Το Φεστιβάλ των Καννών -φέτος είναι το 70ο- υπάρχει για να τιμά και να αποθεώνει την ιδέα του κινηματογράφου. Ναι, η 7η τέχνη δεν περιορίζεται στο ασφυκτικό υλιστικό πλαίσιο και το ταλέντο των ανθρώπων του. Είναι τέχνη υψηλή και αφορά αισθήματα, συναισθήματα, ανθρώπινες καταστάσεις, όνειρα και αλήθεια. Αφορά την ομορφιά στην ανόθευτη της μορφή και αυτήν προσπαθούν να υπηρετήσουν όσοι δραστηριοποιούνται στην κινηματογραφική βιομηχανία. Ο κινηματογράφος είναι μια μεγαλειώδης σκέψη για την πραγματικότητα, γι' αυτό και ξεπερνά τα ταπεινά ανθρώπινα όρια. Στις Κάννες, λοιπόν, συγκεντρώνονται όσοι είναι αφοσιωμένοι σε αυτόν. Στην εικόνα και όλα όσα μας δείχνει και μας κρύβει. Ο Γιώργος Λάνθιμος είναι και πάλι εκεί. Με το “The Killing of a Sacred Deer” (Ο φόνος του ιερού ελαφιού) μετέχει στο επίσημο διαγωνιστικό τμήμα. Το 2015, με το “Lobster” είχε κερδίσει το ειδικό βραβείο της επιτροπής. Το αν θα καταφέρει να πάρει το μεγάλο βραβείο μένει να φανεί. Στην πολύχρονη ιστορία των Καννών, είδαμε ταινίες αριστουργήματα. Στη λίστα που ακολουθεί περιλαμβάνονται φιλμ που πήραν τον “Χρυσό Φοίνικα” και ανήκουν πια στον πάνθεον του παγκόσμιου σινεμά. Κατά τη γνώμη του υπογράφοντος είναι και οι κορυφαίες του θεσμού. Κάθε ένσταση ευπρόσδεκτη όπως και οι δικές σας προτιμήσεις.

Σύντομη συνάντηση (1945)

Η ομορφιά της απλότητας και το μεγαλείο της πολυπλοκότητας των ανθρώπινων σχέσεων. Επίκεντρο ο παράνομος έρωτας μιας νοικοκυράς κι ενός γιατρού που συναντιούνται στον σιδηροδρομικό σταθμό. Τα ήθη και οι κοινωνικές συνθήκες της εποχής καθιστούν απαγορευτική τη συνέχεια του ειδυλλίου. Η σκηνοθεσία του Ντέβιντ Λιν αποτυπώνει το θνησιγενές αυτής της αγνής αλλά εκτός “νομιμότητας” σχέσης. Κέρδισε τον “Χρυσό Φοίνικα” το 1946.

Γλυκιά ζωή (1960)

Πριν το “8 1/2” που του χάρισε την καλλιτεχνική αθανασία, ο Φεντερικό Φελίνι φρόντισε να δημιουργήσει κάτι κλασικό και μοναδικό: τη “Γλυκιά Ζωή” ή καλύτερα “La Dolce Vita”. Δεν οπτικοποίησε μόνο την ιταλική κοινωνία της εποχής, αλλά ένα ολόκληρο κόσμο που είχε παραδοθεί στην ευφορία της διασκέδασης και την επίπλαστη παντοδυναμία του αυθόρμητου. Οι ερμηνείες των Μαστρογιάννι, Έκμπεργκ ξεχωριστές. Το 1960 έλαβε το μεγάλο βραβείο των Καννών.

Η Συνομιλία (1974)

Ο καλύτερος Τζιν Χάκμαν που είδαμε ποτέ κι αυτός που μαζί με τη σκηνοθεσία του Φράνσις Φορντ Κόπολα έδωσαν τον “Χρυσό Φοίνικα” το 1974. Ο Χάκμαν υποδύεται έναν ιδιωτικό ντετέκτιβ με ειδικότητα την παρακολούθηση τηλεφωνικών συνομιλιών. Η δουλειά του Κόπολα είναι εξαιρετική. Δίνει σημασία στην λεπτομέρεια και καθετί στο οποίο εστιάζει επιτείνει την αγωνία και τονώνει τη δράση. Από τα καλύτερα αστυνομικά θρίλερ όλων των εποχών.

Ο Ταξιτζής (1976)

Η ζούγκλα του Βιετνάμ μεταφέρεται στους δρόμους της Νέας Υόρκης. Πρωταγωνιστής ο Τράβις Μπικλ (Ρόμπερτ Ντε Νίρο), πρώην πεζοναύτης και βετεράνος του πολέμου. Το χάος και η κόλαση της μάχης τον ακολουθεί και στην πόλη. Προσπαθεί να επιβιώσει κάνοντας τον οδηγό ταξί στη βραδινή βάρδια. Η κοινωνία όμως βρίσκεται σε παρακμή. Στους υγρούς σκοτεινούς δρόμους παραμονεύει πάντα η παρανομία, το έγκλημα, η πορνεία, τα ναρκωτικά. Ο Μπικλ θα τα βάλει με τον δικό του τρόπο με αυτόν τον κόσμο. Ίσως η καλύτερη ταινία του Μάρτιν Σκορσέζε. Το 1976 πήρε τον “Χρυσό Φοίνικα”.

Αποκάλυψη Τώρα (1979)

Η ταινία βασίστηκε στο βιβλίο “Η καρδιά του σκότους” του Τζόζεφ Κόνραντ και ο Κόπολα κατάφερε όχι μόνο να το ξεπεράσει, αλλά να φτιάξει ένα φιλμ-υπογραφή που δεν θα σταματήσει να μνημονεύεται. Ο Κόπολα κατάφερε να ξεπεράσει τον ορυμαγδό των όσων δημοσιεύονταν, μεταδίδονταν, προβάλλονταν για τον πόλεμο του Βιετνάμ. Η παράνοια και το έρεβος καταγράφηκαν με ενάργεια και ακρίβεια. Η ερμηνεία του Μάρλον Μπράντο ασύλληπτη και καθοριστική. Το 1979 τιμήθηκε με τον “Χρυσό Φοίνικα”.

Χορεύοντας στο σκοτάδι (2000)

Ο Λαρς Φον Τρίερ στην καλύτερη του στιγμή... Δεν ήταν μόνο κάτι εντελώς διαφορετικό, δεν ήταν μόνο κάτι αγνό αυτό που παρουσίασε, αλλά ήταν η απεικόνιση της ψυχής του σουρεαλισμού. Η επιλογή δε της Μπγιορκ ως βασικής πρωταγωνίστριας έδωσε στην ταινία περισσότερη πάθος και δημιουργική έκρηξη. Ο δανός σκηνοθέτης είναι από τους λίγους δημιουργούς που βάζουν τον θεατή τόσο πολύ μέσα στην ταινία. Αυτό το όχι χαρούμενο μιούζικαλ κέρδισε τον “Χρυσό Φοίνικα” το 2000.

Η Λευκή κορδέλα (2009)

Ταινία-μάθημα σκηνοθεσίας από τον Μίκαελ Χάνεκε. Θέμα της τα κοινωνικά αίτια της βίας και η γέννηση του φασισμού. Η ιστορία εκτυλίσσεται χρονολογικά το 1913 σε αγροτικό χωριό της Βόρειας Γερμανίας. Η φαινομενικά ήρεμη και τακτοποιημένη ζωή της μικρής κοινωνίας θα αναστατωθεί από σειρά παράξενων γεγονότων. Η ακρίβεια στην αφήγηση, τα αποκαλυπτικά, διεισδυτικά πλάνα και η χρήση του ασπρόμαυρου φτάνουν στην πηγή του κακού πριν ξεσπάσει. Εκεί, που επωάζεται το φίδι του φασισμού. Αριστούργημα που δικαίως έλαβε τον “Χρυσό Φοίνικα” 2009.