Μια από τις μόνιμες στήλες του βρετανικού περιοδικού δρόμου «The Big Issue» έχει τίτλο «Γράμμα στον νεότερο εαυτό μου»» (σ.σ. «Letter to my younger self»). Η ιδέα είναι απλή. Ζητούν από έναν επώνυμο να γράψει ένα αυτοβιογραφικό κείμενο, δίνοντας συμβουλές στο παιδί που ήταν κάποτε ο ίδιος. Πιθανώς, λοιπόν, ο μεγάλος Πάου Γκασόλ να μην υπήρξε ποτέ νευρωτικός τύπος. Ούτε τότε, ούτε τώρα. Προφανώς δεν γνώριζε τι επρόκειτο να ακολουθήσει όταν κατέκτησε για πρώτη φορά την κορυφή του κόσμου το 1999 στο Μουντομπάσκετ Νέων στη Λισαβόνα απέναντι στις ΗΠΑ, έχοντας στο πλευρό του τον Χουάν Κάρλος Ναβάρο. Προφανώς δεν γνώριζε τι επρόκειτο να ακολουθήσει όταν σκόραρε για πρώτη φορά με την εθνική ανδρών της Ισπανίας στις 31 Αυγούστου 2001 στην Άγκυρα με αντίπαλο τη Σλοβενία, στο Eurobasket της Τουρκίας.

Ο ηγέτης της «φούρια» έχει ταξιδέψει σε άπειρα μέρη με την εθνική ομάδα της πατρίδας του τα τελευταία 16 χρόνια. Σε αυτό το σλάλομ της μπασκετικής ζωής κι έχοντας συμπληρώσει τα 37 τον Ιούλιο, ο Γκασόλ συμμετέχει και συνεχίζει να διαπρέπει, έχοντας μάλιστα ενεργό ρόλο στην εθνική Ισπανίας. Ο Καταλανός είναι ένας βετεράνος που όμως δεν ζει με τις αναμνήσεις του παρελθόντος. Φυσικά μεγάλωσε κι έχει αλλάξει όμως δεν έχει να αποδείξει κάτι πέρα από το υπαρκτό. Αν, λοιπόν, άνοιγες τη τηλεόραση για να παρακολουθήσεις κάποιο παιχνίδι της Ισπανίας στο Eurobasket 2017 κι έπεφτες σε αυτό με την Ουγγαρία, θα γινόσουν μάρτυρας μιας σπουδαίας στιγμής, σχεδόν ιστορικής. Ο Γκασόλ σκόραρε για τρεις, έκανε το 18-33 στο 15:09 και ο πάγκος της Ισπανίας σηκώθηκε στο πόδι για τον μαγικό αριθμό… 1.105 με τον οποίο πέρασε στην αιωνιότητα!

Πέρασαν, λοιπόν, 16 χρόνια από την πρώτη συμμετοχή του Πάου σε Eurobasket. Για να γίνει αντιληπτή η αξία του ανδρός, κρατήστε στο πίσω μέρος του μυαλού σας πως η Ισπανία είχε κατακτήσει μόλις 6 μετάλλια σε 66 χρόνια πριν από το 2001! Από τη στιγμή που ο Γκασόλ φόρεσε τη φανέλα με το εθνόσημο, οι Ίβηρες μετρούν 11 μετάλλια σε Ολυμπιακούς Αγώνες, Παγκόσμια Κύπελλα και Eurobasket ενώ ο Τόνι Πάρκερ (1.104), ο Ντιρκ Νοβίτσκι (1.052) και ο Νίκος Γκάλης (1.030) τον βλέπουν πλέον στην πρώτη θέση των κορυφαίων σκόρερ όλων των εποχών σε ό,τι αφορά τα Πανευρωπαϊκά Πρωταθλήματα. «Δεν μου απομένει κάτι άλλο να κάνω, απλώς απολαμβάνω ό,τι μου απομένει» εξήγησε σε συνέντευξή του στη Marca πριν από τη συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο ντε Τζανέιρο, δίνοντας την ευκαιρία στην παλιοπαρέα της γενιάς του '80 να ξανασμίξει στη Βραζιλία.

Ένα παίκτης που εξελίχτηκε σε σούπερ σταρ των παρκέ με ταλέντο και μπασκετική ευφυΐα, βιώνοντας ωστόσο μια «τεράστια απογοήτευση» τον Σεπτέμβρη του 2014 όπως παραδέχτηκε όταν κλήθηκε να σχολιάσει την ήττα από τους Γάλλους στα προημιτελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου. «Θα ήταν σπουδαίο να κερδίσουμε τον τίτλο των πρωταθλητών κόσμου, μπροστά στους φιλάθλους μας. Να μοιραστούμε μαζί τους αυτή τη μοναδική στιγμή». Αυτό όμως δεν έγινε «αφού κάναμε το χειρότερο παιχνίδι μας κόντρα στη Γαλλία, τη χειρότερη δυνατή στιγμή. Πλέον δεν έχει κανένα νόημα να τα θυμόμαστε αυτά. Πρέπει να προχωρήσουμε». Οι Ίβηρες προχώρησαν. Κατέκτησαν το χρυσό μετάλλιο στη Λιλ στο πιο… εξωφρενικό one man show στη σύγχρονη ιστορία των Eurobasket και το χάλκινο μετάλλιο στο Ρίο ενώ βρίσκονται αντιμέτωποι με την υπέρτατη πρόκληση. Για την ακρίβεια διεκδικούν το τέταρτο χρυσό στα τελευταία πέντε Πανευρωπαϊκά Πρωταθλήματα!

Οι μέρες και τα χρόνια φεύγουν βιαστικά και αθόρυβα, ο Γκασόλ τρέχει από προπόνηση σε παιχνίδι από το 1998 όταν προβιβάστηκε στην πρώτη ομάδα της Μπαρτσελόνα και διέκοψε τις σπουδές του στην ιατρική στο πρώτο έτος ενώ ο Χουάν Κάρλος Ναβάρο ξεστόμισε τη μεγάλη κουβέντα σε ό,τι αφορά το κίνητρο του Πάου! Πως γίνεται, λοιπόν, ένας τύπος που έχει κατακτήσει τα πάντα να συνεχίζει στα 37 του, έχοντας πέρσι 80 συμμετοχές στη regular season και τα playoffs του ΝΒΑ; «Πάντα έχω ως παράδειγμα τον Πάου επειδή θα μπορούσε να ξεκουράζεται έχοντας λύσει τα προβλήματά του. Έστω κι έτσι θέλει ακόμα να έρχεται στην εθνική ομάδα και συνεχίζει να έχει την ίδια διάθεση. Έρχεται πρώτος απ' όλους μαζί με τον αδελφό του, τον Μαρκ και θέλουν να κερδίζουν! Αυτή τους η επιθυμία είναι το "κλειδί" για αυτή την ομάδα».

Ο Καταλανός φόργουοντ-σέντερ βρισκόταν πάντα στο σωστό σημείο, τη σωστή στιγμή. Με τη μόνη διαφορά, όμως, ότι ο ίδιος οδηγούσε τον εαυτό του εκεί. Ένας σπουδαίος τύπος που κάνει συνηθισμένα πράγματα να φαίνονται ασυνήθιστα καλά, ένας παίκτης ο οποίος πέτυχε όχι επειδή ήταν προορισμένος από τη μοίρα του για να πετύχει, αλλά επειδή ακριβώς επειδή ήταν αποφασισμένος για αυτό. Πλέον αποτελεί παράδειγμα αφοσίωσης σε ό,τι αφορά την εθνική ομάδα και το καλύτερο επιχείρημα εκείνων που τον επικαλούνται για να απαντήσουν σε όσους έχουν άλλες προτεραιότητες όπως η ξεκούραση και τα πολλά μηδενικά στα συμβόλαια. Ο ίδιος, πάντως, εξηγεί πως: «Η εθνική ομάδα μού δίνει τα πάντα! Είμαστε μια παρέα φίλων, έχουμε εξαιρετικές σχέσεις μεταξύ μας όμως την ίδια στιγμή απαιτούμε το μάξιμουμ. Νιώθω τεράστια τιμή κάθε φορά που φοράω αυτή τη φανέλα και ανεβάζω τη χώρα μου στο πιο υψηλό σκαλοπάτι».

«Για σκέψου», θα μπορούσε να αρχίζει το γράμμα στον νεότερο εαυτό του, «τι ωραία θα ήταν να μην περνάνε οι μέρες ή, πιο σωστά να τις νιώθεις να περνούν πάνω από το δέρμα και το νου σου. Να νιώθεις τον χρόνο που περνά, κάθε λεπτό, κάθε μέρα…». Ό,τι δηλαδή συνεχίζει να κάνει ο 37άχρονος Πάου.