Το ψευδώνυμο “Stevie Franchise” μάλλον δεν λέει τίποτα. Αν ήταν ερώτηση σε κουίζ -σε ποιον παίκτη αναφέρεται;- η απάντηση θα ήταν, κατά πάσα πιθανότητα, “ΔΞ/ΔΑ”, δηλαδή “δεν ξέρω/δεν απαντώ”. Κατανοητό, αφού ο παίκτης που χαρακτηρίστηκε έτσι (ο σταρ της ομάδας δηλαδή) αποχώρησε πριν πολλά χρόνια και χωρίς φασαρία. Η απάντηση όμως αφορά έναν γκαρντ που άνοιξε τον δρόμο για παίκτες όπως οι Ντάμιαν Λίλαρντ, Κάιρι Ίρβινγκ, Ράσελ Ουέστμπρουκ, κ.α. Δεν είναι άλλος από τον Στιβ Φράνσις, τον άλλοτε υπερπαίκτη των Χιούστον Ρόκερς που έκανε “θαύματα” στο παρκέ. Αν έπρεπε να τον περιγράψουμε με τρεις λέξεις θα λέγαμε ότι ήταν: εκρηκτικός, εκρηκτικός, εκρηκτικός. Η κατάχρηση του επιθέτου δεν είναι τυχαία και όσοι τον παρακολούθησαν το επιβεβαιώνουν. Το κακό είναι ότι αφορμή γι' αυτό το άρθρο ήταν μία άλλου τύπου “έκρηξη” του. Αυτοκαταστροφική, καθώς έχει εξαχρειωθεί και περιέλθει σε δεινή θέση. Αυτή του παραβατικού. Τελευταίο “κατόρθωμα” η κατηγορία για διάρρηξη που του απαγγέλθηκε από τις αρχές της Φλόριντα. Τελικά, η σωστή απάντηση στο υποθετικό ερώτημα θα ήταν “Δεν ξέρω ποιος είναι. Ξέρω ποιος ήταν”.

Χαιρόσουν να τον βλέπεις

Ο Στιβ Φράνσις, λοιπόν, ήταν παίκτης που χαιρόσουν να βλέπεις. Σε ό,τι κι αν έκανε ένιωθες ότι δεν ήταν συνηθισμένη περίπτωση αθλητή. Αέναη πηγή έκλυσης ενέργειας και δεν μπορούσε παρά να τρέχει γρηγορότερα, να πηδάει ψηλότερα και να παίζει πιο δυνατά από κάθε άλλον στο παρκέ. Τι κι αν ήταν μόλις 1.83μ; Η “σταυρωτή” του ντρίμπλα “θάνατος” για κάθε αμυντικό. Η ικανότητα του να σκοράρει παροιμιώδης. Και τα καρφώματα του... πώς να τα περιγράψεις; Αναγεννησιακές εκλάμψεις, μια και κάθε φορά που ολοκλήρωνε το κάρφωμα αισθανόσουν ότι κάτι είχε αλλάξει στο παιχνίδι. ΄Ενα δέος που δεν έσπρωχνε το παιχνίδι μπροστά, αλλά το εξύψωνε και έκανε το θέαμα μοναδικό. Ο γκαρντ από το κολέγιο του Μέριλαντ έθελξε όσο λίγοι, ενθουσίασε όσο ελάχιστοι, άγγιξε κορυφές και μετά καταδικάστηκε στην παρακμή, όπως πάρα πολλοί. Η μπασκετική κληρονομιά πάντως μένει και θα τον συνοδεύει. Επιβεβαίωση πρότερου έντιμου αγωνιστικού βίου και λαμπερού παρελθόντος.

Ο ηγέτης των Ρόκετς

Ο Φράνσις, αρχές προς τα μέσα των 00's εθεωρείτο ένας από τους κορυφαίους γκαρντ του ΝΒΑ. Τη σεζόν 1999-00 δόθηκε από τους Βανκούβερ Γκρίζλις (μετέπειτα Μέμφις Γκρίζλις) στους Ρόκετς. Εκείνη την περίοδο η ομάδα του Χιούστον έψαχνε τον παίκτη που θα συνέχιζε από κει που το είχε αφήσει ο σπουδαίος Χακίμ Ολάζουον. Ήτοι, να διατηρήσει τον σύλλογο στην ελίτ και την ίδια στιγμή να ορίσει το νέο του ξεκίνημα. Έτσι, αφού μοιράστηκε τον τίτλο του “Ρούκι της χρονιάς” με τον Έλτον Μπραντ το 2000, ήταν ξεκάθαρο ότι ο Φράνσις θα αποτελούσε τον νέο ηγέτη των Τεξανών.

Τα πέντε χρόνια που έμεινε στο Χιούστον ήταν παραγωγικός (17.1 πόντοι), δημιουργικός (5.8 ασίστ) και ιδιαίτερα αποτελεσματικός, για το ύψος του, στα ριμπάουντ (5.5 ανά αγώνα). Οι επιδόσεις του, τότε, τον έβαλαν σε ένα κλειστό, ολιγομελές κλαμπ. Σε αυτό των παικτών που στις πρώτες πέντε σεζόν είχαν 15+ πόντους, 5+ ασίστ και 5+ ριμπάουντ. Οι υπόλοιποι, εκείνη την εποχή, ήταν οι Όσκαρ Ρόμπερτσον, Μάτζικ Τζόνσον και Γκραντ Χιλ.

Δεν είχε το τέλος που του άξιζε

Ο παίκτης δικαιολογούσε το ψευδώνυμο του καθώς είχε γίνει η πρώτη επιλογή των Ρόκετς. Κατάφερε να γίνει τρεις φορές Ολ Σταρ και στον διαγωνισμό καρφωμάτων το 2000 ήρθε δεύτερος. Η καλύτερη του εμφάνιση, αναμφίβολα, σημειώθηκε στις 17 Ιανουαρίου 2003, στο Τέξας, απέναντι τους πανίσχυρους Λ.Α Λέικερς (Κόμπι, Σακίλ, κ.α). Ο Φράνσις οδήγησε την ομάδα του στη νίκη με 108-104 βάζοντας 44 πόντους και μοιράζοντας 11 ασίστ.

Ο ίδιος ευημερούσε αγωνιστικά, αλλά η ομάδα δεν ακολουθούσε. Συνεπώς, το όνειρο της απόλυτης διάκρισης (τίτλος) δεν μπορούσε να πραγματοποιηθεί. Στις τέσσερις από τις πέντε σεζόν του στο Χιούστον η ομάδα έμεινε εκτός πλέι οφ. Την περίοδο 2003-04 έφτασε στην ακμή του. Με 16.6 πόντους, 6.2 ασίστ και 1.8 κλεψίματα, κατάφερε να παρατείνει την αγωνιστική παρουσία των Ρόκετς. Με ρεκόρ 45-37 στην κανονική περίοδο, οι “ρουκέτες” συνέχισαν στην ποστ σίζον μετά από έξι χρόνια ξηρασίας. Μολαταύτα, δεν κατάφεραν να αντισταθούν στους Λέικερς οι οποίοι τους απέκλεισαν εύκολα στον πρώτο γύρο. Το τέλος εκείνης της σεζόν έμελλε να είναι και το τελευταίο του στο Χιούστον. Η διοίκηση αποφάσισε να τον στείλει στο Ορλάντο για τον Τρέισι ΜακΓκρέιντι και η καριέρα του άρχισε να φθίνει. Η παραμονή του στους Μάτζικ ήταν σχετικά σύντομη. Δύο σεζόν. Συνέχισε στη Νέα Υόρκη και τους Νικς για ενάμιση χρόνο. Ξαναβρήκε τους Ρόκετς την περίοδο 2007-08 όμως δεν ήταν ποτέ αυτός που γνώρισαν οι Τεξανοί. Έπαιξε μόλις δέκα ματς και μετά ήταν μόνιμα στη λίστα με τους τραυματίες. Το τέλος της καριέρας του δεν ήταν αυτό που ήθελε. Δεν είχε την αξιοπρέπεια που περίμενε, που του άξιζε. Το σίγουρο είναι ότι πρέπει να μνημονεύεται ως ένας από τους παίκτες που συνέβαλαν στην εξέλιξη του παιχνιδιού.

Πηγή

-sbnationradio.com