Forever Michael! (vids, pics)

Forever Michael! (vids, pics)

bet365

Πέρασαν κιόλας 8 χρόνια! Ήταν 25/6/2009 όταν αφήνε την τελευταία του πνοή ο Μάικλ Τζάκσον. Το G-Weekend θυμάται και γράφει για τον τελευταίο, ίσως, αληθινό καλλιτέχνη.

Το κενό στη φύση σημαίνει θάνατος και διατάραξη της αρμονίας της. Στην Τέχνη σημαίνει ευκαιρία για δημιουργία. Η απώλεια θρέφει την καλλιτεχνική φύση του ανθρώπου μια και το τέλος ενός έργου, μιας σύνθεσης, μιας εποχής, είναι το έναυσμα για φτιαχτεί κάτι νέο, κάτι που θα ωθήσει τον επίδοξο δημιουργό να κάνει άλμα μεγαλύτερο από τη φθορά -όπως λέει και ο Ελύτης- και να κοιτάξει στον ουρανό.

Το κενό στην Τέχνη γίνεται ο αρμός για να ανέβει το καλλιτεχνικό οικοδόμημα λίγο ψηλότερα. Η προσφορά του καλλιτέχνη σε αυτή τη διαδικασία είναι περιορισμένη. Αρκούν όμως μερικές στιγμές για να συμπορευτεί σε αυτή την αρχέγονη κοσμογονία. Η περίπτωση του Μάικλ Τζάκσον ανήκει σε αυτές που δεν συναντάς εύκολα.

Κι όταν τις συναντάς μένει άφωνος μπροστά στην ομορφιά και την ποσότητα του έργου που παράχθηκε. Ο θάνατος του στις 25 Ιουνίου 2009 σηματοδότησε όχι μόνο το πέρασμα του στην καλλιτεχνική αθανασία, αλλά και την είσοδο του στη χορεία των καλλιτεχνών που δεν πρόσφεραν απλώς εκλάμψεις μεγαλείου, αλλά μια εποχή γεμάτη έμπνευση, πρωτοπορία, καινοτομία, δημιουργική φαντασία. Το κενό που άφησε δεν καλύπτεται. Με τίποτα. Θα αποτελεί πάντα κίνητρο για κάθε καλλιτέχνη να φτάσει τα δυσθεώρητα ύψη του “Βασιλιά της Ποπ”.

Σεβασμός για τη μουσική του

Η απώλεια του, στα 50, από καρδιακή ανακοπή, προκάλεσε τέτοιο σοκ και θλίψη, που όμοια του δεν είχε γνωρίσει ο κόσμος από την τραγωδία της 11ης Σεπτεμβρίου. Αυτό που έγινε άμεσα αντιληπτό, ήταν πως παρά την ντροπή που τον ακολουθούσε τα τελευταία χρόνια ο κόσμος εξακολουθούσε να τον σέβεται για τη μουσική του. Για τα τραγούδια του στη “Motown” ως παιδί-θαύμα, για τη φανταστική ντίσκο όντας ενήλικος, για το “Thriller”, για τη μετέπειτα δουλειά του. Το 2009 ήταν ο καλλιτέχνης με τις περισσότερες πωλήσεις παγκοσμίως!

Ο Μάικλ Τζάκσον ήταν το έβδομο παιδί της οικογένειας των Τζο Τζάκσον, Κάθριν Σκρους. Αυτός και τα αδέλφια του άκουγαν συνέχεια μουσική. Ο πατέρας του είχε ροπή στα θορυβώδη μπλουζ της πόλης που είχαν αναπτυχθεί κοντά στο Σικάγο όπως και στο πρώιμο ροκ εν ρολ. Προχώρησε στη δημιουργία μπάντας, τους “Φάλκονς” (Falcons), και παίζοντας σε μπαρ και εκδηλώσεις κολεγίων έβγαζε έξτρα εισόδημα. Όταν το γκρουπ αναδιπλώθηκε, ο Τζο κράτησε την κιθάρα του στο υπνοδωμάτιο χωρίς να αφήνει άλλους να πλησιάζουν. Η μητέρα, όμως, μερικές φορές επέτρεπε στα παιδιά της να μετέχουν σε τραγούδια κάντρι μαθαίνοντας τους αρμονία.

Η καθοριστική σχέση με τον πατέρα του

Ο πατέρας των Τζάκσον, αν και προτιμούσε τα μπλουζ, εκτιμούσε το σύγχρονο R&B που είλκυε τους γιους του. Γι' αυτόν βασικός τραγουδιστής στο γκρουπ της οικογένειας έπρεπε να είναι ο Ζερμέιν. Μια μέρα όμως, η μητέρα είδε τον τετράχρονο τότε Μάικλ να τραγουδά ένα κομμάτι του Τζέιμς Μπράουν. Ο Μάικλ επισκίαζε τον μεγαλύτερο αδερφό του και η Κάθριν είπε στον Τζο πως “έχουμε νέο τραγουδιστή”. Αργότερα παραδέχτηκε ότι οι ικανότητες του γιου της την τρόμαζαν, ωστόσο αναγνώριζε ότι υπήρχε κάτι ιδιαίτερο στη φωνή του. Ο Μάικλ όμως τραβούσε δίχως κόπο την προσοχή των άλλων. Του άρεσε να τραγουδά και να χορεύει και επειδή ήταν τόσο νέος, όταν τα αδέρφια του έπαιζαν βρισκόταν στο επίκεντρο των θεατών. Ο μικρός Μάικλ ήταν χαριτωμένος, αλλά ήταν και δυναμίτης.

Η σχέση με τον πατέρα υπήρξε καθοριστική για τη ζωή του Τζάκσον. Ο Τζο Τζάκσον υποστήριζε ότι βοήθησε τα παιδιά του να γίνουν διασκεδαστές. Τους έκανε πρόβες και μετά από τρία χρόνια ενασχόλησης τα άφησε να τραβήξουν τη δική τους πορεία. Ο Μάικλ όμως είχε διαφορετική άποψη και στη βιογραφία του (Moonwalk) τόνιζε ότι έπαιζαν γι' αυτόν και τους ασκούσε έντονη κριτική. Μάλιστα, σημείωνε πως όταν κάποιος έκανε λάθος τον χτυπούσε! Τέτοιες στιγμές ήταν πολλές και δημιούργησαν χάσμα αγεφύρωτο μεταξύ τους. Η απόσταση δεν καλύφθηκε ποτέ και σημάδεψε τον Μάικλ Τζάκσον για πάντα. Η παιδική του ηλικία -αν υπήρξε- χάθηκε πολύ γρήγορα.

Οι μαύροι Μπητλς

Ο Μάικλ και τα αδέρφια του έκαναν περιοδεία σε μέρη όπου σύχναζαν μαύροι. Πλέον ονομάζονταν “Jackson 5” και άνοιγαν τις συναυλίες καλλιτεχνών R&B, όπως οι “Temptations”, Jackie Wilson, O' Jays, κ.α. Βέβαια για τον Μάικλ κανείς δεν είχε σημασία εκτός από τον Τζέιμς Μπράουν. Απ' αυτόν έμαθε πολλά μια και τον παρατηρούσε με προσοχή όταν έπαιζε. [...] Το γκρουπ άρεσε και ο πατέρας του έβλεπε να ανοίγεται δρόμος με πολλά δολάρια. Όταν γνώρισε την Γκλάντις Νάιτ ήρθε σε επαφή με τη δισκογραφική εταιρεία “Motown” που εκπροσωπούσε μαύρους καλλιτέχνες. Οι “Jackson 5” πέρασαν από οντισιόν και το 1969 μετακόμισαν στο Λος Άντζελες. Η εταιρεία στέγασε το γκρουπ στο σπίτι της Νταϊάνα Ρος και του ιδιοκτήτη της “Motown” Μπέρι Γκόρντι. Ο Γκόρντι πίστευε στους πιτσιρικάδες και τα τρία πρώτα σινγκλ πήγαν στο νούμερο ένα των μουσικών λιστών. Το 1970 το γκρουπ ήταν σε αυτά που έκαναν αίσθηση και κάποιοι τους αποκαλούσαν οι “μαύροι Μπητλς”! Ο χαρακτηρισμός ακούγεται υπερβολικός, όμως οι “Jackson 5” ήταν αυτοί που όρισαν το πέρασμα από τη σόουλ των 60's στην ποπ των 70's.

Ο Μάικλ ξεχωρίζει...

Οι “Jackson 5” λειτουργούσαν καλά και δέχονταν καλές κριτικές. Όλοι όμως ήξεραν ποιος ήταν ο πραγματικός σταρ και σε ποιον οφειλόταν η επιτυχία της μπάντας. Η φωνή του Μάικλ πραγματικά ήταν ξεχωριστή και όπως έγραψε ο μουσικοκριτικός Τζέισον Κινγκ: “Δεν είναι υπερβολικό να πούμε ότι ήταν ο πιο εξελιγμένος τραγουδιστής της ηλικίας του στην ιστορία της ηχογραφημένης μουσικής”. Η εξέλιξη όμως δεν ήταν η αναμενόμενη. Τα αδέλφια στην ουσία δεν δημιουργούσαν τη δική τους μουσική και τα πάντα γίνονταν υπό την υψηλή εποπτεία της εταιρείας. Ο Μάικλ κατάλαβε ότι η “Motown” δεν είχε πρόθεση να τους αφήσει να εξελιχθούν. Τότε αποφάσισε πως έπρεπε να περιμένει για τη δική του στιγμή. Στο διάστημα αυτό παρακολουθούσε με προσοχή τον τρόπο δουλειάς των παραγωγών. Ήθελε να μάθει τα πάντα γύρω από την παραγωγή δίσκων.

Το 1975 ο πατέρας τους πήγε το γκρουπ σε άλλη εταιρεία. Εντούτοις, δεν ονομάζονταν πλέον “Jackson 5”, αλλά “Jacksons” αφού η “Motown” απαγόρευσε από τα αδέλφια να χρησιμοποιούν το αρχικό τους όνομα. Παρ' όλα αυτά, έπρεπε να περάσουν τρία χρόνια (1978) για μπορέσουν οι “Jacksons” να πάρουν τον έλεγχο της μουσικής τους. Με το άλμπουμ “Destiny” άρχισαν φτιάχνουν τη νέα τους ταυτότητα, όμως ο Μάικλ ήταν έτοιμος να κάνει σημαντικές αλλαγές που θα τον καθιέρωναν ως σόλο καλλιτέχνη. Απέλυσε τον πατέρα του από τη θέση του μάνατζερ κι άρχισε να συνεργάζεται με τον Κουίνσι Τζόουνς. Με τον Τζόουνς ο Μάικλ μπόρεσε να γράψει και να ηχογραφήσει τα δικά του τραγούδια. Του έδινε μεγαλύτερη ελευθερία και έτσι κατάφερε να φτιάξει ένα εντελώς διαφορετικό ήχο απ' αυτόν των “Jacksons”.

“Thriller” και μετά το χάος

Η συνεργασία με τον Τζόουνς ήταν καλότυχη. Ο Τζόουνς έκανε πιο αιθέριο τον ήχο στα τραγούδια του Μάικλ. Μαζί με τον ερωτισμό που απέπνεαν έδωσαν τα πρώτα μεγάλα κομμάτια του “MJ” με κορυφαίο το “Don't Stop Til You Get Enough”. To άλμπουμ “Off the Wall” πούλησε μόνο στις ΗΠΑ 5 εκατομμύρια αντίτυπα μέχρι το 1985. Η μοίρα του Τζάκσον είχε σφραγιστεί και η κορυφή ήταν μονόδρομος. Βέβαια, έπρεπε να προηγηθεί και κάτι άλλο για να ξεκινήσει η εκτόξευση. Στα βραβεία “Grammy” το 1980, περίμενε την αναγνώριση των κόπων του. Εντούτοις, κέρδισε μόνο ένα βραβείο. Ο Τζάκσον ένιωσε προσβεβλημένος, αγνοημένος, πληγωμένος... Τότε έδωσε υπόσχεση στον εαυτό του λέγοντας “περιμένετε την επόμενη φορά. Δεν θα μπορέσουν να αγνοήσουν το επόμενο άλμπουμ”. Μάλιστα είπε στον Τζόουνς -και σε άλλους- ότι ο επόμενος δίσκος του θα είναι ο καλύτερος όλων των εποχών. Και ήταν...

Τον Νοέμβριο του 1982 κυκλοφορεί το “Thriller”. Δεν φαινόταν να έχει γενικό θέμα ή συγκεκριμένο ύφος. Αντίθετα, ακουγόταν σαν συνδυασμός τραγουδιών. Μολαταύτα έγινε γρήγορα αντιληπτό ότι αυτός ήταν ο σκοπός του Τζάκσον: να φτιάξει μια λαμπρή συλλογή τραγουδιών-επιτυχιών σχεδιασμένα για μεγάλο κοινό. Το “Billy Jean” ήταν για το “χορευτικό” κοινό, το “Beat It” για τους λευκούς ρόκερ... Κάθε κομμάτι συνοδευόταν κι από εντυπωσιακά βίντεο ώστε να ενισχύσουν τη γοητεία και το απρόσιτο στοιχείο που ήθελε να τονίσει. [...] Εν ολίγοις, το “Thriller” συνέβαλλε σημαντικά στο απρόσμενο είδος τέχνης. Επρόκειτο για δουλειά προσωπικής αποκάλυψης που ήταν και αριστούργημα της μαζικής αγοράς. Το “Thriller” είναι επίτευγμα που δεν θα ξεπεραστεί ποτέ.

Η πιο ευλογημένη στιγμή στη ζωή του

Ο ίδιος βέβαια μπόρεσε, κατά κάποιο τρόπο, να ξεπεράσει τον εαυτό του μετά το “Thriller”. Στις 16 Μαΐου 1983, σε τηλεοπτική εκπομπή για τα 25 χρόνια της “Motown”. Ο Τζάκσον είχε μόλις τραγουδήσει ένα ποτ πουρί των καλύτερων επιτυχιών με τα αδέλφια του. Ήταν εντυπωσιακό, αλλά γι' αυτόν δεν ήταν αρκετό. Καθώς τα αδέλφια του αποχαιρετούσαν το κοινό, ο Μάικλ έμεινε στη σκηνή. Έδειχνε να ντρέπεται για μια στιγμή προσπαθώντας να βρει τις κατάλληλες λέξεις. “Ναι” ψιθύρισε “αυτές ήταν οι παλιές, καλές μέρες... Μου αρέσουν αυτά τα τραγούδια. Αλλά ιδιαίτερα... -και τότε τοποθέτησε το μικρόφωνο στη βάση και με αποφασιστικό βλέμμα είπε- τα νέα τραγούδια”. Τότε, έπεσε κάτω, έπιασε ένα μαλακό καπέλο, το φόρεσε με αυτοπεποίθηση και ξεκίνησε το “Billy Jean”. Ήταν η πρώτη μεγάλη δημόσια εμφάνιση του Τζάκσον χωρίς τα αδέρφια του.

Η εν λόγω εμφάνιση δεν ήταν μόνο μια από τις πιο συναρπαστικές, αλλά κυρίως η απόδειξη ότι μετά τον Έλβις Πρίσλεϊ υπήρχε καλλιτέχνης που μπορούσε να συνεπάρει τους θεατές. Εκείνη τη βραδιά ο κόσμος είδε κάτι μοναδικό, κάποιον που μπορούσε να συλλάβει την ελπίδα και τα όνειρα της ποπ μουσικής και να φτιάξει ένα νέο κοινό. Όπως έγραψε ο ίδιος “περίπου 50 εκατομμύρια άνθρωποι είδαν εκείνο το σόου. Μετά απ' αυτό πολλά άλλαξαν”. Είχε δίκιο. Αυτή ίσως ήταν η πιο ευλογημένη στιγμή στη ζωή του Μάικλ Τζάκσον. Μετά απ' αυτό όλα έγιναν διαφωνία και αντεγκλήσεις. Συν τω χρόνω ήρθε και η φθορά.

Αληθινός καλλιτέχνης, αλλά μόνος

Ο Μάικλ Τζάκσον δεν θέλησε μόνο την κορυφή. Θέλησε να τα βάλει με τον χρόνο και να αλλάξει την πορεία του. Αδύνατον. Το όνειρο της αναπλήρωσης της χαμένης παιδικής ηλικίας κατέληξε σε τραγωδία και η μανία για καλλιτεχνικό μεγαλείο οδήγησε στην απώλεια της ψυχής του. Μετά το “Thriller” η επιτυχία συνεχίστηκε με το “Bad”, όμως τίποτε δεν μπορούσε να είναι το ίδιο. Η απόκτηση της παιδικής αθωότητας και του αγγελικού προσώπου στοίχειωσαν τον Τζάκσον και το πρόσωπο του άρχισε να αλλάζει. Το ίδιο και το χρώμα του δέρματος. Οι επικρίσεις σφοδρές (αρνείται την καταγωγή του, γίνεται τέρας, κτλ). Τα πράγματα όμως θα γίνουν χειρότερα όταν θα φτιάξει τον δικό του κόσμο στην έπαυλη “Neverland” και θα αρχίσει να φιλοξενεί ανήλικα παιδιά. Οι κατηγορίες για σεξουαλική κακοποίηση τον τσακίζουν και όταν η μία από τις δύο υποθέσεις φτάνει στα δικαστήρια, σημαίνει και το τέλος του μεγαλείου του Μάικλ Τζάκσον.

Τη δεκαετία του ΄90 ό,τι κι αν έκανε στη μουσική δεν είχε τον ίδιο αντίκτυπο με το παρελθόν. Υπήρξαν κάποιες καλές στιγμές (Black or White), αλλά τίποτα συνταρακτικό. Επιπλέον, ο εθισμός στα φάρμακα τον καταβάλλει και το μόνο που τον κράτα όρθιο είναι τεράστια φήμη και η μουσική του παρακαταθήκη.

Ο Μάικλ Τζάκσον περιέγραφε τον εαυτό ως “μοναχικό άτομο”. Όσοι τον γνώρισαν στις αρχές της καριέρας του, τον περιγράφουν σαν ένα ευαίσθητο και πολύ μοναχικό άνθρωπο. Ο μεγαλύτερος δαίμονας που είχε να αντιμετωπίσει ήταν η μοναξιά. Δεν είχε φίλους, δεν έμαθε πώς είναι η παιδική ηλικία και αποφάσισε να σηκώσει όλο το βάρος της ενήλικης ζωής του μόνος του. Αξιοποίησε στο έπακρο το ταλέντο του, ξεπέρασε τα όρια, αλλά όταν χρειαζόταν βοήθεια δεν ήταν κανείς εκεί να τον βοηθήσει.

Αφέθηκε στο ένστικτο και στην ψευδαίσθηση ότι είναι ικανός για όλα. Αναμφίβολα πληγώθηκε άσχημα, το στίγμα του παιδόφιλου, του κενόδοξου, του φαντασμένου άφησε βαθιές χαρακιές. Ωστόσο, το καλλιτεχνικό του έργο μένει όρθιο, διατηρεί τη μεγαλοπρέπεια και τη μοναδικότητα του και τη δύναμη του να μας κάνει να θυμόμαστε ότι ο Μάικλ Τζάκσον υπήρξε αληθινός καλλιτέχνης.

Πηγή

-RollingStone

Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.

 

Τελευταία Νέα