Αυτό ήταν ένα «αντίο» που ήρθε με το χαμόγελο της υπερηφάνειας, αλλά με απόλυτα ανάμικτα συναισθήματα για τους Ισλανδούς.

Η ομάδα των Λαρς Λάγκερμπακ και Χέιμιρ Χάλγκριμσον, το μικρότερο έθνος που έχει συμμετάσχει ποτέ στη διοργάνωση, μια ομάδα στην οποία ουδείς έδινε ελπίδα και την υπολόγιζε μέχρι αποδείξεως του εναντίου, αποχωρεί από τη Γαλλία έχοντας κερδίσει πολλούς χιλιάδες υποστηρικτές.

Και αυτή η τελευταία «ιαχή του πολέμου» στο «Stade de France», με τη χαρμολύπη ζωγραφισμένη στα πρόσωπα όλων, αλλά την ελπίδα για ακόμα πιο λαμπρό μέλλον να δίνει κουράγιο, σίγουρα ήταν αξιοζήλευτη από κάθε αγνό φίλο του ποδοσφαίρου, ανεξαρτήτου εθνικότητας.

Αυτή η 23άδα τα έβαλε με «θηρία». Και στάθηκε στο ύψος της. Ακόμα κι αν ο πίνακας στο γήπεδο του Παρισιού το βράδυ της Κυριακής έγραψε τον αριθμό «5» δίπλα στο εθνόσημο της εθνικής ομάδας της Γαλλίας, οι Ισλανδοί μπορούν να είναι υπερήφανοι.

Μπορούν να θυμούνται ότι είναι εκείνοι που έδειξαν ότι υπάρχει ελπίδα. Και ναι, στο ποδόσφαιρο τα πράγματα δεν είναι όπως τη ζωή, όμως, όπως το έκανε η Εθνική Ελλάδας το 2004 και όπως το έκανε τον περασμένο Μάιο η Λέστερ στην Πρέμιερ Λιγκ, έτσι και η Ισλανδία αποτελεί ένα παράδειγμα από αυτά που στην ανάγνωση, τη μελέτη και τη σκέψη γύρω από αυτό, αρχίζεις και πιστεύεις και αρνείσαι να παρατήσεις την ελπίδα.

Τι κι αν ο Χάλγκριμσον εργάζεται και ως οδοντίατρος part-time μαζί με τη δουλειά του στην εθνική ομάδα; Αυτός έτσι έχει μάθει να βγάζει τα προς το ζην στην πατρίδα του, μακριά από τα φλας, τον Τύπο, τη λάμψη, τη δόξα, τα σενάρια, τις αναφορές στ' όνομά του κάθε μέρα σε οποιοδήποτε Μέσο.

Πολλοί εκ των μελών της 23άδας που εμφανίστηκε στα γήπεδα της Γαλλίας, ξέρουν ότι η καριέρα τους δεν θα πάρει ποτέ την ανηφόρα για τη μεγάλη δόξα και τα πολλά χρήματα. Δεν τους ενδιαφέρει όμως. Ό,τι κι αν έρθει θα είναι ευπρόσδεκτο. Ξέρουν όμως ότι ο τρόπος που αντιμετωπίζουν το ποδόσφαιρο, είναι ο πιο σωστός και η ψυχή θα κάνει πάντα τη διαφορά.

Ισοπαλία με τους Πορτογάλους, ισοπαλία με την Ουγγαρία, νίκη με την Αυστρία στο φινάλε, δεύτερη θέση στον όμιλο. Οι «πολεμικές ιαχές» απέκτησαν ισχύ και η Ισλανδία ήξερε μέχρι που έφταναν οι δυνατότητές της.

Η Αγγλία την υποτίμησε. Τα «τρία λιοντάρια» των αστέρων της Πρέμιερ Λιγκ και του πιο ακριβοπληρωμένου προπονητή του φετινού Euro, Ρόι Χότζον, ήταν εκείνα που πήγαν σπίτι τους νωρίτερα απ' ότι η ομάδα του Λάγκερμπακ. Θαύμα, από αυτά που το ποδόσφαιρο παρουσιάζει έπειτα από «συνεννόηση» με τη μοίρα. Έστω κι αν το θέμα της μοίρας σηκώνει μεγάλη κουβέντα και μάλλον ούτε οι Ισλανδοί πιστεύουν απόλυτα σε αυτοί, μαχόμενοι σαν «βίκινγκ» για να πάρουν ό,τι τους αναλογεί.

Και έφτασαν τα προημιτελικά. Εκεί όπου μπορεί να μιλήσει κανείς είτε απλά για διαφορά δυναμικότητας, είτε για κακή βραδιά και «black-out» στο πρώτο ημίχρονο, όταν οι «τρικολόρ» τελείωσαν το παιχνίδι με τα τέσσερα γκολ (5-2).

Η εικόνα με τους Ισλανδούς οπαδούς να μην αποχωρούν και όλη την αποστολή της Ισλανδίας να πηγαίνει στο μέρος τους για ένα τελευταίο χειροκρότημα και μια μεγάλη, αναμνηστική φωτογραφία μπροστά τους, ήταν ένα φινάλε που συγκίνησε. Έτσι έπρεπε να γίνει άλλωστε.

Γι' αυτούς τους ποδοσφαιριστές δεν άξιζε μια αποχώρηση με σκυμμένο κεφάλι και ανάλυση των αιτιών και των προβλημάτων που παρουσιάστηκαν κατά τη διάρκεια του αγώνα με τους Γάλλους.

Χάρηκαν την πορεία τους, πάλεψαν και το ξέρουν καλά μέσα τους και γνωρίζουν ότι οι συμπατριώτες τους, αυτοί που ταξίδεψαν στη Γαλλία αλλά και όσοι έμειναν πίσω, θα πήγαιναν σήμερα το πρωί στις δουλειές τους με ψηλά το κεφάλι...

Τη δεδομένη στιγμή, αυτό έχει μεγαλύτερη σημασία για εκείνους, ακόμα κι από την κουβέντα ενόψει του μέλλοντος που θα έχει η εθνική ομάδα της Ισλανδίας...

The final player-fan Thunderclap. Thanks, Iceland. You were great. pic.twitter.com/YPLNflmPgb

— Sam Borden (@SamBorden) July 3, 2016