Όταν πέθανε ο Μοχάμεντ Άλι πήρε μαζί του και τη νιότη της πυγμαχίας! Τα καλύτερα της χρόνια. Τότε που έδειχνε ανέμελη κι ας έπρεπε να ακολουθεί κανόνες και όρους διαφήμισης. Τότε που μπορούσε κάποιος να τα βάλει με ολόκληρο το σύστημα, να γίνει είδωλο και σύμβολο μιας εποχής. Ο Άλι ήταν πηγή ανανέωσης του αθλήματος, ήταν η εξαίρεση στον κανόνα του χρόνου.

Roland Garros με αμέτρητα ειδικά στοιχήματα (21+). * Ισχύουν Οροι και Προϋποθέσεις

Ήταν η νιότη του γιατί φώναζε, προκαλούσε, αμφισβητούσε και δήλωνε με απόλυτη σιγουριά πως ήταν “ο σπουδαιότερος”. Μόνο όταν έχεις την τρέλα του νέου είσαι έτοιμος να κατακτήσεις τον κόσμο, να σοκάρεις τον κόσμο και να μην αφήσεις περιθώριο δεύτερης σκέψης. Το πάθος ξεχείλιζε, η βεβαιότητα ότι τίποτα δεν μπορεί να τον σταματήσει, η ανησυχία ήταν μόνιμη κατάσταση σε αυτόν και τα όρια υπήρχαν μόνο στα λεξικά! Όταν ο κόσμος έβλεπε τον Άλι στο ρινγκ πρέπει να χαιρόταν. Σίγουρα χαιρόταν όταν έβλεπε το ασταμάτητο “Big Bang” που προκαλούσε με τον “χορό”, με την άνεση και τον κομπασμό που επιδείκνυε απέναντι σε κάθε αντίπαλο.

Ο αθλητής που έδινε στους θεατές έντονο οπτικοακουστικό θέαμα και αμέτρητες ατάκες να θυμούνται και να σχολιάζουν. Ο πυγμάχος που ήταν οργισμένος, θυμωμένος και από κανέναν αντιπαθής. Ναι, η νιότη του αθλήματος και μέρος αυτής που ήθελε να αλλάξει τον κόσμο. Ο Άλι έτρεχε με τα φρένα σπασμένα και όταν η σκόνη της εξέλιξης έκατσε, ο κόσμος ήταν διαφορετικός και κάπως καλύτερος. Ο Άλι είχε μερίδιο σε αυτό χωρίς μάλιστα να ρίξει ούτε μία γροθιά!

Ήξερε πως έχει δίκιο

Ο Φλόιντ Μέιγουεδερ τα είπε όλα σε μια φράση: “Χάσαμε έναν μύθο, έναν ήρωα, έναν μεγάλο άνδρα”. Ο Άλι αποσύρθηκε από την πυγμαχία το 1981 και “πάλευε” με τη νόσο Πάρκινσον για δεκαετίες. Οι δημόσιες εμφανίσεις του, έκτοτε, ήταν σπάνιες και από το 1986 ζούσε με την τέταρτη σύζυγο του, τη Λόνι. Το τέλος ήταν ήσυχο και συνηθισμένο για έναν άνθρωπου μόνο έτσι δεν έζησε. Στην ουσία, συμπύκνωσε τον χρόνο και στο κομμάτι που του αναλογούσε έδρασε όσο πιο έντονα μπορούσε, εντός και εκτός ρινγκ. Με τη στάση του έκανε τον κόσμο να δει με μεγαλύτερη προσοχή τα θέματα του Βιετνάμ, της ανεξιθρησκίας, της διάθεσης του εαυτού. Με τον τρόπο του ένωσε τον κόσμο μιλώντας για ελευθερία, ειρήνη, ισότητα. Μίλησε με στεντόρεια φωνή, ανεπιτήδευτα, ζωηρά και αυθόρμητα.

Η γοητεία του ανεπεξέργαστου ήταν εκτός πυγμαχίας. Ό,τι κι αν έκανε, έλεγε, ήταν προϊόν ενστίκτου και βιώματος που όμως τον οδηγούσε πάντα σωστά. Ο Άλι ήξερε πως είχε δίκιο όταν διαμαρτυρόταν για τον ρατσισμό που είχε βιώσει. Ήξερε πως είχε δίκιο όταν έλεγε ότι οι Βιετκονγκ δεν μου έχουν κάνει κάτι. Ήξερε πως είχε δίκιο όταν “έθαβε” τον Κάσιους Κλέι για τον Μοχάμεντ Άλι. Ήξερε πως είχε δίκιο όταν απαιτούσε να του επιστραφεί ο τίτλος του παγκόσμιου πρωταθλητή. Ήξερε πως είχε δίκιο όταν έλεγε ότι είναι ο καλύτερος κι ας τον αμφισβητούσαν ορισμένοι.

Η πεταλούδα που τσιμπούσε σαν μέλισσα

Ο Άλι χρησιμοποιούσε το οξύ πνεύμα του με τον ίδιο τρόπο που χρησιμοποιούσε τις γροθιές του για να βγάλει νοκ άουτ τους αντιπάλους του. Σκοπός του ήταν κυριαρχήσει και τα λόγια πριν, κατά τη διάρκεια και μετά τον αγώνα αποσκοπούσαν στην εδραίωσης της δύναμης του, στον εκφοβισμό, στο σπάσιμο της εσωτερικής άμυνας του άλλου, στην πρόκληση εκνευρισμού και στην παράδοση του στο αναπόφευκτο: στην ήττα. Για δύο δεκαετίες ο Άλι ήταν αυτός που όριζε το παιχνίδι και κέρδιζε… Η ανθρώπινη επιτυχία όμως έχει ημερομηνία λήξης και για τον Άλι ο χρόνος συμπορεύτηκε με την ατυχία και δεν του έδωσε μόνο το γήρας αλλά και την αρρώστια που τον ταλαιπώρησε τόσο πολύ. Τα πολλά χτυπήματα στο κεφάλι πυροδότησαν το Πάρκινσον. Δεν υποχώρησε μόνο το σώμα, αλλά και η φωνή και αυτό ήταν το μεγαλύτερο σοκ. Όπως και να χει η ιστορία του μένει ανέγγιχτη και στις τρεις δεκαετίες που αγωνίστηκε κατέγραψε 56 νίκες, 5 ήττες με 37 νοκ άουτ. Παράλληλα, ήταν ο πρώτος που κέρδισε τρεις φορές τον τίτλο βαρέων βαρών.Με ύψος 1.90μ. και βάρος 92 κιλά πετούσε σαν πεταλούδα και τσιμπούσε σαν μέλισσα, χωρίς υπερβολή. Όσοι τον έχουν δει να αγωνίζεται ξέρουν ότι είναι αλήθεια. Επικράτησε δύο φορές του φοβερού Σόνι Λίστον, υπερίσχυσε του ατρόμητου Τζορτζ Φόρμαν στο Ζαΐρ και πάλεψε σχεδόν μέχρι θανάτου με τον Τζο Φρέιζερ στις Φιλιππίνες.

Τα 29 χιλιάδες χτυπήματα

Ο Μπούντινι Μπράουν, καθόταν στη γωνία του ρινγκ και του φώναζε “πάλεψε νεαρέ, πάλεψε”. Και αυτό έκανε. Πάλεψε απέναντι σε όποιον σήμαινε κάτι και έβγαλε εκατομμύρια δολάρια με το γρήγορο, βροντώδες, χτύπημα του. Οι αγώνες του έμεναν στη μνήμη των θεατών γι’ αυτό και είχαν ονόματα. “Rumble in the Jungle”, “Thrilla in Manila”, κ.α.

Η ζωή εκτός πυγμαχίας είχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον αφού οι προκλήσεις εκεί ήταν περισσότερες και πιο ύπουλες. Όταν, λοιπόν, απέρριψε τη λευκή Aμερική για να γίνει μέλος των “Μαύρων Μουσουλμάνων” και άλλαξε το όνομα του, σόκαρε και τσάκισε την προκλητική εποχή του. Όταν αψήφησε τη στρατολόγηση για να πολεμήσει στο Βιετνάμ, έκανε κομμάτια την ιμπεριαλιστική, χυδαία συμπεριφορά της πατρίδας του. Τιμωρήθηκε. Δεν έχασε το θάρρος και το κουράγιο του. Συνέχισε να ζει με τον τρόπο του και προς το τέλος είχε γίνει και ιεραπόστολος του Ισλάμ. Κάποτε υπολόγισε ότι δέχτηκε 29 χιλιάδες χτυπήματα στο κέφαλι (!) και κέρδισε 57 εκατομμύρια δολάρια. Υπέφερε και από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 υπέφερε πολύ. Εντούτοις, όπως είχε πει το 1984 “Ό,τι υπέφερα σωματικά άξιζε για όσα πέτυχα. Όποιος δεν έχει το θάρρος να πάρει ρίσκα δεν θα πετύχει τίποτα στη ζωή του”.

Πηγή

-ESPN, “Muhammad Ali dies at age 74 after long battle with Parkinson’s disease”