Ο Ολυμπιακός το ήθελε περισσότερο και το πήρε...

Το ξέρω πως πολλές φορές έχετε δει σε πολλά αθλήματα μεγάλες αναλύσεις για το που κρίθηκε ένας τελικός, ενώ το απλό και το αυτονόητο για πολλούς από αυτούς είναι πως το πήρε η ομάδα που απλά το ήθελε περισσότερο. Όχι πως η άλλη δεν το ήθελε, όχι πως η άλλη έκατσε και έχασε, αλλά όπως και να το κάνουμε η δίψα και αυτό το βλέμμα του «ό,τι και να γίνει πρέπει να το σηκώσω», φαίνεται από την πρώτη πάσα, το πρώτο σουτ, το πρώτο μπάσιμο, το πρώτο σερβίς, την πρώτη επίθεση, το πρώτο μπλοκ.

Χθες στο κλειστό του Ρέντη ο Ολυμπιακός υποδέχθηκε τον ΠΑΟΚ στον τελικό του Λιγκ Καπ και από την αρχή φαινόταν πως οι Πειραιώτες το ήθελαν περισσότερο. Ήθελαν να το σηκώσουν μπροστά στον κόσμο τους, να πανηγυρίσουν τον πρώτο τίτλο της χρονιάς και αυτό φαινόταν στα μάτια τους. Ακόμα και στα λάθη που έκαναν, έδειχναν την σιγουριά πως σήμερα αυτή η κούπα δεν χάνεται. Και όταν μόνο η μία ομάδα σκέφτεται έτσι, τότε όντως δεν χάνεται, όπως δεν χάθηκε και για τους παίκτες του Σλόμπονταν Μπόσκαν.

Οι Πειραιώτες απέναντί τους είδαν έναν αντίπαλο που όχι πως δεν ήθελε να πάρει τον τίτλο (αυτό θα ήταν άδικο και για τους τροπαιούχους), αλλά σίγουρα μόνο σπίθα δεν έβγαζαν τα μάτια των παικτών του Γιάννη Καλμαζιδη. Τα 30 λάθη άλλωστε (επίσημα η στατιστική έβγαλε 28, αλλά της ξέφυγαν δύο) το δείχνουν περίτρανα. Πουθενά σε κανένα άθλημα και ειδικά στο βόλεϊ μια ομάδα που δίνει πάνω από ένα ολόκληρο σετ στον αντίπαλό της δεν μπορεί να κερδίσει, ειδικά έναν αντίπαλο που κατεβαίνει να παίξει με το... μαχαίρι στα δόντια και κάνει συνολικά μόλις 13 λάθη. Αυτή ήταν η τεράστια διαφορά ανάμεσα στους δύο φιναλίστ και ο λόγος που κατακτήθηκε για 4η φορά σε έξι διοργανώσεις από τον Ολυμπιακό αυτό το τρόπαιο. Από την άλλη είναι και τρομερά απλουστευμένο, οπότε θα κοιτάξουμε παρακάτω να ασχοληθούμε λίγο περισσότερο με τον τελικό. Αρχικά η αλήθεια είναι πως ο Μπόσκαν κατάφερε να κερδίσει τον Καλμαζίδη, καθώς μπόρεσε να κρύψει το μεγάλο πρόβλημα της ομάδας του στα ντέρμπι, με εξαίρεση αυτό με τον Παναθηναϊκό στον ημιτελικό του Λιγκ Καπ.

Το πρόβλημα αυτό λεγόταν Κονσταντίν Τσούπκοβιτς, με τον Σέρβο να κρύβει εξαιρετικά τον συμπατριώτη του στην υποδοχή (είχε μόλις 10 σε όλο το ματς) και αυτός χωρίς νεύρα ασχολήθηκε με αυτό που ξέρει πολύ καλά, να κερδίζει πόντους, κέρδισε 14, ήταν πρώτος σκόρερ της ομάδας του και δικαίως αναδείχθηκε πολυτιμότερος του τελικού. Από την άλλη ο πολυνίκης τεχνικός του... δικεφάλου δεν μπόρεσε να τον βγάλει εκτός παιχνιδιού, κάτι που είχε κάνει με επιτυχία στον αγώνα πρωταθλήματος. Θα μπορούσε δηλαδή η εντολή να ήταν για φλοτ σερβίς πάνω του μια τακτική που είχε πιάσει σε όλα τα ντέρμπι ως τώρα, αλλά αυτή η εντολή είτε δεν δόθηκε, είτε δεν τηρήθηκε. Το σίγουρο είναι πως ο Σέρβος ακραίος μόνο εκτός παιχνιδιού δεν βγήκε και τα αποτελέσματα φάνηκαν στο γήπεδο και κυρίως στο αποτέλεσμα.

Στον αντίποδα ο ΠΑΟΚ είχε εκτός παιχνιδιού τον Σαφράνοβιτς και παρά την εξαιρετική παρουσία του Σακόγλου και την ελπιδοφόρα όσον αφορά την συνέχεια της χρονιάς, του Ντάντε, δεν μπόρεσε σε κανένα σημείο να κοντράρει τον αντίπαλό του. Στον... δικέφαλο φάνηκε σαν να είχαν το μυαλό τους στην έλευση του Στάροβιτς, την περίπτωση αλλαγής του Πέτκοβιτς και συνολικά την ενίσχυση της ομάδας ενόψει της Ευρώπης (η Τουρ είναι βατός αντίπαλος), του Κυπέλλου και κυρίως του πρωταθλήματος.

Το ότι στην συνέχεια ο... δικέφαλος θα είναι διαφορετικός είναι δεδομένο. Και θα είναι γιατί όπως αναφέραμε ο Σέρβος διαγώνιος είναι παίκτης ικανός να κάνει την διαφορά και όντως ανεβάζει επίπεδο τους Θεσσαλονικείς κάνοντάς τους και πάλι φαβορί. Δεν είναι Γκόμεζ, δεν είναι Αγκάμεζ, αλλά σίγουρα είναι ηγέτης και αυτό το έχει δείξει σε μεγάλες ομάδες και σπουδαία πρωταθλήματα όπως το Ιταλικό. Όμως από την άλλη για την ψυχολογία δεν είναι και ότι καλύτερο να χάνεις έναν τελικό ουσιαστικά με κατεβασμένα τα χέρια. Το πόσο θα τους επηρεάσει στην συνέχεια, θα το δούμε στην συνέχεια, για την ώρα ο Ολυμπιακός πανηγυρίζει έναν τίτλο που κέρδισε παίζοντας καλύτερα από τον αντίπαλό του και συνεχίζει το εντός συνόρων αήττητο σερί του, καταφέρνοντας όσο περνάει ο καιρός να κρύψει τις αδυναμίες που είχε από την αρχή της χρονιάς. Και αυτό είναι το πιο σημαντικό ενόψει των ακόμα πιο δύσκολων παιχνιδιών και σημαντικών τελικών. Το σίγουρο ωστόσο είναι πως η συνέχεια αναμένεται με μεγάλο ενδιαφέρον, καθώς οι... μάχες των δύο ομάδων δεν θα έχουν καμία σχέση με την χθεσινή, μα καμία όμως...

ΥΓ: Και το ερώτημα τώρα είναι ένα. Μπαίνεις στην διαδικασία να αλλάξεις έναν πασαδόρο που όντως ανεβαίνει από παιχνίδι σε παιχνίδι και που γνωρίζει πάρα πολύ τον νέο σου διαγώνιο (από τα πιο σημαντικά στο βόλεϊ) ή παίρνεις έναν σαφώς καλύτερο, αλλά με φόβο να χαθεί χρόνος μέχρι να αρχίσει να βρίσκεται με τον Στάροβιτς; Ιδού η απορία και το ρίσκο και μένει να δούμε αν θα παρθεί ή όχι...

ΥΓ1: Να παίζεις στα τελευταία ματς με την πλάτη στον τοίχο σκεφτόμενος πως μπορεί να σε διώξουν από την ομάδα. Να είσαι ο καλύτερος παίκτης σε τελικό, να κερδίζεις τον τίτλο του πολυτιμότερου και να δίνεις το βραβείο σε έναν φίλαθλο που έχει κινητικά προβλήματα, αλλά πάντα είναι εκεί και βλέπει όλους τους αγώνες. Αξίζουν πολλά μπράβο στον Τσούπκοβιτς για την κίνησή του αυτή και ειδικά την στιγμή που έγινε και παρότι ήταν λογικό να ήθελε όσο τίποτα το βραβείο για ψυχολογικούς λόγους. Ωραίος ο Σέρβος και μπράβο του και πάλι.

ΥΓ2: Πέρσι ήταν πολυτιμότερος σε Λιγκ Καπ και Κύπελλο. Φέτος είδε τους Άθος και Νταφ να παίρνουν θέσεις βασικού, ωστόσο λόγω του τραυματισμού του Καναδού μπήκε από την αρχή και βοήθησε και με το παραπάνω. Σημαντικό για κάθε ομάδα να έχει Σουλτανόπουλους και όσον αφορά την αξία και όσον αφορά τον χαρακτήρα.

ΥΓ3: Τις τελευταίες ημέρες και ειδικά στα live για ημιτελικό και τελικό, δεν ήταν λίγα τα σχόλια για τον τρόπο που διεξήχθη το φετινό Λιγκ Καπ. Εννοείται πως μιλάμε για ένα έκτρωμα που μόνο παραπονούμενους μπορούσε να αφήσει. Η ΕΣΑΠ χειρίστηκε τραγικά το θέμα από το καλοκαίρι με την σιγουριά της για την Κύπρο και όσο προσπαθεί να πείσει τον κόσμο για γιορτή, απλά στρουθοκαμηλίζει χωρίς μάλιστα να ζητηθεί συγγνώμη. Αυτό όμως δεν μειώνει σε κανένα σημείο τις ευθύνες των τεσσάρων ομάδων. Και οι τέσσερις δέχθηκαν να γίνει αυτό το πράγμα και οι τέσσερις έχουν τις ευθύνες που τους αναλογούν. Και οι τέσσερις σε απλά ελληνικά δεν δικαιούνται να μιλάνε...

ΥΓ4: Και για να το συνεχίσουμε και να το κλείσουμε εδώ το θέμα με τις έδρες και όλα αυτά τα ωραία. Στον ΠΑΟΚ όντως γίνεται εξαιρετική δουλειά και η διοίκηση προσπαθεί όχι απλά να φέρει την ομάδα στην κορυφή, αυτό το έχει κάνει ήδη, αλλά να την κρατήσει εκεί που είναι και το πιο δύσκολο. Στην προκειμένη περίπτωση όμως έχει το ίδιο άδικο και φταίει το ίδιο με τις υπόλοιπες τρεις. Και μπορεί ο Τσαλόπουλος να είπε χθες πως ο... δικέφαλος δεν είχε συμφωνήσει αλλά έκανε πίσω επειδή είδε πως οι ψήφοι ήταν 3-1, όμως αν ήταν όντως έτσι, θα έπρεπε να είχε βγει να το πει τότε και όχι μια μέρα πριν τον τελικό...

ΥΓ5: Κάτι συμβαίνει με την γυναικεία ομάδα βόλεϊ του Παναθηναϊκού και θα πρέπει στο... τριφύλλι να ψάξουν και να το βρουν άμεσα. Το τελευταίο διάστημα χάνονται πόντοι σε παιχνίδια που θεωρούνται εύκολα και η εικόνα της ομάδας δεν έχει καμία σχέση με την εικόνα στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό.