Ο Λιονέλ Μέσι ξύπνησε και δεν μπορούσε να κατέβει από το κρεβάτι. Ένιωθε περίεργα. Ένιωθε να μην είναι ο εαυτός του. Ένιωθε ένα βάρος πάνω του και αυτό το βάρος έγινε το σώμα του, η μοναδική σκέψη στο μυαλό του. Είχε αλλάξει και δεν ήξερε το γιατί. Προσπαθούσε να καταλάβει, αλλά ήταν αδύνατο. Έτσι ξαφνικά καταδικάστηκε να κουβαλά κάτι που ήταν πέραν των δυνάμεων του. Ο κόσμος είχε μεγαλώσει πάρα πολύ. Ή μήπως αυτός είχε μικρύνει; Όπως και να χε ήταν πολύ μικρός πια για να ακουστεί, να δράσει, να κάνει τα… θαύματα που είχε συνηθίσει να κάνει. Ο Μέσι είχε μεταμορφωθεί σε κάτι αγνώριστο. Ο Μέσι θα μπορούσε να είναι ο Γκρέγκορ Σάμσα του Μουντιάλ 2018. Καφκικός εφιάλτης…

Το ακατανόητο που προκαλεί ασφυξία

Ο Γκρέγκορ Σάμσα πραγματικά μεταμορφώνεται σε κάτι άλλο, στη νουβέλα του Κάφκα “Μεταμόρφωση”. Σε ένα αποκρουστικό σκαθάρι που κάνεις δεν θέλει να έχει επαφή μαζί του. Αυτό που συνδέει όμως τον λογοτεχνικό ήρωα με τον Αργεντινό είναι το...ακατανόητο! Ο Κάφκα έλεγε ότι “δεν μπορεί να κατανοηθεί” όμως ήξερε ότι υπάρχει και αφήνει σημάδια έντονα, ανεξίτηλα και μερικές φορές μοιραία. Έτσι, λοιπόν, όποιος παρακολούθησε το “δεκάρι” της Αργεντινής στο φετινό Μουντιάλ, κατάλαβε ότι κάτι τον είχε επηρεάσει. Δεν ήταν ο εαυτός του ή μάλλον ήταν ο κακός εαυτός του, που όταν εμφανίζεται σε αλλάζει προς το χειρότερο. Το ανεξήγητο στην περίπτωση του δεν εντοπίζεται στην αφόρητη πίεση που του ασκήθηκε από τον λαό της Αργεντινής, από τα ΜΜΕ, από ειδικούς και μη. Το ανεξήγητο αφορά κάτι πιο μεγάλο, που όμως στην περίπτωση του σούπερ σταρ της Μπαρτσελόνα πήρε τεράστιες διαστάσεις. Γιατί πρέπει ένας άνθρωπος να φορτώνεται με ευθύνες που τον ξεπερνούν; Γιατί νομίζουμε ότι ο Μέσι και ο κάθε Μέσι, είναι υπεράνθρωποι και μπορούν να κάνουν τα πάντα; Το ταλέντο, όσο κι αν είναι, ασφυκτιά και διαλύεται όταν πιέζεται ανεξέλεγκτα. Κανείς δεν ρώτησε τον Μέσι αν μπορεί ή αν θέλει να ηγηθεί. Του έδωσαν ένα τεράστιο ΠΡΕΠΕΙ και τον άφησαν μόνο του.

Θυσία δίχως αντίκρισμα

Ο Σάμσα είναι ένας απλός υπάλληλος που όμως έχει φορτωθεί τα βάρη της οικογένειας του, τις απαιτήσεις των αφεντικών του, τη ματαίωση των επιθυμιών του, τον φόβο απέναντι στους εργοδότες του... Όλα αυτά τον αλλοιώνουν εσωτερικά, τον μεταμορφώνουν και δεν τον κάνουν καλύτερο και μεγαλύτερο από ένα μυρμήγκι ή σκαθάρι που πάντα κινδυνεύει να συνθλιβεί. Ο Μέσι, λοιπόν, “μίκρυνε” σε αυτό το Μουντιάλ, το γήπεδο τον “κατάπιε”. Η εικόνα του την ώρα ανάκρουσης του εθνικού ύμνου στο ματς με την Κροατία, αποκαρδιωτική. Έτοιμος για θυσία δίχως αντίκρισμα. Όπως και ο ήρωας του Κάφκα. Ο Σάμσα θυσιάζεται από την οικογένεια του, αφήνεται στην τύχη του. Στην περίπτωση του Μέσι μάλλον έχουμε αμοιβαία εγκατάλειψη. Ο ίδιος φάνηκε νωθρός και καταβεβλημένος, ένα είδος παραίτησης και η ομάδα, η χώρα του δεν τον βοήθησε ποτέ. Στο βιβλίο ο Γκρέγκορ Σάμσα πεθαίνει και ο Μέσι δεν ξέρουμε αν “ζει” ακόμη για την Εθνική Αργεντινής. Στο βιβλίο υπάρχει και η “μεταμόρφωση” της αδερφής του Σάμσα, αναδύεται η ομορφιά της. Στην περίπτωση της Εθνικής Αργεντινής κανείς δεν ξέρει τι θα δούμε στην επόμενη μεγάλη διοργάνωση. Το σίγουρο είναι ότι τόσο στην περίπτωση του Γκρέγκορ Σάμσα, όσο και σε αυτήν του Λιονέλ Μέσι, η καταδυνάστευση της εξουσίας είναι υπεύθυνη για τη μεταμόρφωση. Για τον Μέσι η αγάπη έγινε πάθος και το πάθος εμμονή και η εμμονή παράνοια που οδήγησε στην αναπάντεχη μεταμόρφωση.

Μη γίνει και Γιόζεφ Κ.

Όσον αφορά τον ρυθμό και τον τρόπο αφήγησης της “Μεταμόρφωσης” του Μέσι μοιάζει με το λογοτεχνικό αντίστοιχο. Το στοιχείο της έκπληξης, του σοκ, που ξεκινά την εξιστόρηση στο βιβλίο, υπάρχει και εδώ, μια και κανείς δεν μπορούσε (ούτε μπορεί) να ξέρει τι προηγήθηκε και εμφανίστηκε έτσι αλλαγμένος ο παίκτης. Αναπόφευκτα ακολουθεί το σκοτεινό, επιβλητικό στοιχείο και στην περίπτωση του “Λίο” εντοπίζεται φυσικά στην αδυναμία να καταλάβουμε το “γιατί” αλλά και στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Τα ρεπορτάζ των ΜΜΕ λειτουργούν σαν αγωγός στις πιθανές εσωτερικές μεταλλάξεις και η πορεία της διοργάνωσης το σταθερό πεδίο αναφοράς (για τον Σάμσα είναι το δωμάτιο του). Ο Κάφκα στο βιβλίο αφήνει μια αχτίδα φωτός, στην υπόθεση Μέσι είναι το αβέβαιο για το μέλλον που μπορεί να θεωρηθεί νησίδα αισιοδοξίας. Το άγνωστο που παίρνει απειλητικές μορφές στον Κάφκα, καραδοκεί στον Μέσι και την Αργεντινή. Ευτυχώς γι' αυτόν δεν έχει φτάσει στο σημείο να γίνει ο Γιόζεφ Κ. της “Δίκης” για να γράψουμε “Κάποιος πρέπει να είχε διαβάλλει τον Γιόζεφ Κ., γιατί ένα πρωινό, δίχως να κάνει τίποτα κακό, ήρθαν και τον συνελάβαν”.