Η ιστορία του Γκρεγκ Όντεν δεν είναι παραμυθένια. Για την ακρίβεια δεν έχει τίποτα το παραμυθένιο στο περιέχόμενο της. Ξεκίνησε με όνειρα και άπειρο ταλέντο και τέλειωσε βίαια και με τον άσχημο τρόπο που θα μπορούσε να γίνει.

Το G – Weekend Journal, ακολουθώντας την ιστορία που δημοσίευσε το ESPN, μεταφέρει στιγμές και σκέψεις από έναν παίκτη που ήταν ευλογημένος να παίξει μπάσκετ και να φτάσει στις δικές του κορυφές, αλλά η μοίρα του έδειξε το πιο άσχημο πρόσωπο της, χτυπώντας τον από όλες τις πλευρές.

Ήταν 28 Ιουνίου του 2007 όταν οι Μπλέιζερς άφησαν στο Νο. 2 τον Κέβιν Ντουράντ και επέλεξαν στο Νο. 1 τον Γκρεγκ Όντεν, έναν ελπιδοφόρο σέντερ που είχε όλα τα στοιχεία για να κάνει μια λαμπρή ιστορία, αλλά δεν κατάφερε να πραγματοποιήσει κανένα από τα όνειρα του, αλλά αντίθετα οι τραυματισμοί τον... βούτηξαν στα πιο σκοτεινά μονοπάτια.

Διαβάστε την συγκλονιστική ιστορία του...

O Γκρεγκ Όντεν έχει ένα επαναλαμβανόμενο όνειρο. Παίζει άμυνα φορώντας την φανέλα των Μπλέιζερς. Μπλοκάρει ένα σουτ, πασάρει και τρέχει το γήπεδο ανάλαφρα, γρήγορα και δυνατά. Έχει αφήσει τον «μαγικό» κόσμο εδώ και τρία χρόνια, προσπαθεί να χτίσει μια νέα ζωή, αλλά το όνειρο ότι μπορεί ακόμα να παίξει επιστρέφει. Μπορεί ακόμα να τρέχει. Τρέχει στον αιφνιδιασμό, παίρνει την ασίστ και καρφώνει. Το πλήθος τον αποθεώνει. Νοιώθει την αδρεναλίνη στο αίμα του. Οι οπαδοί τον λατρεύουν και εκείνος λατρεύει τον εαυτό του, μόνο χαρά και καθόλου ντροπή.

Ο Όντεν στέκεται στο λόμπι του πανεπιστημίου του Οχάιο, για να γραφτεί και τελικά να πάρει ένα πτυχίο που ξεκίνησε 10 χρόνια πριν. Ζούσε σε ένα δωμάτιο ένα τετράγωνο μακρυά. Θυμάται να επιστρέφει στο Κολόμπους μετά από ένα Final 4 που κατέληξε στην απώλεια του πρωταθλήματος το 2007. Οι πιο πολλοί υπέθεσαν ότι θα έφευγε αμέσως για το ΝΒΑ, αλλά εκείνος επέστρεψε. Μερικές εβδομάδες αργότερα ανακοίνωσε ότι θα έθετε υποψηφιότητα στο ντραφτ, απόφαση η οποία ήταν μια από τις πολλές που δεν ήταν πραγματικά δικές του. Σήμερα, 10 χρόνια μετά, τρεις σοβαρές εγχειρήσεις στα γόνατα και μια αποτυχημένη καριέρα ο Όντεν επέστρεψε στο πανεπιστήμιο. Η ένταση και το «βάρος» που «περιπλανιόταν» στους διαδρόμους δεν είναι πλέον εκεί, αλλά είναι πάνω του…

Τρεις όροφοι με σκάλες. Τόσους έπρεπε να ανέβει, Στα 29 του ο Όντεν δεν μπορεί να πηδήξει όπως συνήθιζε, δεν έχει καθόλου δύναμη στο δεξί του πόδι, αλλά δεν σταματάει. Απλά μορφάζει. Το σώμα του είναι πονεμένο και «φοβάται», αλλά δείχνει νέος. Κάποτε ίσχυε το αντίθετο. Στο λύκειο, οι ρυτίδες κοντά στα μάτια του έκαναν πολλούς να θεωρούν ότι ήταν μεγαλύτερος. Ακόμα και τότε με ένα μέλλον χωρίς ταβάνι «πάλευε» με τη πίεση να ανταποκριθεί στις δυνατότητες του, για αυτά που έδειχνε ικανός και με τον τρόπο που τον όριζε. Θα έπαιζε μπάσκετ. Θα γινόταν σταρ. Θα φρόντιζε την οικογένεια του. Θα έμπαινε στο Hall of Fame. Η πίεση μεγάλωνε όσο το σώμα του τον απογοήτευε. Μέσα σε μια δεκαετία, εθίστηκε στα παυσίπονα και στο αλκοόλ, που χρειαζόταν για να καταφέρει να κοιμηθεί, και τον συνέλαβαν με κατηγορίες για βιοπραγία.

Ο Όντεν είναι και πάλι μαθητής, έχει αρραβωνιαστικιά και μια κόρη 9 μηνών, προσπαθώντας ακόμα να επεξεργαστεί να βρίσκεται στο επίκεντρο μιας μανίας και απογοήτευσης στην οποία ελάχιστοι Αμερικανοί αθλητές μπορούν να αφουγκραστούν, αφού ελάχιστοι την έχουν νιώσει. Ανεβαίνοντας την σκάλα, αναπνέει με δυσκολία και λέει, «τα ασανσέρ που δεν λειτουργούν μπορούν να με προλάβουν!»

Μια ημέρα πριν ο Όντεν είναι στο γυμναστήριο στο Jerome Schottenstein Center, όπου έχει παίξει μια φορά και ως παίκτης και τώρα βοηθάει την ομάδα από τον ρόλο του βοηθού προπονητή. Βάζει λίγο βάρος σε μια μπάρα και λέει, «δεν έχω τίποτα να αποδείξω» και συνεχίζει ισιώνοντας τα εύθραυστα γόνατα του. Μεταξύ των σετ περιγράφει τον εαυτό του ως το «μεγαλύτερο ‘κελεπούρι’ στην ιστορία του ΝΒΑ». Το λέει δυνατά για να κυριαρχήσει στον πόνο. Πριν το ΝΒΑ ο Όντεν δεν είχε ποτέ κάποιον σοβαρό τραυματισμό. Ούτε στο λύκειο, ούτε στο πανεπιστήμιο της Ιντιανάπολις όπου κέρδισε 3 συνεχόμενα πρωταθλήματα.

Ακόμα ιδρωμένος από την προσπάθεια ο Όντεν εξηγεί ότι μικρός ψήλωσε πολύ απότομα και επειδή το ισχίο του αποσπάστηκε χρειάστηκε εγχείρηση για να επανατοποθετηθεί. Όλο αυτό του άφησε το δεξί του πόδι 8 χιλιοστά πιο κοντό. Περπατούσε περίεργα γεγονός που τον έδειχνε «σκληρό» αφήνοντας τον κόσμο να το πιστεύει αυτό. Με την πάροδο του χρόνου το σώμα του προσαρμόστηκε, αλλά το ισχίο του χρειαζόταν «τράβηγμα» όταν μπλόκαρε. Μετά την επιλογή του στο ντραφτ από τους Μπλέιζερς το 2007, μια θέση πάνω από τον Κέβιν Ντουράντ, η ομάδα του πρότεινε να τον δει έναν ειδικός ορθοπεδικός για να… ισιώσει τα πόδια του. «Τρεις εβδομάδες μετά, ήμουν στο χειρουργείο». Ο Όντεν δεν μπορεί να αποδείξει αυτό που πιστεύει. Αυτός ήταν ο μοναδικός λόγος που το σώμα του κατέρρευσε στο ΝΒΑ. «Και τώρα είμαι εδώ», λέει ενώ κάθεται στο γυμναστήριο, «προσπαθώντας να τα καταλάβω όλα».

Στα μισά ακόμα ενός ορόφου της ίδιας σκάλας. Ο Όντεν επιβραδύνει πριν κάνει την τελευταία προσπάθεια. Στέκεται για μια στιγμή και δεν φαίνεται τόσο ψηλός, ύστερα ισιώνει το σώμα του και αναρωτιέται πως κάποτε κάποιος πίστεψε σε εκείνον... Φοράει τα δικά του παπούτσια. Nike με τα χρώματα των Μπλέιζερς πάνω τους, άσπρο, κόκκινο και μαύρο και με το όνομα του στην άκρη. Μια μικρή υπενθύμιση του λαμπρού μέλλοντος στο μπάσκετ. Οι φίλοι του ανησυχούσαν από την ημέρα που επιλέχθηκε από το Πόρτλαντ , όχι μόνο γιατί έπρεπε να ταξιδέψει τόσο μακριά από το σπίτι του. Η προσωπικότητα του έδειχνε πάντα διαφορετική από το… σώμα του. Ήταν εσωστρεφής βυθισμένος στην μοναξιά του, ένας άνθρωπος που απλά πήγαινε με την ροή. Περιέγραφε ο ίδιος τον εαυτό του ως μία ημέρα στον οδοντίατρο ή σαν έναν κριτικό κινηματογράφου. Υπήρχε μια θλίψη που την ένιωθες αν έκανες παρέα μαζί του, ειδικά όταν σου έλεγε ότι ένοιωθε ότι, «ήταν αναμενόμενο και υποχρέωση του να γίνει ο καλύτερος».

Πάντα προσπαθούσε να υπολογίσει που μπορούσε να φτάσει το σώμα του, την δύναμη του, τις δυνατότητες του. Όταν ήταν 17 χρονών, έφτιαξε μια λίστα με τα αρνητικά και θετικά με το αν ήθελε να δηλώσει συμμετοχή στο ντραφτ ή να πάει στο κολέγιο. NBΑ: «Στόχος ζωής. Να παίξω κόντρα στους καλύτερους. Θα μπορούσα να γίνω πρώτος σκόρερ όλων των εποχών». Κολέγιο: «Διασκέδαση. Να κερδίσω εθνικό τίτλο; Λατρεύω το Οχάιο». Επέστρεψε από αγώνα με τον Γκαρνέτ και μίλησε με τον Πέιτον, ενώ μπήκε σε λιμουζίνα με τον Ντέιβις. Αλλά παράλληλα, «ήθελε να κρυφτεί και ήθελε να είναι παιδί» αναφέρει ο Σιλτ, ο βοηθός προπονητή στο Lawrence North εκείνη την εποχή. Ο Όντεν δεν μπορούσε να «εξαφανιστεί» από το γήπεδο, οπότε θα προσπαθούσε να το κάνει μέσα σε αυτό μαζεύοντας ριμπάουντ και κάνοντας τάπες. Κάνοντας δουλειές που δεν... φαίνονται.

«Ποτέ δεν ήθελε να γίνει παίκτης του μπάσκετ. Δεν ήταν αυτό που ήθελε. Ναι, έπαιζε μπάσκετ, αλλά δεν τον όριζε αυτό στο κεφάλι του».

Όταν ο Όντεν πήγε στο Πόρτλαντ, η απομόνωση του δεν ήταν απλά αυτή που είχε ένας εσωστρεφής άνθρωπος. Ήταν η απομόνωση του τραυματία. Το γόνατο του τραυματίστηκε και έσβησε όλη την πρώτη του χρονιά. Στην αρχή της δεύτερης η ομάδα του τον ανάγκασε να τοποθετήσει ένα ένθετο τόσο παχύ που του διέλυσε τον δεξιό αστράγαλο. Δεκατρία λεπτά μετά από το ντεμπούτο του, χτύπησε το πόδι του και έχασε 2 εβδομάδες. Τρεισήμισι μήνες μετά, χτύπησε και το αριστερό του πόδι και έμεινε εκτός άλλες 3 εβδομάδες.

Καθώς το σώμα του Όντεν «έσπασε», το ίδιο συνέβη και στο μυαλό του. Φοβόταν μήπως τον πιάσουν οι φωτογράφοι να κάνει κάτι άλλο έξω εκτός από αποθεραπεία, δεν έβγαινε από το σπίτι, που σύντομα μετατράπηκε σε, «δεν αφήνω την κρεβατοκάμαρα». «Ήθελα να φτιάξω το δικό μου κουκούλι». Έμενε ξαπλωμένος όλη μέρα στο κρεβάτι μέσα στους πανικούς.

«Κάθομαι εκεί και βλέπω όλους αυτούς να γίνονται καλύτεροι». Ο Όντεν βρέθηκε σε ένα πολύ σκοτεινό μέρος. Πριν καλά - καλά κλείσει τα 21 του, μεγάλωσε συνηθίζοντας να πίνει μόνος του, δεν χρειαζόταν ψεύτικη ταυτότητα ένας διάσημος 2μετρος παίκτης και πλέον τον είχαν καταλάβει όλοι οι «δαίμονες» του. Χάπια και αλκοόλ έγιναν καθημερινότητα. Οτιδήποτε που θα τον βοηθούσε να νοιώθει λιγότερο πόνο. «Έφτασα σε ένα σημείο που έπαιρνα τόσα πολλά χάπια και έπινα απλά για να κοιμηθώ. Ακόμα και αν δεν ήθελα να πιω, δεν μπορούσα να κοιμηθώ αλλιώς».

Νοιώθοντας ένοχος και ντροπιασμένος ο Όντεν απολογήθηκε στους Μπλέιζερς, πριν τις εγχειρήσεις του 2007 και του 2009. Δεν έβαζε μυαλό. Κοιτούσε χάπια και ρωτούσε αν φέρνουν υπνηλία. Απλά τα έπαιρνε. «Αν δεν ξυπνήσω, οκ…», έτσι το αντιμετώπιζε.

Το 2009 ξεκίνησε θεραπεία με ψυχολόγο. Κάθε συνεδρία ξεκινούσε με σιωπή 10 λεπτών. Έκοψε το πολύ ποτό και πήρε προσωπικό σεφ. Τα πρώτα 20 παιχνίδια της σεζόν, έπαιξε καλά και το ευχαριστιόταν δείχνοντας «σπίθες» της υπόσχεσης του. Τον Δεκέμβρη όμως πήδηξε σε ένα σουτ του Μπρουκς των Ρόκετς και τα πάντα μαύρισαν ξανά. Τα γόνατα του δεν άντεξαν. Έπεσε κάτω. Ο προπονητής των Μπλέιζερς του κρατούσε το κεφάλι για να μην δει τα γόνατα του διαλυμένα. Ο συμπαίκτης του, Μπράντον Ρέι πήγε δίπλα του και είπε «Θεέ μου», πριν οπισθοχωρήσει.

Tο μόνο που θυμάται ο Όντεν από την νύχτα του 2012, όταν οι Μπλέιζερς τον «έκοψαν» - μετά από ακόμα 3 χρόνια και ακόμα 3 εγχειρήσεις στο γόνατο – είναι ότι ήταν τόσο μεθυσμένος που δεν θυμάται τίποτα. Οι Χιτ επέλεξαν να τον υπογράψουν το 2013, αλλά και πάλι οι συμμετοχές του εκείνη την σεζόν ήταν λίγες, και η ομάδα τον άφησε ελεύθερο. Στις 7 Αυγούστου του 2014, ο Όντεν έπρεπε να παρευρεθεί σε ένα summer tour στις Μπαχάμες, αλλά τους έστησε τελευταία στιγμή. Προτίμησε να πάει σε ένα κλαμπ και να πιει σφηνάκια και μπύρες, με την τότε φιλενάδα του. Επέστρεψαν στο σπίτι της μητέρας του και ξεκίνησαν να μαλώνουν οι δυο τους. Ο Όντεν άρχισε να το χάνει. Προσπάθησαν να τον ηρεμήσουν, αλλά ήταν αδύνατον. Έσπρωξε έναν φίλο που ήταν εκεί και χτύπησε την κοπέλα του, γεμίζοντας την αίματα. Η μητέρα του τον σταμάτησε και οι υπόλοιποι κάλεσαν την αστυνομία, ενώ το ίδιο έκανε και ο Όντεν θέλοντας να παραδοθεί. «Έκανα λάθος και ξέρω τι πρέπει να γίνει».

Ο Όντεν δήλωσε ένοχος, αποδέχτηκε τις κατηγορίες και μέσα σε όλες τις ποινές έπρεπε να γραφτεί και στους ανώνυμους αλκοολικούς. Σχεδόν 3 χρόνια μετά σκέφτεται συχνά αυτή την νύχτα, αλλά δεν μπορεί να πει πολλά.

«Θέλω να είμαι καλό παράδειγμα για την αρραβωνιαστικιά μου και την κόρη μου», λέει. Σκέφτεται τι θα γίνει αν η κόρη του ψάξει στον διαδίκτυο και βρει κάτι πολύ χειρότερο από το ότι ήταν η μεγαλύτερη απογοήτευση στην ιστορία του ΝΒΑ. Επίσης σκέφτεται τι πρέπει να κάνει μετά, προσπαθώντας να ξεκινήσει μια καινούργια ζωή.

Ο Όντεν καταφέρνει να φτάσει στην κορυφή από τις σκάλες, μορφάζοντας από τον πόνο. Πάντα πονάει κάπου, στα γόνατα, στα πόδια, στους γοφούς, στην πλάτη. Βάζει στόχους με τον τρόπο που το κάνουν παλαίμαχοι στου NFL, με όρους που τον θέλουν απλά ικανό να περπατά, να μπορεί να πάρει την κόρη του από το σχολείο, αλλά και να αποδεχτεί κάποτε την ιδέα ότι πρέπει να ζει μέσα στον πόνο για το υπόλοιπο της ζωής του. Οι άνθρωποι πολλές φορές ρωτούν αν μπορεί ακόμα να παίξει μπάσκετ, ή ακόμα χειρότερα, τον κοιτούν με οίκτο επειδή ξέρουν ότι δεν μπορεί. Φαίνεται σαν να είναι ικανός να παίξει, μέχρι να προσπαθήσει να τρέξει. Του αρέσει που πλέον μπορεί να έχει τον τίτλο του συζύγου και πατέρα, αλλά θα ήθελε να έχει και έναν επαγγελματικό προσανατολισμό.

Με αυτό το σκεπτικό το 2014 ο Όντεν ξεκίνησε να εμφανίζεται σε ένα κέντρο μπάσκετ για να δρομολογήσει την επιστροφή του. Είχε γύρω του ένα σύστημα υποστήριξης, αλλά με λίγες πιθανότητες να κάνει κάτι μεγάλο. «Προσπάθησα να βρω ξανά την χαρά». Βρήκε βοήθεια από τον Τζέικ Ντίμπλερ για τον οποίο έγινε το πείραμα του. Ήταν εκτός φόρμας , σε συνεχή πόνο, χωρίς καθόλου αυτοπεποίθηση και ακόμα νοιώθοντας την πίεση από τις αποτυχίες της επαγγελματικής αλλά και προσωπικής ζωής του. Συχνά ο Όντεν ακύρωνε τις πρωινές προπονήσεις, ισχυριζόμενος ότι πονάει το γόνατο του.

Ο παίκτης κατάλαβε ότι δεν μπορούσε να κάνει κάτι παραπάνω για την φυσική του κατάσταση και ξεκίνησε να προπονείται σε χουκς και σουτ από μέση απόσταση. Το καλοκαίρι του 2015 δοκιμάστηκε από Μάβερικς και Χόρνετς, αλλά δεν του έκανε καμία από τις δύο προσφορά. Η μόνη πρόταση που είχε ήταν από τους Jiangsu Dragons της Κίνας. Την αποδέχτηκε αλλά τραυματίστηκε στην προετοιμασία και έμεινε εκτός 3 εβδομάδες. Αλλά αυτό δεν τον «διέλυσε». Κατάφερε να επιστρέψει και να παίξει τελικά 25 παιχνίδια. Κατάφερε και βρήκε κάποιον ρυθμό και μάζεψε αισιοδοξία. «Στην πραγματικότητα μπορούσα να παίξω μπάσκετ». Ήταν κάτι παραπάνω από κάποια λεπτά στο γήπεδο. Ήταν μια «νίκη» όπου θα μπορούσε να οικοδομηθεί πάνω της μια νέα ζωή.

Μπαίνει στο γραφείο του Μακό, τον σύμβουλο του στο πανεπιστήμιο. Ο Όντεν κάθεται απέναντι του και ακουμπάει το γόνατο του στην άκρη του γραφείου του. Ο Όντεν έχει ακόμα αρκετά χρήματα από τα 24 εκατομμύρια δολάρια που κέρδισε στην καριέρα του, αλλά γνωρίζει πόσο γρήγορα μπορούν να εξαφανιστούν. Μπορεί να γίνει προπονητής. Μπορεί να γίνει επιχειρηματίας...

Στο βίντεο παίζουν εμφανίσεις του Όντεν από το παρελθόν.

«Τις έχεις δει;», Όχι αποκρίθηκε ο παίκτης.

Η παλιά του ζωή θα τον ακολουθεί, θα τον στοιχειώνει, όσο και αν προσπαθεί να φτιάξει νέα ζωή. Δεν παράτησε το μέλλον του, απλά το σώμα του καταστράφηκε πριν προλάβει να βιώσει όσα ήταν ικανός. Συχνά του ζητούν να βγάλει λόγους που θα παρακινήσουν τον κόσμο, αλλά δεν ξέρει ποτέ τι να πει.

«Δεν πιστεύω ότι έχω τελειώσει ακόμα». Ο Μακό αλλάζει σελίδα στον υπολογιστή και πηγαίνει σε αυτή του του μαθητικού του προφίλ. Είχε πάρει το πτυχίο του. Πήγε δίπλα στο αγαπημένο του μαγαζί να φάει. Βρήκε ένα ήρεμο τραπέζι και χαλάρωσε παραγγέλλοντας φαγητό. Ένας σερβιτόρος τον καλωσόρισε και του έδωσε μια κάρτα για δωρεάν γεύμα, ενώ ένας άλλος θαμώνας περνώντας θα του φωνάξει, «Αυτός είναι ο άνθρωπος μου».

Μετά από το γεύμα επέστρεψε στο σπίτι, για να παίξει με την κόρη του...

Ένα καλό πρωινό, έγινε μια καλή ημέρα.

Αλλά πρώτα ο Όντεν έπρεπε να κατέβει την σκάλα που ανέβηκε, για να βρεθεί στον πρώτο όροφο. Τα βήματα του είναι αργά και μελετημένα, όλα είναι πολύ πιο εύκολα από το πρωί...