Μια ωραία ανάμνηση είναι, ενδεχομένως, πιο ωραία από την ευτυχία που την προκάλεσε και το Gazzetta Weekend Journal σκαλίζει το παρελθόν και… ξεθάβει αναμνήσεις σε πορτοκαλί φόντο με μπασκετικά αναμνηστικά που μάς θυμίζουν συγκεκριμένες στιγμές, πρόσωπα και γεγονότα.

Με αυτούς τους... πώς τους λένε ο Βασίλης Σκουντής

Πέσαμε στην περίπτωση τώρα: στην απόλυτη περίπτωση ή –για να είμαι ακριβέστερος και ειλικρινέστερος-στην απόλυτη ψύχωση! Από συνήθεια η οποία κατάντησε ψύχωση να μαζεύω ό,τι (δεν) βάζει ανθρώπου νους όλα αυτά-που κοντεύουν σαράντα- χρόνια στα οποία έχω κάνει το χόμπι μου επάγγελμα και γι αυτό κιόλας δυσκολεύομαι να ξεχωρίσω ένα αναμνηστικό και να το ανασύρω κιόλας από τις δεκάδες κούτες με δαύτα!

Εντέλει ο κλήρος πέφτει στον Τζόρνταν και στον Γκάλη! Δίπλα δίπλα οι δυο τους και στην άκρη η ταπεινότης μου, σε μια μυθική συνάντηση, το ενσταντανέ της οποίας αποτυπώθηκε από τον φωτογραφικό φακό στις 20 Οκτωβρίου του 1983 στο Παλέ ντε σπορ της Θεσσαλονίκης, όπου φιλοξενήθηκε το Τουρνουά «Δημήτρια» με τη συμμετοχή της Εθνικής Ελλάδος, του Νορθ Καρολάινα, του Ερυθρού Αστέρα Βελιγραδίου και της Μπερλόνι Τορίνο.

Εάν απορείτε για ποιο λόγο ο «Air» φοράει αθλητικά ρούχα, ενώ ο «Gangster» πολιτικά, ιδού η λύση του μυστηρίου; Λόγω των αυστηρών κανονισμών του NCAA, οι «Tar Heels» δεν μπορούσαν να δώσουν επίσημο αγώνα πριν από τις 20 Οκτωβρίου και γι’ αυτό εκείνη την ημέρα κτύπησαν διπλοβάρδια! Οι πρωταθλητές του NCAA επιβλήθηκαν της ελληνικής ομάδας (με την οποία δεν αγωνίσθηκε ο Παναγιώτης Γιαννάκης) με 100-83, ενώ η μονομαχία Τζόρνταν-Γκάλη έληξε με σκορ 34-24.

Το αυτόγραφο του Μάτζικ Τζόνσον ο Νίκος Παπαδογιάννης

Τον είδα μπροστά μου ξαφνικά και βραδιάτικα, στο παγερό περιβάλλον ενός μισοάδειου αεροδρομίου χιονισμένης πόλης, μόλις έφτασα στη Μινεάπολις. Ήμουν τόσο ζαλισμένος από το 22ωρο ταξίδι και από το ουίσκι που πίναμε με τον Κώστα Μπατή μέσα στο αεροπλάνο, ώστε δυσκολευόμουν και να τον αναγνωρίσω. «Ρε ψηλέ, ο Μάτζικ είναι αυτός που περιμένει τη βαλίτσα του ή μέθυσα ανεπανόρθωτα;»

Φορούσε σκούφο για να προστατευτεί από την παγωνιά και έμοιαζε ταλαιπωρημένος, διαφορετικός από τον αγέρωχο άνδρα που είχαμε θαυμάσει 18 μήνες νωρίτερα στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης. «Μόνο αν δούμε το χαμόγελό του θα σιγουρευτούμε», τραύλισε ο ψηλός. Υπήρχε και πιο εύκολη λύση. Δεν είχα παρά να διπλοκοιτάξω το εξώφυλλο του βιβλίου που διάβαζα στην πτήση: «Earvin ‘Magic’ Johnson – My Life».

Δεν υπάρχει αμφιβολία, αυτός είναι. Τον πλησίασα με προσεκτικά οχτάρια και ζήτησα να μου υπογράψει το εσώφυλλο. Εκείνος έσκασε το θρυλικό χαμόγελο και πήρε το στυλό από τα χέρια μου.

Ευτυχώς δεν ρώτησε το όνομά μου, διότι δεν το θυμόμουν. Καλού κακού, κοιμήθηκα με το βιβλίο στα χέρια και δεν το άφησα μέχρι που ξημέρωσε και βεβαιώθηκα ότι η υπογραφή βρισκόταν ακόμα στη θέση της. Το αυτόγραφο του Μάτζικ Τζόνσον στη δεύτερη σελίδα της αυτοβιογραφίας του είναι το πιο πολύτιμο πετράδι της συλλογής μου.

Χιούστον – Σαν Αντόνιο για τον Γιάννη ο Αντώνης Καλκαβούρας

Ήταν 19 Ιανουαρίου του 2013. Έχοντας μόλις προσγειωθεί στο διεθνές αεροδρόμιο «Τζορτζ Μπους», στο Χιούστον, έπρεπε να νοικιάσω αυτοκίνητο, να προσανατολιστώ και να κάνω αγώνα δρόμου για να προλάβω το ματς Ρόκετς - Μπακς και να πάρω συνέντευξη από τον rookie τότε Γιάννη Αντετοκούνμπο. Ευτυχώς, αν κι έμπλεξα στην κίνηση της επιστροφής του κόσμου από το γραφείο, όλα πήγαν καλά, ο «Greek Freak» μίλησε στο gazzetta.gr και μου υποσχέθηκε ότι μετά τον αγώνα θα μου έδινε τη φανέλα που θα φορούσε μέσα στο γήπεδο.

Όταν πήγα να τον βρω στα αποδυτήρια, η εμφάνιση είχε «κάνει φτερά» (την είχε πάρει ο φροντιστής για πλύσιμο) και ο γίγας Γιάνναρος, κυριολεκτικά με αφόπλισε: «Δεν πειράζει, θα έρθεις αύριο στο Σαν Αντόνιο και θα σου δώσω στα σίγουρα την αυριανή!»... Κοινώς, μέσα σε λίγες ώρες, χρειάστηκε να ταξιδέψω οδικώς και στην πόλη των Σπερς, όπου και παρέλαβα τελικά το «δώρο» μου.

Όχι ότι με χάλασε... Φοβερή τρίωρη διαδρομή (197 μίλια, δηλαδή περίπου 320 χιλιόμετρα) ανάμεσα στα βοσκοτόπια του Τέξας, παρεούλα με τον Ηλία Ζούρο (ήταν εκεί για να παρακολουθήσει τις προπονήσεις του Πόποβιτς) στο River Walk και ένα ακόμη παιχνίδι ΝΒΑ στο ενεργητικό μου! Σημασία, άλλωστε, έχει το ταξίδι και όχι ο προορισμός...

Τι να πρωτοδιάλεξει ο Κωνσταντίνος Μελάγιες

Αφήνω εκτός τις μπλούζες με τις υπογραφές των παικτών του Ολυμπιακού που κατέκτησαν την Euroleague το 2012 και το 2013. Κατέληξα σε δύο λοιπόν. Η φανέλα του Μίλος Τεόντοσιτς που φόραγε στον ημιτελικό του Eurobasket 2009 απέναντι στους Σλοβένους. Στο καλύτερο ματς της ζωής του σε επίπεδο εθνικών ομάδων με 32 πόντους. Η φιλική σχέση που είχαμε λόγω της παρουσίας του στον Ολυμπιακό και η πίστη μου πως θα έπαιρναν μετάλλιο σε εκείνο το τουρνουά τον είχε κάνει να μου την υποσχεθεί αν συνέβαινε. Τελειώνει το ματς προσπερνά όλους του συμπατριώτες του δημοσιογράφους, με αγκαλιάζει τη βγάζει και μου τη δίνει. Άφωνοι άπαντες, μεταξύ των οποίων κι εγώ...

Αυτόγραφα δεν έπαιρνα ποτέ. Ένα μόνο έχω. Τόνι Κούκοτς. Το ίνδαλμά μου από την ηλικία των 10 κι έπειτα. Τουρνουά στο ΣΕΦ για το χρυσό Ιωβηλαίο του μπάσκετ το 1991. Η Γιουγκοσλάβοι έβλεπαν απ' την εξέδρα το άλλο ματς κι εγώ πήγα, προσπέρασα κάτι παικτάκια της σειράς (Ράτζα, Ντίβατς, Ντράζεν) και πήρα το μοναδικό αυτόγραφο της ζωής μου από τον κορυφαίο Ευρωπαίο όλων των εποχών.

Μετάλλιο με υπογραφές ο Γιάννης Ντεντόπουλος

Αμφιταλαντεύτηκα. ‘Έχω στο αρχείο μου μια (αγαπημένη) φωτογραφία με τον συγχωρεμένο Ντράζεν Πέτροβιτς από συνέντευξη που του είχα πάρει κατά την άφιξη της Εθνικής Γιουγκοσλαβίας στο Ελληνικό, για το Ευρωμπάσκετ του 1987. Για να μην στενοχωρηθούμε όλοι, προτίμησα το Media Guide του Μουντομπάσκετ του 2006 στην Ιαπωνία, με τις υπογραφές όλων των μελών της ελληνικής αποστολής, που κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο, αφού πρώτα πέτυχε την μεγαλύτερη νίκη στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ, επί των ΗΠΑ στον ημιτελικό.

Ήταν μια ιδέα που μας ήρθε στο τσάρτερ της επιστροφής για να πείσουμε τους παίκτες, που είχαν ρίξει πλερέζες μετά την ήττα από την Ισπανία στον τελικό, ότι αυτό που πέτυχαν κάτι πολύ σπουδαίο, το οποίο θα χρειαστεί καιρός να συνειδητοποιήσουν. Κάθε χρόνο που περνάει, αισθάνομαι ότι το συνειδητοποιούν όλο και περισσότερο.

Δεν έχει ξεπεράσει τα… χαμένα Τρίποντα ο Βασίλης Βλαχόπουλος

Δεν ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που συγκεντρώνουν αναμνηστικά και φανέλες. Ακόμη και με τον φωτογραφικό φακό, δεν τα έχω καλά. Δεν ισχύει το ίδιο με τα περιοδικά. Εκεί το πράγμα διαφέρει. Το «ευαγγέλιο» του μπάσκετ, το θρυλικό «Τρίποντο» που μάζευα με… χριστιανική ευλάβεια. Από τον πρώτο χρόνο έκδοσής του. Αρχειοθετημένο ανά μήνα, έτος. Λόγω έλλειψης χώρου και με την ψευδαίσθηση ότι είναι ασφαλή, τα έβαλα στο υπόγειο της πολυκατοικίας, σε σημείο να φαίνονται αφού κάθε λίγο και λιγάκι όλο και κάτι χρειαζόμουν από τον θησαυρό των πληροφοριών που παρείχε. Άντεξαν σε μια πλημμύρα, όχι όμως από μία μετακόμιση, πριν από εννιά χρόνια. Έκτοτε δεν τα ξανάδα. Νιώθω ότι δεν θα το ξεπεράσω ποτέ…

Το αυτόγραφο του Ντομινίκ στο Sports Illustrated ο Γιάννης Γεωργόπουλος

Η σπίθα της συλλεκτικής μου μανίας άναψε στα προσχολικά χρόνια όταν συμπλήρωνα τα ποδοσφαιρικά άλμπουμ της Panini και της Καρουζέλ. Αν και τα ποδοσφαιρικά memorabilia αποτελούν το δυνατό μου σημείο εντούτοις ένα μπασκετικό αυτόγραφο ακόμη και σήμερα μου ξυπνά ευχάριστες αναμνήσεις. Το καλοκαίρι του 1995 ο Ντoμινίκ Ουίλκινς εγκατέλειπε τον μαγικό κόσμο του ΝΒΑ για να φορέσει τη φανέλα του Παναθηναϊκού, όντας ο σπουδαιότερος ΝΒΑer (ίσως μαζί με τους Άιβερσον και Μάκαντου) που διέσχισε τον Ατλαντικό.

Λίγους μήνες αργότερα, πρέπει να ήταν αρχές του 1996, με ένα συλλεκτικό Sports Illustrated ανά χείρας τον πλησίασα στον περιβάλλοντα χώρο του ΟΑΚΑ μετά την λήξη ενός αγώνα του Παναθηναϊκού. Αρχικά οι αστυνομικές δυνάμεις που τον προστάτευαν μου ζήτησαν να απομακρυνθώ, αλλά ο «Human Highlight Film» στη θέα του περιοδικού ζήτησε από μόνος του να του το δώσω για να το υπογράψει. «Να το προσέχεις» ήταν η χαρακτηριστική ατάκα του αφού θυμήθηκε πως το συγκεκριμένο τεύχος είχε κυκλοφορήσει το 1986. Πέρασαν 21 χρόνια από την σύντομη συνάντηση με τον Ντομινίκ και το συγκεκριμένο αυτόγραφο έχει αποκτήσει πλέον χαρακτήρα κειμηλίου θυμίζοντας μου μια άλλη εποχή του ελληνικού μπάσκετ!

Βρήκε Μίκυ Μάους με Γκάλη στα ΚΤΕΛ Έβρου ο Γιάννης Σταυρουλάκης

Μεγάλωσα διαβάζοντας κόμικς… φανατικά. Από Αστερίξ και Λούκι Λουκ, μέχρι Μίκυ Μυστήριο, Αλμανάκο και, εσχάτως, ό,τι παράγει το πειραγμένο μυαλό του Φρανκ Μίλερ. Επίσης, τα τελευταία 12 χρόνια μαζεύω οποιοδήποτε έντυπο αφορά το μπάσκετ. Τρίποντα, παλιά τεύχη Gigantes del Basket και ισπανικά βιβλία όπως η βιογραφία του Φερνάντο Μαρτίν, yearbooks, λευκώματα, σερβικές εφημερίδες και γερμανικές εκδόσεις για το ΝΒΑ τις οποίες πιθανότατα δεν θα διαβάσω ποτέ στη ζωή μου κλπ. Μπορεί, λοιπόν, εύκολα να καταλάβει κανείς τον ενθουσιασμό μου όταν ανακάλυψα αυτό το «διαμαντάκι» πλάι σε σταυρόλεξα, σε ένα σταντ στον… σταθμό των ΚΤΕΛ στην Αλεξανδρούπολη το 2013!

Ενώ, λοιπόν, απολάμβανα την έξοδο απ’ το στρατόπεδο «Ιωάννου» και περιμένοντας παράλληλα επισκέψεις από Κομοτηνή, έπεσε το μάτι μου σε ένα τεύχος Μίκυ Μάους τυλιγμένο με ζελατίνα, με ημερομηνία έκδοσης 25 Μαρτίου 1994, τιμή 200 δραχμές και εξώφυλλο τον Γκούφυ, τον θείο Σκρουτζ, τον Μίκυ και τον Ντόναλντ γύρω από τον Νίκο Γκάλη, τον «πάνθηρα του μπάσκετ»!!! Στα ενδότερα υπάρχει δισέλιδη συνέντευξη του «Γκάνγκστερ», όπου εξηγούσε πως «το μόνο που μένει είναι να πάρω ένα ευρωπαϊκό πρωτάθλημα με τον Παναθηναϊκό, όπου θα κλείσω την καριέρα μου. Σκέφτομαι σε έναν χρόνο να σταματήσω και να ασχοληθώ με το μπάσκετ σαν προπονητής!» Το τεύχος φυλάχθηκε σαν κόρη οφθαλμού μέχρι την επιστροφή στην Αθήνα.