Ο πρόσφατος θάνατος του Αντώνη Τσιγκάνη, του «Αντουάν» όπως τον φώναζαν στο γήπεδο της Προοδευτικής και γενικότερα σε αυτά του Πειραιά, γράφει την τελευταία παράγραφο στην ιστορία των ρομανικών ψυχών που πρωταγωνιστούσαν κάθε εβδομάδα στα γήπεδα, έξω από τις τέσσερις γραμμές του γηπέδου.

Ο Αλέκος με τα χαρτομάντιλα που φώναζε «πάρε ένα, πάρε ένα», ο Εθνικάρας, ο Μητσάρας, ο Ατίλιο, η Χάιδω, ο παπά-ΠΑΟΚ...

Μέχρι κι η κυρία στον Φάρο Κερατσινίου που επιστρατεύει το... ξεμάτιασμά της προκειμένου να νικήσει η ομάδα της. Όλες ψυχές, αγνές, πλημμυρισμένες από ανιδιοτελή αγάπη για την ομάδα τους. Δεν έχει σημασία το χρώμα. Αν είναι κόκκινο, μαύρο, πράσινο, κίτρινο. Εδώ το χρώμα είναι ένα, αυτό του ρομαντισμού.

Το Gazzetta Weekend Journal τους τιμά και τους ευχαριστεί για όσα μας έδωσαν και όσα κάποιοι εξ αυτών συνεχίσουν να μας προσφέρουν, απλά μέσα από την καρδιά τους.

Αντουάν

«Νερό, νερό, νεράκι», φώναζε ο Αντουάν στο γήπεδο του Ατρόμητου Πειραιά, στο Δημοτικό Γήπεδο Νίκαιας, τελευταία. Παλιότερα έκανε τις λοταρίες του, γύριζε στις εξέδρες και σε ξεσήκωνε με το τραγούδι και το ανεξάντλητο κέφι του.

Δεν γίνεται να είχες περάσει από το γήπεδο της Προοδευτικής και να μην είχες φωνάξει τον Αντουάν για να πάρεις λαχνό ή τελευταία δεν γινόταν να μην είχες δροσιστεί από το νεράκι του.

Ο Αντουάν, χάραξε το όνομά του στον Πειραιά την ψυχή του. Κάθε του χορός, κάθε του τραγούδι, κάθε του καλαμπούρι αποτελούσε και ένα μικρό διάλειμμα της μαύρης πραγματικότητας του ελληνικού ποδοσφαίρου, που κατακλύζει η μισαλλοδοξία.

Αντουάν, σ' ευχαριστούμε που μας έκανες να βάλουμε στο μυαλό μας το πόσο δύσκολο είναι να είσαι ένας τύπος που πάει στο γήπεδο με το χαμόγελο. Και προσέξτε, ο Αντώνης Τσιγκάνης δεν ήταν έτσι επειδή πουλούσε για να ζήσει. Ήταν έτσι, γιατί έτσι ήταν. Γιατί έτσι είναι και θα είναι εκεί ψηλά όπου βρίσκεται.

Μητσάρας

Τον Οκτώβριο του 2014 έγινε γνωστό ότι ο Μητσάρας δεν είναι πια ανάμεσά μας. Τα μηνύματα του στα χαρτόνια ήταν η προίκα που άφησε να κληρωνομήσουμε όλοι οι φίλαθλοι που τον ζήσαμε και τον αγαπήσαμε βλέποντάς τον στα γήπεδα της Νέας Σμύρνης και της Καλλιθέας.

Φανατικός Πανιώνιος, ο Μητσάρας έκανε σαφές κάποτε ότι είναι διαθέσιμος μέχρι και για το Δ.Σ. της ομάδας. Φυσικά για πλάκα. Πλάκα που, όμως, δεν έκανε αναφερόμενος στην πολιτική. Πάντα τα... έχωνε στο σύστημα, στο Αστυνομία, σε ό,τι τον χαλούσε. Πάντα σε ένα κομμάτι χαρτόνι εξέφραζε αυτό που του έλεγε η ψυχούλα του.

Ο Μητσάρας ήταν ένας επαναστάτης γιατί δεν ήταν "φυσιολογικός". Αυτό πίστευε ο ίδιος! Και δεν έχουμε κανέναν λόγο να μην συμφωνήσουμε μαζί του.

Ο Αλεκάρας με τα χαρτομάντιλα

Πριν κάνα μήνα περίπου έγινε γνωστό ότι ο Αλέκος Χατζηαλεξιάδης δεν είναι πια ανάμεσά μας. Γνωστός φίλος Δόξας Βύρωνα, ήταν πάντα στα κάγκελα για την αγαπημένη του ομάδα. Τα πειράγματα με και από την εξέδρα πάντα ήταν εκεί για να κάνουν ξεχωριστή την παρουσία του.

Δεν υπήρχε περίπτωση να πας στο ΟΑΚΑ ή στη Λεωφόρο και να μην αγοράσεις χαρτομάντιλα από εκείνον. Η ευγενική του παρουσία σε... πρόσταζε να τον πλησιάσεις και να αγοράσεις. «Το πάρε ένα, πάρε ένα, πάρε ένα», θα ακούγεται για πολύ καιρό ακόμη.

Η ξεματιάστρα του Φάρου

Όταν ο Φάρος Κερατσινίου (ομάδα Α2) άφηνε εκτός την Κηφισιά, ο κόσμος είχε θαμπωθεί από το επίτευγμα αυτό. Άπαντες είχαν σταθεί στους αγωνιστικούς λόγους της επιτυχίας αυτής. Το gazzetta.gr ξετρύπωσε την πραγματική αιτία, που δεν ήταν άλλη από το ξεμάτιασμα της τρομερής κυρίας - που θα δείτε - προς τους παίκτες. Φυσικά, η συμπαθέστατη κυρία (δεν έχουμε μάθει το όνομά της) είναι στα περισσότερα - αν όχι σε όλα - τα ματς της ομάδας του Κερατσινίου.

Εθνικάρας

Ο Γιάννης Μαντζουράνης, ο γνωστός φίλαθλος του Εθνικού, σε όποιο γήπεδο κι αν πάει θα φωνάξει το «Εθνικάρα» μακρόσυρτα, με τη γνωστή στεντόρεια φωνή του.

Δεν θα διστάσει να φωνάξει και το όνομα της αντίπαλης ομάδας. Δεν έχει κανένα πρόβλημα ο κύριος Γιάννης. Δεν φανατίζεται και σήμερα αποτελεί το τελευταία, αγνό παράδειγμα για όλους όσους ψάχνουν την... αθωότητά τους μέσα από το ποδόσφαιρο.

Όσο παράταιρο κι αν ακούγεται, ο «Εθνικάρας» πρέπει να αποτελέσει μια... σχολή μόνος του. Μια σχολή για το τί είναι το ποδόσφαιρο και πώς πρέπει να το βλέπουμε όλοι μας. Δεκαετίες ολόκληρες έχει βρεθεί ανάμεσα σε οπαδούς άλλων ομάδων και κανείς δεν τον πείραξε. Και πώς να το κάνει!

Η δήλωσή του: «Είμαι Εθνικός από το ’44. Από το ’50, δε, ακολουθώ την ομάδα εντός και εκτός έδρας ανελλιπώς», δείχνει το δρόμο σε όποιον χάσει το μονοπάτι του αθλητισμού κατά το βασικό λόγο ύπαρξής του.

Στέφανος

Για πάρα πολλά χρόνια δεν υπήρχε περίπτωση να γίνει τζάμπολ στο ΟΑΚΑ χωρίς να κάνει ο κυρ Στέφανος το γύρο του γηπέδου, κυματίζοντας τη σημαία του. Ο θρύλος θέλει πριν από κάποια χρόνια που είχε χάσει τη σημαία του να την ψάχνει εναγωνίως, με κλάματα. Έζησε τις μεγάλες επιτυχίες του μπασκετικού από μέσα και σίγουρα η φιγούρα του δεν μπορεί να ξεχαστεί από κανέναν φίλο του Παναθηναϊκού.

Ατίλιο

O Ατίλιο, ο κατά κόσμον Βασίλης Δουρίδας, γνωστός φανατικός φίλος του Ολυμπιακού αλλά και της Εθνικής. «Έφυγε» στις 11/11 του 1994, αλλά... ζει μέσα από τον ήχο της τρομπέτας του.

Το «Ολυμπιακός, Ολυμπιακός» ακολουθεί τον γνωστό ήχο. Ο Ατίλιο, συνελήφθη μάλιστα για την αγαπημένη του ομάδα τον Απρίλιο του 1972 από τη Χούντα των Συνταγματών όταν ύστερα από ένα ματς με τον Ολυμπιακό Βόλου παρότρυνε τον κόσμο να μην διαλυθεί, όπως διέταξε η Αστυνομία. Καταδικάστηκε σε 4μηνη φυλάκιση για «διά διέγερσιν εις απείθειαν», αλλά άσκησε έφεση και αφέθηκε ελεύθερος. ο Ατίλιο, ήταν μια ρομαντική ψυχή και μια άκρως ευγενική φυσιογνωμία που στα 52 της εξυψώθηκε από οξύ πνευμονικό οίδημα.

Παπά-ΠΑΟΚ

Η αγάπη του για τον ΠΑΟΚ είναι γνωστή. Ο πάτερ Χρήστος Μήτσιος, ακολούθησε το δρόμο του Θεού όταν στα 17 του έχασε τον κολλητό του. Η αγάπη του, όμως, για το «Δικέφαλο του Βορρά» δεν χάθηκε στο πέρασμα των χρόνων. Με το κασκόλ του πάντα θα είναι στην Τούμπα για να υποστηρίξει, με τη φωνή του, την ομάδα του. Και δεν θα διστάσει να τα... ψάλει όταν κάτι δεν πηγαίνει καλά.

Μια ιδιαίτερη μορφή των γηπέδων, που αναμφισβήτητα, δίνει ιδιαίτερη χροιά στα χρώματα της παλέτας του οπαδισμού.

Χάιδω

Σε ηλικία σήμερα πάνω από το 70, η κυρία Χάιδω παρακολουθεί και υποστηρίζει τον Ηρακλή από τα 15 της. Ο άντρας της ευθύνεται για το... κόλλημά της, ενώ ο Βασίλης Χατζηπαναγής αποτελεί το ίνδαλμά της. Και πώς να είναι αλλιώς, εξάλλου; Η Χάιδω κάνει... κουμάντο στον Ηρακλή, αφού η ίδια δηλώνει ότι μπορεί να βάλει στο γήπεδο όποιον θέλει αν δεν έχει χρήματα, ενώ μπορεί να παρακολουθήσει ένα ματς από τις σουίτες. Ποιος θα της πει «όχι»;

Μέχρι να κλείσει τα μάτια της θα είναι εκεί, δίπλα στον Ηρακλή (της).