Ο Ντένις Ρόντμαν σάρκασε τη σοβαροφάνεια, την αυστηρότητα και τη σημασία του παιχνιδιού του μπάσκετ με πάρα πολλούς τρόπους. Το πάντα ειρωνικό υφάκι, το συγκρατημένο, πονηρό, κοροϊδευτικό χαμόγελο, η… πολύχρωμη κόμη και το απρόβλεπτο των κινήσεων του, ήταν κάτι που δεν ταίριαζε στο λαμπερά αποστειρωμένο περιβάλλον του ΝΒΑ. Για τον 56χρονο Ρόντμαν ταιριάζει απόλυτα η αυτοαναφορική φράση του αμερικανού κωμικού Γκράουτσο Μαρξ, ο οποίος είχε πει πως “Δεν μπορώ να ανήκω σε μια λέσχη που καταδέχεται να έχει μέλος κάποιον σαν εμένα”! Για τον “Worm” αυτό μάλλον ίσχυε για τους αντιπάλους εντός και εκτός παρκέ που δεν μπορούσαν να χωνέψουν την παρουσία του. Αυτός ο ενοχλητικός τύπος, όχι μόνο βρισκόταν στο παρκέ, αλλά τους “ταλαιπωρούσε” με την άμυνα του, με το πάθος του να μη τους δώσει ούτε ένα ριμπάουντ, με τα λόγια του και με τη χαρά που νιώθουν οι πιτσιρικάδες όταν καταφέρνουν να γελοιοποιήσουν τους μεγάλους. Ε, στο τέλος, μετά από χρόνια, οι σχετικοί με το άθλημα τον αντάμειψαν χρίζοντας τον μέλος του Hall of Fame. Σεβασμός λέμε…

Δεν ήταν ντίβα

Ο Ρόντμαν δεν συμμετείχε και πολύ στην επίθεση, στη συνεισφορά σε πόντους. Ελάχιστα. Μάλιστα, στην καριέρα του μόλις μία φορά τελείωσε με μέσο όρο πόντων άνω των 10. Γενικά, στο γήπεδο δεν είχε τη λάμψη των υπολοίπων σούπερ σταρ. Δεν ήταν τέλειος στο σουτ, στη διείσδυση, στα καρφώματα… Όχι, τέτοια λάμψη δεν διέθετε. Αυτό που έκανε ήταν να παίζει άμυνα, να μαζεύει ριμπάουντ και να…, αυτό, τίποτε άλλο. Εντάξει, έκανε και φάουλ και μερικές φορές δεχόταν τεχνική ποινή.

Η αγωνιστική ταυτότητα είναι το σημείο στο οποίο συγκλίνουν (για διαφορετικούς λόγους φυσικά) υπέρμαχοι και πολέμιοι του. Ο Ρόντμαν δεν είχε τα χαρακτηριστικά του σταρ που ήθελε το ΝΒΑ. Αντισυμβατικός και κωμικά προκλητικός εκτός γηπέδου. Στο παιχνίδι έκανε όλα όσα οι ντίβες του αθλήματος δεν ήθελαν να κάνουν, ήτοι να “εξοντώσουν” αμυντικά τον αντίπαλο, να εξασφαλίσουν το ριμπάουντ και γενικά να γίνει η “βρώμικη δουλειά”. Τα όσα τρελά παρουσίαζε στην ιδιωτική του ζωή ήταν αφορμή για να τον μειώσουν στην μπασκετική του.

Η αρνητική κριτική

Οι δημοσιογράφοι δεν έτρεφαν και ιδιαίτερη εκτίμηση στο πρόσωπο του. Γι’ αυτό δεν είναι παράξενο που έψαχναν τρόπο να ακυρώσουν την αξία του και φυσικά τη μεγάλη τιμή του Hall of Fame. Παράδειγμα αρθρογράφος του “Sports Illustrated”, που θύμιζε την έκπληξη του Ρόντμαν όταν οι Πίστονς απέσυραν τη φανέλα του, μια και ήταν πάντα σε υποστηρικτικό ρόλο για τους Αϊζέια Τόμας, Τζο Ντούμαρς, Μπιλ Λαμπίρ, Βίνι Τζόνσον. Το ίδιο και στους Μπουλς. Ο δημοσιογράφος συμπέραινε ότι “το Hall of Fame δεν είναι για τέτοιους παίκτες”.

Η ετυμηγορία είχε βάση και αφορούσε στη συμμετοχή του Ρόντμαν στο παιχνίδι. Ο εκκεντρικός φόργουορντ μετείχε ελάχιστα στην επίθεση και αφοσιωνόταν στην άμυνα όπου και “εξαφάνιζε” τους αντιπάλους του, ενώ ήταν πάντα μπροστά από τους υπόλοιπους στο ριμπάουντ, αμυντικό και επιθετικό. Με αυτόν τον τρόπο, “φούσκωναν” τα νούμερα του στο αμυντικό κομμάτι, αλλά και στα επιθετικά ριμπάουντ.

Η αξία της άμυνας

Το προηγούμενο δεδομένο ανατρέπεται από την πραγματικότητα. Αν, λοιπόν, ο Ρόντμαν στην ουσία άφηνε με τέσσερις την ομάδα του στην επίθεση, τότε πώς οι ομάδες του κέρδιζαν και έφταναν σε τίτλους; Η επιθετική ανεπάρκεια του δεν αποτελούσε τροχοπέδη για τη λειτουργία του συνόλου. Βέβαια και αυτό έχει τον αντίλογο του. Αν ο Ρόντμαν προσπαθούσε να βελτιώσει τους τομείς του παιχνιδιού στους οποίους ήταν αδύναμος (σκορ, σουτ, δημιουργία στην επίθεση), τότε θα άξιζε περισσότερο τη θέση στο Hall of Fame. Παρ’ όλα αυτά και αυτό το επιχείρημα αντιμετωπίζεται.

Ο Ρόντμαν έκανε αυτό που του ζητούσαν οι προπονητές του και το έκανε τέλεια. Οι παίκτες που διέπρεψαν στο επιθετικό κομμάτι σίγουρα αξίζουν τους επαίνους και τις τιμές. Ωστόσο, το να αναγνωρίζεται μόνο αυτό αδικεί το άθλημα. Η επίθεση δεν μπορεί να υπάρξει δίχως άμυνα και η νίκη δεν έρχεται δίχως αυτήν. Η άμυνα και όλα όσα έρχονται με αυτήν είναι το ίδιο σημαντικά με την επίθεση.

Με το σπαθί του στο Hall of Fame

Ο Ρόντμαν έκανε πράγματα στην άμυνα που λίγοι μπορούσαν να ακολουθήσουν. Δεν ήταν μόνο η εκμηδένιση του επιθετικού, η άρνηση κάθε χώρου δράσης και η ενέργεια που έβγαζε, αλλά και η διάθεση του να μην αφήσει σπιθαμή στην επιτιθέμενη ομάδα. Τα ριμπάουντ ήταν η αρχή του αιφνιδιασμού, η αποθάρρυνση της αντίπαλης ομάδας όταν της στερούσε τη δεύτερη ευκαιρία και η σιγουριά στους συμπαίκτες του ότι κάθε χαμένο σουτ θα γινόταν άμεσα δική τους αντεπίθεση. Επιπλέον, όταν η δική του ομάδα ήταν στην επίθεση, ο Ρόντμαν ήταν αυτός που θα ανανέωνε τον χρόνο της επίθεσης. Αν ο Στιβ Νας άξιζε δύο βραβεία MVP παίζοντας θαυμάσια στη μία μεριά του γηπέδου, τότε ο Ντένις Ρόντμαν ανήκει, με το σπαθί του, στο Hall of Fame.

Πηγή

-sbnation