Δύο δρόμοι για το Μαυροβούνιο

Όταν δεν έχεις αρχή και τέλος δεν γίνεται να κερδίσεις τίποτα στη ζωή. Πολύ περισσότερο όταν παίζεις σε έναν τελικό ευρωπαϊκής διοργάνωσης. Έτσι και η Εθνική ομάδα των ανδρών στον πρώτο τελικό του Ευρωπαϊκού Λιγκ κόντρα στο Μαυροβούνιο. Δεν είχε καλή αρχή και χάρισε το 1ο σετ. Δεν είχε καλό τέλος καθώς το ντεπόζιτο των βασικών διεθνών έμεινε από θερμίδες και χάρισε και το 5ο σετ.

Ενδιάμεσα τα πήγε πολύ καλύτερα και στο σερβίς και στο μπλοκ ακόμα και στην υποδοχή αλλά όταν δεν έχεις είσοδο – έξοδο και μια καλή βιτρίνα δεν έχεις και αποτέλεσμα στο ταμείο. Τα πάντα κρίθηκαν στο 4ο σετ και στο 23-23 όπου πήγαν στράφι τρεις απίθανες άμυνες του Πρωτοψάλτη και στη συνέχεια δεχτήκαμε και τον τελευταίο πόντο με άσσο.

Η ήττα ήρθε φυσιολογικά στο τάι μπρέικ αλλά είναι από εκείνες τις φορές που σου αφήνει μια «γλυκιά» γεύση.

Ζυγίζεις την απώλεια στο σκορ. Από την άλλη βάζεις την φιλότιμη προσπάθεια των διεθνών και το κατάμεστο κλειστό γυμναστήριο του Ευόσμου από 2.500 νοματέους και σου βγαίνει αυθόρμητα ένα χαμόγελο αισιοδοξίας. Είχαμε καμιά δεκαετία να δούμε τόσο κόσμο σε αγώνα της Εθνικής ομάδας. Αυτό είναι σίγουρο. Οπως είναι σίγουρο πως όλοι αυτοί δεν βρέθηκαν τυχαία στον Εύοσμο. Κάτι... είδαν και κάτι αναγνώρισαν.

Το παράδοξο είναι πως η ελληνική ομάδα έπαιξε καλύτερα απ΄ ότι κόντρα στην Σλοβενία στους ημιτελικούς αλλά βρέθηκε απέναντι σε μία καλύτερη ομάδα από την Σλοβενία που επιπλέον είχε λύσεις από τον πάγκο.

Το Μαυροβούνιο δεν είναι η σούπερ ομάδα, αλλά έχει αγώνες μιας τετραετίας στο ενεργητικό της. Μας έδειξε πως έχει πολλές λύσεις στην επίθεση. Διαθέτει δύο καλούς πασαδόρους που κρατούν τον ίδιο ρυθμό και αλλάζουν συνέχεια το παιχνίδι. Βασικό είναι ότι οι ακραίοι της (Τσουκ και Τσάτσιτς) παρότι φορτώθηκαν πολύ στην υποδοχή από την τακτική που κράτησε η ελληνική ομάδα, εν τέλει κράτησαν πολύ υψηλά ποσοστά στην επίθεση και κυρίως στην «κόντρα» επίθεση.
Το σερβίς και η άμυνα του Μαυροβουνίου δεν είναι καλύτερο από αυτό της Σλοβενίας, ενώ δεν έλειψαν και τα λάθη στην πίεση.

Η μεγάλη διαφορά έγινε από τους παίκτες του πάγκου. Όταν ο Σλόμπονταν Μπόσκαν είδε τα δύσκολα έριξε στον αγώνα τους δύο πολύ έμπειρους Ντάμποβιτς, Τσούλαφιτς.

Ο Ντάμποβιτς πήρε τη θέση του Στρούγκαρ και ο Τσούλαφιτς που είναι και το μεγάλο αστέρι της ομάδας αλλά και ο πλέον πολυταξιδεμένος στα διεθνή πρωταθλήματος μπήκε βασικός διαγώνιος στη θέση του Μίνιτς.

Αντίθεση στην ελληνική ομάδα η αρχή και το τέλος στην επίθεση ήταν ο Δημήτρης Τζούριτς. Πήρε 38 πόντους με 33/54 επιθέσεις, 3 άσσους και 2 μπλοκ σημειώνοντας μία από τις καλύτερες επιδόσεις σκοραρίσματος όλων των εποχών στην Εθνική ομάδα αλλά από εκεί και πέρα δεν υπήρχε ο παίκτης που θα έδινε λύσεις. Μόνο ο Πρωτοψάλτης κατάφερε να πιάσει επίσης διψήφιο αριθμό πόντων καθώς μαζί με τον Κοκκινάκη είχαν εστιάσει τη προσοχή τους στην υποδοχή. Ο Εφραιμίδης ήταν σαφώς βελτιωμένος στην υποδοχή και απέδειξε πως το μέλλον του ανήκει, όμως, δυστυχώς τα λίμπερο ακόμα δεν... καρφώνουν. Βοήθειες από τον πάγκο σε ένα ματς 140 λεπτών δεν υπήρχαν και χάθηκε η ευκαιρία να αξιοποιηθεί το πολύτιμο προβάδισμα του 2-1 σετ.

Στον επαναληπτικό τελικό η ελληνική ομάδα θα πρέπει να ακολουθήσει δύο δρόμους:

Είτε να ρισκάρει με νεοτερισμούς στο παιχνίδι της, αλλά όπως έχει αποδειχτεί αυτή η τακτική δεν αρέσει στην προπονητική λογική του Σωτήρη Δρίκου, είτε να προσπαθήσει να περιορίσει τα λάθη της στο ελάχιστο και να κρατήσει την τακτική της σε υψηλά επίπεδα όπως είχε κάνει και στη ρεβάνς με την Σλοβενία.

Μπορεί φαινομενικά οι αγώνες κόντρα στην Σλοβενία και το Μαυροβούνιο να έχουν ομοιότητες αλλά είναι πολύ διαφορετικοί για πολλούς λόγους.

Πρώτον μιλάμε για αγώνα τίτλου και δεύτερον η έδρα δεν θα είναι και τόσο «ουδέτερη» όπως ήταν στην Σλοβενία. Όπως κι εμείς έτσι και οι Μαυροβούνιοι θέλουν όχι τόσο τον τίτλο αλλά και την πρόκριση για το Παγκόσμιο Λιγκ του 2015.

Κούραση υπάρχει. Αυτό είναι δεδομένο αλλά όταν παίζεις την τελευταία σου ευκαιρία αυτά τα ξεχνάς. Οι Έλληνες διεθνείς με τις εμφανίσεις τους απέδειξαν πως έχουν και φιλοδοξίες και όνειρα και εγωισμό για να πετύχουν κάτι ξεχωριστό με τη νέα προσπάθεια που έχουν ξεκινήσει στην Εθνική ομάδα. Αυτά τα στοιχεία είναι που ικανοποιούν απόλυτα τους Έλληνες φιλάθλους και αν συνεχίσουν έτσι είναι θέμα χρόνου να κάνουν και την υπέρβαση.

Μην ξεχνάμε πως και το Μαυροβούνιο αλλά και η Σλοβενία είναι μία γενιά πιο μπροστά από την φουρνιά της ελληνικής ομάδας κι αυτό παίζει σημαντικό ρόλο. Παρόλα αυτά τα πάντα είναι ανοικτά και όλα μπορούν να συμβούν ειδικά όταν η ελληνική ομάδα έχει αποδείξει πως εκτός έδρας και με την πλάτη στον τοίχο παίζει πάντα καλύτερα. Όπως είπε εύστοχα και ο Δρίκος «ο τελευταίος χορός θα δοθεί στο Μαυροβούνιο». Ο «τελευταίος χορός» που έχει τραγουδήσει και ο Καρβέλας με τη Βίσση κι ελπίζουμε πως «όταν σε μία ώρα όλα θα έχουν τελειώσει» η ελληνική ομάδα να είναι κάτοχος τους τίτλου.

Υπάρχουν επίσης και... θετικά από την εμφάνιση του Μαυροβουνίου. Τόσο ο πασαδόρος του Φοίνικα Σύρου Σίμο Ντάμποβιτς που ήταν βασικός στο 4ο και 5ο σετ, όσο και ο ακραίος του Εθνικού Αλεξανδρούπολης Μπόζινταρ Τσουκ που σήκωσε με σχετική επιτυχία την υποδοχή και ήταν κυρίαρχος στην επίθεση «παρηγόρησαν» αλλά και δικαίωσαν τους προπονητές και τους παράγοντες των δύο ελληνικών ομάδων για τις επιλογές τους.