Η Νέα Υόρκη θα είναι πάντα η πόλη που δεν κοιμάται ποτέ, αλλά φέτος, τουλάχιστον μπασκετικά, δεν βαριέται κιόλας, γιατί Νικς είναι καλοί. Έτσι απλά. Η ομάδα βρίσκεται στους οκτώ πρώτους της Ανατολής και όσοι την παρακολουθούν διασκεδάζουν και χαίρονται. Πανηγυρίζουν τις νίκες και, κυρίως, το όμορφο μπάσκετ που βλέπουν. Κάτι έχει αλλάξει στο “Madison Square Garden” και δεν είναι η ζεν αύρα του Τζάκσον.

Δεν είναι η περιλάλητη “τριγωνική επίθεση”, ούτε κάποιο αγωνιστικό θαύμα του Καρμέλο Άντονι, του σούπερ σταρ του συλλόγου. “Είναι ο Τζεφ Χόρνασεκ”, δύσπιστε οπαδέ. Είναι το δικό του σύστημα, η δική του προσέγγιση και φιλοσοφία που κάνει τους Νικς και πάλι πρωταγωνιστές. Αν συνεχίσουν έτσι, τότε όχι μόνο η πόλη δεν θα κοιμάται, δεν θα βαριέται, αλλά ο θόρυβος που θα κάνει θα ταράξει το ΝΒΑ.

Το βάρος της ιστορίας (τους) αντέχεται φέτος

Η αλήθεια είναι ότι οι Νικς πάντα ξεκινούν με υψηλές προσδοκίες και πάντα απογοητεύονται. Τελευταία φορά που προχώρησαν πέρα από την κανονική περίοδο ήταν τη σεζόν 2012-13. Όπως φαίνεται το βάρος της ιστορίας του συλλόγου καθηλώνει τον οργανισμό. Δεν είναι τόσο οι τίτλοι (δύο), ούτε τα μεγάλα ονόματα που έχουν φορέσει τη φανέλα της ομάδας. Οι Νικς, κατά κάποιο τρόπο, είναι το ΝΒΑ. “Περπατάνε” μαζί από το 1946, έτος ίδρυσης του, και έχουν συμβάλλει στη γιγάντωση του πρωταθλήματος.

Ακόμη, λοιπόν, κι αν αντικειμενικά το έμψυχο υλικό, κάποιες χρονιές, δεν ήταν καλό, οι φίλοι της ομάδας περίμεναν τη διάκριση. Φέτος, οι ελπίδες είναι βάσιμες κι αυτό γιατί τα πρώτα σημάδια είναι ενθαρρυντικά. Ο Ντέρικ Ρόουζ δείχνει κάτι από τον παλιό πολύ καλό εαυτό του, ο Κρίσταπς Πορζίνγκις αναδεικνύεται ως ο καλύτερος του συνόλου και ο πάγκος δεν είναι πια αμελητέα ποσότητα.

Βρήκαν τρόπο να πάνε μπροστά

Η κουβέντα, βέβαια, αφορά και τους Καρμέλο Άντονι, Φιλ Τζάκσον. Ο πρώτος, ο ηγέτης των Νικς, συνεχίζει να είναι “παρών” στα δύσκολα, ιδιαίτερα όταν η μπάλα πρέπει να μπει στο καλάθι σε οριακές καταστάσεις. Με τον δεύτερο τα πράγματα είναι περίπλοκα. Λίγα έχουν γραφτεί για τον σχεδιασμό και τη στρατηγική του για τον σύλλογο. Τα περισσότερα αφορούν τις εσφαλμένες δηλώσεις που έχει κάνει κατά καιρούς. Πρώτα ήταν τα σχόλια για τους συνεργάτες και φίλους του ΛεΜπρον και μετά για τη συνήθεια του “Μέλο” να σταματάει την ντρίμπλα. Λες και πρόκειται να αλλάξει αγωνιστική συμπεριφορά μετά από 13 χρόνια.

Και ο Χόρνασεκ; Ο κόουτς μένει στην άκρη του πάγκου και κάνει τη δουλειά του. Διακριτικά, αλλά αποτελεσματικά. Ευτυχώς, γιατί στην ομάδα της Νέας Υόρκης αν η προσοχή ΜΜΕ και φιλάθλων στραφεί πάνω σου, μάλλον κάτι λάθος κάνεις. Ο Χόρνασεκ, όμως, έκανε (και κάνει) κάτι που έλειπε από την ομάδα: Της έδωσε ξανά καλή κυκλοφορία μπάλας και τον σωστό ρυθμό. Εντυπωσιακή αλλαγή, αν αναλογιστεί κανείς πόσο είχε “σκάψει” μπασκετικά η ομάδα από το 2000 κι έπειτα. Οι Νικς είχαν αυτοπαγιδευτεί σε μια διαδικασία αυτοκάθαρσης χωρίς αποτέλεσμα και τώρα δείχνουν ότι βρήκαν τον τρόπο να πάνε μπροστά.

Ρυθμός, χώρος και μετά “τριγωνική επίθεση”

Το αξιοπερίεργο στη δημοσιογραφική κάλυψη των Νικς είναι η επιμονή στην “τριγωνική επίθεση”. Η εξήγηση του εντοπίζεται στο πείσμα του Τζάκσον να μιλά για τα “θαύματα” αυτής ενώ δεν έχει το κατάλληλο σύνολο παικτών. Δεν υπάρχει Μάικλ Τζόρνταν, Κόμπι Μπράιαντ, Σακίλ Ο' Νιλ, κ.α. Το αστείο είναι ότι ενώ ο Φιλ Τζάκσον δεν αλλάζει, ο προπονητής που προσέλαβε δεν εφαρμόζει απόλυτα τις ιδέες του. Αντιθέτως, η επιτυχία βρήκε την ομάδα επειδή δίνει στους παίκτες αυτά με τα οποία αισθάνονται άνετα. Το απόσπασμα από τη “New York Daily News” είναι διαφωτιστικό:

με ενθουσιασμένους παίκτες πίσω του, ο Χόρνασεκ δημιούργησε κάτι καινούργιο και διαφορετικό. Ομοιάζει περισσότερο με το επιβληθέν μοντέλο του ρυθμός-χώρος που επικρατεί στο ΝΒΑ. [...] Δεν είπαμε ότι θα τρέχουμε συνέχεια την τριγωνική επίθεση. Προσπαθούμε να τη συνδυάσουμε με άλλες τακτικές. Μερικές φορές την εφαρμόζουμε. Μερικές φορές, αργά στο ματς, την εφαρμόζουμε περισσότερο. Στα τάιμ άουτ. Μερικές φορές όταν ο ρυθμός έχει πέσει, την ενεργοποιούμε δηλώνει ο προπονητής. Ο Καρμέλο επαινεί τον Χόρνασεκ λέγοντας πως η επίδραση του σημαίνει πολλά. Θέλουμε να παίξουμε γρήγορα. Ήταν κάτι που ήθελε. Νομίζω ότι έχουμε τους κατάλληλους παίκτες γι' αυτό.

Μπράβο Τζεφ, μπράβο Φιλ

Η απόδοση των ευσήμων, στους Νικς, δεν είναι εύκολη δουλειά. Δεν είναι, τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια, υπόθεση ενός. Έτσι φαίνεται. Γι' αυτό και δεν μπορεί να μην αναγνωριστεί η προσφορά του Φιλ Τζάκσον, καθώς καθιέρωσε ένα σύστημα που επιτρέπει στον Χόρνασεκ να τροποποιεί την “τριγωνική επίθεση” και να λειτουργεί. Θα μπορούσε να είναι πιο αυταρχικός, να επιμένει... Μολαταύτα, πέρα από κάποια σποραδικά σχόλια, δεν έχει επέμβει. Φυσικά, από την άλλη δεν γίνεται να μην επιβραβευθεί ο προπονητής και να παριστάνουμε ότι ξαφνικά η “τριγωνική επίθεση” λειτουργεί. Ε, δεν λειτουργεί.

Ο Χόρνασεκ τα είχε πάει καλά στο Φοίνιξ, σε μια δύσκολη κατάσταση, τοξική, και τώρα παίρνει το μέγιστο από τους Νικς. Ο “Μέλο” είναι χαρούμενος, ο Ρόουζ δείχνει ότι έχει επιστρέψει, ο Πορζίνγκις έχει απελευθερωθεί... Παρ' όλα αυτά, ο Φιλ Τζάκσον παραμένει το μεγάλο θέμα στη Νέα Υόρκη. Λογικό. Έτσι δεν έχει τόσα χρόνια η κατάσταση;

Πηγή

-Cbs