«Αφησα το χέρι της γιατί δεν ήθελα να παρασυρθεί μαζί με μένα και να καταπλακωθεί. Εχασα τις αισθήσεις μου και όταν τις ξαναβρήκα, αυτή δεν υπήρχε... Ηταν κάτω από ένα μεγάλο σεντόνι, την αναγνώρισα από τα παπούτσια»... Τα παραπάνω λόγια ανήκουν στον Αντόνιο Κόντι, περιγράφοντας στην La Repubblica πώς έφυγε από τη ζωή του η κόρη του, η 17χρονη Τζουσεπίνα Κόντι, με την οποία είχε πάει στις Βρυξέλλες για να παρακολουθήσει το Γιουβέντους-Λίβερπουλ. Λόγια, που δίνουν σε όλους να καταλάβουν τι έγινε εκείνη την ημέρα...

Ο τελικός του κυπέλλου Πρωταθλητριών του 1985 αναμενόταν πώς και πώς. Από την μία η πρωταθλήτρια Ευρώπης Λίβερπουλ, από την άλλη η κυπελλούχος Ευρώπης Γιουβέντους, που ήθελε να γίνει η πρώτη ομάδα με όλους τους τίτλους. Οι Βρυξέλλες έχουν γεμίσει με οπαδούς των δύο ομάδων, όπως γεμίζει και το Χέιζελ. Ενα γήπεδο που δεν πληρούσε τις προϋποθέσεις, σύμφωνα με ανθρώπους που ήταν εκεί. Γεμάτος ήταν και ο τομέας Ζ στις εξέδρες, ο οποίος τελικά θα αποδεικνυόταν καταραμένος...

Τα εισιτήρια για εκείνη τη θύρα δόθηκαν μέσω ταξιδιωτικών πρακτορείων και κατέληξαν σε χέρια Ιταλών οικογενειαρχών και Βέλγων. Δεν ήξεραν ότι αυτή η επιλογή τους θα ήταν και η τελευταία που θα έκαναν... Το γήπεδο είναι κατάμεστο από νωρίς, η είσοδος των δύο ομάδων απλά για να πατήσουν τον αγωνιστικό χώρο προκαλεί παραλήρημα στις δύο πλευρές και μία ώρα πριν την έναρξη, στις 19:00 ώρα Βελγίου, αρχίζουν τα προβλήματα...

Οι Αγγλοι, οι οποίοι επιδεικνύουν με καμάρι και ένα πανό που γράφει «Reds Animals» επιτίθενται προς τον τομέα Ζ, όσοι είναι εκεί υποχωρούν και λίγα λεπτά μετά αρχίζει η τραγωδία... Ο τοίχος υποχωρεί, εκατοντάδες άνθρωποι καταπλακώνονται, η αστυνομία αποφασίζει να επέμβει αφού έχει γίνει το κακό και ακολουθούν οι πρώτες φωνές για νεκρούς. Υπό φυσιολογικές συνθήκες, εκείνη την στιγμή θα αποφασιζόταν και η αναβολή του αγώνα αλλά η UEFA αποφάσισε διαφορετικά, φοβούμενη ότι σε μια τέτοια περίπτωση θα ακολουθούσαν τα χειρότερα... Πόσο χειρότερα, αλήθεια, από την στιγμή που υπήρχαν 39 νεκροί;

Το τι έγινε από εκεί και πέρα, δεν έχει απολύτως καμία σημασία. Οι Γκαετάνο Σιρέα και Φιλ Νιλ, ως αρχηγοί, προσπάθησαν να ηρεμήσουν τον κόσμο και το ματς έγινε κανονικά... Μόνο που δεν θύμιζε τελικό κυπέλλου Πρωταθλητριών αλλά αγγαρεία. Η ιστορία έγραψε ότι η Γιουβέντους επικράτησε με 1-0 και πήρε το τρόπαιο αλλά αυτό δεν ενδιαφέρει κανέναν. Για να είμαστε ακριβείς, υπήρχαν και υπάρχουν κάποιοι που ενδιαφέρονται επειδή, σε ένα ματς με 39 νεκρούς, το πέναλτι ήταν εκτός περιοχής αλλά ο Αϊνστάιν τα είχε πει για την ανθρώπινη βλακεία...

Αυτή τη βλακεία που έδειξε και ο Μισέλ Πλατινί, πανηγυρίζοντας το γκολ που πέτυχε... Το γεγονός ότι δύο δεκαετίες μετά έγινε πρόεδρος της UEFA, δεν θα πρέπει φυσικά να προβληματίζει τον ίδιο αλλά το ποδόσφαιρο. Αυτό το ποδόσφαιρο που εκείνη την ημέρα στις Βρυξέλλες έβαλε ένα τεράστιο αυτογκόλ...

«Παίξαμε αυτόν τον αγώνα απλά και μόνο για λόγους δημόσιας τάξης. Σε εμάς είχαν πει ότι υπήρχε μόνο ένας νεκρός. Φταίμε, φυσικά, επειδή δεν φροντίσαμε με κάθε τρόπο να μάθουμε την αλήθεια, να μάθουμε τις πραγματικές διαστάσεις αυτής της τραγωδίας αλλά ήμασταν κι εμείς, κατά κάποιο τρόπο, θύματα. Δεν χάσαμε τις ζωές μας αλλά μας κατέστρεψαν μια αθλητική στιγμή που θα έπρεπε να είναι όμορφη. Αντιθέτως, ακόμη και τώρα, 30 χρόνια μετά, είναι μόνο πόνος», είπε πριν λίγες μέρες ο Αντόνιο Καμπρίνι ενώ ο Πάολο Ρόσι τόνισε ότι «δεν έπρεπε να μας βάλουν να παίξουμε. Δεν υπάρχει καμία χαρά, καμία θετική σκέψη για εκείνη την κούπα. Αν μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω, θα φρόντιζα ώστε να μην υπάρξει κανένας πανηγυρισμός».

Η Γιουβέντους μπορεί τυπικά να πήρε το Πρωταθλητριών εκείνη την ημέρα αλλά ουσιαστικά έχασε πολλά περισσότερα. Εχασε μέρος της αξιοπρέπειας της με τους πανηγυρισμούς μετά το γκολ, έχοντας να αντιμετωπίσει το κράξιμο των οπαδών της στην επιστροφή της στο Τορίνο. Ο Πλατινί, χρόνια μετά, είχε πει σε συνέντευξη του ότι αποφάσισε να σταματήσει το ποδόσφαιρο το 1987 λόγω και των τύψεων που ένιωθε για εκείνους τους πανηγυρισμούς.

Πανηγυρισμοί που δεν ξεχάστηκαν, όμως, όπως δεν έγινε αποδεκτό και το... πανηγυράκι που κάποιοι αποφάσισαν να στήσουν το 2005, όταν οι δύο ομάδες κλήθηκαν να αναμετρηθούν για πρώτη φορά μετά το Χέιζελ, στον προημιτελικό του Champions League. Από την πρώτη στιγμή μετά την κλήρωση, όλοι -με πρώτη και καλύτερη την UEFA- μιλούσαν για δύο ματς που θα έδειχναν τον απαραίτητο σεβασμό στους 39 νεκρούς αλλά σε τέτοιες περιπτώσεις, αν θες να δείξεις σεβασμό, δεν περιμένεις 20 χρόνια και... μια κλήρωση για το κάνεις αυτό.

Στο πρώτο ματς, στο «Ανφιλντ», οι οπαδοί της Λίβερπουλ στο Κop έκαναν κορεό με την λέξη «Amicizia», δηλαδή «φιλία» στα ιταλικά, τείνοντας το χέρι τους προς τους Γιουβεντίνους. Αυτοί, από την απέναντι πλευρά, αντέδρασαν όπως αναμενόταν... Γύρισαν τις πλάτες τους και σήκωσαν το μεσαίο δάχτυλο των χεριών τους. Συμφωνεί ή όχι κανείς, σίγουρα δεν μπορεί να τους κρίνει ή να τους κατακρίνει γιατί, πολύ απλά, δεν είναι στη θέση τους και δεν μπορούν να ξέρουν πώς αισθάνονται.

Στο κάτω-κάτω, αν υπήρχε διάθεση για «φιλία» και για «σεβασμό», θα έπρεπε αυτό το «justice» που σωστά έλεγαν και λένε επί χρόνια οι οπαδοί της Λίβερπουλ για τα θύματα του Χίλσμπορο (τέσσερα χρόνια μετά το Χέιζελ), να το έλεγαν πρώτα αυτοί -και όχι οι Ιταλοί ή οι Βέλγοι- για τα θύματα του '85. Δεν το είπαν όμως παρά μόνο όταν η κληρωτίδα τους ανάγκασε να πάνε στο Τορίνο...

Οπως και να έχει, προς επιβεβαίωση του ότι και από την μεγαλύτερη τραγωδία μπορεί να βγει κάτι καλό, οι Αγγλοι -ειδικά μετά το Χίλσμπορο- έμαθαν κάποια πράγματα και άλλαξαν. Εμαθαν, βασικά, να σέβονται. Οι Ιταλοί, πάλι, όχι... Τα 39 θύματα του Χέιζελ έγιναν «-39 Γιουβεντίνοι», όπως αναφέρουν τα πανό που έχουν σηκωθεί πάμπολλες φορές κάθε σεζόν σε αυτά τα 30 χρόνια σε πολλά γήπεδα. Οι 39 άνθρωποι που έφυγαν από τη ζωή επειδή πήγαν στο γήπεδο για να δουν την ομάδα τους, έγιναν ακόμη ένας τρόπος να την πει κάποιος στους Γιουβεντίνους. Και θα συνεχίζεται αυτή η ιστορία, όπως και τα συνθήματα για την Τορίνο που χάθηκε στη Σουπέργκα, όσο οι αρμόδιες αρχές τα... κοστολογούν στις 10-15.000 ευρώ πρόστιμο.

Αυτή είναι η μεγαλύτερη έλλειψη σεβασμού και σε αυτούς αναφερόταν η Curva Sud στο Juventus Stadium, όταν τίμησε με τον δικό της τρόπο τη μνήμη των θυμάτων, στο 39ο λεπτό του αγώνα με τη Νάπολι... RISPETTO!

ΤΑ 39 ΘΥΜΑΤΑ (Σε παρένθεση η ηλικία)
Rocco Acerra (29)
Bruno Balli (50)
Alfons Bos
Giancarlo Bruschera (21)
Andrea Casula (11)
Giovanni Casula (44)
Nino Cerullo (24)
Willy Chielens
Giuseppina Conti (17)
Dirk Daenecky
Dionisio Fabbro (51)
Jacques François
Eugenio Gagliano (35)
Francesco Galli (25)
Giancarlo Gonnelli (20)
Alberto Guarini (21)
Giovacchino Landini (50)
Roberto Lorentini (31)
Barbara Lusci (58)
Franco Martelli (22)
Loris Messore (28)
Gianni Mastroiaco (20)
Sergio Bastino Mazzino (38)
Luciano Rocco Papaluca (38)
Luigi Pidone (31)
Benito Pistolato (50)
Patrick Radcliffe
Domenico Ragazzi (44)
Antonio Ragnanese (49)
Claude Robert
Mario Ronchi (43)
Domenico Russo (28)
Tarcisio Salvi (49)
Gianfranco Sarto (47)
Amedeo Giuseppe Spolaore (55)
Mario Spanu (41)
Tarcisio Venturin (23)
Jean Michel Walla
Claudio Zavaroni (28)