Οι δέκα ακραίοι που άφησαν εποχή στην Ελλάδα! (vids, poll)
Το περασμένο Σαββατοκύριακο ένας από τους μεγαλύτερους βολεϊμπολίστες στον κόσμο και ένας και φυσκά ένας από τους μεγαλύτερους που αγωνίστηκαν στην χώρα μας γνωστοποίησε το τέλος της καριέρας του. Ο λόγος φυσικά για τον Αμαράλ Ντάντε, τον Βραζιλιάνο διαγώνιο που κέρδισε τα πάντα με την «σελασάο» φτάνοντας να είναι ακόμα και αρχηγός, ενώ και σε συλλογικό επίπεδο γέμισε τίτλους. Οι φίλοι του αθλήματος στην χώρα μας είχαν την τύχη να τον δουν να παίζει και στα γήπεδά μας, είτε ωες παίκτης του Παναθηναϊκού την περασμένη δεκαετία, είτε ως παίκτης του ΠΑΟΚ, όπου πέρσι όντας εντυπωσιακός στον πέμπτο τελικό, οδήγησε τον «δικέφαλο του βορρά» στην κατάκτηση του τρίτου συνεχόμενου πρωταθλήματος.
Με αφορμή την αποχώρηση του Ντάντε από την ενεργό δράση, εκτός από το μπλογκ που γράφτηκε το Gazzetta Weekend θα προσπαθήσει να βγάλει την καλύτερη δεκάδα των ακραίων που έπαιξαν στην χώρα μας και πλέον έχουν σταματήσει την καριέρα τους ή βρίσκονται κοντά στο να το κάνουν. Από τον Ροδόλφο Σάντσες, μέχρι τον Αμαράλ Ντάντε, όλοι προσέφεραν θέαμα και βοήθησαν τις ομάδες τους να κατακτήσουν τίτλους. Κυρίως όμως βοήθησαν το άθλημα στην χώρα μας, αγαπήθηκαν από τον κόσμο και η απουσία τους είναι αισθητή σε όσους αγαπάνε το βόλεϊ. Φυσικά εκτός από την ψήφο για τον καλύτερο, όπως γίνεται πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις, είναι εξαιρετικά πιθανό να έχουμε ξεχάσει όχι κάποιον, αλλά κάποιους, οπότε όποιος θυμηθεί έναν ή και περισσότερους ακραίους που θα μπορούσαν να ήταν στην λίστα μας, μπορεί να μας το στείλει με σχόλιο.
Αμαράλ Ντάντε: Το χαμόγελο που θα λείψει σε όλους
Ξεκινάμε φυσικά με τον Αμαράλ Ντάντε ο οποίος έβαλε τέλος στην καριέρα του πριν λίγες ημέρες. Ο Βραζιλιάνος ήταν από τους καλύτερους παίκτες που έπαιξαν στην χώρα μας, κέρδισε τίτλους, έπαιξε σπουδαίο βόλεϊ, έγινε αρχηγός της Εθνικής και όλα αυτά παίζοντας πάντα με το χαμόγελο στα χείλη. Δυνατό του όπλο οι επιθέσεις από την πάιπ, όπου πραγματικά ήταν ασταμάτητος.
Οι τίτλοι του: 2 Πρωταθλήματα Ελλάδας (2006 Παναθηναϊκός,/2017 ΠΑΟΚ), 2 Κύπελλα Ελλάδας (2007, 2008 Παναθηναϊκός), 1 Σουπερ Καπ Ελλάδας (2006 Παναθηναϊκός), 1 Πρωτάθλημα Βραζιλίας (2002), 1 Κύπελλο Βραζιλίας (2015), 1 Πρωτάθλημα Ιαπωνίας (2014), 1 CEV Cup (2004)
Πλάμεν Κονσταντίνοφ: Ο ορισμός του ηγέτη
Αν λέγαμε κάποιον παίκτη αρχηγό, ο πρώτος που θα μας ερχόταν στο μυαλό θα ήταν ο Πλάμε Κονταντίνοφ. Ο Βούλγαρος ακραίος ήταν από τους μεγαλύτερους, αν όχι ο μεγαλύτερος σε προσφορά, παίκτης που έχει αγωνιστεί στην χώρα μας. Είναι ο μοναδικός που έχει κατακτήσει πρωτάθλημα στην χώρα μας με τον Άρη, Ολυμπιακό, Ηρακλή και Παναθηναϊκό και σε όλες τις ομάδες αγαπήθηκε και με το παραπάνω. Δεν υπάρχει κάτι για να πούμε για τον παίκτη αυτόν, τα έκανε όλα τέλεια. Απλά τέλεια...
Οι τίτλοι του: 5 Πρωταθλήματα Ελλάδας: (1997, 2002, 2003, 2004, 2008), 1 Κύπελλο Ελλάδας: (2002), 2 Σούπερ Καπ Ελλάδας: (2007, 2008), 3 Κύπελλα Βουλγαρίας: (1989, 1994, 1995). Επίσης με την Εθνική Βουλγαρίας έχεις κατακτήσει δύο χάλκινα μετάλλια ένα σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και ένα σε Παγκόσμιο Κύπελλο.
Βλάντιμιρ Γκρμπιτς: Ο ΑΠΟΛΥΤΟΣ αρχηγός
Σε σχέση με τους προηγούμενους δύο ουσιαστικά δεν έχει προσφέρει στο βόλεϊ της χώρας μας, καθώς έπαιξε στον ΠΑΟΚ στην δύση της καριέρας του χωρίς να σηκώσει κάποιον τίτλο. Συνολικά ωστόσο μιλάμε για τεράστιο μέγεθος στο παγκόσμιο βόλεϊ. Μιλάμε για τον απόλυτο αρχηγό, τον άνθρωπο που μαζί με τον αδερφό του Νίκολα, οδήγησαν την Σερβία στην κατάτηση του χρυσού μεταλλίου στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2000, ενώ είχαν βρεθεί στο τρίτο σκαλί του βάθρου το 1996. Ό,τι και να γράψει κάποιος για τον παίκτη αυτόν θα είναι λίγο και η καριέρα του μιλάει από μόνη της. Αγωνιστικά εκτός από τον αρχηγικό του χαρακτήρα, είχε μια από τις καλύτερες υποδοχές που έχουν υπάρξει για ακραίο, ενώ και στην άμυνα δεν παρατούσε καμία φάση, χωρίς αυτό να σημαίνει πως και επιθετικά δεν ήταν ασταμάτητος.
Γκόραν Βούγιεβιτς: Σέρβος και βόλεϊ πάνε μαζί...
Ένα ακόμα γνήσιο τέκνο της μεγάλης των πλάβι σχολή και του βόλεϊ ήταν ο Βούγιεβιτς. Ο 45χρονος πλέον ακραίος, αγωνίστηκε στην χώρα μας την αγωνιστική περίοδο 1998-1999 έχοντας έρθει ως χάλκινος Ολυμπιονίκης με την Εθνική του ομάδα. Στον Ολυμπιακό που αγωνίστηκε έγινε αμέσως ηγέτης της ομάδας, κατακτώντας το νταμπλ την χρονιά αυτή, πριν αποχωρήσει για την Ιταλία όπου και έπαιξε για 7 χρόνια. Εξαιρετικός στο σερβίς και στην επίθεση, χωρίς να αφήνει την υποδοχή που ως σωστός Σέρβος ήταν σχεδόν αλάνθαστος. Μακάρι να είχε μείνει περισσότερα χρόνια στην χώρα μας, ωστόσο το ταλέντο του ήταν τόσο μεγάλο που οι Ιταλοί έσπευσαν να τον αποκτήσουν.
Ριντ Πρίντι: Μόνο ένα Κύπελλο αλλά τεράστια καριέρα
Ένας από τους παίκτες που έκαναν τεράστια καριέρα αλλά στην χώρα μας δεν τους λες και τόσο πετυχημένους είναι ο Ριντ Πρίντι. Ο Αμερικανός ακραίος μπορεί ως τίτλο να έχει ένα Κύπελλο που κέρδισε με την ΑΕ Νίκαιας στον ανεπανάληπτο τελικό με τον Παναθηναϊκό στην Καλαμάτα και στην επιστροφή του στην χώρα μας για λογαριασμό του Ολυμπιακού να μην κατέκτησε τίποτα, ωστόσο μιλάμε για έναν από τους μεγαλύτερους ακραίους στον κόσμο. Βασικός για χρόνια στην Εθνική του ομάδα, έπαιξε σε μεγάλες ομάδες με μεγαλύτερη την Ζενίτ Καζάν και στα καλύτερα πρωταθλήματα του κόσμου όντας ένας από τους καλύτερους στην υποδοχή ενώ και επιθετικά στην καλή του ημέρα ήταν ασταμάτητος.
Νταβίντ Μούρεκ: Ιδανικός συμπαίκτης
Συνεχίζουμε με τον Νταβίντ Μούρεκ τον Πολωνό ακραίο που έμεινε στην χώρα μας για τέσσερα χρόνια παίζοντας με τη φανέλα του Παναθηναϊκού. Ο Μούρεκ κατέκτησε με τους... πράσινους ένα πρωτάθλημα και η αλήθεια είναι πως αγαπήθηκε όσο λίγοι λόγω του εκρητικού του παιχνιδιού, παρότι ως χαρακτήρας ήταν τρομερά ήρεμος. Μιλάμε για τον ιδανικό συμπαίκτη καθώς ποτέ του δεν δημιούργησε το παραμικρό πρόλβλημα ενώ το βόλεϊ που ήξερε, το ήξεραν ελάχιστοι. Κατέκτησε πρωταθλήματα στην Ελλάδα και την Πολωνία, αγωνίστηκε στην Ιταλία με τη Μόντενα και ξαναλέμε πως ήταν ένας από τους καλύτερους ακραίους που έχουν παίξει στην χώρα μας τόσο σε προσφορά, όσο και σε ήθος.
Χόρχε Ελγκέτα: Μπορούσε να κερδίσει περισσότερα...
Ο Αργεντίνος της λίστας είναι ο Χόρχε Ελγκέτα, ένας παίκτης που στην χώρα μας έπαιξε σε Ορεστιάδα, Νίκαια, EA Πατρών και Ολυμπιακό, ήταν από τους καλύτερους ακραίους τόσο σε υποδοχή, όσο κυρίως στην επίθεση και λόγω της σωματοδομής του, ωστόσο από πλευράς τίτλων δεν κατάφερε να κάνει την διαφορά, κατακτώντας όπως και ο Πρίντι μόνο ένα Κύπελλο αυτό με τη Νίκαια έχοντας ως συμπαίκτη τον Αμερικανό.
Ρολάντο Ντεσπέιν: Ανίκητος...
Δεκάδα καλύτερων ξένων χωρίς Κουβανό γίνεται; Φυσικά και δεν γίνεται και από την λίστα αυτή δεν θα μπορούσε να λείψει ο Ρολάντο Ντεσπέιν ένας παίκτης που σε δύο χρόνια στην χώρα μας αγωνίστηκε σε δύο ομάδες, κατακτώντας ισάριθμα νταμπλ όντας ο καλύτερος. Αρχικά αποκτήθηκε από τον Ολυμπιακό όπου την περίοδο 2010-11 κατέκτησε τόσο το πρωτάθλημα, όσο και το Κύπελλο όντας ο ηγέτης των «ερυθρολεύκων». Την επόμενη χρονιά αποκτήθηκε από τον Ηρακλή με τον... γηραιό μαζί με τον Κουβανό να αποκτά και το νταμπλ, καθώς ο συγκεκριμένος παίκτης ήταν ο ηγέτης του σε αυτή την πορεία. Μιλάμε για έναν παίκτη που ήταν πραγματικά ανίκητος, τόσο στο σερβίς όσο και στην επίθεση και που αν δεν είχε θέματα με την μέση του, αλλά και με τον ιδιόρυθμο χαρακτήρα του, θα μιλούσαμε για αστέρι του παγκόσμιου βόλεϊ. Θα έπαιζε δηλαδή σε μεγάλη ομάδα κάνοντας σημαντική καριέρα.
Ροδόλφο Σάντσες: Ο ηγέτης στο πρώτο Ευρωπαϊκό του Ολυμπιακού
Δευτερος Κουβανός στην λίστα μας είναι ο Ροδόλφο Σάντσες, ο παίκτης που την περίοδο 1995-96 αποκτήθηκε από τον Ολυμπιακό και τον οδήγησε μαζί με τον συμπατριώτη του Ιοσβάνι Χερνάντες στην κατάκτηση του πρώτου του Ευρωπαϊκού και συγκεκριμένα του Τοπ Τιμς Καπς το 1996 κόντρα στην Βούπερταλ στο κατάμεστο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Στον τελικό απέναντι στους Γερμανούς ο Σάντσες είχε 23 πόντους και 15 αλλαγές όντας πραγματικά ασταμάτητος και δεν θα μπορούσε να απουσιάσει από το δικό μας top-10 των ξένων ακραίων που αγωνίστηκαν στην χώρα μας.
Γκιγιόμ Σαμικά: Παικταράς εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου
Και κλείνουμε αυτή την λίστα περιμένοντας φυσικά και τα δικά σας μηνύματα με τον Γκιγιόμ Σαμικά. Ο Γάλλος αποκτήθηκε το καλοκαίρι του 2009 από τον Παναθηναϊκό και με το καλημέρα έδειξε το πόσο μεγάλος παίκτης είναι. Άλλωστε έπαιζε στην Εθνική του ομάδα και δεν θα μπορούσε να μην ήταν ποιοτικός. Ο Σαμικά με το «τριφύλλι» κατέκτησε ένα Κύπελλο αυτό του 2010 στο κλειστό του Παλαιού Φαλήρου, όντας μαζί με τον εντυπωσιακό εκείνη την ημέρα Αγκάμεζ, τα κλειδικά της ομάδας του Στέλιου Καζάζη. Την επόμενη χρονιά πήγε στην Ρωσία και την Ίσκρα, ενώ την μεγάλη καριέρα την έκανε στα γήπεδα της Πολωνίας. Με την χώρα του πήρε δύο χάλκινα ένα σε Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα και ένα σε world League. Ήταν εξαιρετικά δυνατός στο τομέα της επίθεσης και στο μπλοκ, ενώ και η υποδοχή του μόνο άσχημη δεν ήταν.
