Πριν τις βόμβες υπήρχε φως. Γαλαζωπό. Αδύναμο, έστω. Αλλά φως… Πριν πατηθεί το κουμπί και όλα ισοπεδωθούν, υπήρχε φως και τα αστέρια δεν ήταν μόνα τους. Πριν τις βόμβες υπήρχε ελπίδα, υπήρχαν όνειρα. Πριν η Γιουγκοσλαβία διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη, κάποιοι επέμεναν να βλέπουν πίσω από το πυκνό μαύρο. Έβλεπαν τόσο μακριά, που η ματιά τους “πέταγε” πάνω από ωκεανούς και έφτανε σε κόσμους μαγικούς και ονειρεμένους. Εκεί, που η μοναδική βόμβα τράνταζε στεφάνια γεμάτα δόξα, φήμη και χρήμα. Πριν τις βόμβες, αρκούσε το κουμπί της τηλεόρασης για να δεις, να θαυμάσεις και να πιστέψεις ότι μπορείς και συ να περάσεις στην άλλη πλευρά. Να γίνεις μέρος του φωτός, του θεάματος. Τέτοιοι άνθρωποι ήταν πολύ κοντά μας, ένας απ’ αυτούς ο Πέτζα Στογιάκοβιτς. Την περίοδο της μέσης εφηβείας (12-16) ήταν ερωτευμένος με το μπάσκετ και το ΝΒΑ ο απόλυτος έρωτας. Ο πόλεμος τα σάρωσε όλα στην πατρίδα του, όχι όμως και την άσβεστη διάθεση να φτάσει εκεί που δεν μπορούσε και να ανοίξει τον δρόμο για τους υπόλοιπους Ευρωπαίους. Οι παραστάσεις, οι εικόνες που φυλούσε στα μάτια και το μυαλό του μέσω της τηλεόρασης, έγιναν η πρώτη ύλη για να φτιαχτεί ο θρύλος Πέτζα και το εισιτήριο για να μπει στους καλύτερους του καλύτερου πρωταθλήματος στον κόσμο. Οι βόμβες συνεχίζουν να πέφτουν, αλλού. Ευτυχώς θα υπάρχουν πάντα Πέτζα.

Τα νέα παιχνίδια της Novomatic, με εντυπωσιακά γραφικά και δυνατό ήχο, μόλις έφτασαν στην Sportingbet.gr! (21+) * Ισχύουν Οροι και Προϋποθέσεις

Διέλυσε τα στερεότυπα

Οι πρώτες εικόνες made in USA για τον Πέτζα ήταν και οι καλύτερες. Η τηλεόραση της Γιουγκοσλαβίας έδειχνε κυρίως αγώνες των “Bad Boys” του Ντιτρόιτ, των Σέλτικς του Λάρι Μπερντ και των Μπουλς του Μάικλ Τζόρνταν. Μολαταύτα, αυτό που τον ενθουσίαζε ήταν τα Ολ Σταρ Γκέιμ, αφού εκεί μπορούσε να δει τους αγαπημένους του παίκτες να παίζουν ο ένας εναντίον του άλλου. Βέβαια, για να δεις τους αγώνες έπρεπε να ξενυχτήσεις, κάτι που δεν άρεσε ιδιαίτερα στους γονείς του.

Σε εκείνα τα παιχνίδια δεν υπήρχαν ευρωπαίοι καλαθοσφαιριστές και ο Πέτζα έπρεπε να περιμένει ως το 1993, όταν ο Γερμανός Ντέτλεφ Σρεμπφ “έσπασε” το... εμπάργκο.

Ο Πέτζα ήταν πεισματάρης, επίμονος και η ένταξη στο ΝΒΑ είχε γίνει εμμονή. Και πώς αλλιώς, όταν έβλεπε τον Μάτζικ να κατεβάζει με ξεχωριστό τρόπο την μπάλα, τον Κρις Μάλιν να ευστοχεί από κάθε σημείο, τον Τσαρλς Μπάρκλεϊ να κάνει λίγο απ' όλα... Ο νεαρός Πέτζα δεν μπορούσε να μην ονειρεύεται πως μια μέρα θα φορούσε φανέλα Ολ Σταρ και θα συνεισφέρει στο σόου. Δεν θα μπορούσε όμως να φανταστεί ότι το όνειρο του θα κάλυπτε την αληθινή επίδραση του στο άθλημα, πως από πρόσφυγας θα γινόταν σταρ ΝΒΑ και θα βοηθούσε να διαλυθούν ορισμένα ανόητα στερεότυπα.

Ο βασιλιάς του σουτ

Ο “πολίτης” Πέτζα, πολίτης με την έννοια της ολοκλήρωσης της θητείας του ΝΒΑ, είναι στέλεχος των αγαπημένων του Σακραμέντο Κινγκς. Δίπλα από το όνομα του υπάρχει ο επαγγελματικός τίτλος “Διευθυντής προσωπικού και ανάπτυξης” και αυτό τον κάνει να νιώθει καλά, ικανοποιημένος. Το δηλώνει κιόλας και παραδέχεται πως προηγούμενες δραστηριότητες του (επενδύσεις σε εστιατόρια, εγχείρημα με αντικείμενο την ηλιακή ενέργεια) δεν τον ενθουσίασαν. Το μπάσκετ όμως το κάνει αυτό, κυρίως επειδή σημαίνει πολλά γι' αυτόν, αλλά και γιατί του έδωσε αρκετά όπως και την ευκαιρία να βοηθήσει άλλους.

Η καριέρα του στο ΝΒΑ, τυπικά, ξεκίνησε το 1996, όταν οι Σακραμέντο Κινγκς των επέλεξαν στο νούμερο 16 του ντραφτ. Ωστόσο, χρειάστηκαν δύο χρόνια για να κάνει το ντεμπούτο του. Ο Στογιάκοβιτς ήταν τυχερός, καθώς την περίοδο που έκανε τα πρώτα του βήματα, οι Κινγκς έπαιζαν συναρπαστικό μπάσκετ, κάτι που προφανώς του ταίριαζε. Στην ουσία ήταν οι Ουόριορς της εποχής, χωρίς να σουτάρουν τόσο πολύ από τη γραμμή του τριπόντου. Πάσαραν αρκετά, “έκοβαν” συχνά στην πλάτη του αμυντικού, έτρεχαν και σούταραν και όταν το παιχνίδι ερχόταν σε αυτό, ο Στογιάκοβιτς ήταν βασιλιάς. Κι ας μην ήταν το στυλ και ο τρόπος που σούταρε αυτός του επαγγελματία.

Ο Ευρωπαίος που δεν μπορεί στα δύσκολα

Τι σημαίνει τώρα ότι ο τρόπος που σούταρε δεν ήταν αυτός του επαγγελματία; Με απλά λόγια δεν σούταρε με τον τρόπο που διδάσκονται τα παιδάκια. Δεν υπάκουε στους κανόνες των μπασκετικών εγχειριδίων. Και όμως... Το σουτ του είχε κάτι το γλυκό, το απαλό, κάτι το όμορφα και αδιάκοπα ρευστό. Α, ο Πέτζα δεν ήξερε μόνο να σουτάρει, αλλά μπορούσε και να πασάρει καλά, παρά το ύψος του (2.06μ.).

Στις αρχές της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα, “έκαψε” πολλά δίχτυα και ήταν η αιχμή του δόρατος σε μια ομάδα που ήθελε τίτλους, αλλά πάντα έμενε με τη λαχτάρα και η αποτυχία οδήγησε στην κατάρρευση. Και επειδή η ήττα, η μεγάλη ήττα, φέρνει γκρίνια, ο Στογιάκοβιτς μπήκε στο κάδρο των υπεύθυνων γι' αυτήν, ενώ επέστρεψε το στερεότυπο που ήθελε τους Ευρωπαίους να μην αποδίδουν στα δύσκολα. Αφορμές υπήρξαν και μία απ' αυτές στο έβδομο παιχνίδι των τελικών της Δύσης το 2002. Δύο φορές είχε την ευκαιρία να γίνει ο άνθρωπος της βραδιάς, ο άνθρωπος που θα μπορούσε να βάλει το στέμμα στο κεφάλι των Κινγκς... Δύο άστοχα σουτ, ένα στην κανονική διάρκεια, ένα στην παράταση, σε κρίσιμο σημείο και το ανάθεμα έπεσε πάνω του. Ο ίδιος δεν έχει ξεχάσει εκείνη την περίοδο, όμως δεν έμεινε εκεί. Προχώρησε και ήθελε να αποδείξει ότι άξιζε να είναι εκεί. Και έπρεπε να το κάνει κάθε μέρα.

Ολ σταρ, αλλά μετριόφρων

Η μεγάλη πίκρα για τον Στογιάκοβιτς όμως, είχε γερό αντιστάθμισμα. Λίγους μήνες πριν τον αγώνα στα πλέι οφ έλαβε τηλεφώνημα από τον υπεύθυνο δημοσίων σχέσεων των Κινγκς. Σε αυτό τον πληροφορούσε πως είχε επιλεχθεί ως αναπληρωματικός στην Ολ Σταρ ομάδα της δυτικής περιφέρειας. Επίσης, θα έπαιρνε μέρος στον διαγωνισμό τριπόντων (τον οποίο και θα κέρδιζε). Αυτή η πρώτη επιλογή στη γιορτή του ΝΒΑ ήταν που μετρούσε περισσότερο για εκείνον. Για τον Πέτζα το παιχνίδι ήτα που μετρούσε και όχι όλα τ' άλλα. Αυτό ήταν που τον έκανε να ξενυχτά στην πατρίδα μπροστά από την τηλεόραση.

Ο Στογιάκοβιτς, πάντως, δεν θεωρεί τον εαυτό του πρωτοπόρο. Όταν τον ρωτάνε σχετικά προτάσσει το “εμείς” από το “εγώ” και στο σύνολο που δημιουργεί φυσικά και έχουν θέση οι Πάου Γκασόλ, Ντιρκ Νοβίτσκι και Μάνου Τζινόμπιλι, κι ας μην είναι Ευρωπαίος. Όλοι μαζί “έπεισαν” το ΝΒΑ πως οι αθλητές που έρχονται από την Ευρώπη αξίζουν της προσοχής τους. Βέβαια, η νέα γενιά δεν έχει πρόβλημα να εκφραστεί-απευθυνθεί ευθέως στον Πέτζα. Ο Πορζίνγκις αναγνωρίζει πως ο Στογιάκοβιτς έστρωσε τον δρόμο γι' αυτόν και όσους ακολούθησαν.

Ε, όχι και σοφτ!

Το σημαντικότερο επίτευγμα του Στογιάκοβιτς δεν ήταν αγωνιστικό. Ήταν κυρίως η ανατροπή μιας παράδοσης που ήθελε τους Ευρωπαίους μαλθακούς. Έτσι, χωρίς λόγο. Μια ανεξήγητη ετυμηγορία που ερχόταν σε αντίθεση με τη φιλοξενία που παρείχαν οι ΗΠΑ στους αλλοδαπούς αθλητές. Τι κι αν ο Πέτζα μεγάλωσε σε μια ταραγμένη περιοχή του πλανήτη, πρόσφυγας, τι κι αν του αποδόθηκαν βαρύτερες κατηγορίες απ' αυτές που του αναλογούσαν στα άσχημα αποτελέσματα. Το στίγμα ήταν εκεί. Παρ' όλα αυτά, ο 41χρονος (τα κλείνει στις 9 Ιουνίου) Πέτζα έκανε πάντα το καλύτερο που μπορούσε. Απλά έμπαινε και έπαιζε και έδειχνε πως μπορεί να παίξει στο κορυφαίο επίπεδο. Άντεξε 15 χρόνια στο ΝΒΑ, τελείωσε 17 πόντους μέσο όρο και στη τελευταία σεζόν πήρε και το δαχτυλίδι πρωταθλητή με το Ντάλας. Ε, δεν τον λες και σοφτ.

Πηγή

-Slam