Είναι από τα βράδια που θες να έχουν κι άλλο - κι άλλο. Είναι από τα βράδια που η καρδιά σου ξεκινά να χτυπά από το πρωί που ξυπνάς. Λάθος, από το προηγούμενο βράδυ που πέφτεις για ύπνο και το μυαλό σου δεν είναι πως θα πληρώσεις τους λογαριασμούς, αν θα πάρεις αύξηση, αν θα βρεις καλύτερη δουλειά, αν θα βρεις καλύτερη γκόμενα, αν θα αγοράσεις καλύτερο αμάξι. Το πως θα γίνει καλύτερη και ποιοτικότερη η ζωή σου σαφώς και πρέπει να είναι το νούμερο ένα στην ιεραρχία των αναγκών σου. Για κάποιες ώρες, όμως, όλα αυτά «παγώνουν» στο μυαλό και στην καρδιά κάποιων.

Αυτό που σε στεναχωρεί είναι το ερώτημα «γιατί να μην είμαι ένας από τους 3.000 και κάτι τρελούς που θα είναι στο Λονδίνο;». Αυτό που σε «καίει» είναι να δεις την ομάδα σου να βάζει, έστω ένα γκολ παραπάνω από τον αντίπαλο, να παίρνει τη νίκη και να σου χαρίζει κάποια λεπτά που θα σε συντροφεύουν για πολύ καιρό. Η ομάδα σου αυτό το καλό σού κάνει. Σε παίρνει από το χέρι και σε οδηγεί μακριά από τη μιζέρια της καθημερινότητας. Για πολύ; Για λίγο; Τι σημασία έχει; Βράδια, όπως αυτά σε ταξιδεύουν εκεί που είναι η ομάδα σου. Εκεί που συμβαίνει ο θρίαμβος, εκεί που γράφεται η ιστορία, εκεί που προστίθεται άλλη μια χρυσή σελίδα στο βιβλίο της ιστορίας της ομάδας σου.

«Τι θα κάνουμε;»

«Πως θα τους νικήσουμε, μωρέ;»

«Αγγλική ομάδα είναι. Θα σε... πεθάνουν στα τρεξίματα. Χρειάζεται θαύμα ο Ολυμπιακός για να φύγει με αποτέλεσμα από εκεί».

«Πάμε για αποτέλεσμα στην Κροατία και βλέπουμε για την τρίτη θέση».

Σκέψεις, ερωτήματα, κουβέντες που ακούς πριν από τη σέντρα καθ' όλη τη διάρκεια της μέρας μέχρι ο μικρός δείκτης του ρολογιού σου να πάει στο δέκα κι ο μεγάλος στο εννιά. Όλα όσα έχεις ακούσει εκείνη τη μέρα, χάνονται από τη στιγμή που η κάμερα στρέφεται πάνω στον Ρομπέρτο που μιλάει στη φυσούνα με τον Καθόρλα, από τη στιγμή που βγαίνουν οι παίκτες στον αγωνιστικό χώρο και ακούγεται το τραγούδι του Champions League. Τα «Θρύλε ολέ ολέ» και τα άλλα συνθήματα που ακούγονται από την τηλεόρασή σου, σε μεταφέρουν εκεί που θα ήθελες να είσαι και δεν είσαι. Ομως, δεν πειράζει, τη δουλειά την κάνουν οι... άλλοι. Και την έκαναν, ξανά, πολύ καλά.

Αφού έχεις κάτσει στην τυχερή σου θέση, αρχίζεις από μέσα σου τις προσευχές, τα «ουφ» σε σουτ όπως αυτά του Τσάμπερλεϊν και του Γουόλκοτ στην αρχή. Κάπου στη συνέχεια πιάνεις τον εαυτό σου να λέει «καλά έχουμε κατέβει». Να δίνει και «μπράβο» στο Μάρκο Σίλβα για το στήσιμο της ομάδας. Να είναι εντυπωσιασμένος από τις τοποθετήσεις του 35χρονου Καμπιάσο, να θαυμάζει τον Φορτούνη για το... κόψε-ράψε στο κέντρο, να λέει «ευτυχώς που είχαμε Κασάμι» και να αισθάνεται τυχερός που στην ομάδα υπάρχουν... μηχανάκια όπως οι Ομάρ και Σαλίνο. Παίκτες που είναι «εργαλεία» ομάδας.

Πας να σηκωθείς στο σουτ του Φορτούνη στο 22' που φεύγει δίπλα από το αριστερό δοκάρι του Οσπίνα και τελικά σηκώνεσαι και πανηγυρίζεις στο 32' στο γκολ του Πάρντο. Δίνεις από το σπίτι σου τα εύσημα στους παίκτες, σα να σε ακούνε. Αποθεώνεις το διάβασμα του Μάρκο Σίλβα στο παιχνίδι, κάθεσαι και πάλι ψύχραιμος και βλέπεις την ομάδα σου να δέχεται γκολ στο... καπάκι. Ολα καλά, όμως. Ο Κώστας Φορτούνης μετά την ασίστ του στον Κολομβιανό, υποχρεώνει τον Οσπίνα σε απίστευτη γκάφα. Τα φάλτσα που δίνει στην μπάλα την κάνουν να περνάει τη γραμμή όντας στα χέρια του τερματοφύλακα της Αρσεναλ. Το μυαλό σου για λίγο πάει στο Μονακό, τότε που δεν είχαν μετρήσει το γκολ του Οκκά. Επιστρέφει στο σήμερα αμέσως. Λες «πάμε να βγάλουμε το ημίχρονο με το σκορ 1-2». Τα καταφέρνει η ομάδα σου.

Ξεκινάει το δεύτερο ημίχρονο και μπαίνει ο Φινμπόγκασον και εσύ θες να τον... ανεβάσεις. «Πάμε παικταρά μου» ξεστομίζεις και εκείνος σε δικαιώνει. Και εσένα και τον προπονητή σου και τους συμπαίκτες σου και όλους. Αφού έχεις τρελαθεί με την αυτοθυσία του Ομάρ, βάζοντας το κεφάλι του στο σουτ του Καθόρλα, λες «όχι ρε πούστη μου» στο γκολ του Σάντσες και... ξεφεύγεις στο 2-3 του Ισλανδού. Αντίδραση... αγγλικής ομάδας και... ελληνικά πανηγύρια παντού. Από το «Emirates» μέχρι τον Πειραιά, την Αθήνα και κάθε ελληνική πόλη, κάθε σπίτι φίλου του Ολυμπιακού βγαίνει ένα μακρόσυρτο «γκοοοοοοοοοοοοοοοοοοοολ».

Τα τελευταία λεπτά γίνονται αφόρητα. Δεν περνούν με τίποτα. Βλέπεις και τους γηπεδούχους να πιέζουν και λες «αμάν αυτοί οι Αγγλοι». Ο Μάρκο Σίλβα κι οι παίκτες του, όμως, ξέρουν τι πρέπει να κάνουν. Τα λεπτά κυλούν (όπως είπαμε τίγκα βασανιστικά). Όμως ο.. θρίαμβος είναι κοντά. Δεν γίνεται να χαθεί. Λες «Το βάλαμε με απευθείας εκτέλεση κόρνερ, απαντήσαμε στο 2-3 πιο γρήγορα απ' ότι πυροβολάει ο Λούκι Λουκ με αντίπαλο τη σκιά του, πως θα χαθεί αυτό το ματς;» Απάντηση σ' αυτό δεν είχε να δώσει κανείς. Ούτε ο Βενγκέρ. Ούτε ο Αλέξις Σάντσες που τα νεύρα του είχαν σπάσει από το τόσο καλό τακτικά παιχνίδι του Ολυμπιακού. Ούτε ο Καθόρλα μπορούσε να πει κάτι. Εδώ είδε ένα κεφάλι να σταματά την τροχιά της μπάλας προς τα δίχτυα.

Είχαν όμως την απάντηση ο Μάρκο Σίλβα, ο Σαλίνο, ο Μποτία, ο Σιόβας, ο Ομάρ, ο Καμπιάσο, ο Κασάμι, ο Φορτούνης, ο Σεμπά, ο Πάρντο, ο Ιντέγε, ο Φινμπόγκασον, ο Βούρος, ο Ερνάνι. Όλοι όσοι έπαιξαν και όσοι όχι. Κι αυτοί έχουν μερίδιο στον θρίαμβο. Άπαντες. Το ιατρικό τιμ, οι συνεργάτες του Σίλβα. Φυσικά κι η διοίκηση. Όλοι. Κι οι 3.000 και κάτι Ολυμπιακοί που έκαναν το Λονδίνο... Φάληρο.