Είδε το όνομά του στο Βιβλίο Guinness. Η ηχογράφηση του 1989 με την «English Chamber Orchestra» αναγνωρίστηκε ως το καλύτερα κλασικό έργο όλων των εποχών. Έχει πουλήσει 4 εκατ. και πλέον δίσκους, είναι ο πρώτος σε πωλήσεις κλασικός βιολιστής όλων των εποχών. Μπορεί να δει τη φάτσα του σε γιγαντοαφίσες στον δρόμο, στην τηλεόραση. Η επιτυχία του κάνει πλέον «μπαμ» και σε νεότερες γενιές, που γνώρισαν την τέχνη του στο βιολί από μια άλλη σκοπιά, που μάλλον τις μικρότερες ηλικίες τις αφήνει αδιάφορες.

Κοινώς κι εν ολίγοις, δεν είναι ούτε περιθωριακός, ούτε τυχαίος. Δεν είναι όμως και «στεγνός». Αν δεις ένα τύπο με μια μπλούζα της Άστον Βίλα, να καπνίζει χασίς, να καταγγέλει τον ρατσισμό του Brexit και να καταθέτει την άποψή του γι’ αυτό, να περιγράφει με ειρωνικό, συμπονετικό και μάλλον πικρό γέλιο τον οπαδό που ανεβάζει story στο Instagram την ώρα του αγώνα, να αποστρέφεται το Champions League, να δηλώνει «ερωτευμένος» με την Championship και όχι με την Premier League και φυσικά να μη δίνει χειραψία στη γνωριμία του με κόσμο, αλλά fist bump, τότε μάλλον, σκέφτεσαι, δεν έχεις να κάνεις με έναν βιρτουόζο του βιολιού παγκόσμιας κλάσης. Μάλλον πρόκειται για μια φιγούρα που καταγγέλει όσα προσπερνούν την εποχή του επειδή δεν μπορεί να την ακολουθήσει, υποθέτεις.

Καθόλου έτσι δεν είναι όμως. Η καινοτομία του τον οδήγησε στην κορυφή σε παγκόσμιο επίπεδο και ο ίδιος ξέρει τι σημαίνει «δισκογραφία» το 2019 (σ.σ απ' το 1984 μετράει 42) και συναυλίες στην εποχή μας. Κι όμως, στις πρόβες, στις παραστάσεις φοράει τη φανέλα της Άστον Βίλα! «Πλήρωσα 55 λίρες για να την αποκτήσω. Τρελό, είμαι οπαδός της και πρέπει να δώσω τόσα λεφτά για μια φανέλα. Και το ύφασμα είναι χάλια, όχι καμίας σπουδαίας ποιότητας. Είναι όμως το έμβλημα φίλε, είναι το πιο όμορφο! Και τα χρώματα. Είναι η καλύτερη φανέλα του κόσμου!». Έτσι μας είπε, έτσι σας τα λέμε.

Λίγες μέρες πριν τη συναυλία στο Ηρώδειο με τις Τέσσερις Εποχές του Αντόνιο Βιβάλντι (07/10), σε μια πρόβα, το Gazzetta Weekend Journal επισκέφθηκε το θέατρο Μπάντμιντον για να τον ρωτήσει για ποδόσφαιρο. Η συζήτηση κράτησε πάνω από μια ώρα και ο μόνος που αγχώθηκε για το αν εξαντλήθηκε το χρονικό περιθώριο ήταν ο υπογράφων! Ο ίδιος μπορούσε να σου εξηγεί γιατί σιχαίνεται το εμπορευματοποιημένο ποδόσφαιρο, τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και φυσικά τη Μπέρμιγχαμ για ώρες. Την ίδια ώρα, να λέει ιστορίες για τον πατέρα του αρχηγού της Βίλα, Τζακ Γκρίλις, με τον οποίο πήγαινε παρέα στο γήπεδο, το ποδόσφαιρο, την πολιτική, τον οπαδό. Κι όλα αυτά, φυσικά, ντυμένος στα χρώματα της ομάδας του!

Έτσι τον ξεχωρίσαμε αμέσως, έτσι κάτσαμε με μια κούπα καφέ στο χέρι και συζητήσαμε. Η ερώτηση κρατούσε 8-10’’, η απάντηση ξεπερνούσε το 5λεπτο. Και λίγα είπε…

- Η Premier League αποτελεί την κορυφαία γηπεδική εμπειρία της Ευρώπης, όμως έχει αλλάξει δραματικά σε σύγκριση με το παρελθόν. Εσείς τι προτιμάτε;

«Πηγαίνω στα γήπεδα εδώ και 50 χρόνια. Τρομερό, τώρα που το σκέφτομαι. Όλα άλλαξαν απ’ την ακροδεξιά κυβέρνηση της Θάτσερ στο Χίλσμπορο. Ίσως προτιμούσε οι οπαδοί να βλέπουν κρίκετ, ή ράγκμπι κι έτσι επιτέθηκε στους αθώους οπαδούς. Δεν είμαι οπαδός της Λίβερπουλ, όμως στέκομαι στο πλευρό όλων των τίμιων οπαδών που τελικά την πλήρωσαν. Οι ομάδες είχαν μια αξία τότε, ένα νόημα και η κυβέρνηση τα έβαλε μαζί τους, τρομοκρατώντας τους οπαδούς κι ανεβάζοντας τις τιμές τόσο, ώστε να απευθύνεται μόνο σε πελάτες που έχουν την οικονομική κατάσταση. Για μένα η Championship είναι πολύ καλύτερη! Εκεί παίζουν Άγγλοι στις αγγλικές ομάδες. Μιλάμε για την Τότεναμ, τη Σίτι, την Άρσεναλ, την Τσέλσι. Τι σχέση έχουν αυτές με το αγγλικό ποδόσφαιρο! Στον τελικό του Champions League έπαιζαν συνολικά 4-5 Άγγλοι, με δυο ομάδες απ’ το Νησί στον τελικό. Η ατμόσφαιρα αλλάζει και για κάτι τέτοιους λόγους.

Εξάλλου, πήγα πρόσφατα στο Emirates για πρώτη φορά και είδα μέχρι και καθίσματα με μαξιλάρι! Εντάξει, δεν μπορούμε να είμαστε όρθιοι πια, αλλά τα γ@μημένα τα μαξιλάρια τι τα θέλετε! Το ποδόσφαιρο απευθύνεται στην εργατική τάξη, όχι στη μπουρζουαζία που θέλει events, αγώνες τη Δευτέρα, σε ώρες prime time. Παλιά οι αγώνες ήταν το Σάββατο. Δεν δούλευε κανείς, η οικογένεια επικεντρωνόταν στο ποδόσφαιρο, οι οπαδοί περνούσαν τη μέρα τους στα στάδια, με φίλους, με ποτό. Περνούσαν μια όμορφη, αυθεντική, αληθινή μέρα.Το παιχνίδι αλλάζει προς όφελός τους, αυτοί θέλουν χρήματα στο ποδόσφαιρο, βλέπουν εμάς τους φιλάθλους σαν καταναλωτές. Δεν αγαπώ αυτό το ποδόσφαιρο. Αγαπώ όσα έμαθα ως πιτσιρικάς στην Αγγλία, ή και στην Ιρλανδία απ’ όπου κατάγομαι.

Αυτά που γνώρισα εγώ δεν περιλάμβαναν τόσο έντονο ανταγωνισμό σε οικονομικό επίπεδο, πωλήσεις παικτών, τόσο ακριβές μεταγραφές. Ακόμα και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, και συγγνώμη που βρίζω στη συνέντευξη (σ.σ επειδή χρησιμοποίησε το όνομά της!), βλέπει τους παίκτες της να θέλουν να φύγουν, όπως έγινε για παράδειγμα με τον Κριστιάνο Ρονάλντο. Σίγουρα υπάρχουν παίκτες όπως ο Γκιγκς, ο Σκόουλς, το παραδέχομαι. Ακόμα και ο Ρούνει, που γύρισε στην Έβερτον, πολύ όμορφη ιστορία. Απ’ την άλλη όμως, υπάρχει ένας Φόντεν, που ακόμα και ο Γκουαρδιόλα παραδέχεται πως είναι ένα απ’ τα μεγαλύτερα ταλέντα που έχει δει ποτέ, όμως δεν μπορεί να βρει θέση στην πρώτη ομάδα! Γιατί να αγαπήσει ας πούμε ο οπαδός την ομάδα του, αν δεν μπορεί να ταυτιστεί με τους παίκτες; Ας το σκεφτούν αυτό όσοι θέλουν παιχνίδια τη Δευτέρα το βράδυ…».

- Πολλοί σύλλογοι ανήκουν σε (δισ)εκατομμυριούχους. Η τεχνολογία έχει εισχωρήσει στη ζωή μας, αναπόφευκτα και των οπαδών. Ο οικονομικός ανταγωνισμός προς όφελος του θεάματος, αγωνιστικού και μη, έχει αλλάξει τον χαρακτήρα του σπορ. Μπορεί σήμερα ένας 15χρονος να ταυτιστεί με την ομάδα του, όπως έκανε αντίστοιχα ο 15χρονος των ’70s ή των ’80s;

«Όλα αυτά δυστυχώς ισχύουν. Πλέον τα πάντα είναι διαφορετικά. Για παράδειγμα, η τεχνολογία. Αν πάω στη γ@μημένη Βίλα, δεν θα θέλω να βγάλω φωτογραφία τον εαυτό μου! Θα θέλω να δω τις εξέδρες, τον αγωνιστικό χώρο, τους παίκτες. Τι σκατά σκέφτεται όποιος γ@μημένος βγάζει selfie στο γήπεδο! Υπάρχει μια αλλοτρίωση, ειδικά στην Αγγλία. Τα ίδια θα μπορούσε να πει κάποιος και για άλλες χώρες, όπως τη Γερμανία, αν κι εκεί το ποδόσφαιρο έχει υποτιμηθεί. Σπουδαίοι παίκτες, εξαιρετικό θέαμα, τέλος πάντων. Θέλω να σταθώ στην απώλεια της αίσθησης του αληθινού. Όλα τα ζούμε πια διαμεσολαβημένα, μέσω μιας οθόνης. Παλιά έλεγε ένας πιτσιρικάς “μπορώ κι εγώ να παίξω στην Άστον Βίλα”, γιατί έβλεπε τους παίκτες, τους ζούσε στην πόλυ, στην παμπ, στο πάρκο, στον δρόμο. Σήμερα η κατάσταση με τις μεταγραφές, τον ανταγωνισμό, όλο αυτό το έχει καταστήσει ανέφικτο. Επίσης, οι ποδοσφαιριστές πλέον ζουν “αλλού”. Κάποιος που βγάζει 50.000 λίρες την εβδομάδα θεωρείται κακοπληρωμένος! Τι θα σκεφτεί ένας νεαρός; “Ποτέ δεν θα τα καταφέρω να γίνω σαν αυτόν τον μπάσταρδο”.

Οι ομάδες εμπορευματοποιούν το ποδόσφαιρο και ξέρουν πως έχουν δέσμιους τους οπαδούς. Αυτοί δεν θα σταματήσουν να πηγαίνουν να βλέπουν την ομάδα τους. Θα πάνε και θα ξαναπάνε, δεν γίνεται αλλιώς. Πλέον όμως το ζεις αλλιώς. Για μένα, παλιά, αν έχανε η Βίλα, ήταν το τέλος της εβδομάδας. Θα αισθανόμουν απαίσια μέχρι την επόμενη εβδομάδα, που θα μπορούσαμε να νικήσουμε και να νιώσω ξανά όμορφα. Αν χάναμε απ’ τη Μπέρμιγχαμ, πάει, όλος ο γ@μημένος χρόνος θα ήταν σκατά! Δεν ξέρω πόσοι στ’ αλήθεια νιώθουν έτσι σήμερα».

- Ο αντίλογος βέβαια λέει το εξής: Παλιά η κατάσταση ήταν τέτοια, όμως υπήρχε έντονος χουλιγκανισμός. Σήμερα έχει εξαλειφθεί η βία, όμως όλα μοιάζουν πιο «fake» σε σύγκριση με τότε. Εσείς υιοθετείτε κάποια εκ των δυο οπτικών;

«Ναι, τη δεύτερη. Τότε μπορούσες να “κόψεις” την ένταση με το μαχαίρι! Δεν την πλήρωναν αθώοι όταν συνέβαιναν επεισόδια. Περπατούσαν οι οπαδοί της Βίλα προς το γήπεδο κι έπεφταν πάνω στους αντίστοιχους, ας πούμε, της Γιουνάιτεντ. Δεν μπορούσες να οπισθοχωρήσεις, γιατί είχες κόσμο πίσω. Πήγαινες μπροστά. Ναι, δεν ήταν πάντα ωραία τα πράγματα, όμως όλα αυτά έκαναν τόσο αληθινή τη φάση! Υπήρχε αδρεναλίνη! Τώρα, όλοι αισθάνονται απλά οκ. Η υλική διάσταση είναι μεγαλύτερη απ’ την αίσθηση του ανήκειν, της συντροφικότητας. Έτσι γίνεται να υπάρχουν και ποδοσφαιριστές που παίρνουν 10 εκατομμύρια τον χρόνο. Πως στον διάολο είναι ποτέ δυνατόν να υπάρχουν τέτοια χρήματα στο ποδόσφαιρο… Το μόνο πιο εγκληματικό απ’ αυτό πρέπει να είναι οι μισθοί των τραπεζικών. Αυτοί όμως είναι κ@ριόληδες, τους ξέρουμε, δεν περιμέναμε τίποτα καλύτερο».

- Μιλήστε μας για τη Άστον Βίλα. Είστε ένας άνθρωπος που έχει ταξιδέψει πολύ, έχει γνωρίσει κόσμο, έχει δει μέρη, όμως παραμένει πιστός σε μια ομάδα.

«Είναι οι εμπειρίες που αποκτά κάποιος μικρός. Θυμάμαι μικρότερος, ταξίδευα με άλλους οπαδούς της Βίλα στα εκτός έδρας παιχνίδια. Αλλάζαμε τρένα και λεωφορεία για να δούμε τη Βίλα να παίζει. Στα εκτός έδρας μαθαίνεις να αγαπάς την ομάδα. Εκεί πάντα κάνεις περισσότερη φασαρία κι ας μειονεκτείς αριθμητικά. Αυτή η συντροφικότητα είναι που σε κάνει να στηρίζεις μια ομάδα τόσο φανατικά. Είσαι μαζί με άλλους, που φοράνε τα ίδια χρώματα με σένα, πηγαίνετε μαζί, γυρνάτε μαζί. Είναι πολύ ιδιαίτερο αυτό. Όταν ξεκίνησα να πηγαίνω σε ταξίδια ένιωσα έτσι και κατάλαβα ότι θέλω να το ζω έτσι. Αυτό δεν το βρίσκεις ούτε σε άλλα αθλήματα. Τραγουδάς απ’ το 1’ ως το 90’, στην παράταση, όσο χρειαστεί. Φανταστικό!

Έτρεμε η κερκίδα, το ζούσες με όλες σου τις αισθήσεις. Καθόμασταν μαζί με τους φίλους μας, δεν υπήρχε περιορισμός. Τώρα κάνεις κράτηση τη θέση σου, δεν μπορείς να πας αλλού. Τότε βγαίναμε 20-30 φίλοι και πηγαίναμε στο γήπεδο και περνούσαμε υπέροχα. Κανείς παίκτης δεν έχει περιθώρια να μην τα δώσει όλα υπό αυτές τις συνθήκες, να παίζει νωθρά. Νομίζω πως τότε ένιωθαν πως πρέπει να γίνουν καλύτεροι προς όφελος της ομάδας. Δεν θέλω να είμαι μηδενιστής, γιατί πολλοί αισθάνονται ακόμα έτσι. Οι περισσότεροι όμως θέλουν να βελτιωθούν ατομικά, ώστε να πάρουν μεταγραφή, να ξεχωρίσουν, να κερδίσουν καλύτερο συμβόλαιο. Αυτό είναι πιο ατομοκεντρικό».

- Οι ποδοσφαιριστές όμως πλέον είναι εκατομμυριούχοι. Γιατί να μείνουν σε μια ομάδα, αν μπορούν να πάρουν μεταγραφή για μια σπουδαιότερη και να βγάλουν πολλά περισσότερα χρήματα;

«Πράγματι, έτσι είναι. Δεν μπορείς να κάνεις κάτι γι’ αυτό. Πλέον λειτουργούν και οι ατζέντηδες στον χώρο και διαφθείρουν τα μυαλά των μικρών ποδοσφαιριστών. Έτσι έκαναν και με τον Ντουάιτ Γιορκ. Ήταν ένα νέο παιδί απ’ το Τρινιντάντ & Τομπάγκο, στην Άστον Βίλα τον φροντίσαμε, τον αγαπήσαμε, του μάθαμε να παίζει. Ο ατζέντης του όμως του πήρε τα μυαλά και τελικά τον πήγε στη Μάνστεστερ Γιουνάιτεντ. Προφανώς τα χρήματα είναι πολύ σημαντικά, όμως μιλάμε για ανθρώπους που ούτως ή άλλως είναι πλούσιοι. Όταν παίρνεις δεκάδες χιλιάδες λίρες την εβδομάδα, με αυτοκίνητο και σπίτι πληρωμένο, τα χρήματα αυτά δεν μπορείς να τα ξοδέψεις! Πόσο πιο χαρούμενος μπορείς να γίνεις αν αντί για 100.000 λίρες τη βδομάδα, βγάζεις 150.000 ή 200.000; Δεν γίνεσαι διπλάσια χαρούμενος».

- Ποδόσφαιρο, πολιτική. Διαπλέκονται; Κάποιος θα πει πως δεν τον ενδιαφέρει αν η κερκίδα του έχει κομμουνιστές, αναρχικούς, φασίστες ή ουδέτερους ανίδεους, αρκεί να αγαπούν την ίδια ομάδα;

«Το ποδόσφαιρο έχει καταστραφεί απ’ την πολιτική, όπως συνέβη στην περίπτωση της Θάτσερ. Δεν γίνεται να τα διαχωρίσεις. Ο καπιταλισμός έχει διαβρώσει την ψυχή του ποδοσφαίρου. Είναι παγκόσμιο το ζήτημα, οι παίκτες γίνονται brands, αντί να θεωρούνται μέλη μιας ομάδας, που είναι πολύ σπουδαιότερη σαν έννοια. Η παγκοσμιοποίηση έχει αλλάξει το ποδόσφαιρο κι αυτό είναι πολιτική. Η μόρφωση των ανθρώπων, αυτή που μπορούν να αγοράσουν, η οικονομική δυνατότητα να αγοράσεις εισιτήριο, αυτά συνδέονται με την πολιτική. Για μένα το ποδόσφαιρο έχει να κάνει με τον σοσιαλισμό. Όλοι είναι ίσοι, δίπλα δίπλα στην κερκίδα, με τα ίδια χρώματα. Το άθλημα το ίδιο ριζώνεται μέσα στην εργατική τάξη, τους φτωχούς ανθρώπους που διασκεδάζουν ως μέλη μιας κοινότητας. Κάπως πρέπει να κερδίσουμε πίσω το σπορ μας.

Προφανώς λοιπόν και ο οπαδός έχει πολιτική γνώμη. Για μένα, θα έπρεπε να είναι και σοσιαλιστής, αλλά εντάξει, έτσι το βλέπω εγώ. Να διαδηλώνει για δωρεάν μόρφωση, για δικαιώματα, για όλα αυτά».

- Γιατί οπαδός της Βίλα;

«Γεννήθηκα στο Μπράιτον, αλλά οι αδερφοί της μητέρας μου ζούσαν στο Μπέρμιγχαμ. Ήμουν παιδάκι όταν με πήραν στο γήπεδο για να δούμε αυτά τα μπλέ… σκατά (σ.σ τη Μπέρμιγχαμ) και ήταν μια φάση που ο αμυντικός γύρισε τη μπάλα στον τερματοφύλακά του, αυτός μπερδεύτηκε, του έφυγε μέσα απ’ τα πόδια και μπήκε γκολ. Τότε είπα ότι δεν θέλω να έχω σχέση με αυτούς τους μαλάκες! Αντίστοιχα ένας φίλος του πατέρα μου, φανατικός της Βίλα, με είχε πάρει με τη σειρά του στο γήπεδο κι εκεί… τα είδα όλα! Το λάτρεψα. Ήταν τελευταία στη δεύτερη κατηγορία και έπεσε στην τρίτη, όμως δεν με ένοιαζε! Τελικά πρόλαβα να δω και πρωτάθλημα (1981) κι ευρωπαϊκό (1982)! Δεν έχει όμως να κάνει με τους τίτλους. Δεν λέω ότι είναι η καλύτερη ομάδα στον κόσμο, όμως έχει τους καλύτερους οπαδούς στον κόσμο»!

- Ποιο παιχνίδι της ομάδας δεν θα ξεχάσετε ποτέ;

«1970, ημιτελικός League Cup με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Εμείς τότε ήμασταν στην τρίτη κατηγορία κι εκείνοι τον Τσάρλτον, τον Μπεστ, τον Λο. Πήγαμε στο Ολντ Τράφορντ, που ήταν κατάμεστο κι όμως τα καταφέραμε και πήραμε το 1-1 με το γκολ του Λόκχεντ. Στη ρεβάνς μας είχαν ξεγράψει όλοι, όμως νικήσαμε 2-1 και προκριθήκαμε στον τελικό! Ήταν βράδυ Τετάρτης, με φώτα, τότε αυτή η ατμόσφαιρα ήταν ιδιαίτερη γιατί είχαμε συνηθίσει να παίζουμε μεσημέρι. Τρομερά, φανταστικά!»

- Φοράτε παντού τη φανέλα της Άστον Βίλα. Δεν νιώθετε άνετα αν βάλετε κάτι άλλο;

«Τώρα θα αλλάξω; Τώρα φοράει τέτοιες φανέλες και η ορχήστρα, είμαστε σαν ομάδα! Πλήρωσα 55 λίρες για να την αποκτήσω. Τρελό, είμαι οπαδός της και πρέπει να δώσω τόσα λεφτά για μια φανέλα. Και το ύφασμα είναι χάλια, όχι καμίας σπουδαίας ποιότητας. Είναι όμως το έμβλημα φίλε, είναι το πιο όμορφο! Και τα χρώματα. Είναι η καλύτερη φανέλα του κόσμου! Κι ας έχει πάνω διαφήμιση στοιχηματικής εταιρίας. Αυτά είναι τα έθιμα σήμερα…».

​

- Θα ήθελα να κλείσουμε με ένα μήνυμά σας προς όποιον δεν βρίσκει νόημα να υποστηρίξει μια ομάδα, να την αγαπήσει, να ζήσει μαζί της, με τις χαρές και τις πίκρες της.

«Γεια σας λοιπόν! Καταλαβαίνω τους λόγους για τους οποίους δεν θέλετε να υποστηρίξετε μια ομάδα υπό αυτά τα πρότυπα, των πλούσιων ποδοσφαιριστών, της εμπορευματοποίησης, των υψηλών τιμών, της απεύθυνσης όχι στους αληθινούς οπαδούς, αλλά στους αστούς που δεν ξέρουν ούτε τους παίκτες της ομάδας τους. Βρείτε μια μικρότερη, άσημη ομάδα και στηρίξτε την. Θα λατρέψετε τη συντροφικότητα με άλλους οπαδούς της. Πηγαίντε στην ομάδα της γειτονιάς σας, θα δείτε κανονικούς ανθρώπους να παίζουν ποδόσφαιρο, θα δείτε αληθινό ποδόσφαιρο. Ανήκει στους ανθρώπους κι έτσι θα πάρουμε πίσω το άθλημά μας, απ’ τους γ@μημένους μπάσταρδους που το έχουν διαφθείρει!».

* Ο Nigel Kennedy θα παίξει στο Ηρώδειο στις 7 Οκτωβρίου (21:00) τις Τέσσερις Εποχές του Αντόνιο Βιβάλντι - VIVALDI THE NEW FOUR SEASONS.