Η ζωή μας απογοητεύει και ζούμε για τις εξαιρέσεις της. Οι προσδοκίες μας σπάνια ανταποκρίνονται στην αδυσώπητη πραγματικότητα κι όταν εκπληρώνονται είναι σαν να συντελείται ένα μικρό θαύμα. Η διαπίστωση δεν είναι αναγνώριση της ματαιότητας της ύπαρξης. Είναι αποδοχή του αναπόδραστου. Ο άνθρωπος από τη στιγμή που γεννιέται δοκιμάζεται, με κάθε τρόπο και το μόνο που μετράει τελικά είναι το τέλος.

Το Παγκόσμιο παίζεται στη Novibet με προσφορά* ημέρας και δεκάδες ειδικά στοιχήματα! *Ισχύουν Όροι και Προϋποθέσεις

Το καβαφικό “σημασία έχει το ταξίδι” διατρέχει την ανθρώπινη πορεία και η φροντίδα γι' αυτό είναι που ίσως ορίσει το φινάλε, μια και ο παράγοντας τύχη δεν ελέγχεται. Βέβαια, η ζωή δεν είναι μόνο μια πορεία στο άγνωστο, καθώς υπάρχουν δύο σταθερές: μοναξιά και θάνατος. Στην ουσία είναι η ένωση και η διαίρεση αυτών οριοθετούν τη διαδρομή μας.

Το ενδιάμεσο στάδιο είναι η ζωή και όταν έρχεται η ώρα της μεγάλης συνάντησης, τότε δοκιμάζονται οι σχέσεις και η ανθρώπινη συμπεριφορά. Τότε, η πρόκληση της μοναξιάς και του θανάτου έρχεται κατά μέτωπο πάνω σου και εσύ καλείσαι να μείνεις ψύχραιμος, ήρεμος και σοφός. Να μείνεις άνθρωπος. Τότε είναι που η ζωή σε απογοητεύει και σε αφήνει μετέωρο ανάμεσα στην περισυλλογή και την οριστική απάντηση στο αμείλικτο “γιατί;”.Τότε ξεδιπλώνεται μπροστά σου η ιστορία σου και το μόνο που μένει είναι το πέσιμο της αυλαίας για να ολοκληρωθεί ο πανωλεθρίαμβος. Το “Tokyo Story” είναι η 44η ταινία που σας παρουσιάζει το G-Weekend Journal.

Το χαϊκού του Όζου

Η ταινία ανήκει στον Γιασουχίρο Όζου και θεωρείται μία από τις καλύτερες στην ιστορία του κινηματογράφου. Μάλιστα, το 2012, σε ψηφοφορία του περιοδικού “Sight & Sound”, σκηνοθέτες την ψήφισαν ως τη σπουδαιότερη ταινία όλων των εποχών! Η καλύτερη στιγμή του ιάπωνα σκηνοθέτη και αναμφισβήτητα ένα κομψοτέχνημα της 7ης Τέχνης. Γιατί; Διότι το “Tokyo Story” είναι η αποθέωση της απλότητας, της χάρης, της ακρίβειας, του λυρισμού. Είναι ελεγεία γεμάτη από τη σοφία της Ανατολικής Ασίας, σφυρηλατημένη στο αλύγιστο πνεύμα των ανθρώπων που υπομένουν τα πάντα, κι ας παλεύουν μέσα τους να μην τσακιστεί η ψυχή τους.

Ο Όζου αναμετράται με τις δύο σταθερές, τη μοναξιά και τον θάνατο παρουσιάζοντας μας τη ψυχοσύνθεση της ιαπωνικής οικογένειας. Βέβαια, ο τρόπος που παρουσιάζει την ιστορία φεύγει από τα σύνορα της χώρας του και αγγίζει κάθε άνθρωπο έχει δει την ταινία. Αν απομονώσουμε το ιαπωνικό περιβάλλουν, το “Tokyo Story” μας μεταφέρει σε κάτι το αρχέγονο, σε κάτι το οικουμενικό και διαχρονικό. Η ώρα που η οικογένεια καλείται να αντεπεξέλθει απέναντι στα δύο μεγάλα ερωτήματα είναι κοινή για όλους. Όπως κοινή είναι και η αναπάντεχη και συνήθως απογοητευτική αντίδραση μας. Ο τρόπος που κυλά η ταινία είναι σαν να διαβάζουμε μια συλλογή χαϊκού (σ.σ ιαπωνική ποιητική φόρμα, η πιο σύντομη μορφή ποίησης στο κόσμο) με θέμα την αδυναμία και ταυτόχρονα την υπέρβαση μας μπροστά σε αυτό που μας ξεπερνά.

Η απόσταση ενώνει και χωρίζει

Το σενάριο βασίζεται στην προσπάθεια συμπόρευσης δύο αντίθετων διαδρομών! Ηλικιωμένο ζευγάρι που ζει σε χωριό μακριά από το Τόκιο αποφασίζει να επισκεφθεί τα παιδιά του που ζουν εκεί. Η άφιξη του όμως περισσότερο αναστατώνει τον γιο και την κόρη τους, πάρα τους χαροποιεί. Αμφότεροι βάζουν σε προτεραιότητα τις δουλειές τους και τις οικογένειες τους και με τον τρόπο τους δείχνουν ότι δεν θέλουν τους γονείς τους μες τα πόδια τους. Αυτοί καταλαβαίνουν κάποια στιγμή ότι είναι βάρος και προσπαθούν να βρουν τρόπους για να μην ενοχλούν. Έτσι, ο μεν άνδρας βρίσκει κάποια στιγμή παλιούς γνωστούς και μαζί πίνουν σάκε, η δε γυναίκα πάει στη χήρα νύφη της, τη Νόρικο. Οι μέρες περνούν και οι ηλικιωμένοι αποφασίζουν να επιστρέψουν στο χωριό τους. Στη διάρκεια όμως του ταξιδιού επιστροφής, η γυναίκα αρρωσταίνει και όταν φτάνει στο σπίτι της είναι στα τελευταία της.

Η απόσταση είναι το στοιχείο που ενώνει και χωρίζει την ίδια στιγμή τους δύο κόσμους. Οι γονείς και τα παιδιά δεν μένουν μόνο μακριά, είναι και μακριά μεταξύ τους. Φαίνεται και είναι λογικό, μια και η ζωή εξελίσσεται, οι εποχές αλλάζουν και η ανεξαρτησία είναι το ζητούμενο παρά η ένωση. Οι γονείς στην ουσία θέλουν να δείξουν ότι μπορούν να ξεπεράσουν την απόσταση και να είναι, για άλλη φορά, τελευταία, δίπλα στα παιδιά τους. Αυτά, όμως, θέλουν να μεγαλώσει το χάσμα για να χαράξουν την πορεία τους. Η μοναξιά του τέλους όμως είναι αυτή που θα ενώσει τις δύο πλευρές έστω και για λίγο πριν χωριστούν ξανά και οριστικά αυτή τη φορά. Παρ' όλα αυτά υπάρχει εξαίρεση σε αυτή την ιστορία και είναι η Νόρικο, η νύφη των δύο ηλικιωμένων.

Πολύ “ιαπωνικό” και μη εμπορεύσιμο

Το “Tokyo Story” είναι η αλήθεια αδιαμεσολάβητη. Είναι η κοινή παραδοχή πως όσο η ζωή εκτυλίσσεται τόσο μας απομακρύνει από το τμήμα που αφήνουμε πίσω. Το “Tokyo Story” είναι ο κυνισμός και η λύτρωση της ζωής μέσα από το καθαρά βλέμμα του σκηνοθέτη. Η ηρεμία στην εξέλιξη της πλοκής, στη στιβαρή ερμηνεία των ηθοποιών και στα πλάνα που τίποτα δεν περισσεύει, κάνουν το φιλμ να αντέχει στο πέρασμα του χρόνου. Η ταινία προβλήθηκε στις 3 Νοεμβρίου του 1953 στην Ιαπωνία. Παρά την επιτυχία του Ακίρα Κουροσάβα το 1951 με το “Ρασομόν” στο Φεστιβάλ της Βενετίας, το “Tokyo Story” δεν είχε, αρχικά, την αντιμετώπιση που του άξιζε. Οι διανομείς το θεώρησαν πολύ “ιαπωνικό” και μη εμπορεύσιμο. Έπρεπε να φτάσουμε στα 60's για να αρχίσουν να προβάλλονται οι ταινίες του Όζου και στη Νέα Υόρκη. Ο κριτικός κινηματογράφου Στάνλεϊ Κάουφμαν έγραψε για τον Ιάπωνα: “Ο Όζου είναι λυρικός ποιητής, οι στίχοι του οποίου αθόρυβα φτάνουν στο έπος”. Το “Tokyo Story” αθόρυβα στην κορυφή...