro 2004) και πάνω απ' όλα άξιο. Η Ελλάδα δεν καλείται να επιστρέψει στο προσκήνιο, όσο σε αυτό που δείχνει να παραδίδει: την αξιοπιστία της! Ναι, κανείς δεν έχει συμβόλαιο με την επιτυχία, όμως έχει συμβόλαιο με την έξωθεν καλή μαρτυρία και αυτή την αποκτάς αν μένεις συνεπής και σταθερός. Η Εθνική που ήξερε να στέκεται στο γήπεδο, να παίρνει αποτελέσματα και να κερδίζει, πελαγοδρομεί και τώρα προσπαθεί να ανακτήσει την ψυχραιμία και την ηρεμία της.

Ο Σκίμπε είναι ο Γερμανός που πρέπει να “συναντήσει” τον άλλο Γερμανό και να βρει ξανά τον δρόμο τον ανηφορικό, τον δύσκολο, μα και αυτόν που οδηγεί στην επιτυχία. Δεν πρέπει να μιμηθεί όμως, αλλά να “σκοτώσει” το φάντασμα του Ότο που έχει στοιχειώσει την Ελλάδα. Ο Σκίμπε οφείλει να σώσει και να “αιχμαλωτίσει” το κύρος της ομάδας, να της δώσει ξανά την αξιοπρέπεια της, αφού κερδίσει εχθρούς και “φίλους”. Πάνω απ' όλα πρέπει να σταθεί απέναντι στον εαυτό του και να αναρωτηθεί “Και τώρα, Μίκαελ;” όπως έκανε ο Χανς Φάλαντα στο “Και τώρα, ανθρωπάκο;”.

Κόντρα στο σύνολο

Ο Χανς Φάλαντα ήξερε ότι δεν χωρούσαν συναισθηματισμοί όταν έγραψε το “Και τώρα, ανθρωπάκο;”. Ο Φάλαντα, ο αδικημένος από τον λογοτεχνικό κόσμο συγγραφέας, μέσα από τα βιβλία του, ιδιαίτερα το εν λόγω, μας οδηγεί να τον κατατάξουμε στους πραγματιστές. Σε αυτούς που βλέπουν την εικόνα ως έχει και όχι όπως θα ήθελαν να είναι. Ο Σκίμπε πρέπει να ακολουθήσει το παράδειγμα του και να δει τα πράγματα όπως είναι: η εθνική Ελλάδος δεν εξελίσσεται, ούτε και ο ίδιος. Το παιχνίδι με την Ουγγαρία ήταν χαρακτηριστικό παράδειγμα του “κοιτάμε, αλλά δεν βλέπουμε”. Δεν αρκεί όμως να δούμε, αλλά να πράξουμε και ο Μίκαελ Σκίμπε καλείται να κάνει την πιο μεγάλη πράξη: να γίνει ο αντιήρωας του ομοσπονδιακού συγκροτήματος ποδοσφαίρου! Δεν του ταιριάζει ο ρόλος το ήρωα ή τουλάχιστον όχι αυτός με την κλασική έννοια του όρου. Ο Σκίμπε ομοιάζει με τον Γιοχάνες Πίνεμπεργκ, τον πρωταγωνιστή του μυθιστορήματος του Χανς Φάλαντα. Ο Σκίμπε πρέπει να πάει κόντρα στο σύνολο, αυτή είναι η πραγματικότητα. Και από αυτή καλείται να απεγκλωβιστεί! Πρέπει να ελευθερώσει τον εαυτό του από την πιεστική ανάγκη του αποτελέσματος και να δώσει ξανά στην εθνική ομάδα την αξιοπιστία της, την αξιοπρέπεια της, μόνο έτσι οι τροχοί θα κινηθούν και όλοι μαζί -παίκτες, προπονητής- θα προχωρήσουν, εξελιχθούν.

Το αδηφάγο περιβάλλον

Ο Γιοχάνες Πίνεμπεργκ προσπαθεί να επιβιώσει στη Γερμανία του '30. Η χώρα του ηττημένη και κατεστραμμένη από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Το παγκόσμιο οικονομικό κραχ του 1929 επιβαρύνει τη σχεδόν “νεκρή” γερμανική οικονομία. Όλα καταρρέουν, η Δημοκρατία της Βαϊμάρης αδυνατεί να αντιμετωπίσει αυτό που έρχεται και είναι άγριο, απάνθρωπο με χρώμα φαιό. Το πολιτικό πάθος γίνεται μίσος και ο νόμος της ζούγκλας η μόνη αρχή. Το περιβάλλον του Σκίμπε δεν είναι τόσο επικίνδυνο, όμως είναι αδηφάγο και όταν έρθει η ώρα θα ζητήσει την κεφαλή του επί πίνακι. Ο Πίνεμπεργκ είναι εγκλωβισμένος και αμήχανος μπροστά σε μια κατάσταση που τον υπερβαίνει. Δεν ξέρουμε αν για τον Σκίμπε η όλη κατάσταση τον υπερβαίνει, όμως η αμηχανία φαίνεται, εντός και εκτός γηπέδου. Ο Σκίμπε ανήκει στον μέσο όρο και αυτό είναι το πρόβλημα. Το να ανήκεις σε αυτή την κατηγορία δεν είναι κακό, όμως το να μένεις σε αυτήν είναι. Ελλοχεύει ο κίνδυνος της αδιαφορίας ως προς το πρόσωπο σου, η απόρριψη χωρίς να σε δουν και να σε ακούσουν. Ο Σκίμπε καλείται να διαλέξει με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει και αυτό μόνο δια της τόλμης και του ρίσκου μπορεί να γίνει. Αν ο Γερμανός καταλήξει να αφήσει τον πάγκο της εθνικής χωρίς να έχουμε τίποτα να τον θυμόμαστε, θα έχει αποτύχει παταγωδώς.

Μόνος πορεύεται...

Ο Φάλαντα βάζει τον ήρωα του στην πιο μεγάλη δοκιμασία, να μην υποτιμήσει τον εαυτό του. Να επιβιώσει κρατώντας τις αρχές και τις αξίες του. Τα καταφέρνει, αλλά χάνει τα πάντα στο τέλος. Ο Σκίμπε καλείται να δείξει ότι μπορεί να κάνει κάτι παραπάνω στην καριέρα του, να εμπλουτίσει το βιογραφικό του με μια σημαντική επιτυχία (Euro 2020) και να μη μείνει μόνο η παρουσία σε ένα κομμάτι χαρτί, σε μια άχαρη θέση στο γήπεδο. Ο Χανς Φάλαντα στο “Και τώρα, ανθρωπάκο;” μας προσφέρει λόγια αιχμηρά, πικρά, ειρωνικά και μας δίνει την εικόνα ενός ανθρώπου που προσπαθεί να σταθεί όρθιος εν μέσω καταιγίδας. Για τον Σκίμπε οι αιχμές και η ειρωνεία περισσεύουν και όπως ο Γιοχάνες Πίνεμπεργκ πορεύεται μόνος με τη γυναίκα και το παιδί του, έτσι και ο Γερμανός μόνος με τους στενούς του συνεργάτες πάει και ίσως καταφέρει να μας δώσει κάτι νέο, κάτι που θα ακουμπά στο παρελθόν και θα το αφήνει μια και καλή πίσω.