Το ματς των ονείρων (μας)

Ο καλύτερος αγώνας μπάσκετ όλων των εποχών είναι αυτός που δεν κρατήθηκε σκορ. Αυτός που δεν είχε προβολή από τα ΜΜΕ. Αυτός που δεν καταγράφτηκε στα κατάστιχα της στατιστικής. Αυτός που δεν είδε κανείς. Μέχρι τώρα. Ο αγώνας των ονείρων (μας) που πλέον δεν είναι μόνο κραυγές και ψίθυροι. Η εικόνα “ζωντανεύει” τον μύθο. Ή καλύτερα τους... μύθους, μια και πρόκειται για το παιχνίδι της “Dream Team” με την... “Dream Team”.

Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να διευκρινίσω ποια είναι η “Ομάδα Όνειρο”. Αυτή που συνωμότησαν θεοί, πλανήτες κι άλλες ανώτερες δυνάμεις για να συγκεντρωθούν 11 από τους καλύτερους παίκτες όλων των εποχών στο παγκόσμιο μπάσκετ. Και μόνο η τριάδα Τζόρνταν, Μάτζικ, Μπερντ, αρκεί για να δούμε αμυδρά που έφταναν τα όρια αυτής της ομάδας. Κοντά στα πόδια του Θεού και δεν μπορεί να μην υπάρχει σύνδεση με το υπερφυσικό, καθώς οι παίκτες που συγκρότησαν αυτό το σύνολο είναι μοναδικοί. Πέρα από την προαναφερθείσα τριάδα, σε αυτό μετείχαν και οι: Μάλοουν, Στόκτον, Γιούιν, Μάλιν, Μπάρκλεϊ, Ρόμπινσον, Ντρέξλερ, Πίπεν. Το ρόστερ συμπλήρωνε ο νεαρός Κρίστιαν Λέτνερ. Παίκτης του NCAA. Προπονητής, ο Τσακ Ντέιλι. Δύο φορές πρωταθλητής ΝΒΑ.

Χωρίστηκε στα δύο

Η ομάδα, λοιπόν, ήταν σίγουρος νικητής και το απέδειξε με τον καλύτερο τρόπο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1992 στη Βαρκελώνη. Άπαντες υποκλίθηκαν στην ανωτερότητα της. Θαύμασαν το ταλέντο, τη χάρη, τις δεξιότητες αυτών των καλλιτεχνών του μπάσκετ. Συνεπώς, το σάρωμα των αντιπάλων δεν επιτρέπει κάτι άλλο πέρα από θαυμασμό για τον έναν. Χρειάζονται δύο για ένα σπουδαίο ματς, και η “Dream Team” έπρεπε να χωριστεί στα δύο για να μας προσφέρει τον αγώνα των αιώνων! Και η επιθυμία του κοινού έγινε πραγματικότητα. Μη μου πείτε ότι δεν θα θέλατε να δείτε αυτούς τους παίκτες να παίζουν αντίπαλοι. Να παρακολουθείς δυο ομάδες γεμάτες ολ σταρ. Να τα δίνουν όλα. Να μαρκάρουν σκληρά, να “σκίζονται” για τη νίκη, να επιδίδονται σε trash talking, να χαίρονται απόλυτα αυτό που κάνουν. Η ευκαιρία υπήρχε και το μοναδικό φαινόμενο συντελέστηκε.

Το άγιο δισκοπότηρο

Τρεις μέρες πριν τους αγώνες στη Βαρκελώνη, το Μονακό έγινε ο τόπος διεξαγωγής και δημιουργίας του άγιου δισκοπότηρου του παγκόσμιου μπάσκετ. Περί αυτού πρόκειται, μια και αυτοί οι παίκτες συνθέτουν όλα όσα είναι το μπάσκετ. Ο ζωντανός γενετικός κώδικας του αθλήματος. Η ύπαρξη του σπορ, το όραμα του Νέισμιθ, ο καταστατικός προορισμός του, αφού κανείς δεν είναι μεγαλύτερος από το παιχνίδι. Η επιτομή και η εικόνα όλων αυτών σε ένα προπονητικό διπλό.

Πριν παραθέσουμε τις συνθέσεις, ας επισημάνουμε κάτι. Ποιοι ήταν οι αρχηγοί αυτής της ομάδας. Ο Τζόρνταν ήταν στα καλύτερα του. Είχε πάρει πρωτάθλημα και κυριαρχούσε στο ΝΒΑ. Παρ' όλα αυτά, οι Μάτζικ, Μπερντ έλαβαν την τιμή. Λόγω προτέρου έντιμου και πλούσιου μπασκετικού βίου, αλλά και λόγω σεβασμού. Ο MJ ήταν υπαρχηγός. Μολαταύτα, στο οικογενειακό διπλό ο Μάτζικ με τον “air” ηγήθηκαν των πεντάδων. Ο Μπερντ είχε πρόβλημα με τη μέση και παρακολούθησε το ματς ξαπλωμένος στην άκρη του παρκέ.

Οι πεντάδες ήταν:

Μάτζικ, Ντρέξλερ, Μάλιν, Μπάρκλεϊ, Ρόμπινσον (Λέτνερ)

Τζόρνταν, Στόκτον, Μαλόουν, Πίπεν, Γιούιν (Μπερντ)

Τζόρνταν, Μάτζικ και όλοι ακολουθούσαν

Το ποιος κέρδισε δεν έχει καμία σημασία. Ο Τζόρνταν “πετούσε”. Σούταρε από μέση απόσταση με το αψεγάδιαστο στιλ του. Ο Μάτζικ έδινε κάτι από το “showtime” των Λέικερς. Όλοι ακολουθούσαν. Το διακύβευμα δεν ήταν η νίκη. Το διακύβευμα ήταν η χαρά και η κληρονομιά του παιχνιδιού. Δικαίωση, μέθεξη, απελευθέρωση. Η απόλαυση των ανοιχτών γηπέδων, συνάντησε την παιδική αθωότητα και το πείσμα των παικτών. Μαζί με τον επαγγελματισμό και τη άρνηση της ήττας, το συγκεκριμένο παιχνίδι δικαίως πέρασε στην ιστορία ως το καλύτερο που έγινε ποτέ. Δείτε και απολαύστε.