Όλοι κερδισμένοι εκτός του ΠΑΟΚ

Αρχικά θα ξεκινήσω με κάτι που πραγματικά αξίζει να αναφερθεί, γιατί ήταν απωθημένο όλων των φίλων του βόλεϊ. Όλα αυτά τα χρόνια, δεν υπήρξε άνθρωπος που να αγαπάει το άθλημα και να μην στεναχωριόταν βλέποντας να διεξάγονται φάιναλ φορ σε γήπεδα-στρούγκες. Σε πολύ πολύ κλειστά γυμναστήρια, προκειμένου να μην γίνει κάποιο επεισόδιο, κινήσεις που μόνο πίσω έφερναν το άθλημα.

Με το που έγινε γνωστό πως το φετινό θα γινόταν στο επιβλητικό Αλεξάνδρειο, ναι μεν αρχικά ο φόβος για πιθανά έκτροπα έκανε την εμφάνισή του, ωστόσο από την άλλη έδωσε την θέση της στην χαρά. Χαρά γιατί επιτέλους μια μεγάλη διοργάνωση θα γινόταν σε ένα μεγάλο και τόσο σημαντικό κλειστό, σε μια πόλη όπως η Θεσσαλονίκη που έχει αγαπήσει όσο λίγες το άθλημα και με την ΕΟΠΕ να τονίζει συνεχώς πως θα διεξαγόταν υπό καθεστώς ειδικής διαχείρισης.

Εντάξει το τελευταίο δυστυχώς δεν έγινε και λέμε δυστυχώς όχι γιατί έγινε κάποιο επεισόδιο. Τουναντίον δεν άνοιξε μύτη και φάνηκε ξεκάθαρα πως όταν θέλουν οι αρχές, οι ομάδες και όσοι εμπλέκονται με μία διοργάνωση να μην γίνουν επεισόδια, απλά δεν γίνονται. Αυτό βέβαια δεν πάει να πει πως θα πρέπει να γίνονται διοργανώσεις ανάμικτες για να μην πούμε μπασταρδεμένες. Είτε θα είναι ειδικής διαχείρισης, είτε με οπαδούς. Γιατί δεν υπάρχει κανένας λόγος ένα κοριτσάκι δημοτικού να ακούει να της βρίζουν εν χορώ την μάνα επειδή δεν άρεσε στον κόσμο η ομάδα που είπε στο μικρόφωνο. Ούτε τα υπόλοιπα παιδιά να κάνουν φροντιστήριο υβριστικών συνθημάτων. Να πάνε δηλαδή αύριο σχολείο και να λένε το ένα μπινελίκι μετά το άλλο.

Ναι θα πείτε πως είναι γήπεδο και όχι εκκλησία. Εννοείται και προσωπικά η εικόνα με οπαδούς των δύο ομάδων και ας λένε και ένα καντήλι παραπάνω, μου αρέσει, αρκεί φυσικά να μην γίνεται το παραμικρό έκτροπο. Αλλά αν είναι να υπάρχουν οπαδοί να είναι μόνο οπαδοί, αλλιώς ας είναι μόνο οικογένειες και παιδιά. Τόσο απλό.

Πάμε τώρα στα του τουρνουά, που με εξαίρεση το παραπάνω, που δεν είναι γκρίνια, αλλά περισσότερο έχει να κάνει ως οδηγός για την συνέχεια, ήταν απόλυτα πετυχημένο. Δύο μέρες ο κόσμος χάρηκε βόλεϊ, δεν ασχοληθήκαμε με επεισόδια, δεν κινδύνεψε κανένας και είδαμε πολλά παιδιά και ομάδες να γιορτάζουν σε ένα γήπεδο στολίδι και παρακάτω θα ασχοληθούμε με τους κερδισμένους και τους χαμένους.

Αρχικά κερδισμένος ήταν ο Ολυμπιακός που κατάφερε να κάνει δικό του και αυτό το Κύπελλο, το 16ο στην ιστορία του. Οι Πειραιώτες ήταν καλύτεροι και εκτός της κούπας, έδειξαν στο Αλεξάνδρειο πως δύσκολα θα χάσουν φέτος. Με τον Αγκάμεζ να έχει πλέον δίπλα του και τον Τσούπκοβιτς, με τους Άθος να είναι η καλύτερη μεταγραφή φέτος και τον Στιβαχτή να κάνει ακόμα μία εξαιρετική χρονιά οι... ερυθρόλευκοι έχουν τέρμα ανεβασμένη ψυχολογία και δεν βλέπουμε πως κάποια ομάδα θα μπορέσει να τους αμφισβητήσει.

Κερδισμένη ήταν και η Κηφισιά. Η ομάδα του Κώστα Αρσενιάδη, αφού αρχικά πέρασε στον τελικό, καθώς ήταν φαβορί στο ματς με την Ορεστιάδα, πάλεψε και με το παραπάνω απέναντι στον Ολυμπιακό και στις λεπτομέρειες δεν μπόρεσε να κυνηγήσει στο τάι μπρέικ το πρώτο της Κύπελλο στον τρίτο τελικό που πήρε μέρος. Οι... μπλε στάθηκαν στο ύψος τους, ο Γιορντάνοφ έδειξε πως όχι απλά ξεπέρασε εντελώς το πρόβλημα με τον ώμο του, αλλά είναι ακόμα καλύτερος τώρα, ενώ ο Χριστοφιδέλης κάθε χρόνο αντί να μεγαλώνει, γίνεται όλο και πιο νέος και αυτό φαίνεται ξεκάθαρα στο τάραφλεξ. Συνολικά το συγκρότημα των βορείων προαστείων έχει καταφέρει τα τελευταία χρόνια όχι απλά να ανέβει όσο γίνεται πιο ψηλά, αλλά και να παραμείνει εκεί και μόνο μπράβο του αξίζουν.

Κερδισμένη ήταν και η Ορεστιάδα. Οι ακρίτες με την ψυχολογία στο ναδίρ μετά τον απευθείας υποβιβασμό τους χωρίς δηλαδή να έχουν την δυνατότητα να διεκδικήσουν την παραμονή στα πλέι άουτ, δεν έπεσαν αμαχητί στον ημιτελικό με την Κηφισιά, πήραν ένα σετ, πάλεψαν τα υπόλοιπα και έδειξαν σφυγμό που μόνο καλό μπορεί να τους κάνει για την συνέχεια.

Κερδισμένη ήταν και η ΕΟΠΕ. Η Ομοσπονδία πήρε το ρίσκο να κάνει ένα φάιναλ φορ σε μεγάλο γήπεδο και στην Θεσσαλονίκη μετά από 15 χρόνια και είδε όλα να στέφονται με επιτυχία. Δεν υπήρξαν επεισόδια, δεν υπήρξε το παραμικρό και στο τέλος οι περισσότεροι μόνο για με πετυχημένη διοργάνωση μπορούν να μιλάνε.

Κερδισμένη ήταν και η αστυνομία. Στην Θεσσαλονίκη οι δυνάμεις της τάξης έδειξαν πως αν υπάρχει σχέδιο δεν ανοίγει μύτη. Ο έλεγχος σε όλους ήταν εξονυχιστικός και παρότι μερικές φορές λίγο υπερβολικός, σημασία έχει πως κανείς δεν μπόρεσε να περάσει απολύτως τίποτα στις εξέδρες με αποτέλεσμα να μην γίνει το παραμικρό. Αυτή την σιγουριά πως δεν θα γίνουν επεισόδια είχαμε καιρό να την νιώσουμε και αξίζουν μπράβο σε όσους ασχολήθηκαν με το συγκεκριμένο κομμάτι.

Θα πείτε τώρα «μα καλά όλοι κερδισμένοι ήταν σε αυτή την διοργάνωση»; Όχι δεν ήταν όλοι. Είχαμε και χαμένο και αυτός ήταν ο ΠΑΟΚ. Ο... δικέφαλος του βορρά ήταν ο μοναδικός χαμένος του φάιναλ φορ, όχι τόσο για την ήττα στον ημιτελικό, αλλά για τον τρόπο που αυτή ήρθε και κυρίως για την κάκιστη εικόνα του τέταρτου σετ. Οι Θεσσαλονικείς ήθελαν μέσα στην πόλη τους να πάρουν το Κύπελλο και να δείξουν στον Ολυμπιακό πως είναι έτοιμοι για το τρία στα τρία, αλλά αντ' αυτού έδειξαν πως ακόμα δεν μπορούν να τον κοιτάξουν στα μάτια. Έχασαν για τέταρτη φορά φέτος από τους «ερυθρόλευκους» και έκτη σε ντέρμπι (ακόμα δύο ήττες από τον Παναθηναϊκό) και το χειρότερο είναι πως δεν αντέδρασαν όταν βρέθηκαν πίσω. Η αποτυχία στο Αλεξάνδρειο είναι λογικό να τους επηρεάσει και στο πρωτάθλημα, με τον Γιάννη Καλμαζίδη να έχει πολλή δουλειά στο ψυχολογικό κομμάτι, αν θέλει η ομάδα του να διεκδικήσει το πρωτάθλημα. Το υλικό το έχει, αλλά ξαναλέμε πως ο ημιτελικός με τον Ολυμπιακό τους πήγε λίγο πίσω...

Κλείνοντας, συνολικά αυτή η διοργάνωση έχει σαφώς θετικό πρόσημο. Λάθη έγιναν, όπως άλλωστε γίνονται πάντα, όμως αυτό που μένει είναι η εικόνα με τους 4.000 στον ημιτελικό και οι πάνω από 2.500 στον τελικό. Μένει το ότι δε έγινε το παραμικρό επεισόδιο και πως φάνηκε πως μπορεί το βόλεϊ να διεξάγεται και πάλι σε γεμάτα και επιβλητικά γήπεδα και όχι σε κλουβιά.

ΥΓ: Ένα και μοναδικό υστερόγραφο σήμερα. Ένα γιατί πραγματικά εκεί πρέπει να πέσει εξαιρετικά μεγάλο βάρος. Μετά την Γλυφάδα και το φάιναλ φορ των Γυναικών και στο Αλεξάνδρειο υπήρξε η χρήση του βίντεο ριπλέι και μάλιστα με απόλυτη επιτυχία. Προσωπικά φωνάζω εδώ και χρόνια για την ανάγκη να υπάρξει στο πρωτάθλημα, αλλά κανείς δεν ακούει, με συνέπεια η γκρίνια να έχει κάνει για τα καλά την εμφάνισή της σε πολλά ματς. Νομίζω πως μετά και τους αγώνες στο φάιναλ φορ, αν δεν υπάρξει βίντεο ριπλέι στο πρωτάθλημα αρχής γενομένης από τα πλέι οφ και κανονικά όχι μόνο για τις γραμμές, θα φανεί ξεκάθαρα πως υπάρχει τεράστιο πρόβλημα. Πως υπάρχουν άνθρωποι που για λίγα ευρώ παραπάνω δεν δίνουν μια τόσο απλή αλλά εξαιρετικά σημαντική λύση. Τίποτα λιγότερο...