Το Χέρι του Θεού και το Γκολ του Αιώνα στο Μουντιάλ του Μεξικό απέναντι στην Αγγλία είναι για πολλούς τα κορυφαία highlights της αθλητικής ζωής των Αργεντινών ενώ η εικόνα του Ντιέγο Μαραντόνα που τα βάζει με όλο τον κόσμο και νικά, μυθοποίησε τον «Πίμπε Ντ' Όρο», δημιουργώντας φανατικούς... Αργεντινόφιλους σε όλο τον κόσμο! Σε μια χώρα, λοιπόν, που ποδοσφαιρικά λείπουν οι διεθνείς αναμνήσεις, αυτό που θα δεις σε καθοριστική ηλικία σε σημαδεύει.

Ό,τι συνέβη, δηλαδή, με την εθνική ομάδα μπάσκετ και τις επιτυχίες της στο παγκόσμιο παλκοσένικο, με αποκορύφωμα το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας!

Ο Μανού Τζινόμπιλι έδωσε στους Αργεντινούς το μπασκετικό ευ ζην και η αποχώρησή του από την «αλμπισελέστε» μετά την ήττα από τους Αμερικανούς στη διοργάνωση του Ρίο ήταν μια στιγμή ζωής, από αυτές που θα θυμόμαστε στο μέλλον. Την ώρα, λοιπόν, που ο Μανού έκανε εκπληκτικές εμφανίσεις στα playoffs του ΝΒΑ στα 39 του χρόνια, αρκετά πιο νότια, ένας άλλος Τζινόμπιλι οδηγούσε την Μπαΐα στην τρίτη θέση του Νοτίου Ομίλου στο πρωτάθλημα Αργεντινής, έχοντας ως πρόεδρο τον άλλοτε γκαρντ του Παναθηναϊκού, Πέπε Σάντσεθ!

Ο Σεμπαστιάν «Σέπο» Τζινόμπιλι μίλησε στο Gazzetta Weekend Journal για τον μικρότερο αδελφό του, Μανού (σ.σ. υπάρχει και τρίτος Τζινόμπιλι, ο Λεάντρο, ο οποίος είναι τηλεοπτικός σχολιαστής), την Αργεντινή, τον πρόεδρο Σάντσεθ και το λάθος του Νίκου Πιτσίλκα στον τελικό με τη Γιουγκοσλαβία.

Κατ' αρχάς, ο κόουτς Σεμπαστιάν Τζινόμπιλι θα έπαιρνε στην ομάδα του τον παίκτη Σεμπαστιάν Τζινόμπιλι;
«Ναι, πιστεύω ότι θα… μου έκανα ως παίκτης (γέλια)! Στην εποχή μας ήταν διαφορετικά τα πράγματα. Δεν τρέχαμε τόσο αλλά παίζαμε περισσότερο κοντρολαρισμένα. Θα έπρεπε, λοιπόν να προσαρμοστώ σε αυτό το νέο στιλ μπάσκετ αλλά ναι, θα μου άρεσε να είχα έναν παίκτη όπως εγώ στα νιάτα μου».

Η ενασχόληση με την προπονητική ήταν στόχος ενώ ακόμα έπαιζες ή απλώς προέκυψε στην πορεία;
«Πάντα είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου πως όταν σταματήσω το μπάσκετ, θα μπορούσα να γίνω προπονητής. Σκεφτόμουν, λοιπόν, ότι αρχικώς θα κοουτσάρω νέους παίκτες, όχι όμως και να προπονώ στο εθνικό πρωτάθλημα της Αργεντινής! Ήθελα να μεταφέρω την εμπειρία που έχω και στη συνέχεια να κάνω το βήμα παραπάνω όμως όλα έγιναν πολύ-πολύ γρήγορα».

Ποιος είναι ο προπονητής-πρότυπο;
«Δεν έχω κάποιον ως πρότυπο. Παρακολουθώ πολλούς προπονητές και μου αρέσουν εκείνοι που μπορούν να βγάλουν τις ιδέες τους στο παρκέ. Που όταν βλέπω τις ομάδες τους, καταλαβαίνω γιατί παίζουν έτσι. Πάντα μου άρεσαν οι ομάδες του Πόποβιτς, με την έξτρα πάσα που ψάχνει τα ανοιχτά σουτ. Είναι ένας προπονητής που προτιμά το σετ παιχνίδι και δεν του αρέσει το ένας εναντίον ενός. Υπάρχουν, βέβαια, και άλλοι που μου αρέσουν. Ο Σκαριόλο μια περίοδο, ο Ομπράντοβιτς, η Ρεάλ Μαδρίτης του Λάσο… Προπονητές, γενικώς, που οι ομάδες τους παίζουν καλά».

Γνωρίζεις, ενδεχομένως, ότι ο Πέπε Σάντσεθ έπαιξε στην Ελλάδα με τον Παναθηναϊκό και κατέκτησε την EuroLeague στην Μπολόνια. Πως είναι, λοιπόν, ως πρόεδρος;
«Ο Πέπε είναι ξεκάθαρος. Καλείται να τρέξει ένα φιλόδοξο αθλητικό και θεσμικό project με συγκεκριμένους στόχους. Δουλεύει πολύ πάνω σε αυτό τα τελευταία χρόνια και η φιλοσοφία μας είναι να είμαστε πάντα ανταγωνιστικοί, να έχουμε μια συγκεκριμένη δομή που θα γίνεται όλο και πιο δυνατή χρόνο με τον χρόνο, καθώς και να αναδεικνύουμε νέους παίκτες. Παιδιά που θα παίξουν στην εθνική και μακάρι κάποια στιγμή να έλθουν στην Ευρώπη, να γίνουν καλύτεροι και να ανταγωνιστούν με τους καλύτερους. Η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για έναν πρόεδρο που καταλαβαίνει το μπάσκετ αφού έχει παίξει στο παρελθόν και η επικοινωνία μας είναι πολύ πιο εύκολη και φυσική».

O Πέπε Σάντσεθ (δεξιά) είναι ο πρόεδρος της Μπαΐα όπου κοουτσάρει ο Σεμπαστιάν Τζινόμπιλι

Στα της εθνικής ομάδας, ο Πριχιόνι είναι πλέον προπονητής, ο Νοτσιόνι αποσύρθηκε, το ίδιο και ο Γκουτιέρεζ ενώ ο Μανού και ο Σκόλα δεν είναι πια νέοι. Υπάρχει μέλλον στην Αργεντινή;
«Τα χρόνια περνούν για όλους. Ο Πριχιόνι, ο Γκουτιέρεζ, ο Νοτσιόνι όπως ο Μανού και πολλοί άλλοι παίκτες μας εκπροσώπησαν επάξια για πολλά χρόνια. Έφτιαξαν μια πολύ σκληρή ομάδα τα τελευταία 15 χρόνια και σίγουρα θα είναι πολύ δύσκολο να τους αντικαταστήσουμε μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα. Νομίζω, λοιπόν, ότι γίνεται καλή δουλειά στην ομοσπονδία. Η ιδέα είναι να δημιουργήσουμε στο μέλλον μια ομάδα τόσο ανταγωνιστική όσο εκείνη! Δεν ξέρω αν θα φέρει τόσες νίκες ή τόσες διακρίσεις αλλά το σημαντικό είναι να μας εκπροσωπήσει επαρκώς σε παγκόσμιο επίπεδο. Θεωρώ ότι υπάρχει μπόλικο ταλέντο όμως το πιο σημαντικό σε κάθε περίπτωση είναι η σωστή νοοτροπία προς την εθνική ομάδα! Προς αυτήν, ακριβώς, την κατεύθυνση δουλεύουμε και αυτή θέλουμε να περάσουμε στις επόμενες γενιές».

Γιατί λοιπόν οι Αργεντινοί συνεχίζουν ως τα 40 στην εθνική ομάδα; Πως θα περιέγραφες τη σχέση των Αργεντινών με την εθνική;
«Αρχικά νομίζω ότι παίζουν μέχρι αυτή την ηλικία επειδή αισθάνονται άνετα και το απολαμβάνουν όταν είναι όλοι μαζί! Έχουν καταφέρει κάτι πολύ σημαντικό, δημιουργώντας σχέσεις ζωής. Η εθνική ομάδα είναι κάτι μοναδικό για εμάς. Αυτό που συμβολίζει για τον αθλητισμό της χώρας είναι απίστευτο! Όχι μόνο για το μπάσκετ αλλά για όλα τα σπορ. Αυτά που έχει πετύχει η εθνική ομάδα μπάσκετ της Αργεντινής είναι πια κάτι σαν θρύλος»!

Μπορούμε να πούμε ότι το 87-80 επί των ΗΠΑ στην Ιντιανάπολις άλλαξε την ιστορία του μπάσκετ; Ήταν η πρώτη ήττα των Αμερικανών ΝΒΑερς!
«Ήταν κάτι το εξωπραγματικό! Στην αρχή πιστεύαμε ότι ήταν απίθανο να τους κοντράρουμε, πόσω μάλλον να τους κερδίσουμε και στη συνέχεια δείξαμε σε όλους, όχι μόνο στην Αργεντινή, ότι μαζί μπορούμε να τα καταφέρουμε1 Ήταν μια νίκη που έμεινε στην ιστορία. Δεν θα υπήρχαν νίκες σαν και αυτήν αν η ομάδα δεν δούλευε συνεχώς σκληρά και δεν έπαιζε τόσο καλά».

Πως ζήσατε το λάθος του Πιτσίλκα στον τελικό με τη Γιουγκοσλαβία, το 2002; Ποια ήταν τα συναισθήματα εκείνη την εποχή στη χώρα και τι θα γινόταν αν η Αργεντινή κατακτούσε το χρυσό;
«Ήταν πραγματικά δύσκολο να χωνέψουμε το λάθος του Πιτσίλκα! Μιλάμε για έναν τελικό Μουντομπάσκετ, μια καθοριστική επίθεση, μια τελευταία μπάλα που θα μας επέτρεπε να έλθουμε πιο κοντά στον τίτλο του Παγκόσμιου Πρωταθλητή. Έγιναν πολλά πράγματα στα τελευταία δευτερόλεπτα αλλά ΟΚ, οι διαιτητές κάνουν λάθη και πάντα μπορούν να συμβούν. Σήμαινε πολλά για τη χώρα μου, ήμασταν ένα βήμα πριν γίνουμε πρωταθλητές κόσμου. Τουλάχιστον πήραμε το χρυσό μετάλλιο στην Αθήνα και ξεχάσαμε κάπως ό,τι προηγήθηκε».

Που ήσουν και τι έκανες όταν η εθνική κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στην Αθήνα;
«Ήμουν στην Αργεντινή και έπαιζα μπάσκετ στην Τουκουμάν. Παίζαμε σε ένα τουρνουά προετοιμασίας, πριν αρχίσει το πρωτάθλημα. Είδαμε τον τελικό μαζί με όλους τους συμπαίκτες μου. Η αλήθεια είναι πως ήταν μια στιγμή μοναδική. Το ματς, η νίκη, η απονομή, όταν ακούσαμε τον εθνικό ύμνο της Αργεντινής… Απίστευτες στιγμές που σημάδεψαν τη ζωή μας! Αξίζουν πολλά στους παίκτες και στο προπονητικό τιμ που έφτιαξαν μια ομάδα με φιλοδοξία, η οποία μπορούσε να πιστέψει ότι στο τέλος θα τα καταφέρει, ό,τι και να γίνει. Νομίζω ότι αυτό είναι το κομμάτι της επιτυχίας».

Πως είναι ως αδελφός και άνθρωπος ο Μανού Τζινόμπιλι; Η σχέση του με την οικογένειά του και τα αδέλφια του;
«Η σχέση μας με τον Εμάνουελ και την οικογένεια είναι πολύ καλή. Έχουμε συχνή επαφή, παρ’ όλη την απόσταση που μας χωρίζει. Είμαστε μια μπασκετική οικογένεια, το θέμα της πορτοκαλί μπάλας υπάρχει πάντα στο τραπέζι μας! Μας χωρίζουν πολλά χιλιόμετρα όμως όταν τελειώνουν οι σεζόν ανυπομονώ να τον δω και να περάσω χρόνο μαζί του! Έχουμε μια εξαιρετική οικογενειακή σχέση».

Τον αφήνουν να πληρώσει όταν κυκλοφορεί στην Αργεντινή;
«Όχι, ο Μανού έχει μια πολύ ήρεμη ζωή εδώ, μια ζωή όπως όλοι εμείς. Τουλάχιστον στα μέρη που έχουν συνηθίσει να τον βλέπουν… Σε άλλα μέρη της χώρας, όντως έχει μια διαφορετική αντιμετώπιση. Εδώ όμως είναι πολύ ήρεμος, δεν έχει προβλήματα με τη δημοσιότητα. Θα βγει έξω, θα μιλήσει, θα φάει έξω, δεν θα δημιουργηθεί κανένα θέμα, όλα κανονικά».

Γενικώς, τι σημαίνει το επώνυμο Τζινόμπιλι σε μια χώρα που μεγάλωσε και λάτρεψε το επώνυμο Μαραντόνα;
«Η αλήθεια είναι πως το επώνυμο Τζινόμπιλι είναι πολύ γνωστό στη χώρα για πολλούς λόγους. Είναι ένας Ολυμπιονίκης και πρωταθλητής του ΝΒΑ. ΟΚ, ο κόσμος στην Αργεντινή ασχολείται με το μπάσκετ αλλά όχι τόσο όσο με το ποδόσφαιρο. Είναι λογικό. Πάντως αυτά που έχει πετύχει ο Μανού υπερβαίνουν κατά κάποιο τρόπο το άθλημα εδώ και προκαλούν εντύπωση όταν πηγαίνει κάπου. Εκτός της πόλης μας, στο Μπουένος Άιρες, την Κόρδοβα, τη Μεντόσα. Σε αυτά τα μέρη δεν έχουν συνηθίσει να τον βλέπουν και πάντα αντιδρούν θετικά όταν τον έχουν απέναντί τους. Αλλά ναι, είναι ένας από τους κορυφαίους αθλητές στην ιστορία της Αργεντινής και ο κόσμος αναγνωρίζει τα επιτεύγματά του».

Ποια στιγμή ξεχωρίζεις από την καριέρα του αδελφού σου;
«Νομίζω ότι σε επίπεδο εθνικής ομάδας, αυτό που προκάλεσε μεγαλύτερη εντύπωση ήταν ό,τι έγινε στην Αθήνα. Επειδή εκπροσωπούσε τη χώρα, πήρε Ολυμπιακό μετάλλιο και αυτό ήταν πολύ σημαντικό για τον κόσμο εδώ. Σε παγκόσμιο επίπεδο, όμως, ίσως είναι πιο σημαντικά όσα πέτυχε στο ΝΒΑ. Αυτά που έκανε άνοιξαν περισσότερες πόρτες για Αργεντινούς και άλλους ξένους στο ΝΒΑ. Είναι διαφορετικό».

Σε τι περιβάλλον μεγαλώσατε;
«Σε μια μικρή πόλη. Μια κανονική οικογένεια, με παιχνίδι στη γειτονιά, φίλους και σχολείο. Η αλήθεια είναι ότι είχαμε μια πολύ καλή, ήρεμη και νορμάλ παιδική ηλικία. Δεν είχαμε προβλήματα, ήμασταν μια μέση οικογένεια, με υγιεινή και αθλητική ζωή. Πάντα σχετιζόταν η ζωή μας με τον αθλητισμό. Τίποτε το περίεργο στον τρόπο που ζούσαμε».

Γνωρίζεις πράγματα για το ελληνικό μπάσκετ; Τις μεγάλες ελληνικές ομάδες ή την εθνική ομάδα;
«Ξέρω πολλούς από τους παίκτες σας που έχουν παίξει στο εξωτερικό. Στην Ισπανία και στο ΝΒΑ. Στο ελληνικό μπάσκετ γνωρίζω περισσότερα για τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό. Δεν παρακολουθώ πολύ την τοπική λίγκα, αλλά το κάνω στην Euroleague και στο ΝΒΑ που πάντα υπάρχουν μεγάλοι παίκτες, μεγάλα μεγέθη, ποιότητα και ιστορία».

Όπως επίσης ότι κατά καιρούς πέρασαν από εδώ πολλοί Αργεντινοί. Βολκοβίτσκι, Ομπέρτο, Σάντσεθ, Σκονοκίνι…
«Πάντα είναι ενδιαφέρον για τους παίκτες να αγωνιστούν στο εξωτερικό. Στη χώρα σας υπάρχει μπάσκετ με πολλή ποιότητα, δυνατές ομάδες που ανταγωνίζονται στην πρώτη γραμμή της Ευρώπης. Επίσης είναι σημαντικός ο κόσμος, τα γήπεδα, το ότι πηγαίνει κόσμος στα ματς, ο φανατισμός των οπαδών είναι απίστευτος. Είναι ένα πρωτάθλημα πολύ ελκυστικό»!