Μεταξύ ελληνικού ποδοσφαίρου και μπάσκετ ... ψηφίζω Wimbledon

Μετά τον ονειρεμένο τελικό της Κυριακής, που θα ήταν σαφώς πιο ονειρεμένος αν νικούσε ο King Roger, το να διαβάζεις την επόμενη μέρα την ελληνική “ειδησεογραφία” το λες και ανώμαλη προσγείωση. Τη λέξη “ειδησεογραφία” τη βάζω σε εισαγωγικά, γιατί στην Ελλάδα ως τέτοια εννοούμε τα πικαρίσματα μεταξύ διοικήσεων και ιδιοκτητών, μεταξύ χρωματιστών στρατών και ολίγης από μεταγραφικές ανακοινώσεις. Συγκεκριμένα στο περιβάλλον του ελληνικού επαγγελματικού αθλητισμού πολύ βασικά πράγματα, όπως οι ομάδες που ΣΙΓΟΥΡΑ θα συμμετέχουν στα επόμενα πρωταθλήματα, οι οικονομικοί όροι, ο ακριβής αριθμός των ομάδων, οι ημερομηνίες διεξαγωγής των αγώνων, η επιλογή των διαιτητών, τα τηλεοπτικά δικαιώματα είτε αποφασίστηκαν τελευταία στιγμή με επισφάλεια περί νομιμότητας είτε ακόμα εκκρεμούν.

Χίλιες φορές λοιπόν οι τιτανομαχίες στο Χόρτο Μαγικό του All England Club μεταξύ μύθων του αθλήματος που έχουμε τη σπάνια τύχη να απολαμβάνουμε στις μέρες μας, παρά οι “χορταριασμένες” τιτανομαχίες των επικοινωνιακών επιτελείων (;) ελληνικών ομάδων, που παραπέμπουν σε άλλες δεκαετίες και θα έπρεπε κάποια στιγμή να ελεγχθούν για ποινικές ευθύνες, όταν οι “στρατοί” συναντηθούν και σκοτωθούν μεταξύ τους.

Στον τελικό της Κυριακής είχαμε την ευτυχία να παρακολουθήσουμε το μεγαλύτερο σε διάρκεια τελικό του Wimbledon, που θα ήταν ακόμα μεγαλύτερος, αν δεν είχαμε την αλλαγή κανονισμών και την επιβολή tie break στο 5ο και τελευταίο set. Πάνω από 5 ώρες ποιοτικού τένις από δύο αθλητές φαινόμενα για διαφορετικούς λόγους ο καθένας.

Ο Roger Federer παραμένει στα 38 του ένας top class αθλητής στον πλανήτη των σπορ συνολικά, φτιαγμένος για το άθλημα που περισσότερο αβίαστα από οποιονδήποτε άλλον εξασκεί. Η χάρη, η χαρακτηριστική ευκολία στην κίνηση, οι πλούσιες ιδέες μέσα στο παιχνίδι, η επιθετικότητά του σε κάθε πόντο, η διάθεσή του για κυριαρχία παίρνοντας τα χτυπήματα νωρίτερα από ποτέ για να πιέσει τον αντίπαλο και να συντομεύσει κάθε πόντο, θα είχαν φανεί αρκετά υπό φυσιολογικές συνθήκες για μια τεράστια κατάκτηση Wimbledon αλλά...

Αλλά απέναντι υπήρχε ο πιο refuse to lose τενίστας του κόσμου. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Djokovic το κάνει αυτό και δεν είναι και η πρώτη φορά που το κάνει στον Federer. Τη στιγμή που ο Ελβετός του έχει κάνει το break και μάλιστα έχει προηγηθεί και 40-15 έχοντας δυο matchpoint με υποδειγματικά σερβίς, παίρνει την κρίσιμη απόφαση μετά από ένα λάθος που τον άφησε με ένα matchpoint. Χωρίς να έχει κάνει κανένα πιεστικό χτύπημα απέναντι στον Σέρβο, αποφασίζει να ανέβει στο φιλέ. Ίσως μέσα του ένιωθε αυτοπεποίθηση ότι “είχε” οποιοδήποτε βολέ του “ζητούσε” ο Σέρβος. Ίσως περίμενε ένα λάθος του αντιπάλου του που θα έκλεινε το ματς ανακουφιστικά υπέρ του. Ίσως όλα αυτά μαζί, ίσως και τίποτα από τα παραπάνω.

Το πρόβλημα είναι ότι ο Nole είναι τόσο ποιοτικός και συγκεντρωμένος παίκτης, που αν του αφήσεις ένα παραθυράκι, κι ο Federer του άφησε πολύ περισσότερο από ένα παραθυράκι, θα βρει το passing shot και θα πικράνει κάθε αντίπαλο. Σε εκείνο το deuce κάθε φανατικός του Ελβετού νομίζω σκέφτηκε: “ή τώρα θα του κάνεις δυο άσσους ή πάει το ματς”.

Η συνέχεια γνωστή πια σε όλους. Ο Σέρβος γούρλωσε τα μάτια και μπήκε αργότερα σε ένα ακόμα αγαπημένο του tie break, ένα από τα πολλά που κυνικά έχει καθαρίσει μειώνοντας τα λάθη του στο ελάχιστο. Αν ο Ελβετός θα μείνει για πάντα στο μυαλό μας ως η πιο ευφυής τενιστική μηχανή και ως ο άνθρωπος που έπαιξε το πιο ακραίο τένις αναπνέοντας απλά φυσιολογικά, ο Σέρβος θα μείνει στη μνήμη μας ως ο άνθρωπος με τις πιο πειστικές απαντήσεις σε συνθήκες πίεσης και στο χείλος της ήττας. Όταν ακόμα και στους πιο ικανούς “κονταίνει” το χέρι στα κρίσιμα, ο Djokovic παίζει το τένις που μπορεί, σαν να πρόκειται για το πρώτο game του αγώνα. Ακόμα κι αν ο απέναντι λέγεται Roger Federer, έχει 2 matchpoint και η κερκίδα είναι μαζί του.

Ο σεβασμός μετά, η νηφαλιότητα στις δηλώσεις από δυο αθλητές που έχουν πάει το σώμα τους στα άκρα, το sportsmanship μετά από έναν εξαντλητικά απαιτητικό αγώνα είναι φαινόμενα αντιστρόφως ανάλογα σε σχέση με κουραδόμαγκες (sorry) ομαδικών σπορ, που έχουν την πολυτέλεια να κρύβονται πίσω από συμπαίκτες και αμφισβητούμενες διαιτητικές αποφάσεις. Ακόμα περισσότερο αντιστρόφως ανάλογες είναι όμως σε σχέση με παράγοντες και παραγοντίσκους του ελλαδικού αντιαθλητικού τοπίου που μετράνε τις νίκες και τις ήττες με το μέγεθος της ταπείνωσης του αντιπάλου αντί του σεβασμού.

Μπορείτε να νομίζετε ή να ελπίζετε ότι αυτό θα αλλάξει, πρόβλημά σας. Μπορεί και να παίρνετε πρόσκαιρη ικανοποίηση και εκτόνωση βρίζοντας, φτύνοντας και δέρνοντας από την κερκίδα της αγαπημένης σας ομάδας και να μην αντιλαμβάνεστε τον πολιτισμό τού να απαγορεύεται το κάπνισμα, της ησυχίας και του σεβασμού στον αντίπαλο σε ένα tennis court. Εσείς μπορείτε να συνεχίζετε να παρακολουθείτε την ταινία “Όλες οι βλαχομαγκιές του Προέδρου” και εμείς οι λίγοι, που ολοένα και πληθαίνουμε, να περιμένουμε με ανυπομονησία το U.S. Open και τα υπόλοιπα αμερικάνικα hard court τουρνουά. Κατά βάθος όλα είναι θέμα αυτοσεβασμού...

Υ.Γ. Μόλις "έκλεισα" το κείμενο, διάβασα ότι ο Γιώργος Μαυρωτάς θα είναι ο νέος Γενικός Γραμματέας Αθλητισμού και ξαφνικά ένιωσα πιο αισιόδοξος. Μια απολύτως αξιοκρατική επιλογή προς τη σωστή κατεύθυνση. Σιδεροκέφαλος κύριε Γενικέ, σε παρακαλώ τίμησε τις 5 Ολυμπιάδες που έχεις περήφανα παρελάσει.