Ο Ροντ Στρίκλαντ μπορεί να μη λέει τίποτα στους πιτσιρικάδες που βλέπουν σήμερα ΝΒΑ. Στο άκουσμα και μόνο θα ξίνιζαν τα μούτρα τους, θα έγερναν λίγο πίσω το κεφάλι και θα ξεστόμιζαν τη “δηλητηριώδη” απορία: “Rod... who?”. Κατανοητό, δικαιολογημένο, αλλά η ερώτηση δεν πρέπει να αφεθεί στην τύχη της. Ο Στρίκλαντ μπορεί να μην πήρε δαχτυλίδι πρωταθλητή ΝΒΑ, μπορεί να μην απέκτησε τη φήμη ορισμένων παικτών της γενιάς του, όμως είναι αυτός που συνέβαλλε τα μέγιστα για να δημιουργηθεί η σημερινή γενιά των πόιντ γκαρντ, αυτών δηλαδή που είναι γρήγοροι, εύστροφοι και κυρίως έχουν κάτι από τα ανοιχτά γήπεδα των ΗΠΑ. Όχι σόου, αλλά επίδειξη ικανοτήτων στο υψηλότερο επίπεδο που συνδύαζαν θέαμα και ουσία. Η επιβολή πάνω στον “άτυχο” αντίπαλο αμυντικό και μετά σε όλη την αντίπαλη ομάδα. Τέτοιος ήταν ο Ροντ Στρίκλαντ, τέτοιος είναι και ο Κάιρι Ίρβινγκ, πνευματικό τέκνο του βετεράνου γκαρντ. Η συνέχεια μιας ατελείωτης έμπνευσης...

Σύνδεση δύο γενεών

Η σύνδεση δύο (μπασκετικών) γενεών έγινε ευδιάκριτη στους τελικούς της Ανατολής. Στο 4ο παιχνίδι σημείωσε 42 πόντους και ο Τζουάν Χάουαρντ, πρώην Ολ Σταρ, παρακολούθησε με θαυμασμό την εμφάνιση του Ίρβινγκ. Τα ακροβατικά τελειώματα του προκάλεσαν δέος, ο τρόπος που ήλεγχε την μπάλα και το μικρό του σώμα βρίσκοντας διόδους κάτω από πανύψηλα κορμιά... Όλα αυτά του θύμισαν ένα πρώην συμπαίκτη, έναν γεμάτο νεύρο τύπο, ύψους 1.92μ., από τις μέρες που αγωνιζόταν στους Ουάσιγκτον Μπούλετς. “Ο μοναδικός παίκτης που μπορούσε να κάνει αυτά που κάνει ο Κάιρι, ήταν ο Ροντ Στρίκλαντ” δήλωνε ο Χάουαρντ. Η σύγκριση δεν θα μπορούσε να είναι πιο εύστοχη, αφού, πέρα από την αγωνιστική ομοιότητα, ο Στρίκλαντ είναι και νονός του Ίρβινγκ.

Ο Στρίκλαντ και ο πατέρας του Ίρβινγκ, ο Ντρέντερικ, μεγάλωσαν στην ίδια γειτονιά στο Νότιο Μπρονξ. Περνούσαν αρκετές ώρες μαζί παίζοντας μπάσκετ προσπαθώντας να δουλέψουν τις ικανότητες τους. Έμπαιναν κρυφά στο κλειστό της περιοχής τους όταν έκανε πολύ κρύο μια και δεν μπορούσαν να παίξουν στα ανοιχτά γήπεδα. Βέβαια, αυτό δεν θα κρατούσε για πάντα. Το προσωπικό του γηπέδου τους ανακάλυψε, ο Στρίκλαντ όμως δεν θα άφηνε το κλειστό έτσι εύκολα.

Έφερε το ανοιχτό γήπεδο στο ΝΒΑ

Ο Στρίκλαντ και οι φίλοι του έκαναν κάτι απλό και... παραδοσιακό. Κάποιος κρυβόταν κάτω από τις κερκίδες ή στα αποδυτήρια του γηπέδου. Όταν το προσωπικό κλείδωνε και έφευγε, έβγαινε και άνοιγε στους υπόλοιπους. Εκεί, λοιπόν, δούλεψε και τελειοποίησε τον χειρισμό στην μπάλα και την αντίληψη στον χώρο, στοιχεία που τον έκαναν να ξεχωρίσει αργότερα στο ΝΒΑ. Ο Στρίκλαντ μπορεί να μην προπόνησε τον Ίρβινγκ, ωστόσο η 17χρονη καριέρα του λειτούργησε ως πρότυπο για τους γκαρντ που ακολούθησαν.

Ο Τιμ Λεγκλέρ, αναλυτής του ESPN, που έπαιξε μαζί του, τονίζει ότι είναι “ένας από τους πιο ξεχωριστούς γκαρντ που είδα. Ήταν απ' αυτούς που μπόρεσαν να φέρουν το παιχνίδι του ανοιχτού γηπέδου στο ΝΒΑ”. Ο Λεγκλέρ, όπως και ο Χάουαρντ, θαύμαζε τον τρόπο που τελείωνε τις φάσεις μέσα στην “κίνηση” του καλαθιού. Επίσης, θυμίζει ότι οι Μπούλετς του 1997 ήταν μια από τις ομάδες που πραγματικά ζόρισαν τους Μπουλς του Τζόρνταν. Οι “ταύροι” τους απέκλεισαν με “σκούπισμα”(3-0 τότε), όμως ο μέσος όρος διαφοράς ήταν μόλις έξι πόντοι! Ο Στρίκλαντ απέναντι σε μία από τις καλύτερες ομάδες στην ιστορία του ΝΒΑ, έκανε απίστευτα πράγματα. Οι μέσοι όροι του ήταν: 19.7 πόντοι, 8.3 ασίστ και 6 ριμπάουντ.

Η μεγάλη διάκριση άργησε, αλλά ήρθε

Η καριέρα του δεν έλαβε την προσοχή που άξιζε και σίγουρα αδικήθηκε στην απονομή ατομικών διακρίσεων. Δεν κλήθηκε ποτέ σε Ολ Σταρ αν και το άξιζε. Έφτασε 11 φορές στην ποστ σίζον και έγινε μέλος της δεύτερης καλύτερης ομάδας το 1998, αφού ήταν πρώτος στη λίγκα στις ασίστ. Η έλλειψη διακρίσεων οδηγεί στο προσπέρασμα της μοναδικότητας του και είναι κάτι που δεν αντιμετωπίζεται εύκολα.

Ο Στρίκλαντ, αφού αποσύρθηκε από την ενεργό δράση το 2006, βρήκε δουλειά στο επιτελείο του Τζον Καλιπάρι στο Μέμφις. Έμεινε 11 χρόνια ως βοηθός του ακολουθώντας τον στο Κεντάκι και μετά πήγε στο πανεπιστήμιο της Νότιας Φλόριντα. Εκεί, συναντούσε συχνά νέους παίκτες, οι οποίοι, βλέποντας τα γκρίζα του μαλλιά και το αδύνατο κορμί του, θεωρούσαν ότι είναι ένας ακόμη μεγάλος άνδρας που έλαβε υποτροφία. Όταν έφευγαν, ο πατέρας ή ο θείος τους, τους έδειχνε βίντεο για το ποιος ήταν ο Στρίκλαντ. Την επόμενη μέρα τον έβλεπαν διαφορετικά, ειδικά οι γκαρντ. Χαμογελούσαν όταν τον αντίκριζαν και το βλέμμα τους ήταν πιο έντονο, πιο “μεγάλο”. Ήταν θαυμασμός και συνειδητοποίηση ότι έβλεπαν αυτόν που τους άνοιξε τον δρόμο. Ήταν η διάκριση που του έλειπε.

Πηγή

-Slam