Το όνομα “Λεν Μπάιας” φέρει βαρύ συναισθηματικό φορτίο, με σοβαρό αντίκτυπο στο ΝΒΑ και στην αμερικάνικη κοινωνία των ΗΠΑ στα μέσα των 80's. Μοναδική περίπτωση παίκτη που συνδέθηκε με την ακύρωση μιας νέας εποχής που ετοιμαζόταν να ξεκινήσει και με το πέρασμα σε μια άλλη! Συνδετικός κρίκος, ο θάνατος του.

Έχουν περάσει 31 χρόνια από τότε που έχασε τη ζωή του λόγω υπερβολικής δόσης κοκαΐνης, δύο μέρες μετά την επιλογή του στο νούμερο δύο του ντραφτ. Ο Μπάιας προφανώς και ήταν αυτοκαταστροφικός και η πορεία του προδιαγεγραμμένη. Στον σύντομο βίο του περισσότερα έχασε παρά κέρδισε, όμως με τον θάνατο του ταρακούνησε για τα καλά τη λίγκα, ενώ οδήγησε σε νέα, πιο αυστηρή, πολιτική σχετικά με τη χρήση παρανόμων ουσιών.

Η περίπτωση του έγινε οδηγός για αυστηροποίηση των κατευθυντήριων γραμμών όσον αφορά την απόδοση ποινών σε κατόχους σκληρών ναρκωτικών.

Αγωνιστικά μας άφησε με την μεγάλη απορία για το τι θα γινόταν αν φορούσε την πράσινη φανέλα των Μπόστον Σέλτικς. Θα γινόταν συμπαίκτης του Λάρι Μπερντ και της παρέας του, ενώ θα ερχόταν σε (αγωνιστική) αντιπαράθεση με τον Μάικλ Τζόρνταν, αφού για πολλούς μπορούσε να συγκριθεί με τον “Air”. Το ΝΒΑ θα άγγιζε ύψη δυσθεώρητα -εμπορικά, αγωνιστικά, τηλεοπτικά, κ.α- και το κοινό μάλλον θα έβλεπε ό,τι καλύτερο μπορούσε να του προσφέρει, τότε, η λίγκα.

Ο θάνατος του επέδρασε σημαντικά στο αμερικανικό έθνος, μια και ήρθε σε μια περίοδο που η χρήση ναρκωτικών ήταν σε έξαρση. Ήρθε λίγο μετά την καμπάνια “Just Say No”, την οποία υποστήριζε θερμά η τότε πρώτη κυρία Νάνσι Ρήγκαν. Τα ΜΜΕ ασχολήθηκαν έντονα και η υπόθεση Μπάιας σόκαρε το κοινό.

“Αμέσως ταιριάξαμε”

Ο Λεν Μπάιας όμως δεν είναι μόνο ένα γεγονός, μια χαμένη περίπτωση, ένας μύθος που εγκλωβίστηκε σε υποθέσεις και πολλά “αν”. Ήταν ένας πολλά υποσχόμενος αθλητής και μια έντονη προσωπικότητα που έζησε στα άκρα. Ο Κιθ Γκάτλιν υπήρξε συμπαίκτης του στο Μέριλαντ, ήταν ο βασικός πόιντ γκαρντ του κολεγίου την περίοδο 1985-86 και βρισκόταν στο ίδιο δωμάτιο με τον Μπάιας όταν υπέστη καρδιακή ανακοπή. Μοιράστηκε τις αναμνήσεις του από τον Μπάιας στο “The Undefeated”.

Ο Γκάτλιν ξέρει ότι πάντα θα συνδέεται με τον Μπάιας και στις αρχές κάθε καλοκαιριού θα τον θυμούνται τα ΜΜΕ γι' αυτόν τον λόγο. Έτσι, δεν του προκάλεσε έκπληξη το τηλεφώνημα του μέσου. Φυσικά, παρά το γεγονός ότι έχουν περάσει 30 χρόνια, δεν μπορεί να ξεχάσει τον πρώην συμπαίκτη του. “Τον γνώρισα για τρία χρόνια, αλλά ο τρόπος με τον οποίο συνδεθήκαμε, ο δεσμός που αναπτύξαμε, είναι σαν να τον ήξερα όλη μου τη ζωή” προσθέτει. Για τον Γκάτλιν ο Μπάιας ήταν σαν αδερφός του. “Αμέσως ταιριάξαμε. Με έκανε να νιώσω οικεία στο Μέριλαντ”.

Η σύγκριση με τον Τζόρνταν

Ο Μπάιας δεν είχε περάσει στο επίπεδο του σταρ, ήταν ακόμη πρωτοετής, έτσι “όταν κάναμε βόλτα στο κολέγιο δεν τον έβλεπε ο κόσμος με δέος. Ωστόσο, όταν πήγαμε για προπόνηση είδα τις δυνατότητες του. [...] Τότε κατάλαβα αυτό που ήξεραν ήδη οι συμπαίκτες του: Αυτός ο τύπος θα γινόταν ξεχωριστός” αναφέρει ο Γκάτλιν και εξηγεί ότι αυτό ήταν ο προορισμός του αφού δούλευε σκληρά. Δούλεψε το τζαμπ σουτ και το παιχνίδι με πλάτη και “μόλις τα τελειοποίησε όλοι ήταν στο έλεος του”.

Το ταλέντο και οι δυνατότητες του τον “έβαλαν” δίπλα στον Μάικλ Τζόρνταν. Για κάποιους ήταν πάνω από τον “MJ”. Τι λέει όμως επ' αυτού ο Γκάτλιν; “Έπαιξα με τον Λένι και εναντίον του Τζόρνταν. Ο Λένι ήταν απίστευτα δυνατός, αθλητικός και είχε άλμα που ο Τζόρνταν δεν είχε αποκαλύψει στο κολέγιο. Ο Μάικλ όμως ήταν πιο προχωρημένος, διότι είχε την ικανότητα να πάρει το ριμπάουντ, να μεταφέρει την μπάλα και να διευκολύνει το παιχνίδι από τη θέση του πλέι μέικερ. Ο Μάικλ μπορούσε να είναι αποτελεσματικός σκόρερ δίχως τη βοήθεια κανενός”.

“Είδα τον Λένι πεσμένο στο πάτωμα”

Η καλύτερη χρονιά του Μπάιας ήταν η δεύτερη του στο κολέγιο. Από εκείνη τη στιγμή και μετά ήθελε συνέχεια την μπάλα. Αυτό προκαλούσε πρόβλημα, καθώς οι συμπαίκτες του στο Μέριλαντ, “Έιντριαν Μπραντς και Μπεν Κόλεμαν ήταν καθιερωμένοι σκόρερ”. Ο Γκάτλιν είχε αναλάβει την καθοδήγηση της ομάδας και προσπαθούσε να μη δυσαρεστήσει κανέναν. Ο Μπάιας όμως ήθελε συνέχεια την μπάλα και σε κάθε ευκαιρία του το έλεγε. Όπως θυμάται ο Γκάτλιν, “μου έλεγε Smooth τι γίνεται; Θέλω να σε ρωτήσω πριν πάω για ύπνο. Μπορώ να έχω την μπάλα αύριο το βράδυ;

Και φτάνουμε στη βραδιά του ντραφτ. Ο Γκάτλιν σημειώνει πως “πότε δεν είδα τον Λένι σε μια κατάσταση που έπρεπε να ανησυχήσω. Ένα ποτό έπινε. Τίποτε άλλο. Γι' αυτό όσα έγιναν μετά το ντραφτ προκάλεσαν σοκ. Πριν τον ντραφτ ήταν καλά: Δεν ήταν ταραγμένος, αλλά θα έλεγα πως ήταν αγχωμένος. Η συζήτηση αφορούσε αν ήταν καλύτερος από τον Ουόλτερ Μπέρι του Σεντ Τζονς. Ο Μπέρι ήταν καλός. Οι συγκρίσεις όμως ενοχλούσαν τον Λένι”. [...] Ο Μπάιας τελικά επιλέχθηκε πιο ψηλά από τον Μπέρι. Ήταν ενθουσιασμένος που θα έπαιζε για τους πρωταθλητές. Ο Γκάτλιν δηλώνει ότι “υπάρχει η εσφαλμένη αντίληψη ότι εκείνη τη βραδιά κάναμε μεγάλο πάρτι σε σουίτα. Τα παιδιά έλεγαν Λεν, ας γιορτάσουμε. Τότε, μας είπε ότι θα έβγαινε λίγο έξω για να δει ένα φίλο που είχε καιρό να του μιλήσει. Είχαμε μάθημα το πρωί και το τελευταίο που μου είπε ήταν Θα σε δω το πρωί Smooth. Θα φάμε πρωινό. Άκουσα κάποιους να επιστρέφουν στις 3 τα ξημερώματα. Πήγαν στα δωμάτια τους και έκλεισαν την πόρτα. Έπεσα για ύπνο. Όταν άνοιξα την πόρτα μου το πρωί είδα τον Λένι πεσμένο στο πάτωμα και τους υπόλοιπους να τον κοιτούν ανήσυχοι. Μου είπαν ότι έπαθε κρίση. Δεν φορούσε μπλούζα και δεν κουνιόταν. Οι τραυματιοφορείς που ήρθαν στο δωμάτιο προσπάθησαν να τον επαναφέρουν”.

Άπαντες στιγματισμένοι

Η τραγική κατάληξη του Λεν Μπάιας αναστάτωσε για τα καλά τις ζωές όσων ήταν κοντά του. Το γεγονός ότι πέθανε από υπερβολική δόση κοκαΐνης έφερε την αστυνομία στο κολέγιο. Οι ζωές, των άμεσα εμπλεκόμενων, μπερδεύτηκαν, αλλάξαν. Ο προπονητής του Μέριλαντ Λέφτι Ντρίσελ, ο αθλητικός διευθυντής Ντικ Νταλ και ο πρύτανης Τζον Σλότερ έχασαν τη δουλειά τους. Ο Γκάτλιν και οι υπόλοιποι συμπαίκτες του Μπάιας, έφηβοι ακόμη, είναι μόνοι τους και προσπαθούν να διαχειριστούν την απώλεια και τον στιγματισμό από την κοινωνία. Τα λόγια του Γκάτλιν ξεκάθαρα: “Όπου πηγαίναμε μας κατηγορούσαν και μας χαρακτήριζαν. Λέγανε ότι είμαστε ναρκομανείς, παρά το γεγονός ότι δυο-τρία άτομα είχαν σχέση. Λέγανε ότι κανένας μας δεν πήγαινε σχολείο, αν και οι περισσότεροι τα πηγαίναμε καλά και στον ακαδημαϊκό τομέα”.

Ο Γκάτλιν αποφαίνεται ότι όλο αυτό ήταν “βασανιστικό” και μακαρίζει το γεγονός ότι όλα αυτά συνέβησαν το 1986, πριν την “έκρηξη” των ηλεκτρονικών μέσων κοινωνικής δικτύωσης, πριν την κυριαρχία του “κίτρινου” Τύπου, που είναι βέβαιο ότι θα οδηγούσε σε ανθρωποφαγικές, κανιβαλικές στιγμές.

Πηγή

-theundefeated