Γεύση ούζου

Η Εθνική ανδρών βρίσκεται εκτός Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος για τρίτη συνεχόμενη διοργάνωση κάτι που συμβαίνει για πρώτη φορά στην ιστορία του θεσμού. Μέσα από τον πιο εύκολο προκριματικό όμιλο δεν κατάφερε να επιβιώσει ούτε για τα μπαράζ.

Δεν ξέρω πως ακριβώς νίκησε η Εθνική την Σλοβακία στο Πόπραντ και μάλιστα με 3-0 σετ αλλά στους δύο αγώνες που έδωσε στον όμιλο που έγινε στο «Μελίνα Μερκούρη» του Ρέντη απογοήτευσε πλήρως με τις εμφανίσεις της.

Κι επειδή όλοι κρίνονται εκ του αποτελέσματος το μοντέλο που με πολύ ρίσκο προσπάθησε να περάσει ο Σωτήρης Δρίκος απέτυχε. Πάντα εκ του αποτελέσματος.

Με τα χαμηλότερα ποσοστά στο τουρνουά στους τομείς του μπλοκ και της άμυνας και με τη χαμηλότερη αποτελεσματικότητα στις «κόντρα» επιθέσεις δεν είχε καμία τύχη.

Στήριξε την εξάδα πάνω σε Κοκκινάκη, Πρωτοψάλτη και καλά έκανε. Παρόπλισε, όμως, τον Δαλακούρα ο οποίος είχε συμμετοχή μόνο σε ορισμένες φάσεις για μπλοκ, ο Κουμεντάκης έκανε το πιαστό της διοργάνωσης και επέμεινε στον φιλότιμο και μαχητικό Αρμενάκη στη θέση του κεντρικού που όμως είναι διαγώνιος.

Ο Αρμενάκης πράγματι βοήθησε τα μέγιστα στο σερβίς αλλά η απουσία ενός γνήσιου μπλοκέρ φάνηκε. Έμειναν εκτός Εθνικής οι καλύτεροι μπλοκέρ της Volleyleague όπως ο Ανδρεάδης, ο Κιόσης, ο Πελεκούδας, ο Παντακίδης και ο Κανέλλος. Δεν είναι τυχαίο πως η ελληνική ομάδα είχε την χειρότερη αποτελεσματικότητα στο μπλοκ ακόμα και από την Ουγγαρία, ενώ η Εσθονία είχε διπλάσια ποσοστά. Αντίθετα ήμασταν βελτιωμένοι στο σερβίς και αυτός ήταν και ο παράγοντας που μας έδωσε και τη νίκη επί της Σλοβακία στον πρώτο αγώνα. Δεν είναι, όμως, κάθε ημέρα του Άι Γιάννη.

Από τον Δρίκο θα περίμενα κι άλλες ομορφιές. Να γυρίσει για ένα σετ τον Τζούριτς κεντρικό, να βάλει τον Αρμενάκη ή τον Τζιουμάκα διαγώνιο, να δοκιμάσει τον Δαλακούρα για να πάρουν ανάσα Κοκκινάκης, Πρωτοψάλτης. Δε μιλάμε για την περίπτωση του πασαδόρου διότι όπως φαίνεται έχει και πολύ παρασκήνιο με αρνήσεις που πέρασαν στο ντούκου, ενώ ο τραυματισμός του φορμαρισμένου Φιλίποφ έπαιξε σημαντικό ρόλο. Ας τα έκανε όλα αυτά έστω στο 3ο σετ με την Σλοβακία που τα πάντα είχαν κριθεί.

Δεν πιστεύω πως θα χαθεί το βόλεϊ επειδή η Εθνική ανδρών δεν θα αγωνιστεί για τρίτη φορά σε Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Υπάρχουν στόχοι που μπορούμε να κυνηγήσουν εάν το... θέλουμε.

Μπείτε ρε μάγκες στο Ευρωπαϊκό Λιγκ και περάστε στα τελικά. Διεκδικήστε την πρόκριση στο Παγκόσμιο Λιγκ και ας μην τα καταφέρετε. Επιτυχία θα είναι και αυτό. Μπορείτε; Ορίστε. Κάντε το.

Καλώς ή κακώς σηκώνετε ένα βάρος και μία παράδοση που δεν γνωρίζετε και φοβάμαι πως δεν θέλετε να μάθετε κιόλας. Αυτό με ενοχλεί περισσότερο ακόμα και από το γεγονός ότι δεν προκριθήκαμε στο Euro 2015. Άλλωστε και να προκρινόμαστε τι θα άλλαζε επί της ουσίας; Τίποτα. Θα παραμυθιαζόμαστε, θα φωτίζαμε τη βιτρίνα και το... ντεπόζιτο θα ήταν άδειο.

Το βόλεϊ θα «χάνεται» επειδή δεν έχει παράγοντες να το υπηρετήσουν. Δεν έχει βολεϊκούς και διαλακτικούς παράγοντες να το υπηρετήσουν. Επειδή έχει προπονητές που στην πλειοψηφία τους βλέπουν την προπονητική ως συμπλήρωμα του εισοδήματος τους. Επειδή τα σωματεία θέλουν μόνο να εισπράττουν τα 60 Γιούρο από κάθε... κεφάλι για να επιβιώνουν, επειδή έχει φτασμένους αθλητές χωρίς καμία τεχνική και γνώση του αθλήματος.

Φυσικά και δεν φταίνε μόνο τα παιδιά αλλά κυρίως οι προπονηταράδες που τους ανέδειξαν, οι μάνατζερ που τους «πουλάνε», οι παράγοντες που τους «αγοράζουν» και οι δημοσιογράφοι που τους «τρώνε».

Όμως, όπως γράψαμε και στο προηγούμενο post το ζήτημα στην Εθνική ομάδα δεν είναι μόνο τεχνικό, αλλά πρώτα οργανωτικό, μετά προπονητικό και τέλος οικονομικό. Επειδή, όμως, βολεύει τους αδαείς προτάσσουν την οικονομική κρίση και «καθαρίζουν».

Το βόλεϊ εδώ και χρόνια έχει μπει σε έναν δρόμο χωρίς γυρισμό με αποστελέχωση σε όλα τα επίπεδα και κυρίως στους τομείς των παραγόντων και των προπονητών.

Εάν θέλουμε να μείνουμε ψύχραιμοι απέναντι στα γεγονότα πρέπει να παραδεχτούμε πως πήραμε πάλι αυτό που αξίζαμε.

Και κανονικά θα έπρεπε να πανηγυρίζουμε που – ακόμα – μένουμε πάνω από την Ουγγαρία. Επιτυχία είναι και αυτό. Η Ουγγαρία είναι μία χώρα με τεράστια αθλητική παράδοση και με δύο μετάλλια σε Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Δεν κατάλαβα; Γιατί πρέπει να υποτιμούμε την Ουγγαρία που τουλάχιστον και ο τελευταίος μαθητής στην τάξη του σχολείου έχει καλύτερη τεχνική κατάρτιση από τον Έλληνα «επαγγελματία» βολεϊμπολίστα;

Την ώρα που όλες οι χώρες κάνουν άλματα προόδου εμείς αναπολούμε το παρελθόν και «προκαλούμε» το μέλλον με μία εικονική πραγματικότητα στην Volleyleague, στα Εθνικά πρωταθλήματα και στις υποδομές όπου η παρουσία αγοριών στις ομάδες Παίδων και Εφήβων είναι πια πολυτέλεια.

Τα ηνία όλων των ομοσπονδιών βόλεϊ σε όλο τον πλανήτη έχουν αναλάβει τεχνοκράτες και μετρ του αθλήματος. Ακόμα και στο θεοκρατικό Ιράν το βόλεϊ έγινε πρώτο άθλημα στη χώρα καθώς κατάλαβαν άπαντες πως πρέπει να ακολουθήσουν τις εντολές του Αγιατολάχ... Βελάσκο και των άλλων μεγάλων τους είδους.

Στην Ελλάδα, όμως, υπάρχει άλλος θεός. Η διοίκηση του βόλεϊ είναι μία βαθιά προσωπική ιστορία εγωισμού και ίντριγκας που κρατάει χρόνια τώρα. Οι προηγουμένοι φταίνε για όλα. Οι τωρινοί τα ξέρουν όλα. Πιπιλίζουμε την καραμέλα της οικονομικής κρίσης, της εξυγίανσης με λίγο δόση από εξυπνάδα, ειρωνεία, ωχαδελφισμό, αποκλεισμό, με γεύση ούζου, βατόμουρου και μέντας.

Φταίνε όλοι άλλοι εκτός από εμάς. Φταίει ο κακός μας ο καιρός και πάντα αυτοί που είτε από ανάγκη, είτε από ένστικτο τολμούν να πουν και να γράψουν για τα κακώς κείμενα. Και μιας και το έφερε η κουβέντα...

Στο ελληνικό βόλεϊ τηρουμένων των αναλογιών υπάρχει τεράστια προβολή. Θα έλεγα σε σημείο υπερβολής και δυσανάλογη των επιτυχιών που έχουν φέρει οι Εθνικές ομάδες.

Είναι πολύ μεγαλύτερη του πόλο που φέρνει συνέχεια μετάλλια σε Ολυμπιακούς Αγώνες και Παγκόσμια πρωταθλήματα. Είναι συγκριτικά πολύ μεγαλύτερη από άλλες χώρες που το βόλεϊ φέρνει μεγάλες επιτυχίες.

Φτάσαμε να ταυτίζουμε το βόλεϊ με το «πέτα μου το τόπι Πόπη» και να θεοποιούνται αθλητές και αθλήτριες που δε μπορούν να σταθούν σε έναν διεθνή αγώνα. Είναι η εικονική πραγματικότητα που λέγαμε.

Στρώστε κώλο και δουλέψτε κύριοι της ΕΟΠΕ και της ΕΣΑΠ, κύριοι μέλη του ΣΕΠΠΕ.

Κάντε «επιθετική» πολιτική για να πάρετε αγόρια από το μπάσκετ και το ποδόσφαιρο. Οργανωθείτε και σοβαρευτείτε για να αναδείξετε το πλούσιο υλικό στις ακαδημίες των κοριτσιών που ξεχειλίζουν από παιδιά. Στο ανδρικό δεν έχουμε παιδιά και στο γυναικείο έχουμ τα περισσότερα από οποιοδήποτε ομαδικό άθλημα αλλά το αποτέλεσμα είναι το ίδιο κακό.

Μάθετε στα παιδιά βόλεϊ, μανσέτα – υποδοχή, πάσα και άμυνα ακόμα και σε αυτούς που βρίσκονται σήμερα στις Εθνικές ομάδες. Ξεκινήστε από το μηδέν. Πήγε ο Τζιουμάκας, ο Κουμεντάκης ακόμα και ο Φιλίποφ στο εξωτερικό και δεν αγωνίστηκαν ποτέ βασικοί στις ομάδες τους.

Αναβαθμίστε τα πρωταθλήματα παμπαίδων, παίδων και εφήβων και ασκείστε έλεγχο. Βάλτε στόχους για τις υποδομές, ενισχύστε το βόλεϊ στον σχολικό αθλητισμό. Φέρτε τα παιδιά να βλέπουν βόλεϊ. Το «Μελίνα Μερκούρη» ήταν άδειο τις τρεις ημέρες των αγώνων και στον αγώνα με την Σλοβακία που βρέθηκαν καμιά 600αριά νοματαίοι ήταν μετρημένοι στα δάκτυλα οι νεαροί βολεϊμπολίστες. Δεν ήρθαν ούτε και οι πρώην διεθνείς.

Το ίδιο και οι προπονητές. Καλές οι θεωρίες αλλά έχετε μεγάλες ευθύνες για αυτό το κατάντημα. Δεν θέλετε ξένους προπονητές στην Ελλάδα, δεν θέλετε έλεγχο, δεν θέλετε κριτική, αλλά θέλετε να πληρώνεστε. Καμία αντίρρηση.

Βγάλτε, όμως, παιδιά που θα κάνουν τη διαφορά στο άθλημα που θα ανεβάζουν το αγωνιστικό επίπεδο. Κάντε παιδομάζωμα ταλέντων. Εισηγηθείτε διοργανώσεις, πιέστε για την αναβάθμιση των πρωταθλημάτων υποδομής.

Σε λίγες ημέρες ξεκινάει το Ευρωπαϊκό Λιγκ ανδρών αλλά και γυναικών. Από την Εθνική ομάδα των ανδρών δεν θα πρέπει να λείψει κανείς διεθνής και όλοι μέχρι το τέλος να παλέψουν όλους τους αγώνες για το καλύτερο δυνατό πλασάρισμα. Πρέπει να καταλάβουν «μικροί» και «μεγάλοι» πως μόνο με ισχυρή Εθνική ομάδα θα μπορέσει το άθλημα να γίνει και πάλι ανταγωνιστικό και μόνο έτσι θα μπορέσουν και οι ίδιοι να επιβιώσουν.