Το φθινόπωρο είναι η εποχή του παιδιού, είναι η αρχή της χρονιάς, της σχολικής και της αγωνιστικής. Είναι η ώρα που θα τον πάρεις ή θα την πάρεις από το χέρι και θα πρέπει να οδηγήσεις το παιδί σου στον αθλητισμό. Είναι υποχρεωτικό να οδηγήσεις ειδικά σήμερα το παιδί σου στον αθλητισμό, να του δώσεις μια διέξοδο πέρα από τις παιχνιδομηχανές, πέρα από τα social media, πέρα από τον στατικό μικρόκοσμο του υπολογιστή και της οθόνης.

Μην ξαναγράφω αυτά που διαβάζετε σε όλες τις έρευνες και απλά τα σκρολάρετε αδιάφορα περί παιδικής παχυσαρκίας, περί σωματικής και ψυχικής υγείας που φθίνει στα παιδιά μας. Για τα δικά μας παιδιά πρόκειται, τα δικά μας παιδιά παχαίνουν, στα δικά μας παιδιά καλπάζει ο παιδικός διαβήτης.

Θα ακούσεις προσεκτικά, θα σου πει θέλω μπάσκετ, θέλω τένις, θέλω χορό, θέλω κολύμβηση. Δεν είναι ο εκκολαπτόμενος πρωταθλητής, είναι επιτυχία ήδη που είναι ένας μικρός αθλητής. Δεν κάνει αθλητισμό για να πλουτίσει, αλλά για να εμπλουτίσει τη ζωή του με κάτι πραγματικό πέρα από το εικονικό. Θα έχει την ευκαιρία να αναπνεύσει, να ιδρώσει, να λαχανιάσει, αλήθεια εσύ πότε λαχάνιασες για τελευταία φορά; Μήπως στις σκάλες κουβαλώντας τα ψώνια του super market; Χμμμ…

Θα έρθει η ώρα της προπόνησης. Εσύ τι θα κάνεις; Θα πιεις καφέ, θα πας να πλύνεις το αυτοκίνητο, θα αρχίσεις το κουτσομπολιό; Καλά για να πας κάπου να αθληθείς μην το προτείνω καλύτερα, αστεία λέω ε; Ό,τι κι αν κάνεις σε παρακαλώ μην γίνεις αυτό που κορόιδευες. Μην αρχίσεις να δίνεις οδηγίες από την κερκίδα, μην πάρεις χρονόμετρο για να επαληθεύεις το χρόνο του παιδιού, μην τραβήξεις video την φάση για να του κάνεις ολόκληρη ανάλυση το βράδυ στο σπίτι. Μη βάλεις το παιδί να εχθρεύεται τον προπονητή του «που δεν το έβαλε» ή να κοιτάει με μισό μάτι το άλλο παιδάκι που ξεκίνησε στον αγώνα.

Αν είσαι εκεί και το σπορ είναι ομαδικό, υποστηρίζεις την ομάδα του παιδιού σου, όχι τον δικό σου παικταρά ή την δική σου αμαζόνα. Με το να τον ξεχωρίζεις ή να την ξεχωρίζεις, πράττεις το χειρότερο, «σπας» την ομάδα, στερείς στο παιδί την ευκαιρία να ενταχθεί, να μάθει τον βασικό κανόνα της ομάδας, ένας για όλους και όλοι για έναν.

Αν το σπορ είναι ατομικό βάζεις μια πέτρα στην πλάτη του παιδιού, το βάζεις κάτω από ένα μικροσκόπιο και μεγεθύνεις κάθε λαθάκι του, κάθε γλίστρημα. Αν δεν το θες, που ελπίζω να μην το θες, πρόσεξέ το. Έχει που έχει έναν ψυχαναγκασμό το ατομικό άθλημα, μη σου πω και δύο, ας μην πολλαπλασιάζουμε το άγχος, ας αυξήσουμε τη χαρά.

Όταν τελειώσει η προπόνηση, η δίψα που θα νιώσει το παιδί, η πείνα στο σπίτι, ένα σφίξιμο σε μύες αδούλευτους, ο βαθύς ύπνος το βράδυ μετά από μια κοπιαστική μέρα στο γήπεδο, στο γυμναστήριο, αυτά είναι τα έπαθλα. Τα άλλα, τα μετάλλια, τα τρόπαια είναι για τις πολύ απειροελάχιστες περιπτώσεις παιδιών-χαρισματικών αθλητών. Το δικό σου παιδί είναι εξαιρετικό και χαρισματικό ακόμα και χωρίς το χρυσό στο στήθος.

Κάθε Σπανούλης, κάθε Πρίντεζης, κάθε Στεφανίδη, κάθε Πετρούνιας είχε γονείς όχι πολύ διαφορετικούς από σένα. Ήταν απλοί άνθρωποι, που όπως κι εσύ έκαναν δρομολόγια κουρασμένοι. Δεν έκαναν κάτι υπερφυσικό αυτοί οι γονείς, δεν χρειάζεται να κάνεις κάτι υπερφυσικό εσύ. Απλά άκου περισσότερο και λιγότερο μίλα, χάιδεψε περισσότερο και λιγότερο κρίνε κι όταν τελειώσει η αθλητική δραστηριότητα μη ρωτήσεις ποιος νίκησε, ρώτα πως πέρασε. Έτσι κι αλλιώς όποιος και να νίκησε, ό,τι και να γράφει ο βαθμολογικός πίνακας, εσύ θα υποστηρίζεις πάντα την ομάδα του παιδιού σου.