Σήμερα δεν είναι «μια ακόμη μέρα στη δουλειά». Η δεύτερη μέρα του Ιουνίου είναι κάθε χρόνο μια ξεχωριστή ημέρα για την πιο δυνατή ομάδα του διαδικτύου! Η 2/6/2018 είναι όμως ακόμη πιο ξεχωριστή για το gazzetta.gr. Μπήκε ο άσος μπροστά στα κεράκια της τούρτας γενεθλίων. 10 με τόνο. Δέκα χρόνια από την ημέρα που στο διαμέρισμα της Κατεχάκη 7, στον τρίτο όροφο… λύσαμε και ξεκινήσαμε. Βουτιά στα βαθιά, την εποχή που όλη η Ελλάδα βούταγε στην οικονομική κρίση και στην αβεβαιότητα. Λίγοι τότε, άπειροι οι περισσότεροι, αλλά με όρεξη και μεγάλη… καύλα. Για να πετύχουμε, για να ξεχωρίσουμε, για να τα καταφέρουμε. Όλα έγιναν. Πετύχαμε, ξεχωρίσαμε, τα καταφέραμε. Ένα success story κανονικό όμως, όχι σαν αυτά των πολιτικών!

Σήμερα, πιο άνετοι πια από το κτήριο της Λεωφόρου Ηρακλείου, με μεγάλη εμπειρία, αλλά και πολλοί περισσότεροι πορευόμαστε με περηφάνια που είμαστε μέλη του gazzetta.gr. Toυ ΠΡΩΤΟΥ ΜΕΣΟΥ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ της χώρας.

Ο δρόμος δεν ήταν εύκολος. Την επιτυχία και τα… κλικ δεν τα μοίραζε κανείς στον δρόμο. Ήρθαν με κόπο, με τρόπο, με πλάνο, με λάθη που σε έκαναν σοφότερο, με σωστή διαχείρισης από όλους. Ιδιοκτήτες, διευθυντές, αρχισυντάκτες, συντάκτες. Εκαστος στο είδος του για να οικοδομηθεί αυτή η απίθανη σχέση με τους αναγνώστες. Κι αν τα πρώτα 10 χρόνια είναι δύσκολα, που λέει κι ο λαός, έχουμε κάθε δικαίωμα και να αισιοδοξούμε, αλλά παράλληλα και να καταλαβαίνουμε πως οι ευθύνες είναι μεγαλύτερες.

Όμως είπαμε. Σήμερα έχουμε γιορτή. Ανοίγουμε το… σπιτικό μας και μέσα από τα κείμενα και τις αναμνήσεις των συντακτών που βρίσκονται στο site αυτό, μαθαίνετε και εσείς «τι πραγματικά είναι το gazzetta»! Δώστε μας λίγο από το χρόνο σας γιατί αξίζει να διαβάσετε μέχρι και την… τελευταία γραμμή.

ΝΙΚΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ

Εκείνο το "είσαι έτοιμος να ανοίξεις τα φτερά σου" του Μιχάλη Τσαμπά ένα βράδυ στα σκοτάδια της Θεσσαλονίκης έξω από την "Ηχώ".

Εκείνο το πρωινό που έκανα δυο ώρες να φτάσω στην Βούλα από την Σαλαμίνα για το πρώτο από τα εκατοντάδες αποκλειστικά του gazzetta αυτή την δεκαετία. Την συνέντευξη του Ζοσέ Πεσέιρο.

Εκείνο το βράδυ στο Πασαλιμάνι όπου βρήκα τον λογαριασμό "φουσκωμένο", στην πρώτη ανταμοιβή της δεκαετίας...

Εκείνη η ημέρα που πέρασα πρώτη φορά το κατώφλι της Κατεχάκη στα 21 μου...

Εκείνοι οι διάλογοι 4 και 5 το ξημέρωμα με τον Βασίλη Παπαθεοδωρου να ρίχνει ότι καντήλι μπορεί να φανταστεί ανθρώπινος νους.

Για σημαντικά και για ασήμαντα θέματα. Τότε δεν καταλάβαινα, τώρα μπορώ να καταλαβω και σε ευχαριστώ...

Εκείνα τα απογεύματα με τον Βασιλαρα στο δωματιάκι να δίνουμε "μάχες" και απλόχερα να μοιράζονται μαθήματα ζωής.

Εκείνα τα... παρανοϊκά διλήμματα ή τριλημματα που κατά καιρούς βάζουμε μεταξύ μας στο γραφείο εδώ και κάμποσα χρόνια.

Εκείνο τον Αύγουστο του 2014 που πήρα την απόφαση να παραμείνω "σπίτι" μου και τα δάκρυα της γυναίκας μου στο "όχι" μιας πρότασης που μόνο για το gazzetta θα μπορούσες να αρνηθείς.

Εκείνα τα βράδια που δεν μπορείς να κοιμηθείς από την υπερένταση για ένα θέμα που "έβγαλες" η που "διάβασες", όπως συμβαίνει και θα συμβαίνει πάντα σε αυτή την δουλειά.

Κάθε μέρα άδειας που το κινητό έπαιρνε φωτιά το καλοκαίρι για να έχουμε μια μεταγραφή παραπάνω και ένα μπάνιο λιγότερο...

Κάθε αστείο, κανονικο ή χοντροκομμένο όλα αυτά τα χρόνια στον Τομαρά, ο οποίος είναι ο νούμερο 1 εργάτης αυτής της ιστοσελίδας και παρά τις φορές που με κάνει εξαλλο, πραγματικά τον αγαπάω και θέλω να του ζητήσω συγγνώμη για όσες φορές ξέφυγα. Ε, Μίμη φτάνει με τις κατάρες, όλο στο συνεργείο ήμουν τρία χρόνια τώρα...

Κάθε μια από τις 7 προετοιμασίες με τον Παναθηναϊκό, ένα από τα λίγα όνειρα που έκανα σε αυτή την δουλειά πριν ξεκινήσω το "ταξίδι" το 2005, ένα "ταξίδι" πολύ διαφορετικό από αυτό που φανταζόμουν...

Οι μυρωδιές από τις παραγγελίες όλα αυτά τα χρόνια. Πόσες προσπάθειες για διατροφή πήγαν χαμένες κάτι βραδιά Τρίτης και Τετάρτης από τις παραγγελίες από τις πιτσαρίες, τις σουβλακερί, τα burgerάδικα!

150 λέξεις μου είπε ο Τσαμπάς αλλά για κάποιο λόγο δεν μπορώ να σταματήσω. Είναι το 1/3 της ζωής μου το gazzetta και σε αυτά τα 10 χρόνια περάσαμε τρομερές στιγμές, κάποιες δύσκολες αλλά στο τέλος της ημέρας η γεύση δεν μπορεί παρα να είναι πιο γλυκιά και από το μέλι.

Και του χρόνου...

ΘΟΔΩΡΗΣ ΒΑΣΙΛΗΣ

Όταν είσαι από την πρώτη ημέρα στο Gazzetta έχοντας ζήσει όλες τις φάσεις από την στιγμή που βγήκε στον αέρα, τις μάχες για να γίνουμε γνωστοί, την τρελή πορεία προς την κορυφή, είναι αμέτρητα αυτά που μπορώ να πω για τα δέκα αυτά χρόνια. Δέκα χρόνια από εκείνη την ημέρα που μπήκα στην Κατεχάκη για να μιλήσω με τον Βασίλη Παπαθεοδώρου για το ενδεχόμενο να συζητήσουμε να συνεργαστούμε και διαπιστώνω πως ήδη το όνομα μου ήταν πίσω από την πόρτα με τα ρεπορτάζ που θα αναλάμβανα! Κάτι ήξερε και δικαιώθηκε.

Δέκα χρόνια μετά και πλέον με ελάχιστα μαλλιά (καμία σχέση με την φωτό) αλλά πλέον και με μια δεύτερη οικογένεια. Με τον Μιχάλη, τον Θάνο, τον μπουτάκια, τον Πολύδωρο, τον λαϊκό, τον Λέτο, τον Παππού, τον Ντανό, την Τόνια, την Στελλίτσα, τον Τσακ, τον Δάλα και όλα τα άλλα τα παιδιά. Να είμαστε καλά να είναι καλά το Gazzetta και με τον Μέσι να σηκώνει την κούπα (κάτι δικά μου ξέρουν τα παιδιά)...

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΒΕΡΓΟΣ

Τέτοια κειμενάκια προσφέρονται για πλάκες, αλλά επειδή στο σάιτ βρίσκομαι τους τελευταίους πέντε μήνες, ας γράψουμε τίποτα σοβαρό για να μην λέει και ο Ντυμένος ότι «έχουμε χαλαρώσει λίγο»! Χαχαχα! Τι είναι για μένα το gazzetta; Εκτός από όμορφη παρέα, είναι έγκυρη πληροφόρηση. Είναι τηλέφωνα, ανταλλαγή πληροφοριών και μεταγραφική ίντριγκα που ανεβάζει την αδρεναλίνη. Όπως βγαίνει δηλαδή το πραγματικό ρεπορτάζ για μεταγραφές και συνεντεύξεις. Σε μια ηλεκτρονική δημοσιογραφία που δυστυχώς έχει εξελιχθεί σε ένα ανελέητο copy-paste churnalism παγκοσμίως, στο gazzetta έχεις τη δυνατότητα να παράγεις αληθινή δημοσιογραφία. Όχι απλά για την επιτυχία της είδησης και της αποκλειστικότητας (που μπορεί να έχει και αυτό τη χάρη του), αλλά για την ικανοποίηση που παίρνεις από την παραγωγή πρωτογενούς ρεπορτάζ. Η δημοσιογραφία είναι η είδηση, είναι η πληροφορία και η μάχη για να τη συλλέξεις παλεύοντας ακόμα και για ώρες απέναντι σε κλειστές πόρτες.

ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

Φεβρουάριος 2014 – Ιούνιος 2018. Τέσσερα χρόνια και τέσσερις μήνες. Κι αν είναι δύσκολο για μένα να περιγράψω με λίγες λέξεις «τι είναι το Gazzetta», φαντάζομαι πόσο δύσκολο είναι για τα παιδιά που σήμερα κλείνουν 10 χρόνια σε αυτήν την «οικογένεια». Γιατί, ναι, είναι ο ορισμός της οικογένειας. Και μπορεί σαν εξωτερικός συνεργάτης να μη βρίσκομαι κάθε μέρα στο site, όμως όποτε το κάνω, συναντώ το πιο παρεϊστικο κλίμα που έχω δει ποτέ σε δημοσιογραφικά γραφεία.

Κι επειδή δεν μπορώ να απαριθμήσω όλα αυτά που για μένα είναι το Gazzetta, θα πω μόνο ένα. Είναι η απόλυτη αίσθηση ελευθερίας και δημιουργικότητας στη δουλειά μου. Όταν στην τηλεοπτική μου καθημερινότητα μπορεί να ασχοληθώ από πόλο μέχρι σκι (χωρίς ίχνος υποτίμησης), στο Gazzetta μπορώ να γράψω για το αντικείμενο που με οδήγησε σε αυτό το επάγγελμα. Με το ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ.

Και μάλιστα με το διεθνές, που αγαπώ τόσο πολύ. Και κυρίως χωρίς λογοκρισίες και... δεύτερες σκέψεις, πριν γράψω οτιδήποτε. Και στα 20 και στα 30 (για τα 100 λίγο δύσκολο) μακάρι να έχουμε την υγειά μας και να είμαστε εδώ. Χρόνια πολλά!

Υ.Γ. Παραλίγο να το ξεχάσω. Gazzetta, επίσης, είναι το messenger που χτυπάει αργά τη νύχτα και με ρωτάει η κοπέλα μου «ποιος είναι τέτοια ώρα;» Πλέον, ξέρει, ότι είναι κάποιο μήνυμα από την ομάδα μας στο Facebook. (Στην αρχή τι ζήλειες είχα τραβήξει).

ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ

Δεν θα πω 40 χρόνια φούρναρης, αλλά 23 χρόνια στη δημοσιογραφία έχοντας περάσει από πολλά και διάφορα μαγαζιά βρήκα στο γαλατικό χωριό του gazzetta.gr το απάνεμο λιμάνι μου.

Το τελευταίο οχυρό στο (δικαιολογημένα) παρεξηγημένο τοπίο της ελληνικής αθλητικής δημοσιογραφίας, όπου εδώ και σχεδόν τέσσερα χρόνια γράφω κυριολεκτικά ότι θέλω δίχως φόβο για λογοκρισία.

Από τα καλύτερα «τσοντάδικα» σινεμά της Αθήνας και αφιέρωμα σε πορνοστάρ και παγωτά των παιδικών μας χρόνων μέχρι συνεντεύξεις από τον Πελέ, τον Σούκερ και τον Ζαμοράνο. Ακόμα και στο BBC να έχει δουλέψεις είναι βέβαιο πως μια ώρα στις μαύρες περιστρεφόμενες καρέκλες των γραφείων του gazzetta.gr θα αρκούσε για να ζήσεις μοναδικές δημοσιογραφικές στιγμές.

Εάν φυσικά αντέξεις από τα μπινελίκια που εκτοξεύονται δίχως κανένα λόγο και αιτία. Έχουν την πλάκα τους!

Ο αστικός μύθος με τον κροκόδειλο που κοσμούσε βιτρίνα μεζεδοπωλείου τον οποίο επικαλείται ο αδελφός μου Παναγιώτης Δαλαταριώφ συνεχίζει να αποτελεί πεδίο αντιπαράθεσης αφού παρότι έχουν περάσει πολλά χρόνια το μυστήριο δεν έχει ακόμη εξιχνιαστεί.

Τα κουίζ για ποδοσφαιριστές της δεκαετίας του '80 δίνουν και παίρνουν με τον Τσαμπά να έχει συνήθως την απάντηση στο τσεπάκι του, ενώ τα κινητά παίρνουν φωτιά ψάχνοντας με τον Θάνο Σαρρή και τον Πολύδωρο Παπαδόπουλο τα τηλέφωνα του προπονητή της εθνικής Κοσόβου, αλλά και της Φραμ Ρέικιαβικ.

Την ίδια στιγμή με τον έτερο ρετρολάγνο Γιώργο Κούβαρη αναπολούμε τις εποχές της εποχής της βιντεοκασέτας με πρωταγωνίστρια την Βίνα Ασίκη, αλλά και τα bmx ποδήλατα. Το να κάθεσαι επίσης δίπλα από τον Φώτη Καρακούση συνιστά από μόνο του εμπειρία ζωής, ενώ η ατάκα στον Δήμο Μπουλούκο «τι θα γίνει με το Mega» έγινε πλέον καθημερινή συνήθεια.

Ως επιμύθιο παραθέτω τις φράσεις «Γνώμη σου;», «άποψη σου;» και «έμπαινες» που βρίσκονται επίσης στην ημερήσια διάταξη.

Δέκα χρόνια gazzetta.gr, δέκα χρόνια επιτυχιών και 2,5 ως πατέρας. Ακόμη και αυτό έπρεπε να δουλέψω στο gazzetta.gr για να συμβεί.

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ

Δέκα χρόνια πριν άνοιξα για πρώτη φορά το Gazzetta από τον Internet Explorer. Δέκα χρόνια και 3 λεπτά πριν αποθήκευσα το url Gazzetta.gr στον browser. Πέντε και κάτι χρόνια πριν έμπαινα 20 φορές τη μέρα στο Gazzetta.gr. Δύο και κάτι χρόνια πριν πέρναγα (κάπως ψαρωμένος) τις πόρτες του μεγαλύτερου site στην Ελλάδα. Ενάμιση χρόνο πριν επιβεβαιώνονταν το κλισέ: «περνάμε καλά στα παρασκήνια και αυτό βγαίνει προς τα έξω»! Δύο και κάτι χρόνια μετά, το Gazzetta είναι η καλύτερη δουλειά του κόσμου γιατί πολύ απλά μπορείς να σερφάρεις όλη τη μέρα στο Gazzetta.gr και κανείς να μη σου λέει τίποτα.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΔΑΛΑΤΑΡΙΩΦ

Από τα 10 χρόνια Gazzetta, στα 3,5 αποτελώ μέλος αυτής της ομάδας. Μέλος ενός μέσου που σε κάνει συνεχώς να ψάχνεσαι, να ανεβαίνεις, να παραμένεις ανήσυχος. Σ' αυτό το διάστημα οι στιγμές, δημοσιογραφικά, που έχω ζήσει είναι πάρα πολλές. Και για μένα προσωπικά πολύ σημαντικές. Δεν θα σταθώ σ' αυτές... Θα σταθώ στα παιδιά με τα οποία περνάμε καθημερινά τις περισσότερες ώρες της εβδομάδας, του μήνα μαζί. Με τον Θοδωρή, τον Γιάννη, την Τόνια, τον Γιώργο, τον Νίκο, τον Κώστα (τελείωνε με το στρατό), τον Μήτσο, τον «Μπουχανιώνη», τον Δήμο.

Παιδιά που ό,τι έχω ζητήσει ή ό,τι έχει συμβεί δεν σκέφτονται δεύτερη φορά για το πως θα ικανοποιήσουν το «θέλω» μου. Με ό,τι πουν ή ό,τι κάνουν σε κάνουν να μη σκέφτεσαι ότι έχεις πρόβλημα. Το Gazzetta στα 10 χρόνια του έχει φτάσει στην κορυφή γιατί κυρίως η σχέση μεταξύ των παιδιών είναι στην κορυφή. Πριν περάσει ο καθένας μας την ασημένια πόρτα και κάτσει στον υπολογιστή του για να αρχίσει να γράφει, υπάρχει εκεί έξω μια σχέση που δεν βασίζεται στο 8ώρο που θα βρεθούμε ανάμεσα στα ίδια ντουβάρια.

ΚΩΣΤΑΣ ΖΑΛΙΑΡΗΣ

Gazzetta για μένα είναι ο πρώτος... και ο δεύτερος και πολλές φορές ο τρίτος καφές της ημέρας (μέχρι το μεσημέρι). Και κάτι αποτυχημένα pancakes που είχαν φτάσει ένα πρωί στο γραφείο (αλλά εννοείται ότι φαγώθηκαν). Και γενικότερα κάτι να ‘χουμε να τρώμε (και όχι, εμείς δεν χαλάμε την πιάτσα με διατροφικά είδη που μπορεί να βρει κανείς στο γραφείο του Καραμάνου). Στο ενδιάμεσο από το φαγητό, δουλεύουμε και γράφουμε πολύ. Και σκεφτόμαστε πολύ. Πάρα πολύ. Ο στοχασμός, αποτυπώνεται τέλεια στην παραπάνω φωτογραφία. Και μην πεταχτεί κανείς να πει για τον τύπο που περίμενε ώστε να βγει background στην τηλεόραση ένας σκύλος. Κι αυτό, έμπνευση είναι! Αφού περνάμε καλά κι αυτό φαίνεται απ’ τα ρεκόρ! Χρόνια πολλά Gazzettaρα μας!

ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΑΛΚΑΒΟΥΡΑΣ

Τον Αύγουστο του 2008, όταν («πετώντας» για το Πεκίνο και τους Ολυμπιακούς Αγώνες) έγραφα το πρώτο μου κείμενο στο gazzetta.gr, ήμουν σχεδόν 13 ολόκληρα χρόνια στα media, έχοντας «υπηρετήσει» όλα τα είδη της δημοσιογραφίας (έντυπη και ηλεκτρονική). Όπως χαριτολογώντας, όμως, έλεγε προφητικά – από τότε – ο Παπαθεοδώρου, «κανονικός δημοσιογράφος θεωρείσαι μόνο για όσα χρόνια δουλεύεις στο... προσεχώς μεγαλύτερο μέσο της χώρας»! Και είχε δίκιο!

Γιατί το gazzetta.gr δεν έγινε μέσα σε χρόνο ρεκόρ, απλά το μεγαλύτερο και αμεσότερο μέσο ενημέρωσης της χώρας, αλλά εδραιώθηκε στην κορυφή της προτίμησης του κόσμου, επειδή από την αρχή οι συντάκτες του, γούσταραν να γράφουν σ' αυτό! Αλλά και γιατί και από λίγο έως πολύ, δεν εξέλαβαν ποτέ την καθημερινή ενασχόλησή τους με το site, ως συμβατική επαγγελματική υποχρέωση... Αυτό είναι, το gazzetta.gr! Η πιο δημοφιλής διαδικτυακή πλατφόρμα ενημέρωσης του κοινού και η αγαπημένη συνήθεια για όλες τις ώρες της ημέρας των αναγνωστών... Αλλά για την πλειοψηφία όσων από μας το ζούμε εκ των έσω, εδώ και πολλά χρόνια (και ειδικότερα για μένα, που χάρη σ' αυτό, κοντεύω να γίνω... επίτιμος «επισκέπτης» των Ηνωμένων Πολιτειών), είναι ίσως ο πιο ουτοπικά ευχάριστος τρόπος ζωής, σ' αυτό που οι Αμερικανοί ονομάζουν «μία συνηθισμένη μέρα στο γραφείο»...

ΦΩΤΗΣ ΚΑΡΑΚΟΥΣΗΣ

Τι ώρα που έστειλε ο Μάικ να γράψουμε τι είναι για εμάς το gazzetta, από μπροστά μου πέρασαν 10 ολόκληρα χρόνια (παρά λίγους μήνες). Δέκα χρόνια γεμάτα ξενύχτια, χαρές, χαβαλέ, στεναχώριες, αλλά κυρίως 10 χρόνια γεμάτα σιγουριά για την εργασία σου και αυτό είναι το πιο σημαντικό ειδικά αυτή την εποχή. Σε αυτή την δουλειά πήγαμε να χάσουμε το δάκτυλο σε πανηγυρισμό, πήγαμε να σπάσουμε τον αυχένα σε ανάποδο ψαλίδι, πήγαν να με φάνε ζωντανό επειδή άκουγα τέρμα μουσική, αλλά όλα καλά. Συνεχίζουμε να περνάμε ωραία, να φωνάζουμε στο άσχετο «ε Τομ» (ακόμα και στο σπίτι μας) και να περιμένουμε να γιορτάσουμε και τα 20 και τα 30 και τα 40!
ΥΓ: Αυτά τα δέκα χρόνια έχουν γίνει επικά γλέντια και είμαι σίγουρος πως θα γίνουν περισσότερα. Αλλά η στιγμή που ο Μιμάρας τραγουδάει από το κινητό γιατί δεν ξέρει τα λόγια την «Στέλλα την Σμυρνιά» δεν θα ξεπεραστεί ποτέ.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΑΜΑΝΟΣ

Και να που έπιασε 10άρι η gazzettara. Και εάν ένα ταξίδι χιλίων χιλιομέτρων αρχίζει μ’ ένα βήμα, η είσοδος το 2011 σήμαινε αντίστοιχα για μένα εκατομμύρια λέξεις. Και εδώ είναι που κολλάει ότι το «μεγαλύτερο ταξίδι γίνεται χωρίς να κουνηθείς». Καθισμένος μπροστά στο πληκτρολόγιο και λόγω διεθνών, έχω βρεθεί σε όλα τα γήπεδα του κόσμου, στα αποδυτήρια της Μπάρτσα, σχεδόν έχω αγγίξει κούπες της Ρεάλ, στην εντατική με τον Σερ Αλεξ και έχω ξαναζήσει άπειρες φορές το χέρι του Ντιέγκο.

Οπως όλοι μας ακούω άπειρες κατάρες από εσάς, που πάντα όμως συνοδεύουν τη χαρά του να κάνεις τη δουλειά που γουστάρεις. Υπάρχει η πίεση, το άγχος της κορυφής. Η φάση εδώ δεν ήταν ποτέ απλή, ένα κανονικό 8ωρο στη δουλειά. Σε αυτό το σπίτι γίνεται πρωταθλητισμός και όσο και αν το πουσάρισμα σε κάνει μερικές φορές να ρίχνεις τις δικές σου βλασφημίες, στο τέλος της ημέρας πάντα ξέρεις ότι είσαι στο σωστό μέρος και μέσα σου αναζητάς ένα είδος συγνώμης που τα έχωσες, λέγοντας για τους δικούς σου λόγους το διάσημο πλέον... «gazzetta δεν βρίζω». Μακάρι για όλους μας πίσω από τα decks το ταξίδι να είναι μακρύ...

ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΦΗΣ

Tι είναι για μένα το gazzetta; Eίναι η χαρά να ασχολούμαι καθημερινά με αυτό που γούσταρα από μικρός. Καλή ήταν για εισαγωγή, αλλά ας σοβαρευτούμε. Είναι το να περιμένεις από την Κάτια να παρεγγείλει κάθε βράδυ όταν το στομάχι έχει φτάσει στην πλάτη. Είναι τα τραγούδια της Τόνιας στην πρωινή βάρδια που μπορεί να σου φτιάξει το κέφι (προσπαθεί η κακομοίρα). Είναι όταν έχεις ξεχάσει τα κλειδιά σου κατακαλόκαιρο μαζί με τον Ρόλλα και τον Θοδωρή και ξυπνάς την Στέλλα στις 8 το πρωί για να σου ανοίξει και να μπεις στο σάιτ! Και τέλος είναι όλα τα βρισίδια που έχεις φάει για κάθε μαλακία που έχεις κάνει!

ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΝΤΑΞΗΣ

Gazzetta είναι να βλέπεις ματσάρα τύπου 4-4 με γκολάρες και από τη μία να εύχεσαι να μπουν άλλα τόσα στην παράταση και από την άλλη να ελπίζεις να μπει ένα ακόμα να τελειώσει το ματς να μην ξενυχτήσεις στο γραφείο. Παράνοια δηλαδή. Δημιουργική.
Gazzetta είναι να σου βγαίνουν τα μάτια πάνω από τα σχόλια, να προσπαθείς να καταλάβεις τι λένε οι αναγνώστες, να αναρωτιέσαι τι στο διάολο σκέφτονται μερικοί και πολλές φορές να γελάς αυθόρμητα με τη λαϊκή δημιουργία ορισμένων σχολιαστών. Διαδραστικότητα δηλαδή. Απαραίτητη.
Gazzetta είναι να μπαίνεις στο γραφείο, να ακούς αμέσως πειράγματα, να ανταποδίδεις, να σου λένε για την ομάδα σου, να τους λες για τη δικιά τους, να ανοίγεις τον υπολογιστή, να ψάχνεις την είδηση, να βγάζεις συνθήματα και στιχάκια για τους συναδέλφους και άλλο ένα 8ωρο να ξεκινά. Ομορφιές δηλαδή. ΤΟΜορφιές.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΟΓΕΩΡΓΗΣ

Χωρίς κουραστικές εισαγωγές, μπαίνω κατευθείαν στο ζουμί. Για εσένα, που διαβάζεις αυτές τις γραμμές, η δυνατότητα από Δευτέρα να μην ξαναπάς στη δουλειά και να βγάζεις λεφτά από το σπίτι, θα ήταν μια πρόταση που μάλλον δεν θα μπορούσες να αρνηθείς. Δίχως καμία πρόθεση να διαβαστεί κάπως, οι περισσότεροι από εμάς δεν θα μπορούσαμε να ζούμε μια καθημερινότητα που να μην έχει μέσα τη φάση του γραφείου. Ακόμα και σκατά να είσαι κάποια μέρα, μπορεί το γραφείο σε ισιώσει. Δεν χρειάζεται κάτι περισσότερο για να σου πω, πως το κλίμα των δικών μας αποδυτηρίων είναι μακράν το Νο1 μυστικό της επιτυχίας. Forza Gazzetta e Forza Dimitris Tomaras, nostro capitano.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΥΒΑΡΗΣ

Θα το πάρω λίγο από την... ανάποδη. Από τη μέρα που «σηκώθηκε» στον αέρα του διαδικτύου το gazzetta.gr, μέχρι και το τέλος του καλοκαιριού του 2016, αποτελούσε την καθημερινή μου επίσκεψη τόσο ως αναγνώστης, όσο και ως δημοσιογράφος.
Ως αναγνώστης για να απολαύσω την πλούσια ύλη σε όλα τα θέματα και ως δημοσιογράφος για να θαυμάσω δουλειές συναδέλφων και ταυτόχρονα να... ψάξω κάποια είδηση που θα έβλεπα ακόμα περισσότερο. Όμως από την πρώτη εβδομάδα του Νοεμβρίου του '16, όλα όσα είχα στο μυαλό μου για το μεγαλύτερο αθλητικό portal της Ελλάδας, τα συνάντησα δια ζώσης. Το gazzetta.gr, δεν έγινε μόνο η δουλειά μου, αλλά και το δεύτερο -πλέον- σπίτι μου.

Όλα τα παιδιά, όλοι οι συνάδελφοι, όλοι μεταξύ μας, είμαστε μια τεράστια δημοσιογραφική αγκαλιά και τολμώ να (μας) χαρακτηρίσω ευλογημένους που έχουμε το αξιοζήλευτο προνόμιο να γράφουμε σ' αυτό το site. Πολλώ δε μάλλον για το μπάσκετ, το οποίο έχει την τιμητική του! (Σιγά μην δεν ευλογούσα τα γένια μας!)
Δίχως ίχνος υπερβολής πρόκειται για ένα τεράστιο πεδίο δημιουργίας... Gazzetta μου (μου επιτρέπετε να το χαρακτηρίσω πλέον και 'μου' αν και δεν έχω κλείσει καλά-καλά δύο χρόνια και σίγουρα οι περισσότεροι συνάδελφοι θα μπορούν να πουν πολλές περισσότερες ιστορίες), εύχομαι χρόνια πολλά και άλλα 100 χρόνια να υπάρχεις στον κυβερνοχώρο της ενημέρωσης με την ίδια αρτιότητα!

ΝΙΚΟΣ ΜΑΡΟΥΔΑΣ

Κλείσαμε λοιπόν 10 χρόνια... Και καλούμαι τώρα εγώ να πω τι είναι το gazzetta για εμένα μέσα σε λίγες λέξεις γιατί μετά ποιος ακούει τον Τσαμπά... Άντε καλά, θα προσπαθήσω! Στην οικογένεια του gazzetta μπήκα, ουσιαστικά, λίγες μέρες μετά τα δεύτερα γενέθλια. Κατέβηκα για λίγο καθώς με... φώναξε η μαμά πατρίδα κι ανέβηκα ξανά κι από τότε μετρώ 5 χρόνια σερί! Κούρασα ήδη. Οπότε πάω στο θέμα μας! Gazzetta για μένα είναι το δεύτερο μου σπίτι... Είναι ο μεγάλος μου επαγγελματικός... έρωτας!

Είναι η μεγαλύτερη μου... σχέση! Είναι ο καλύτερος μου... φίλος! Είναι ώρες ώρες ο πιο σπαστικός... άνθρωπος! Είναι όλα αυτά μαζί! Είναι κάτι που δεν θα άλλαζα με τίποτα... Είναι ίσως ό,τι καλύτερο μπορούσα να ευχηθώ να έχω ως επαγγελματική στέγη! Χρόνια πολλά gazzetta να σε χαιρόμαστε και να συνεχίσεις να μας μεγαλώνεις μαζί σου... Α, θα ξέχναγα! Gazzetta είναι κι αυτά τα σπαστικά ξενύχτια που γι' αυτό και μόνο θα μπορούσα να ανεχτώ να δω μέχρι κι αυτό το ΝΒΑ που κάποιοι το ονομάζουν μπάσκετ! Από ένα τέτοιο δύσκολο βράδυ και η παραπάνω φωτογραφία... Ναι, από τον πρώτο φετινό τελικό είναι, το απόλαυσα, ναι!

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΕΛΑΓΙΕΣ

Gazzetta είναι....

... το πρώτο πράγμα που κάνω όταν ξυπνάω.

... ο Αθανασίου να πειράζει τον Τομ και ο Τομ να απαντάει με κατάρα.

... ο Σαρρης να σου τα πρήζει για τη Νότιγχαμ και ο Τσαμπάς για τον Παναιτωλικό.

... ο Τσακίρης να βάζει τη φωνή στο 100 όταν βλέπει ΑΕΚ και για κάποιο αδιευκρίνιστο λόγο δεν την έχει ακολουθήσει.

... η Κάτια να τρώει.

... η Στέλλα να δίνει λύσεις.

... ο Πολύδωρος να κάνει δίαιτα τρώγοντας κάθε μέρα σουβλάκια ή πίτσα ή μπέργκερ.

... ο Σαούλης να αντιδρά σε ό,τι λέω μόνο και μόνο για να με εκνευρίσει και τούμπαλιν. Από ταινίες μέχρι μπάσκετ και το πρωτάθλημα Τύπου στο ποδόσφαιρο.

... το «να περάσει δε βρίζω».

... η Euroleague.

... οι μπασκετοκουβέντες.

... τα διλήμματα (inside story).

... τα παιδιά της βραδινής βάρδιας.

... να σε λένε γαυρέτα και βαζελέτα οι ίδιοι μέσα σε διάστημα 24 ωρών.

... το τελευταίο πράγμα που κάνω πριν κοιμηθώ.

ΔΗΜΟΣ ΜΠΟΥΛΟΥΚΟΣ

Για τo gazzetta θα μπορούσα να πω και να γράψω πολλά, για αυτά τα σπουδαία 9 χρόνια που εργάζομαι σε αυτό. Για τις πολλές επιτυχίες, για την πρωτοπορία, για την ανεξαρτησία, για την εμπιστοσύνη που δείχνει στον δημοσιογράφο, ακόμα για λάθη που κάναμε. Αλλά για να φτάσουμε στα 10 χρόνια της επιτυχημένης παρουσίας του στο ελληνικό διαδίκτυο, αυτό που πραγματικά μέτρησε, είναι οι σχέσεις μεταξύ των συναδέλφων.

Θα ήθελα να γράψω για όλους αλλά δεν έχω το χώρο και θα περιοριστώ στους«πρωϊνούς», όσους δηλαδή ζω καθημερινά ή περιοδικά, από τις 8 το πρωϊ και με τους οποίους έχουμε χτίσει μία εξαιρετική σχέση, με αποτέλεσμα να τους νιώθω σαν δεύτερη οικογένεια! Για τον «υπαρχηγό» Θοδωρή που ρίχνει... κατάρες σε οτιδήποτε ακραίο υπάρχει, για τον γίγαντα της ερευνητικής δημοσιογραφίας Τζόνι που ως διπλανός, ρωτά κάθε μέρα την άποψη μου για οτιδήποτε συμβαίνει στον πλανήτη, για τον Παναγιώτη που πάει ακόμα και φυλακή για να κάνει ρεπορτάζ και για τον Ζάλιαρη που υπηρετεί την πατρίδα και χάσαμε τα αποκλειστικά στο ρεπορτάζ της Τσέλσι.

Για τον ήσυχο «Γίγαντα» Γιώργο που κατέχει όσο λίγοι το «πράσινο» μπασκετικό ρεπορτάζ, την... τρομερά εξελίξιμη κυρία Τόνια (επειδή με αποκαλεί κύριο Δήμο) που μας ενημερώνει για οτιδήποτε συμβαίνει στο Survivor και στο Power of Love, για την Κάτια που θα μπορούσε να κάνει άνετα τηλεοπτική καριέρα και το Νίκο που ξέρει το NBA λες και ζει στις ΗΠΑ.

Nα προσθέσω το πολυεργαλείο Δημήτρη που τα κάνει όλα και τα κάνει εξαιρετικά, τον – γράφω 10.000 λέξεις στο οκτάωρο – Νίκο που σαρώνει στο Plus, αλλά θα έχει και το ρεπορτάζ του ΠΑΟ και τους Social Media experts, Γιάννη και Κώστα που αναζητούν τα viral ακόμα και στον ύπνο τους! Gazzetta είναι κι όσοι αναζήτησαν στην πορεία διαφορετικούς προορισμούς αλλά έχουν το μερίδιο τους για την πορεία ως την κορυφή!

Κλείνοντας, μπορεί να μην είναι... πρωϊνοί αλλά είναι all day, οι ρεπόρτερ μας Γιώργος, Σταύρος, Δημήτρης, Νίκος (κατά σειρά βαθμολογίας), ο Κωνσταντίνος στη... σπυριάρα και φυσικά ο Βασίλης, ο Μιχάλης, ο Θάνος, υπέροχοι συνοδοιπόροι σε μία δύσκολη αλλά συναρπαστική πορεία!Gazzetta λοιπόν είναι όλοι αυτοί, αλλά και πολλοί περισσότεροι... Μία οικογένεια, μία ομάδα, ένα site! Σας ευχαριστώ όλους παιδιά!

ΓΙΩΡΓΟΣ ΝΤΥΜΕΝΟΣ

Τι σημαίνει το gazzetta λοιπόν. Με μία φράση «νέος κόσμος», αφού αποτελώ μέρος του μόλις για 19 μήνες. Εφημεριδάς γαρ, αν με ρωτάτε για viral, share κτλ είναι σαν να μου ζητάτε να σας πω το καλύτερο σαμπουάν για την πιτυρίδα. Αλλοι ρυθμοί, που ακόμη δεν τους έχω συνηθίσει στο 100%. Ομως παράλληλα έχουν αυξηθεί και οι ευθύνες, απέναντι σε κάποιος ανθρώπους. Κάθε νέα πρόκληση είναι ένα ταξίδι και το συγκεκριμένο χαρακτηρίζεται... άκρως ενδιαφέρον.

Πάντως για να τα λέμε όλα. Τα παιδιά που το «έχτισαν» από τα μπετά, έχουν σίγουρα να πουν πολλά περισσότερα. Αλλωστε για να τους βρω εγώ όταν «έτρεχαν» ήδη τον 9ο χρόνο παρουσίας τους στο διαδίκτυο, πάει να πει πως έκαναν σωστά τη δουλειά. Ο λόγος για τα 10 χρόνια τους ανήκει δικαιωματικά.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΠΑΛΛΑΝΤΖΑΣ

Ο Τσαμπάς έχει ζητήσει εδώ και μέρες 100-150 λέξεις για το είναι το gazzetta.gr για τον καθένα. Εγραψα κάτι, το έσβησα, ξανάγραψα, ξανάσβησα, τίποτα. Υπάρχουν πολλά που θες να γράψεις αλλά για κάποιο λόγο δεν μπορείς. Αν συμβαίνει αυτό επειδή τελικά το gazzetta είναι κάτι πιο δυνατό από ό,τι περίμενες, άρα και πιο δύσκολο να εκφραστείς δημόσια για αυτό, ή επειδή απλά είσαι μαλάκας, δεν το ξέρεις.

Αυτό που ξέρεις τελικά, χωρίς να μπεις σε λεπτομέρειες για οποιοδήποτε από τα αμέτρητα σκηνικά που θυμάσαι, γιατί υπάρχουν άλλοι που μπορούν να τα γράψουν καλύτερα, είναι ότι το gazzetta.gr τελικά είναι το πιο όμορφο άσυλο στο οποίο θα μπορούσα να νοσηλευτώ ποτέ. Είμαι σίγουρος ότι κανένας μας δεν ήταν και δεν είναι 100% σώος, αλλά με κάποιο περίεργο τρόπο το κλίμα είναι πάντα το ίδιο, παρά τις όποιες αλλαγές στο ρόστερ.

Και αυτό είναι που γαμάει στο gazzetta. Και όσο θα παραμένει αυτό το κλίμα, θα φαίνεται και στη δουλειά και παντού, με τη σιγουριά ότι τα καλύτερα έρχονται. Γιατί δε διανοείται ανθρώπου νους τι ρεκόρ θα γίνουν του χρόνου με την κατάκτηση του Champions League από τη Γιούβε. Πλάκα-πλάκα, Τσαμπά, μόνο αυτό δεν έχουμε δει μια δεκαετία τώρα...

ΠΟΛΥΔΩΡΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ

Δέκα χρόνια Gazzetta.gr, δέκα χρόνια μεγαλύτερος, 20 κιλά βαρύτερος, όχι πιο σοφός, ούτε πιο ώριμος, αλλά ευγνώμων γι αυτά που έζησα κι ελπίζω πως θα ζω σε αυτό το site! Η παρέα της Κατεχάκη μας κράτησε όρθιους στις δυσκολίες που συναντήσαμε, μας έκανε πιο ζωντανούς ανθρώπους και τα γέλια στα γραφεία του 3ου πέρασαν για πάντα στην ιστορία! Η γιγάντωση του Gazzetta.gr έχει πολλούς πρωταγωνιστές, όμως το δικό του ξεχωριστό μερίδιο έχει το φιλότιμο όλων των παιδιών που δέκα χρόνια τώρα δίνουν την ψυχή τους για να το δουν στην κορυφή! Τα καταφέραμε μάγκες, έστω και αν οι… κραυγές από τις γυναίκες και τους κολλητούς μας για τις ώρες που αφιερώσαμε μας έγιναν… εφιάλτης!

Το κινητό έγινε η προέκταση του χεριού μας και τα πρωτοσέλιδα κάπου στις… 02.30 το τελευταίο πράγμα που κοιτάμε πριν κοιμηθούμε. Χρόνια πολλά στο gazzetta μου, χρόνια πολλά στα παιδιά που ονειρεύτηκαν την κορυφή, όταν ακόμα ήμασταν καμιά 15αρια νοματαίοι, χρόνια πολλά σε όλους τους γραφικούς συναδέλφους που μου έκαναν τη ζωή ομορφότερη. Χρόνια πολλά και σε αυτή την αντιτουριστική φάτσα, τον αδελφό μου, Δημήτρη Τομαρά. Μήτσο, ελπίζω στα 20 χρόνια μας να είσαι παντρεμένος. Σαρρή το στοίχημαααααα!

ΣΤΕΛΛΑ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

Πριν από 8 χρόνια - άβγαλτο κοριτσάκι όπως λένε και τα παιδιά - μπήκα με το... έτσι θέλω στο gazzetta.gr και έψαχνα τον κ. Τσαμπά. 10 χρόνια gazzetta... τα 8 είμαι εδώ μέσα! Τι έχω δει σε αυτό το γραφείο; Τα πάντα. Δεν θα πω για το τι συνέβη στα τρίτα γενέθλια που έχουν φαγωθεί όλοι (δεν ξέρω καν σε τι αναφέρονται), ούτε για τις φήμες που λένε πως έχω ένα στιγμιότυπο από το σκάνερ στον υπολογιστή μου. Τι κρατάω από όλα αυτά τα χρόνια ως γνήσιο «κουνάβι»; Τρελές στιγμές στη λατρεμένη Κατεχάκη με Καρακούση να πηγαίνει στο νοσοκομείο μετά από πανηγυρισμούς. Τις ημέρες που πέρασα εδώ με τα παιδιά Χριστουγεννιάτικα και Πασχαλιάτικα (Τομ σταθερή αξία), τα διλήμματα που ΔΕΝ μπορείς να μην απαντήσεις. Φυσικά και όλες τις ευκαιρίες και την ασφάλεια που μου δίνει το δεύτερο σπίτι μου.
ΥΓ: Κωνσταντίνε, Αντώνη, Φώτη μέχρι τα επόμενα γενέθλια δεν θα χάνω σουτ σε κανένα κάδο.

ΚΑΤΙΑ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΥ

Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορείς να χωρέσεις την έννοια «gazzetta» μέσα σε 150 λέξεις και δεν μπορείς να ξεχωρίσεις και μόνο στιγμή. Είναι ο καφές στα φοιτητικά μου χρόνια, όταν διάβαζα το app κι ένας φίλος είπε «φαντάζεσαι ποτέ να γράφεις εκεί;» και η απάντηση ήταν «καλά, ποτέ»! Και... πλέον είναι τα πειράγματα μεταξύ των 3 κοριτσιών και των... 30 αγοριών (εντάξει υπερβάλλουμε λίγο) στο γραφείο.

Είναι τα juicy διλήμματα του Αθανασίου μετά τις 9-10 το βράδυ, το «έλα κολλητέ μου» του Πολύδωρου, το bullying που κάνουμε με τον Σαρρή στον Τομαρά... Οι 10 καφέδες που παραγγέλνει ο Τομ και οι 8 είναι λάθος... Το σπαστικό γέλιο του Σωτηρόπουλου (του ορίτζιναλ) και το «Κλόπαρος» που λέει με την χαρακτηριστική φωνή... Τα γκόσιπ με την Τόνια, την Στέλλα και τον Θοδωρή... Οι «κατάρες» του Μελάγιες να πηγαίνουν στην παράταση τα ματς που γράφω (9/10 έχει πέσει μέσα) κι εγώ να βρίζω... Οι γνώσεις του Κούβαρη για το ΝΒΑ, που θέλει να μου τις μεταλαμπαδεύσει (κάτι έχει κάνει)... Το «καλώς την Κάτια» του Ρόλλα στην πρωινή βάρδια με την μπάσα φωνή... Οι ευθύνες κι οι αρμοδιότητες που σού δίνουν, ενώ είσαι ακόμα «σπόρος»... Οι πάντα αγαπημένες συνεντεύξεις και το «ευχαριστώ» που ακούς μετά... Το άγχος και η πίεση να βγει η είδηση, η δικαίωση και η ανταμοιβή στο τέλος, τα μπινελίκια και στα καπάκια οι αγκαλιές, το πάντα ξεχωριστό στ' αυτιά μου «Κάτια θα φάμε τίποτα;»... Τα όμορφα διακοσμημένα γραφεία με τις μορφές μεγάλων προσωπικοτήτων του αθλητισμού... Τα δύο τρόπαια που πήρε η ΑΕΚ στον πρώτο μου γεμάτο χρόνο στο σχετικό ρεπορτάζ... Άνθρωποι ωραίοι και λιγότερο ωραίοι...

Είναι πολλά... Πάρα πολλά... Αλλά πάνω από όλα, το gazzetta είναι πρωταθλητισμός!
*Φώτο από τα πρώτα Χριστούγεννα στο γραφείο. Βρείτε ποιος είναι πίσω από την μάσκα...

ΝΙΚΟΣ ΡΟΛΛΑΣ

Μπορεί στο Gazzetta να μπήκα από το... παράθυρο το 2014, αλλά το ζούσα από το καλοκαίρι του 2010, πριν τα χαϊλίκια των νέων γραφείων και την γιγάντωσή του ως το μεγαλύτερο αθλητικό portal... Τότε που στεγαζόταν στα γραφεία της Λεωφόρου Κατεχάκη, τα οποία δεν διέθεταν την γκλαμουριά του σήμερα, αλλά είχαν την δική τους, cult ομορφιά, σαν τις βιντεοκασέτες των 80's... Εκεί λοιπόν, στο γυάλινο δωμάτιο των τριών γραφείων για τέσσερα άτομα, που έβγαζες την μπέμπελη το καλοκαίρι και το... δάγκωνες το χειμώνα, μπήκα στο προθάλαμο του Gazzetta... Με τον Βασιλαρά, να με πρήζει σχεδόν σε καθημερινή βάση με το «πάμε σπίτι και βρωμάμε τσιγάρα στις γυναίκες μας», τα kinky διλήμματά του (σε όλους τους συναδέλφους ανεξαρτήτως φύλου), αλλά και την αγωνία για το αν θα γίνει ρεπετισιόν...

Με τον Τσαμπά να λιώνει στο youtube τις επικές ατάκες που ακούγονταν για τον πολυμετοχικό Παναθηναϊκό σε ραδιοφωνικές συνεντεύξεις της εποχής. Με τον Αθανασίου, τα αγαπημένα του μπουτάκια και το επικό live στο Final Four της Βαρκελώνης, με το «τι καλάθι, Καλάθη μου»... Guest stars; Τα υπόλοιπα παιδιά που πηγαίνοντας για τουαλέτα περνούσαν μπροστά από το σπασμένο τζάμι του Τσαμπά, θυμίζοντας τηλεοπτικό παράθυρο, αλλά και τον Βασίλη που έκανε αισθητή την παρουσία του με τα μπινελίκια και αγριοφωνάρες. Αυτό ΗΤΑΝ το Gazzetta για εμένα και χάρη σε αυτό έγινε ο ΓΙΓΑΝΤΑΣ του σήμερα... Γιατί όπως πολύ σοφά έχει ειπωθεί: «Λαός που ξεχνά το παρελθόν του, δεν έχει μέλλον».

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΡΟΥΣΣΟΣ

Τρία χρόνια, έστω σκάρτα, λόγω στρατού, είναι μάλλον αρκετά για να συνηθίσεις, να αγαπήσεις, να απορρίψεις, εν πάση περιπτώσει να κρίνεις για κάτι ή για κάποιον αν σου κάνει κι αν το αντέχεις. Αν μιλάμε για δουλειά, τότε βασικό είναι το εξής ένα: να ξυπνάς και να φεύγεις για το γραφείο χωρίς να βαρυγκομάς. Τότε, κλάφτα Χαράλαμπε. Πολλές μέρες μετά την πρώτη, στο Gazzetta καμία μέρα δεν είναι τέτοια μέρα.

Ούτε η πρώτη μέρα μετά την καλοκαιρινή άδεια, ούτε η επομένη της Πρωτοχρονιάς, ούτε η Κυριακή με 16 αγώνες, 5-6 τηλεοράσεις ανοικτές και καμιά 20αριά τρελούς να βαράνε πληκτρολόγια. Πολλές μέρες μετά την πρώτη, είναι όπως την πρώτη μέρα. Αυτό είναι σίγουρα καλό, όπως καλό είναι να σκέφτεσαι πως έρχεται Μουντιάλ, μεταγραφές, πρωταθλήματα, Κύπελλα και προετοιμασίες και να μη σκας, γιατί η παρέα θα είναι εκεί και θα γράφετε μαζί και θα είναι ωραία. Χρόνια πολλά Gazzetta!

ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΟΥΛΗΣ

Το γέλιο του Σωτηρόπουλου
Τα «γκολ» και τα «ΓΤΠΜ» του Αθανασίου
Τα... κεράσματα του Τσίγκα
Οι απορίες του Λόντου
Τα μπαλάκια της Στέλλας
Η τραγιάσκα του Θοδωρή του Βασίλη
Ο -όταν αρχίσω να μιλάω δεν σταματάω- Δαλαταριώφ
Τα πειράγματα του Τσακίρη
Οι γιουβεντίνικες αναλύσεις του Παλλαντζά
Τα 67 τσιγάρα (την ημέρα) του Ντυμένου
Ο Τομ (σκέτο)
Οι 4 οθόνες του Ντανοβασίλη
Τα χαμένα κιλά (τα ποια;) του Πολύδωρου
Τα γιαουρτάκια του Καραμάνου
Η μισοσηκωμένη φόρμα του Κοντογιώργη
Οι 159 ομάδες που υποστηρίζει ο Μαρούδας
Τα (τρυφερά) τετ-α-τετ του Ρούσσου με τον Ντυμένο
Οι 3 παραγγελίες (την ημέρα) της Κάτιας
Τα ισπανικά (τηλέφωνα ντε) του Σταυρουλάκη
Το αργό βάδισμα του Καλκαβούρα
Τα βόλεϊ στην διαπασών του Καρακούση
Τα κρουασάν του Στεργιόπουλου
Τα γλέντια (που κάνω) στον Μελάγιες
Τα υπέροχα (#not) φαγητά που φέρνει ο Σαρρής
Τα ψαγμένα και για λίγους links που στέλνει ο Τσαμπάς

ΘΑΝΟΣ ΣΑΡΡΗΣ

Η οικογένεια του gazzetta ήρθε σε μια περίοδο γεμάτη αβεβαιότητα. Καλοκαίρι του 2010, μένοντας άνεργος μετά από αιφνίδιο κλείσιμο άλλου «μαγαζιού» και με την αναβολή κομμένη για Νοέμβριο. Μετά το στρατό ήρθε η επιστροφή, αυτή τη φορά για το κυρίως site. Η αβεβαιότητα από τότε ανήκει στο παρελθόν. Προσπαθώ να αποφύγω τα κλισέ, αλλά είναι δύσκολο. Στην... gazzetoπερίοδο της ζωής μου παντρεύτηκα, έκανα παιδί, γνώρισα ανθρώπους που μου έδωσαν πράγματα, ταξίδεψα, έβγαλα δημοσιογραφικό άχτι σε θέματα που ονειρευόμουν. Συνάντησα παίκτες, δημοσιογράφους και ιστορίες που με έκαναν μικρό να στραφώ προς τα εδώ. Ένα ταξίδι που δεν χωρά αμφιβολία ότι έχει συνδεθεί με τη ζωή μου την ίδια.

Τι κρατά το gazzetta εδώ και καιρό στην κορυφή; Δουλεύουμε πολύ, με αυταπάρνηση, μεράκι και σεβασμό, αλλά τα λέμε ωραία μεταξύ μας. Δημιουργούμε, αλλά και γελάμε. Ξεπερνάμε με χιούμορ και μπόλικη τρέλα τα εμπόδια και προχωράμε. Παράγουμε ιστορίες που μένουν στην ιστορία. Έχουμε πει αρκετές φορές ότι αν είχαμε μια κάμερα να γράφει live, θα σπάγαμε ρεκόρ τηλεθέασης. Ε, Τομ;

ΣΤΑΥΡΟΣ ΣΟΥΝΤΟΥΛΙΔΗΣ

Η γενιά μου, όσοι καβαλήσαμε τα σαράντα, μεγαλώσαμε στο μεταίχμιο μιας εποχής, που η δημοσιογραφία άλλαζε, γευτήκαμε τις καλές μέρες του ελληνικού Τύπου, αλλά τα χρόνια πέρασαν και φτάσαμε στην εποχή που οι εφημερίδες άρχισαν να κλείνουν η μια μετά την άλλη και οι δημοσιογράφοι άρχισαν να βολεύονται με το «copy and paste». Και κάπου εκεί, φθινόπωρο του 2015, (μας) προέκυψε το «gazzetta.gr».

Για να πω την αμαρτία μου, θα προτιμούσα το «gazzetta» (δίχως το «gr») να είναι σε έντυπη μορφή, το μαρτυρά και η απόδοση της λέξης στα ελληνικά («εφημερίδα») και το είχα αναφέρει στον Μιχάλη τον Τσόχο, στην πρώτη μας επαφή. Όμως, οι εποχές άλλαξαν… Ίσως να μη το θυμάται, διότι αφενός πέρασε καιρός από αυτό το πρώτο αντάμωμα μας και αφετέρου είχε τον νταλκά του για τη μετάδοση του ΠΑΟΚ-Ντόρτμουντ, αλλά αυτό μου είχε έρθει στο μυαλό!

Ο Μιχάλης, όπως και ο Βασίλης, με τίμησαν με το ενδιαφέρον και με την πρόταση τους. Σε μια δύσκολη περίοδο το «gazzetta» (με το «gr») αποτέλεσε, σε προσωπικό επίπεδο, ένα «παράθυρο» ζωής γι’ αυτό το θέμα των χρημάτων και αμοιβής, όλα αυτά-μολονότι είναι σημαντικά-έρχονται πάντα σε δεύτερη μοίρα σε σχέση με τα συναισθήματα που με γεμίζουν οι ώρες μπροστά στην οθόνη!
Το «ναι», λοιπόν, εκείνο το βράδυ στο λόμπι του «Μακεδονία Παλλάς» το βροντοφώναξα δυνατά και πλέον «βγάλαμε»… 31 (μήνες) «στην καλύτερη δημοσιογραφική ομάδα του αθλητικού internet», που αξίζει για την αγάπη, το μεράκι και την αφοσίωση των ανθρώπων της να τα χιλιάσει συνεχίζοντας να έχει μια επιτυχημένη διαδρομή.

ΤΟΝΙΑ ΣΠΑΝΟΥ

Δέκα χρόνια gazzetta λοιπόν και γιορτάζει όλη η πλάση!
Εντάξει, εγώ 10 χρόνια μπορεί να μην είμαι εδώ, αλλά είμαι τρία και κάτι και οι... ευκαιρίες δεν σταματούν.
Αποφάσισα, μέσα από αυτές τις γραμμές, ότι ήρθε η ώρα να μάθετε και εσείς για την ευκαιρία που μου δίνει το gazzetta, όχι μόνο στην δημοσιογραφία, αλλά και στο... τραγούδι.
Οι περισσότεροι, οφείλω να ομολογήσω, έρχονται με κέφι κάθε μέρα στο γραφείο για δουλειά και για να απογειώσω την όρεξη λέω μερικά... τραγουδάκια.
Το ρεπερτόριο μου είναι τεράστιο και μπορώ να ικανοποιήσω τον πιο απαιτητικό.
Το πρόβλημα είναι ότι... κάποιοι εδώ ισχυρίζονται ότι ΙΣΩΣ να μην έχω και τόσο καλή φωνή.
Κάτι τέτοιο δεν ισχύει, άλλωστε που να το καταλάβουν όταν αρχίζουν την γκρίνια, με το που κάνω να ανοίξω το στόμα μου.
Το ταλέντο μου είναι αδιαμφισβήτητο (αν και πολλοί λένε άλλα) και ψάχνω με το δημόσιο αυτό κάλεσμα σε όλους σας, να ζητήσετε όλοι μαζί να με ακούσετε και αν το πετύχουμε θα πω ένα τραγούδι στα 20 χρόνια του gazzetta αφιερωμένο σε όλους εσάς.
Gazzettara σ' αγαπάμε!

ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΤΑΥΡΟΥΛΑΚΗΣ

Η ζωή μας μια βόλτα... Ήλθα στα μπετά, έμεινα ως το 2011, έφυγα και ξαναγύρισα πρόπερσι. «Γυρολόγος σαν τον Νεμπεγλέρα…», που λέει ο Τσαμπάς. Δέκα χρόνια, λοιπόν, από τότε που ο Βασίλης Παπαθεοδώρου με φώναξε με εκείνη την αγαπημένη επίκληση στη μητέρα του Ύψιστου και μου είπε για ένα site που θα άνοιγε… Δέκα χρόνια από τα δοκιμαστικά στην Κατεχάκη και το πρώτο τμήμα μπάσκετ του πόρταλ με την αφεντιά μου, τον Γιάννη Ράμμα, τον Κυριάκο Μαντούβαλο και τον Στιβ Ζαχαριά. Οι δρόμοι μας χωρίσανε λόγω ανωτέρας βίας (sic) όμως ανταμώσανε ξανά τον Σεπτέμβρη του 2016. Τώρα ήταν ο Παπανδρέου και ο Καλκαβούρας που με υποδέχτηκαν στην Ηρακλείου όπου βρήκα παλιούς φίλους κι έκανα καινούργιους. Να μαστε καλά, να κάνουμε πραματάκια.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΣΤΕΡΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

“Να ζήσεις Gazzetta και χρόνια πολλά...” έτσι απαιτούν τα γενέθλια και η λαϊκή παράδοση. Όταν κάποιος γιορτάζει τη μέχρι τώρα πορεία του, τον βίο του, την περπατησιά του, τη στράτα του ρε παιδί μου, πρέπει να το τραγουδήσει. Κι αν νομίζετε πως το τραγουδάκι αυτό είναι μόνο για παιδιά, κάνετε λάθος. Κάθε επέτειος είναι και μια παιδική φωνή που διατυμπανίζει την αρχή των πάντων και τη πιο μεγάλη φιλοδοξία του ανθρώπου: να ζήσει τη ζωή όσο πιο έντονα γίνεται και για πάρα πολλά χρόνια. Ε, το Gazzetta έκλεισε τα δέκα και ετοιμάζεται να συμφιλιωθεί με το άπειρο.

Η δυναμική του ονόματος είναι τέτοια στον χώρο του Τύπου και κατ' επέκταση στη κοινωνία, που ακόμη και όταν κάποτε όλα τελειώσουν, η κληρονομιά του θα γίνει φάρος για τις επόμενες γενιές.

Δεν πρέπει φυσικά να λησμονηθεί ο χρόνος γέννησης και δράσης. Η δεκαετία 2008-2018 ανήκει ήδη στις πιο δύσκολες της Μεταπολίτευσης και της μετά-μεταπολίτευσης. Η αρχή της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης όρισε τη μετάβαση στη νέα εποχή και αυτή είναι το λιγότερο απαιτητική. Ζητά τα πάντα από σένα και δεν σου υπόσχεται τίποτα. Το Gazzetta ανταποκρίνεται, αντέχει και δίνει τα πάντα στους αναγνώστες του: Ενημέρωση, ψυχαγωγία, διασκέδαση. Το Gazzetta είναι οι άνθρωποι του, όσοι προηγήθηκαν, όσοι ήρθαν-έφυγαν, όσοι το κρατάνε στην κορυφή. Και οι άνθρωποι του ξεπερνάνε κρίσεις και φροντίζουν για το “χρόνια πολλά και καλά”.

ΚΩΣΤΑΣ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ

Τα συνθήματα του Καρακούση. Οι παραγγελίες της Κάτιας. Οι «ευχές» του ΤσακίRη. Τα «αδέρφια» του Σταυρουλάκη και του Πολ. Η γκρίνια του !@#!@Τσίγκα. Ο «πόλεμος» του Σαούλη με τον Μελάγιες. Οι «ψεύτες – κλέφτες» του Ντυμένου. Τα διλήμματα. Το «Τι ματς Θεέ μου» του Τσαμπά. Οι απόψεις του Τζόνι. Οι «εκτελέσεις» της Τόνιας. Τα «αυτονόητα» του Παπανδρέου. Το “I hate my life” της Στέλλας. Οι αναλυσάρες με τον Παλλαντζά. Μα πάνω απ’ όλα το γέλιο (αλά Κωνσταντάρα) του Τομ. Αυτό είναι το Gazzetta. Ε Τομ;

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ

Gazzetta σημαίνει να βγαίνει 8ωρη βάρδια χωρίς να το παίρνεις χαμπάρι... Gazzetta επίσης σημαίνει και πολλά (πάρα πολλά) χιλιόμετρα στην κηφισίας... Και φυσικά Gazzetta χωρίς Τομ, site χωρίς URL... Αυτά και χρόνια μας πολλά!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΟΜΑΡΑΣ

Είναι αυτές οι στιγμές που προσωπικά είναι δύσκολο για μένα να καταγράψω είτε σε μία κόλλα χαρτί είτε σε 100 με 150 λέξεις το τι σημαίνει το Gazzetta.gr για μένα. Αυτά τα 10 και... κάτι χρόνια γιατί ακόμα και τώρα δεν φεύγουν από το μυαλό μου οι πρώτες ημέρες, τα δοκιμαστικά και οι τόσες δυσκολίες για να βγούμε στον... αέρα και να μπορέσουμε να κάνουμε την διαφορά και να μην είμαστε κάποιοι ακόμα... περαστικοί από τον χώρο του αθλητικού internet. Δέκα χρόνια λοιπόν ίσον δέκα λέξεις για μένα που συνοδεύονται από λίγα λόγια και καλά.

ΑΦΟΣΙΩΣΗ: Πολλά από τα παιδιά που έχουν περάσει από αυτό το ιντερνετικό... μετερίζι έχουν δώσει πολλά, αφιερώνοντας ώρες ολόκληρες για να... χτιστεί αυτό που βλέπετε σήμερα.

ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ: Το Gazzetta.gr δέκα χρόνια μετά την 2α Ιουνίου οπότε πρωτοανέβηκε στον... μαγικό κόσμο του internet έχει κερδίσει την αναγνώριση και την αποδοχή όχι μόνο της δημοσιογραφιής πιάτσας αλλά και ενός μεγάλου μέρους του κόσμου. Ακόμα και ανθρώπων πουν ασχολούνται ή δεν έχουν σχέση με τα αθλητικά...

ΕΓΡΗΓΟΡΣΗ: Η επιτυχία δεν θέλει ποτέ εφησυχασμό. Και το Gazzetta δεν επαναπαύθηκε ποτέ στις... δάφνες του. Από το Gazzetta Weekend, αυτήν την ξεχωριστή ηλεκτρονική έκδοση, το Four Four Two, τις συνεργασίες με πρωταθλήματα όπως η Premier League, την EuroLeague και τόσα ακόμα...
ΦΙΛΙΑ: Σε έναν χώρο δύσκολο, ιδιαίτερο, απαιτητικό αλλά και ψυχοφθόρο δεν είναι εύκολο να κάνει κάποιος φιλίες. Στο Gazzetta προσωπικά δεν βρήκα απλά φίλους, βρήκα... αδέρφια. Φιλίες που κράτησαν στον χρόνο και που χαίρομαι να τις έχω ακόμα: όπως τον Μιχάλη και τον Πολύδωρο.

ΤΣΑΚΩΜΟΙ: Από καβγάδες άλλο τίποτα... Ποιά δουλειά δεν έχει προστριβές και τσακωμούς ακόμα και... επικούς. Από ατάκες... φωτιά και πράγματα που προφανώς δεν μπορούν να γραφτούν. Έχω να καταθέσω πάντως πως όσοι μεγάλοι και να ήταν οι τσακωμοί πάντα βρίσκαμε την... άκρη και τον τρόπο της όσο πιο σωστής συνύπαρξης και συνεργασίας.

ΠΑΡΤΑΡΕΣ: Ξεχνιέται ο «Παλαί» και ο «Μαν» σε τρελή... παρτάρα του Gazzetta αλλά και η Στέλλα με το ντέφι; Το Gazzetta μπορεί να μην έχει κάνει πολλά πάρτι αλλά όταν το έκανε όλα τους είχαν κάτι να... πουν. Όπως και η φωτογραφία που παραθέτω πιο πάνω...

ΡΕΚΟΡ: Πως μπορείς να μην πεις ευχαριστώ σε αυτόν τον κόσμο; Στο αναγνωστικό κοινό που οδήγησε το Gazzetta σε μία περίοδο που ήταν κοντά τα 10α γενέθλιά του σε ρεκόρ 10ετίας; 5.670.296 «ευχαριστώ»...

ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ: Στο Gazzetta όλα αυτά τα χρόνια προφανώς και υπήρχε κόσμος που επέλεξε άλλον επαγγελματικό δρόμο. Ωστόσο η εμπιστοσύνη ήταν δεδομένη και... διαχρονική και φυσικά είναι ιδιαίτερα σημαντικό που σήμερα τα περισσότερα παιδιά που δουλεύουν στο site είναι αρκετά χρόνια εδώ.

ΑΣΦΑΛΕΙΑ: Σε μία εποχή πλήρους ανασφάλειας και δεδομένων και μεγάλων προβλημάτων στον δημοσιογραφικό χώρο το Gazzetta.gr συνεχίζει να παρέχει την απαιτούμενη ασφάλεια στους εργαζόμενούς του σε όλους τους τομείς.

ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ: Κανένας δεν θέλει να μένει... στάσιμος σε αυτήν την ζωή με ότι και να καταπιάνεται. Το Gazzetta είναι ένα πολυλειτουργικό και διαδραστικό Μέσο που εξακολουθεί να δίνει την δυνατότητα και την ελευθερία στους συντάκτες του να γράψουν αυτά που... γουστάρουν αλλά και να έχουν την προοπτική της εξέλιξης και της προόδου.

Χρόνια πολλά και καλά λοιπόν Gazzettara! Να έχουμε την υγειά μας, να είμαστε καλά και να συνεχίσουμε να δημιουργούμε καλά πράγματα και να ενημερώνουμε όσο πιο σωστά και ουσιαστικά τον κόσμο μας. Διότι δεν υπάρχει πιο μεγάλη επιβράβευση από την εμπιστοσύνη και την αναγνώριση του αναγνωστικού κοινού... Υ.Γ. Και όμως υπάρχει PC στο site, εκείνο του Γιώργου με background φωτό μου...

ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ

Είχα την ευκαιρία και τη τιμή να εργαστώ στα μεγαλύτερα "μαγαζιά" και με τους σημαντικότερους εκδότες από το 1999 έως σήμερα. Όμως το gazzetta.gr είναι το κορυφαίο όλων μέσο στο οποίο μου δόθηκε η ευκαιρία (αν και κάνα δυο φορές νωρίτερα δεν μου το επέτρεψαν αν και μου το ζήτησαν) να γράψω! Είναι το μοναδικό που αισθάνομαι σαν οικογένειά μου... Είναι σημαντικό να θες να πηγαίνεις εκεί που υποτίθεται ότι είναι ο εργασιακός σου.

Εγώ λατρεύω να φτάνω στο γραφείο μου, να δω τα υπόλοιπα παιδιά και να βγάλω αποκλειστικά θέματα για να είναι καλά και πάντα πρώτο-κορυφαίο το δεύτερο σπίτι μου... Τόσο απλά και ειλικρινά. Να τα χιλιάσεις gazzettαρα μου και να είσαι πάντα εκεί που σου αρμόζει: στην κορυφή. Μα πάνω απ' όλα να εξακολουθήσεις να μας κάνεις να αισθανόμαστε μια μεγάλη και τρελή οικογένεια... Gazzetta.gr σημαίνει και "μη ελεγχόμενο", σπουδαίο πράγμα στις μέρες μας αφού όλα τα Μέσα είτε απέκτησαν αφεντάδες και υπηρετούν σκοπούς είτε δημιουργήθηκαν από τους αφέντες και αποτελούν δυσφήμιση για το χώρο μας... So proud...

ΜΙΧΑΛΗΣ ΤΣΑΜΠΑΣ

Όταν μου είπε ο… Τσαμπάς (σ.σ αφού το γράφουν οι περισσότεροι είπα να το γράψω και γω) για περίπου 150 λέξεις σχετικά με τα 10χρονα του gazzetta λέω από μέσα μου «μας δουλεύεις ρε Μιχάλη. Να κλείσουμε σε 150 λέξεις σε μια δεκαετία;». Ξεκινάω με διάθεση να μαι «εντός γραμμής» αλλά η πορεία θα το δείξει. Δεν έχουμε να θυμηθούμε 10 μέρες αλλά δέκα ολόκληρα χρόνια.

Δεν θα κάτσω τώρα να γράψω αριθμούς για να αποδείξω ότι μιλάμε για το Νο1 site στη χώρα. Αυτό το ξέρουν τα εκατομμύρια των αναγνωστών. Δεν θα παρουσιάσω «αναλυτικούς λογαριασμούς» για να πείσω ότι σε μια εποχή που το «3μηνο-4μηνο-5μηνο μέσα…» είναι κάτι νορμάλ πια, σε αυτό εδώ το «μαγαζί» πληρωνόμαστε στην ώρα μας. Η πιάτσα και οι οικογένειες μας το ξέρουν κι αυτό. Είπα να αραδιάσω 5-10 πράγματα που είναι για μένα το gazzetta αλλά που όλοι εσείς από την άλλη πλευρά του pc/tablet/mobile δεν τα ξέρετε και δεν τα βλέπετε.

Eίναι τα 5-10 πράγματα που πιστέψτε με, όσο παράξενα κι αν σας φανούν διαβάζοντας τα, είναι από τα… μυστικά της επιτυχίας.

-Είναι το ρεφενέ τραπέζι της Τσικνοπέμπτης, που πάντα μας βρίσκει να τρώμε στα όρθια σε κάποιο ημίχρονο ή περιμένοντας την σέντρα και το τζάμπολ.

-Είναι η λαμπάδα, το φαναράκι και το τσουρέκι του Πολύδωρου στον Τομαρά κάθε Μεγάλη Τετάρτη.

-Είναι τα ακραία διλήμματα που καλείται να απαντήσει κάθε νέο (και παλιό φυσικά) μέλος της οικογένειας του gazzetta κι οφείλει να μην αρνηθεί να το κάνει γιατί οι… 100 προικισμένοι κύριοι με καταγωγή από την Αφρική περιμένουν στην γωνία.

-Είναι οι στιγμές που πάνω στο «Χριστός Ανέστη» και στο «3,2,1… Καλή Χρονιά», θα βρεθεί κάποιος να βάλει μια είδηση.

-Είναι το «γκολ η Λειψία», «γκολ η Σασουόλο», «γκολ η Βαλερένγκα», «γκολ η Νορθάμπτον», «γκολ η Αλ Αχλί», «γκολ η Κ17 Υεμένης» που ακούγεται από κάθε γωνιά της αίθουσας.

-Είναι οι καλές σχέσεις με τον Χριστιανισμό, που επιβεβαιώνονται πάντα μετά από κάποια σημαντική χαμένη ευκαιρία.

-Είναι τα live όπου ο αναγνώστης θα ενημερωθεί για τον σκόρερ, αλλά πολλές φορές και το τι προτιμά ο συντάκτης ανάμεσα σε πίτσα ή σουβλάκια.

-Είναι το «παραγγελιιαααααααα κατεβείτε» που ακούγεται πιο συχνά από το καλημέρα.

-Είναι η βελούδινη φωνή του Καρακούση που ηχεί σαν κελάιδισμα στα αυτιά όλων. Ειδικά όταν έρχεται από σερί βραδινά.

-Είναι ο Μαρούδας που με απόλυτη φυσικότητα κάποτε με ρώτησε «αν πρόλαβα αγωνιζόμενο τον Γιασίν»! Πόσο χρονών με έκανε ο πο#$ης;

-Είναι τα πάλαι ποτέ Mega Deal του Πολ στις βραδιές του Τσάμπιονς Λιγκ.

-Είναι τα μπουζούκια και τα πάρτι που έγραφαν ιστορία με την κατάλληλη ποσότητα αλκοόλ.

-Είναι οι σπασμένες καρέκλες που… δεν τις έσπαγε κανείς!

-Είναι το ταξίδι Κατεχάκη-Ομόνοια για εφημερίδες που στη συνέχεια έγινε Νέο Ηράκλειο-Ομόνοια.

-Είναι τα μπινελίκια για τις (πολλές) φορές που το ασανσέρ μας… άφηνε στα παλιά γραφεία.

-Είναι τα κοινά chat που ξεκινούν με μια ενημέρωση για τη δουλειά και καταλήγουν σε χαβαλέ.

-Είναι το word-θησαυρός του Κοντογεώργη γεμάτο από μυθικές ατάκες που ακούστηκαν μέσα στο σάιτ όλα αυτά τα χρόνια. Δέσμευση ότι στα 20α γενέθλια θα γίνει και βιβλίο.

Δεκάδες «είναι» μπορώ να γράψω ακόμη, αλλά πέρασα ήδη τις 500 λέξεις. Εντάξει έχω… βύσμα τον Τσαμπά και δεν θα μου το κόψει, αλλά μην το ξεφτιλίσω.

ΑΝ ΕΛΕΙΠΑΝ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ, ΠΙΘΑΝΟΤΑΤΑ ΠΑΛΙ ΘΑ ΜΙΛΑΓΑΜΕ ΓΙΑ ΕΝΑ SITE ΨΗΛΑ ΣΤΙΣ ΠΡΟΤΙΜΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ. OMΩΣ ΔΕΝ ΘΑ ΜΙΛΑΓΑΜΕ ΓΙΑ ΤΟ GAZZETTA.GR…

Photo info: Παντού... κουβαλάμε ένα gazzetta.gr!