Δεν ξέρω αν έχει γίνει αντικείμενο επιστημονικής μελέτης, αλλά όταν ένας άνθρωπος ωθεί στον εαυτό του στα άκρα, κάτι γίνεται στο κεφάλι του και διχάζεται ως προσωπικότητα, παθαίνει κάποιου είδους διπολική διαταραχή.

Για την ακρίβεια, στη διάρκεια του ημιμαραθωνίου, δεν θυμάμαι να έχω «ξανατσακωθεί» τόσο πολύ με τον εαυτό μου, προφανώς γιατί πρώτη φορά τον ζόρισα τόσο...

Τα πρώτα 10 χιλιομετράκια βγήκαν όμορφα σε καλό ρυθμό, για τα δικά μου δεδομένα πάντα.

Έτσι, η Αργυρώ “μαχητής” και η Αργυρώ “survivor' (έτσι θα τις ονομάσω γιατί κάνει θραύση λέει το τηλεπαιχνίδι και είπα να βάλω πιασάρικο τίτλο) συνυπήρχαν αρμονικά στο μυαλό μου έως τότε.

Οι κάργιες άρχισαν να διαφωνούν όταν για δεύτερη φορά έπρεπε να διανύσω την Βασιλέως Κωνσταντίνου. Εδώ να κάνω μία παρένθεση και να σημειώσω ότι ποτέ δεν ήμουν φιλοβασιλική, αλλά η συγκεκριμένη δρομική εμπειρία με έκανε αντιβασιλική μέχρι εκεί που δεν πάει. Εφιάλτης σκέτος ήταν οι ανηφόρες της Βασιλίσσης Σοφίας και του ...ομολόγου της, του Κωνσταντίνου. Κλείνει η παρένθεση και συνεχίζω με τα της διαφωνίας.

Ψυχολογικά εκ των προτέρων είχα στο μυαλό μου ότι θα με ζορίσει πολύ το συγκεκριμένο κομμάτι της διαδρομής. Έτσι, ενώ έως εκείνη τη στιγμή ήμουν σχετικά άνετη, αυτόματα «έπεσε» η ταχύτητα μου και σίγουρα αυτό δεν πρόλαβε να γίνει λόγω της κλίσης από τα πρώτα κιόλας μέτρα. Κοινώς κώλωσα...

Μπαίνοντας λοιπόν στη Βασιλέως Κωνσταντίνου, λίγο πριν από το Παναθηναϊκό Στάδιο κοίταξα το ρολόι και οι παλμοί ήταν 178!

Νέο χτύπημα στην ψυχολογία, είχα μπροστά μου περίπου 6 χλμ και τα long run τα έβγαζα με 160 παλμούς. Κάπου εκεί άρχισε άρχισε ο πόλεμος στο μυαλό μου, με την “survivor” να αρχίσει να μου λέει, «Εντάξει δεν τρέχει τίποτα, δεν θα χάσεις και τη χορηγία αν πας λίγο περπάτημα...»

Με το που το άκουσε η “μαχητής” της όρμηξε: «Είχαμε πει ότι δεν θα περπατήσεις. Βγάλε το σκασμό ηρέμησε, τρέξε σταθερά και φτιάξε την αναπνοή σου. Ξέχασες ότι το παιδί σου έγραψε ολόκληρη ορθογραφία σωστά για πάρτη σου (παίζει η δασκάλα της α' δημοτικού της κόρης μου να με τρόλαρε, αφού την Παρασκευή είχαν για ορθογραφία: «Εύχομαι να νικήσω εύκολα στον αγώνα») και σηκώθηκε το παιδί και από τις 6:30 για να σου πει καλή επιτυχία».

Ήταν ξεκάθαρο η «μαχητής» είχε δίκιο, συγκεντρώθηκα όσο μπορούσα και συνέχισα να τρέχω. Η καρδιά μου πρέπει να χτυπούσε με το ρυθμό που βάραγε ο Κιθ Μουν τα τύμπανα προτού παραδοσιακά τα διαλύσει. Δες εδώ για να καταλάβεις.

Το concept της ηρεμίας δούλεψε έως στο ύψος της Τσόχα, όπου αντίκρισα ένα απρόσμενο γεγονός, ένας άνδρας μέσης ηλικίας είχε ξαπλώσει στο έδαφος, του είχαν σηκώσει τα πόδια ψηλά και καλούσαν σε βοήθεια ασθενοφόρο.

Αυτό αγαπητέ αναγνώστη ήταν σημείο καμπής για τις δύο τύπισσες, οι οποίες έως τότε κατάφερναν να συνυπάρχουν στο μυαλό μου. Η survivor ήταν κάθετη: «Το ότι έβγαλες τον παλμογράφο και τον φόρεσες διακοσμητικό, για ζώνη στη μέση σου, δεν σημαίνει ότι η καρδιά σου είναι εντάξει. Την ζορίζεις και το ξέρεις και είδες τι έπαθε, ο άνθρωπος! Θες να πάθεις και εσύ τα ίδια; Αυτό θέλεις; Κόψε τις μαλακίες επιτέλους, δύο παιδιά έχεις!»

Μαχητής: «Κάνε μανταμίτσα τη δουλειά σου, τα πάει μία χαρά. Απομένουν λιγότερο από 200 μέτρα για να βγει στη λεωφόρο Αλεξάνδρας, η οποία είναι κατηφορίτσα, θα το πάει «σβηστή» μέχρι Πατησίων και μετά θα είναι ξεκούραστη και θα φορτσάρει έως το τέλος»

Survivor: «Άσε μας κουκλίτσα μου. Δεν βλέπεις ότι είναι έτοιμη να καταρρεύσει και δεν δέχεται ούτε καν να περπατήσει για να πάρει δύο ανάσες; Τι προσπαθεί να αποδείξει; Θα χάσει τα πριμ, τις χορηγίες ή τη δόξα; Χαβαλέ ήρθε να κάνει. Να σταματήσει τώρα, για να περπατήσει να ξεκουραστεί και αν νομίζει ότι μπορεί να συνεχίσει»

Μαχητής: «Μην την ακούς θα το μετανιώσεις σίγουρα, σε ξέρω καλύτερα. Δεν θα περπατήσεις, γιατί παρόλο που δεν πρόλαβες να βγάλεις όση προπόνηση ήθελες (ένιωσα ενοχλήσεις στα γόνατα και προτίμησα να τα ξεκουράσω τις τελευταίες εβδομάδες, οπότε είχα φτάσει να κάνω έως 19χλμ) μπορείς να τερματίσεις χωρίς να περπατήσεις. Τί 19, τι 21! Άλλωστε, τι παράδειγμα θα είσαι ρε; Τι θα πεις στο παιδί σου; Ότι κώλωσες να μην τα τινάξεις και άρχισες να περπατάς και μετά είπες δεν πειράζει που δεν κατάφερα να τερματίσω. Ούτε να το σκέφτεσαι. Ξέχασε το! Ο άνθρωπος μία χαρά είναι, δεν έχασε τις αισθήσεις του, άρα προχωράς και κάνεις αυτό που είχαμε πει»

Survivor: «Που πας ρε καημένη, θες να τρέξεις και τον μαραθώνιο. Εδώ δεν βγάζεις τον ημιμαραθώνιο 21χλμ... 21 γραμμάρια ελαφρύτερη θα τελειώσεις γιατί θα αποδημήσεις εν τόπω φωτεινώ, εν τόπω χλοερώ. Αντιλαμβάνεσαι ότι είναι η διπλάσια απόσταση κι εσύ ζορίζεσαι από τώρα...»

Μαχητής: «Σκάσε ρε, μεσ' στην ξινίλα είσαι. Βούλωσε το επιτέλους!»

Κάπου εκεί η «μαχητής» πρέπει να «καθάρισε» την «survivor», γιατί νέα της ξανά δεν είχα. Έτσι, συνέχισα, βγήκα στην Αλεξάνδρας και λίγα δευτερόλεπτα αργότερα είδα το γήπεδο της Λεωφόρου! Ω, ομολογώ ότι τέτοια χαρά δεν πρέπει να παίρνει ούτε ιδρυτικό μέλος της Θύρας 13 πριν από ντέρμπι -που κρίνει πρωτάθλημα- με τον Ολυμπιακό, με τους «ερυθρόλευκους» να είναι με Λεμονή προπονητή και 5 βασικούς τραυματίες! Για να είμαι ειλικρινής αυτό δεν το σκέφτηκα τώρα που γράφω, αλλά εκείνη τη στιγμή και άρχισα να χαζογελάω μόνη μου...

Πραγματικά στην κατηφόρα βρήκα τις ανάσες μου, ξεκουράστηκαν τα πόδια μου, αφού δεν ρίσκαρα καθόλου να επιταχύνω για να καλύψω το χαμένο έδαφος και στα τελευταία τρία χιλιόμετρα έπιασα το ρυθμό που είχα στην αρχή και τερμάτισα.

Φυσικά, το τελευταίο χιλιόμετρο της Πανεπιστημίου έμοιαζε ατέλειωτο. Βλέποντας μάλιστα μία διαφημιστική μπλε αψίδα που είχε τοποθετηθεί, οραματίστηκα ότι ήταν ο τερματισμός. Παρά το γεγονός ότι ήξερα ότι ο τερματισμός είναι στο Σύνταγμα, κορόιδευα τον εαυτό μου και σκεφτόμουν ότι μπορεί να τον έβαλαν πιο νωρίς και να μην είχα διαβάσει καλά τη διαδρομή. Φυσικά, όταν πέρασα από κάτω διαπίστωσα ότι δεν ήταν ο τερματισμός, όμως είχαν απομείνει λιγότερο από 300μ. επομένως δεν προλάβαινα να διαλυθώ ψυχολογικά.

Ομολογώ ότι σε εκείνο το σημείο ένιωθα τα πόδια μου σαν να είχα βαρίδια, όμως πήρα κουράγιο βλέποντας αρκετούς δρομείς να περπατούν. Το «έπαθλο» μου εκτός από το μετάλλιο ήταν η έκπληξη που μου έκανε η φίλη μου η Ιωάννα, η οποία με περίμενε στον τερματισμό για την πανηγυρική φωτό, η καλή μου 2 ώρες και 24 λεπτά αγωνιούσε αν θα τα τινάξω!

Ο ενδιάμεσος στόχος λοιπόν, επετεύχθη, σειρά έχει τώρα η κλασική διαδρομή, εάν και εφόσον καταφέρω να βγάλω τον όγκο της προετοιμασίας που απαιτείται, παρέα με τη μάχιμη Βίκυ, η οποία μου έριξε 10 λεπτά στον αγώνα και με τη Ιωάννα να επιμένει ότι έχω «καεί» και είμαι τρελή! Κάτι νέο μας είπε...

Το άσμα τα λέει όλα.