Έφτασε θρασύς, φεύγει αξιοπρεπής ο Μουρίνιο (vids)
Το gazzetta.gr παρατηρεί προσεκτικά τη μετάλλαξη του Ζοσέ Μουρίνιο ανάμεσα στις δύο θητείες του στην Τσέλσι και εξηγεί γιατί η δεύτερη απόλυσή του, ήταν και θέμα... αξιοπρέπειας και των δύο πλευρών.
Ο Ζοσέ Μουρίνιο αποτελεί για δεύτερη φορά στην προπονητική του καριέρα, παρελθόν από την τεχνική ηγεσία της αγαπημένης του Τσέλσι.
Το μεσημέρι της Πέμπτης, 17/12/2015 γράφτηκε ο επίλογος μιας κατάστασης που ήταν από καιρό μη αναστρέψιμη και πάρθηκε η σωστά - κατά τα φαινόμενα και βάσει λογικής - απόφαση, έπειτα από ραντεβούν... μόλις δέκα λεπτών! Τόσα χρειάστηκε ο Μουρίνιο μαζί με τον πρόεδρο της ομάδας, Μπρους Μπακ, ώστε να συμφωνήσουν στον τρόπο αποχώρησης και το ποσό της αποζημίωσης, αλλά πολύ περισσότερο για την ορθότητα της απόφασης που είχε παρθεί από τη διοίκηση και την οποία σεβάστηκε στον απόλυτο βαθμό ο Πορτογάλος προπονητής.
Έντεκα χρόνια νωρίτερα, όταν έκανε ... την πρώτη του εμφάνιση ως κόουτς των Λονδρέζων έχοντας σημειώσει τεράστιες επιτυχίες με την Πόρτο και έχοντας πλέον φτιάξει τ' όνομά του στην Ευρώπη, ο Μουρίνιο είχε εμφανιστεί ως θρασύς και δίχως ίχνος μετριοφροσύνης, δηλώνοντας: «Μη με χαρακτηρίσετε υπερόπτη, την αλήθεια λέω. Είμαι Πρωταθλητής Ευρώπης με την Πόρτο, νίκησα τόσα μεγαθήρια και πιστεύω ότι είμαι... ιδιαίτερος προπονητής. Είμαι ο special one». Έδωσε στον εαυτό του έναν χαρακτηρισμό που τον επιβεβαίωσε στον απόλυτο βαθμό.
Θυμηθείτε την πρώτη του παρουσίαση από τους «μπλε»:
Η Τσέλσι κατέκτησε το πρώτο της πρωτάθλημα έπειτα από μισό αιώνα, πήρε στα καπάκια και δεύτερο κάνοντας το «back-to-back», ενώ την τρίτη του σεζόν, δεν πήρε πρωτάθλημα, κατέκτησε Κύπελλο και Λιγκ Καπ, αλλά ο Ρομάν Αμπράμοβιτς ήθελε το Τσάμπιονς Λιγκ, όπως το έκανε ο «special one» με την Πόρτο. Ο Ρώσος μεγιστάνας αδυνατούσε να πιστέψει πως πέρα από τα εγχώρια οι «μπλε» με τόσες προσθήκες και τέτοιο ποιοτικό υλικό δεν μπορούσαν ν' ανταποκριθούν στα ευρωπαϊκά ύδατα κι έπειτα από μια ισοπαλία - σοκ με τη Ρόσενμποργκ για την κορυφαία ευρωπαϊκή διασυλλογική διοργάνωση, ήρθε το «διαζύγιο».
«Αν δεν σου κάνω, απόλυσέ με» φέρεται να είχε πει ο Ζοσέ Μουρίνιο στο αφεντικό του εκείνες τις ημέρες, πράγμα που αποδεικνύει ότι από τότε, ήταν μεν θρασύς και εγωιστής, αλλά ήξερε τι δουλειά μπορούσε να κάνει και με τους τίτλους που είχε πάρει για τον σύλλογο, θεωρούσε πλέον ότι αν δεν τον ήθελαν, δεν είχε λόγο να μείνει από τη στιγμή που δεν μπορούσε να εκτιμήσει ο εργοδότης του την προσφορά του. Είναι χιλιοειπωμένο ότι τότε, η λύση της συνεργασίας τους (παρά το ότι είχε ακόμα τρία χρόνια συμβολαίου ο Μουρίνιο), είχε να κάνει με τη διαφορά φιλοσοφίας ανάμεσα στον προπονητή και τον ιδιοκτήτη, πράγμα που όμως γεφυρώθηκε το 2013, τη χρονιά της επιστροφής του...
Είναι απορίας άξιο πως έφτασε να χάσει παντελώς τ' αποδυτήρια της Τσέλσι και να ξεκαθαρίζουν και από την ομάδα ότι η σχέση των παικτών μαζί του οδηγούσε μονάχα στην αλλαγή προσώπου στην τεχνική ηγεσία προτού υπάρξουν ακόμα μεγαλύτεροι μπελάδες σε σχέση με την παρουσία κοντά ή και... μέσα στην επικίνδυνη ζώνη της Πρέμιερ Λιγκ. Κοιτάς τους ποδοσφαιριστές που είχε στην πρώτη του χρονιά στους «μπλε» και τη σχέση... πνευματικού πατέρα που είχε κυρίως με τους Λάμπαρντ, Τέρι και Ντρογκμπά.
Κοιτάς την εκτίμηση που έτρεφαν οι ποδοσφαιριστές της Ίντερ προς εκείνον και το κλάμα του τη στιγμή της κατάκτησης του Τσάμπιονς Λιγκ το 2011, τη συγκινητική αποχώρηση μετά τον τελικό και τον Γουέσλι Σνάιντερ που είχε δηλώσει δημόσια σε εκδήλωση ότι ο Ζοσέ Μουρίνιο είναι για εκείνον ο κορυφαίος προπονητής στον κόσμο.
Κοιτάς τον τρόπο που πανηγύριζαν στη Ρεάλ τις επιτυχίες, πέρα από την κόντρα που υπήρξε και συνεχίζεται με τον Ικέρ Κασίγιας.
Κοιτάς και τον τρόπο που πανηγύρισε τον περασμένο Φλεβάρη την κατάκτηση του Λιγκ Καπ και αργότερα την κατάκτηση του πρωταθλήματος, σημειώνοντας στο νέο του βιβλίο - λεύκωμα «έμεινα στο πλάι για να βλέπω τα παιδιά να το γιορτάζουν και να τους απολαμβάνω, γιατί η επιτυχία τους αξίζει και ήθελα κι εγώ να γεμίσω από τη χαρά» και απορείς με τα όσα έγιναν φέτος...
Ο τρόπος με τον οποίο οδηγήθηκε στην έξοδο μεσούσης της τρέχουσας αγωνιστικής περιόδου φανερώνει αρχικά έναν προπονητή που προσπαθούσε να υπερασπιστεί τις επιλογές του, τους παίκτες του, την ομάδα του από την Ομοσπονδία, τους διαιτητές κλπ., αλλά και από τον Τύπο, όμως, η μπάλα χανόταν και από κάποιο σημείο κι έπειτα, άρχισε πάλι να βγαίνει το ένστικτο της αξιοπρέπειας και του καταλογισμού των ευθυνών εκεί που έπρεπε.
Εξ ου και η στροφή προς τους ποδοσφαιριστές του, τους οποίους είχε προειδοποιήσει τις εμφανίσεις του, μέχρι να φτάσει σε σημείο να τους «χάσει».
Από τις δηλώσεις «είμαι ο καταλληλότερος αυτή τη στιγμή για τη βελτίωση της ομάδας» και τα «οι διαιτητές φοβούνται να δώσουν σφυρίγματα στην Τσέλσι γιατί είμαστε οι Πρωταθλητές και όλοι μας κυνηγούν», φτάσαμε στο «δεν ξέρω αν θα μείνω, ελπίζω να το θέλει η διοίκηση» και το «οι ποδοσφαιριστές μου πρόδωσαν τη δουλειά που κάναμε στις προπονήσεις κι ενώ δουλεύουμε καλά, την ώρα του αγώνα δεν κάνουν αυτά που έχουμε πει».
Το γεγονός, δε, πως η συνάντησή του με τον πρόεδρο, Μπρους Μπακ και τον εκ των πιο στενών συνεργατών του Ρομάν Αμπράμοβιτς, Γιούτζιν Τενεμπάουμ διήρκησε 10 λεπτά, κατά τα οποία ο «special one» αποδέχθηκε την απόφαση και μάλιστα, σύμφωνα με τα τελευταία δημοσιεύματα, έχει συμφωνήσει να μην αποζημιωθεί για ολόκληρο το συμβόλαιό του που θα έληγε το 2019, αλλά θα πάρει περίπου 15 εκατομμύρια από τα 55 που θα μπορούσε να διεκδικήσει.
Η αποχώρησή του, (εξαιρουμένου του τρόπου που αποχώρησε από το προπονητικό κέντρο με την κουκούλα σαν... υπόδικος) δείχνει αξιοπρέπεια και δείχνει... Ζοσέ Μουρίνιο. Φανέρωσε τον χαρακτήρα που είχε από το ξεκίνημά του στο χώρο της προπονητικής. Ακόμα και στο ξεκίνημα, στην Πορτογαλία, εκεί που δεν τον ήθελαν, δεν έμενε. Έμενε εκεί που το ήθελε ο ίδιος και ήξερε να πουλάει... πολύ ακριβά το τομάρι του, όντας σκληρός διαπραγματευτής και γνωρίζοντας πως να επιβάλει την άποψή του για πράγματα, ανθρώπους και καταστάσεις, είτε ήταν στη Λεϊρία, είτε τώρα στην Τσέλσι.
Το καλοκαίρι του 2013 είχε επιστρέψει στο «Στάμφορντ Μπριτζ» ως «happy one», αφήνοντας άπαντες με το στόμα ανοιχτό όταν δήλωνε πως «ο σύλλογος, πάντοτε είναι πάνω απ' όλους και απ' όλα. Εμείς είμαστε ένα τίποτα...» και ο τρόπος που πανηγύριζε σαν μικρό παιδί στο Λιγκ Καπ του 2015, ήταν αποδείξεις αγάπης για την ομάδα.
Ο τρόπος που έσκυβε το κεφάλι μετά τα δύσκολα φετινά αποτελέσματα, αλλά το χιούμορ που είχε ως «όπλο» στις τελευταίες μέρες όπως το έκανε σε εκπομπή προ ολίγων ημερών στο «BT Sport» με την Κλερ Μπάλντινγκ, δείχνει έναν πιο ώριμο και αξιοπρεπή Ζοσέ Μουρίνιο, που όμως δεν αλλάζει άποψη για τον εαυτό του, ούτε οι οπαδοί της Τσέλσι, αν και τελικά, «Jose, seems not to be the only way...».
What would make Jose Mourinho smile? Watch how the Chelsea boss has gone from Special One to Unhappy One: http://trib.al/5e5SUEO
Δημοσιεύτηκε από Match of the Day στις Τετάρτη, 16 Δεκεμβρίου 2015
