Ο Καρμέλο Άντονι είναι ο ορισμός της αντίφασης. Μεγάλος παίκτης, αλλά χωρίς να έχει κερδίσει αυτό που κάνει αθλητές σαν και του λόγου του ξεχωριστούς. Με απλά, και λιγότερα, λόγια είναι άτιτλος. Ναι, δεν είναι ο μόνος που βρίσκεται σε αυτή τη θέση, όμως είναι η αγωνιστική συμπεριφορά του που τον κάνει να ξεχωρίζει. Από τη μια έχουμε να κάνουμε με ένα σκόρερ ολκής, με έναν παίκτη που μπορεί πολύ εύκολα να βάλει 20+ πόντους, να “ανοίξει” την αντίπαλη άμυνα, να φθείρει τους αμυντικούς κι αν χρειαστεί να πάρει την μπάλα όταν “καίει”. Από την άλλη δεν φαίνεται να ζορίζεται ιδιαίτερα να κάνει το κάτι παραπάνω. Δεν δείχνει και τόσο πρόθυμος να αναλάβει τις ευθύνες του ηγέτη, παρά μόνο αποζητά την απόλαυση των προνομίων του σούπερ σταρ. Εντάξει, δεν φταίει μόνο αυτός. Η βοήθεια που έπρεπε να του δοθεί από προπονητές και διοικούντες δεν ήταν αυτή που έπρεπε. Όπως στους Νικς για παράδειγμα. Το σίγουρο είναι ότι στην μπασκετική του νιότη έδειχνε ότι θα γινόταν “Βασιλιάς”. Το στέμμα όμως χωρά σε ένα κεφάλι. Τώρα εξόριστος γυρνά…

Δύο “βασιλιάδες” το 2004

Η επιλογή της λέξης “Βασιλιάς” δεν είναι τυχαία. Ο Άντονι είναι ίδια σειρά με τον ΛεΜπρον Τζέιμς -νο1 ντραφτ το 2003 ο “LBJ”, νο3 ο Καρμέλο- γνωστό και ως “King James”. Ο Καρμέλο πριν μπει στον λαμπερό κόσμο του ΝΒΑ είχε κάνει αξιοθαύμαστη καριέρα στο NCAA με το Σίρακιουζ. Μάλιτσα, το 2003 είχε πάρει και τον τίτλο, τελευταίο παράσημο πριν παίξει στη μεγαλύτερη σκηνή του κόσμου. Την περίοδο 2003-2004 αρχίζει η περιπέτεια στον “μαγικό” κόσμο του ΝΒΑ και όταν φτάνει το φινάλε η αδικία επικρατεί. Γιατί; Διότι ο Άντονι έπρεπε να μοιραστεί τον τίτλο του καλύτερου πρωτοεμφανιζόμενου με τον πιτσιρικά από το Άκρον. Εξάλλου, δεν θα ήταν η πρώτη φορά που θα γινόταν κάτι τέτοιο. Το 1995 ήταν οι Τζέισον Κιντ, Γκραντ Χιλ και το 2000 οι Έλτον Μπραντ, Στιβ Φράνσις. Κι αν ο ΛεΜπρον έκανε το Κλίβελαντ μπασκετική δύναμη, ο “Μέλο” είναι υπεύθυνος για την ανοικοδόμηση και ανανέωση (προς το καλύτερο) της εικόνας των Νάγκετς.

Αλλαγή με Καρμέλο

Ο Καρμέλο έφτασε στο Ντένβερ δόξα και τιμή και με προσδοκίες υψηλές. Όχι από τον ίδιο, αλλά από τους ιθύνοντες των Νάγκετς και τον κόσμο. Δικαιολογημένα, μια και ο σύλλογος ήθελε να ξεφύγει από την αφάνεια και την ανυποληψία και να γίνει υπολογίσιμη μπασκετική δύναμη. Ο 19χρονος Άντονι φάνταζε ο καταλληλότερος γι’ αυτόν τον ρόλο, ενώ ήξερε τι πάει να πει “πρωταθλητισμός”, έστω και στο επίπεδο του NCAA. Ο “Μέλο” έπρεπε να πάρει μια ομάδα του 17-65 την προηγούμενη σεζόν και να την κάνει νικήτρια.

Οι Νάγκετς, λοιπόν, ήθελαν αλλαγή εκ θεμελίων. Έτσι, δεν έμειναν μόνο στην ουσία του επανασχεδιασμού τους, αλλά προχώρησαν και σε κινήσεις που αφορούσαν την εικόνα τους. Κυριολεκτικά. Εγκατέλειψαν τη φανέλα με τα έντονα χρώματα και το φαντεζί στιλ και διάλεξαν στιλπνό γαλάζιο με φωτεινές κίτρινες αποχρώσεις. Επρόκειτο για δραστική αλλαγή που ταίριαζε με τον Άντονι. Τολμηρό, κατηγορηματικό παρουσιαστικό για έναν τολμηρό, γεμάτο αυτοπεποίθηση νεαρό σταρ.

Έδειχνε έτοιμος για μεγάλα πράγματα

Ο πιτσιρικάς Άντονι δεν έχασε χρόνο και αμέσως έδειξε γιατί τον επέλεξαν οι Νάγκετς. Στο ντεμπούτο του σημείωσε 12 πόντους, μάζεψε 7 ριμπαόυντ και έδωσε 3 ασίστ. Συνέχισε με 18 και 23 πόντους και στο εκτός έδρας ματς με το Κλίβελαντ είχε 14 πόντους και 6 ριμπάουντ. Ο ΛεΜπρον είχε 7 πόντους, 11 ριμπάουντ, 7 ασίστ, όμως οι “σβώλοι” πήραν τη νίκη. Όταν οι Νάγκετς επέστρεψαν στο Κολοράντο, κατέγραψε την πρώτη του τριαντάρα. Φυσικά θα ακολουθούσαν κι άλλες. Μόνο εκείνη τη χρονιά, την παρθενική του στο ΝΒΑ, ξεπέρασε τους 30 εννιά φορές. Η επίδραση του στην ομάδα άμεση και ευεργετική. Οι Νάγκετς περισσότερο κέρδιζαν και πλέον όλοι πρόσεχαν τον Καρμέλο Άντονι.

Τη χρονιά εκείνη, για μοναδική φορά στην ιστορία του ΝΒΑ, ο τίτλος του “Παίκτη του μήνα”, σε Ανατολή και Δύση, πήγαινε μόνο σε δύο παίκτες: Τον ΛεΜπρον Τζέιμς και τον Καρμέλον Άντονι! Ο ΛεΜπρον είχε 20.9 πόντους, 5.5 ριμπάουντ, 5.5 ασίστ μέσο όρο και ο “Μέλο” 21.0 πόντους, 6.1 ριμπάουντ και 2.8 ασίστ μέσο όρο. Η μόνη τους διαφορά; Ο Άντονι οδήγησε τους Νάγκετς στα πλέι οφ, ενώ οι Καβς του Τζέιμς έμειναν εκτός. Τώρα, πια, τους χωρίζει άβυσσος, όμως τότε, ο Καρμέλο ήταν ισάξιος του “Βασιλιά” και έδειχνε ωραίος και έτοιμος για μεγάλα πράγματα.

Πηγή

-Slam