Ο Ζοσέ Μουρίνιο παραμένει ο “Special One”, κρατά το στέμμα και τους τίτλους του. Αλίμονο! Καθένας έχει κατακτηθεί με κόπο στα πεδία των ποδοσφαιρικών μαχών και εκεί ο Πορτογάλος έδειξε ότι γνωρίζει όσο λίγοι την τέχνη του πολέμου. Το στέμμα όμως μένει στη γυάλινη προθήκη και στην απαλότητα του βελούδινου μαξιλαριού όπου ακουμπά.

Νέο παιχνίδι στα φρουτάκια! Το «Rise of Olympus» προσγειώθηκε στην Sportingbet.gr!

Ο κάτοχος του δεν τολμά, πια, να το βγάλει και να το φορέσει. Δεν του λείπει η αυτοπεποίθηση, η έπαρση και το κύρος της θέσης. Αυτά έχουν εγγραφεί πλέον στον νου και στη συνείδηση. Μόνιμα χαρακτηριστικά της συμπεριφοράς του. Αυτό που λείπει στον ασυμβίβαστο Ζοσέ είναι το κοινό, οι υπήκοοι καλύτερα μιας και μιλάμε για βασιλιά. Ο κόσμος αρχίζει να απομακρύνεται απ' αυτόν και στο αχανές βασίλειο του περιφέρεται μόνος με λίγους πιστούς και πολλά φαντάσματα να στοιχειώνουν σιγά σιγά την πορεία του. Σαν άλλος βασιλιάς Ληρ βλέπει την επικράτεια του να χάνεται και να περνά σε ξένα, φθονερά, χέρια. Δεν παραδίδει την εξουσία όπως ο σαιξπηρικός ήρωας, αλλά η προδοσία και ο πόνος της απώλειας είναι ίδιος. Ο Ζοσέ Μουρίνιο πασχίζει να κρατήσει τη σημαία του ψηλά, μόνο που τώρα πρέπει να αντιμετωπίσει τον εαυτό του! Το στέμμα δεν θα τον προδώσει ποτέ, το είδωλο του;

Ο κύριος Μουρίνιο

Ο μαθημένος να κερδίζει Ζοσέ μαθαίνει πως είναι να χάνεις. Τώρα που είναι αργά. Ο εθισμός στην επιτυχία λειτούργησε παραισθητικά και ο Πορτογάλος πίστεψε ότι η κορυφή χωρά μόνο αυτόν. Για πάντα. Δεν το εκστόμισε βέβαια, αλλά η συμπεριφορά, οι αντιδράσεις, τον πρόδιδαν. Στο σαιξπηρικό δράμα ο Ληρ αποφασίζει να μοιράσει το βασίλειο του στις τρεις θυγατέρες του, τη Γονερίλη, τη Ρεγάνη και την Κορδέλια. Το κάνει όχι από ανάγκη, αλλά επειδή έμεινε πολλά χρόνια στην εξουσία. Η πολυετής παραμονή τον κούρασε και ξέρει ότι δεν έχει τις δυνάμεις να τη διαχειριστεί πια. Θέλει μόνο να αποσυρθεί και ζητά την αγάπη των παιδιών του ως εγγύηση για ήσυχα γεράματα. Ο Μουρίνιο δεν μπορεί να καταλάβει ότι πέρα από τον θάνατο δεν υπάρχει τίποτα σταθερό. Όλα είναι ρευστά και όλα μεταφέρονται από γενιά σε γενιά, από άτομο σε άτομο δίχως χρονικό περιορισμό. Η εξουσία του Μουρίνιο θα τον αφήσει γιατί πρέπει να πάει σε κάποιον άλλο. Ο Πορτογάλος πρέπει να περάσει την πιο δύσκολη φάση της καριέρας του: τη μετάβαση από “Special One” σε... “One”. Ο “Ξεχωριστός κ. Μουρίνιο” θα γίνει ο “κύριος Μουρίνιο”, έτσι απλά.

Το δηλητήριο της προδοσίας

Ο βασιλιάς Ληρ προδίδεται από τις κόρες του, οι οποίες βάζουν πάνω απ' όλα τη δύναμη και την ισχύ του βασιλείου. Ο Μουρίνιο συμπεριφέρεται σαν να τον έχουν προδώσει, κι ας γνωρίζει ότι ο κόσμος του επαγγελματικού ποδοσφαίρου είναι αμείλικτος. Ίσως γι' αυτό ζητά σεβασμό και υπενθυμίζει τα τρόπαια του (το έκανε μετά την ήττα από την Τότεναμ). Ίσως τον έχει προδώσει η διοίκηση της ομάδας που δεν ικανοποιεί τις απαιτήσεις του. Ίσως κάποιοι παίκτες. Ίσως οι φίλαθλοι νιώθουν ότι δεν αξίζει να τον εμπιστευτούν πια. Ποιος ξέρει; Το σίγουρο είναι ότι φέρεται ανώριμα, είναι θυμωμένος και γεμάτος παράπονο για την αγάπη που δεν του προσφέρεται πια. Μάλλον, λάθος. Στην περίπτωση του η αγάπη αντικαθίσταται από τη λατρεία, αλλά στους βασιλιάδες δεν αξίζει κάτι τέτοιο παρά μόνο σεβασμός και δέος. Και ο ποδοσφαιρικός κόσμος έχει πάψει να αισθάνεται δέος μπροστά στον Ζοσέ Μουρίνιο.

Ο δρόμος του διαβόλου

Ο βασιλιάς Ληρ αφού οδηγείται στην αυτοεξορία λόγω της προδοσίας, αρχίζει να χάνει τα λογικά του. Φαντάσματα του παρελθόντος από το σκοτεινό και αιματηρό του παρελθόν τον στοιχειώνουν. Ο Ζοσέ παραμένει οξυδερκής, εύστροφος, έτοιμος για τα πάντα. Ξέρει πολύ καλά ποιος είναι και θέλει αυτός που ήταν να τον ακολουθεί για πάντα. Ο εκβιασμός όμως δεν ενώνει, απομακρύνει. Για τον Μουρίνιο η καριέρα είναι ευλογία και κατάρα. Τον έχει επιβάλλει και τον έχει τοποθετήσει στο πάνθεον των μεγάλων προπονητών. Στέκεται όμως πάντα απέναντι του και “απαιτεί” από αυτόν νίκες, νίκες, νίκες. Το αδύνατο δηλαδή. Ο ίδιος πιστεύει ότι φτιάχτηκε για την εκπλήρωση του αδύνατου και πως η καριέρα του πάντα θα τον προστατεύει. Το ποδόσφαιρο όμως -όπως και η ζωή- έχεις τους δικούς του κανόνες. Κι αν οι μεγάλες επιτυχίες εξασφαλίζουν το μέλλον, οι μεγάλες αποτυχίες διαλύουν το παρόν και απειλούν το πάντα εύθραυστο “εγώ”. Ο Ζοσέ Μουρίνιο ζει για να μεγαλώνει το “εγώ” του κι όταν το βλέπει να απειλείται αντιδρά παρορμητικά, ανάρμοστα για το επίπεδο του. Τρέλα; Όχι. Παράνοια; Ούτε. Απλά ένας εγκλωβισμένος Μουρίνιο μεταξύ θριάμβου και απειλής πανωλεθρίας. Εγκλωβισμένος και μπερδεμένος, γιατί ο Πορτογάλος έναν δρόμο έμαθε να περπατά: αυτόν της εξουσίας, δηλαδή του διαβόλου.