Στο εκπληκτικό βιβλίο του Τζον Κινγκ με τον τίτλο «Εργοστάσιο Ποδοσφαίρου», το οποίο στη συνέχεια μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη, περιγράφονται με ωμό τρόπο οι κοινωνικές προεκτάσεις του χουλιγκανισμού στην Αγγλία τα χρόνια της άνθησής του, σε συνδυασμό με την κουλτούρα της εργατικής τάξης. Στην Ακτή Ελεφαντοστού, τα εργοστάσια ποδοσφαίρου είναι πραγματικά. Εκεί, τα παιδιά εκπαιδεύονται με μοναδικό στόχο να πάρουν μεταγραφή στην Ευρώπη. Όσοι «πιάνουν», κάνουν καριέρα. Οι υπόλοιποι μένουν να παλεύουν για την επιβίωση, ζώντας με την ανάμνηση ότι κάποτε είχαν την ελπίδα να γίνουν μεγάλοι ποδοσφαιριστές.

Ποδόσφαιρο στα συντρίμμια του εμφυλίου

Κάπως έτσι ξεκίνησε τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα και ο Ουαταρά Ζιέ Σουλεϊμάν. Με μια μπάλα στα πόδια, ονειρευόταν κάποια στιγμή να ξεπεράσει τη φτώχεια και τις δυσκολίες στη χώρα του.«Γεννήθηκα το 1994 στην πρωτεύουσα της Ακτής Ελεφαντοστού, το Αμπιτζάν. Ήμουν στην ακαδημία του Κόλο Τουρέ, την Elite Football Club και ξεκίνησα να παίζω εκεί. Ωστόσο η οικογένειά μου είχε δυσκολίες και δεν μπορούσε να πληρώσει τα μεταφορικά για να πάω στην προπόνηση. Όταν ήμουν 16 ετών σταμάτησα για λίγους μήνες τις προπονήσεις. Την περίοδο εκείνη, υπήρχε μεγάλη ένταση στη χώρα», τονίζει ο Σουλεϊμάν στο gazzetta.gr. Ο Δεύτερος Εμφύλιος Πόλεμος της Ακτής Ελφαντοστού ήταν προ τον πυλών. Τα σποραδικά ξεσπάσματα βίας γίνονταν όλο και πιο έντονα. Και το Μάιο του 2011 η κρίση κλιμακώθηκε και στο Αμπιτζάν. Έπεσαν ρουκέτες. Ο Πόλεμος πλέον ήταν μια πραγματικότητα.

Η Οδύσσεια

Σε ηλικία 16 ετών, ο Σουλεϊμάν, λοιπόν, οδηγήθηκε στον ξεριζωμό με όχημα την ελπίδα και το ποδόσφαιρο. Η περιπέτειά του είχε ξεκινήσει... «Ένας φίλος μου ήρθε να μου πει ότι ξέρει κάποιον στην Τυνησία να δοκιμαστώ σε ομάδα πρώτης κατηγορίας, τη Σταντ. Έμεινα εκεί για δύο ή τρεις μήνες και μετά με πήγε στην Τουρκία. Δοκιμάστηκα στην Κωνσταντινούπολη για λίγο πάνω από μήνα. Βρήκα ομάδα, αλλά ο άνθρωπος που με πήγε εκεί ζήτησε πολλά χρήματα και δεν το δέχτηκαν.

Είπαν ότι είμαι μικρός και έπρεπε να ξεκινήσω με λιγότερα. Τότε με άφησε μόνο στην Κωνσταντινούπολη και εξαφανίστηκε. Μόνο μου, σε μια ξένη πόλη. Ακόμα δεν ξέρω που είναι. Κοιμήθηκα κάποιες μέρες στο δρόμο και κάποια στιγμή ένας άλλος Αφρικανός με είδε που κοιμόμουν στο μετρό. Ενδιαφέρθηκε και με ρώτησε ποιος είμαι και και τι κάνω εκεί έξω. Του εξήγησα, με πήγε στο σπίτι του και του είπα όλη την ιστορία μου. Μου είπε ότι στην Τουρκία τα πράγματα δεν είναι ευνοϊκά όσον αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα. Και μου πρότεινε να πάω στην Ελλάδα», διηγείται στο gazzetta.gr.

Στους δρόμους και τα κελιά

Επόμενος προορισμός του ήταν η Ελλάδα. «Με σύστησε σε κάποιον για να ταξιδέψουμε μαζί. Περάσαμε τα σύνορα περπατώντας ολόκληρη τη νύχτα. Πήγα στην Αλεξανδρούπολη, μου πήραν δαχτυλικά αποτυπώματα, φωτογραφίες και όλα και μου έδωσαν χαρτιά για ένα μήνα. Μετά όταν ήρθα εδώ, στην Αθήνα, έμεινα δύο - τρεις μήνες στο δρόμο. Με έπιασαν επειδή είχαν λήξει τα χαρτιά μου και πήγα φυλακή. Στις 7 Αυγούστου του 2012 μέχρι τις 7 Αυγούστου του 2013. Με πήγαν στην Άμφισσα για 7 μήνες και μετά στην Κόρινθο. Όταν ολοκληρώθηκε ο χρόνος με απελευθέρωσαν και πήρα άδεια παραμονής για έξι μήνες.

Πήγα στην Κατεχάκη και έκανα αίτηση για πολιτικό άσυλο. Χρειάστηκε 9 μήνες για να μου απαντήσουν. Μου είπαν ότι δέχονται την αίτηση και μου έδωσαν προσωρινά χαρτιά για έξι ακόμα μήνες. Περιμένω να ολοκληρωθούν οι διαδικασίες για να πάρω τα χαρτιά για 3 χρόνια. Μου ξεκαθάρισαν ότι όλα είναι καλά, απλά χρειάζονται λίγο χρόνο». ο Σουλεϊμάν είναι αναγνωρισμένος Πολιτικός Πρόσφυγας από την Διεθνή Αμνηστία. Έφυγε από τη χώρα του λόγω του πολέμου. Κοιμήθηκε στους δρόμους, έτρωγε από τους κάδους, κυνηγήθηκε, είδε τη ζωή του να απειλείται καθημερινά. Στοιβάχτηκε σε ένα μικρό κελί με ακόμα 8 άτομα στην Άμφισσα, αλλά είχε υπομονή. Πίστευε ότι θα εξασφαλίσει το πολυπόθητο άσυλο και θα καταφέρει να αλλάξει τη ζωή του.

Στο διάστημα που ήταν άστεγος στην Αθήνα, γνώρισε και την Εθνική ομάδα Αστέγων, η οποία του άνοιξε το δρόμο για το όνειρο. Όπως λένε, άλλωστε, οι συντελεστές της, ο μικρός είναι για μεγάλα πράγματα. Πραγματικό ταλέντο. Χρησιμοποιήθηκε ως κεντρικός αμυντικός, αλλά στις προπονήσεις της Επισκοπής, που τον επέλεξε, παίζει ως αμυντικό χαφ, αφού πέραν των σωματικών του πλεονεκτημάτων, είναι φοβερός με τη μπάλα στα πόδια!

Ο δρόμος της Εθνικής Αστέγων

«Ένας φίλος που γνώρισα εδώ με πήγε στην προπόνηση της Εθνικής Αστέγων. Βρήκα ξανά ποδόσφαιρο και χάρηκα πολύ. Μια μέρα με κάλεσε ο Γιάννης, ο προπονητής μου και με ρώτησε αν θέλω να γίνω επαγγελματίας. Του απάντησα "Φυσικά". Μου είπε ότι με είδαν στο τελευταίο παιχνίδι μας και τους άρεσα. Βρήκα λοιπόν τον ατζέντη μου και ξεκίνησα να δοκιμάζομαι σε ομάδες. Πήγα στην Παναχαϊκή και στον Παναιγιάλειο, αλλά ήθελαν έτοιμους παίκτες. Για μένα ήταν η πρώτη φορά που θα πήγαινα σε επαγγελματικό σύλλογο. Μετά πήγαμε στην Επισκοπή, πήγαν όλα καλά και συμφωνήσαμε. Ήταν πάντα το όνειρο μου να γίνω επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Μια μέρα θέλω να καταφέρω να παίξω στη Μπαρτσελόνα ή τη Ρεάλ Μαδρίτης!», τονίζει χαμογελώντας. Η Επισκοπή του έδωσε την δυνατότητα να πάρει μέρος στις προπονήσεις, κατάλαβε ότι πρόκειται για έναν ταλέντο με πολλά περιθώρια εξέλιξης και συμφώνησε να προχωρήσει στην απόκτησή του για το πρωτάθλημα της Football League.

Το τελευταίο εμπόδιο

Ο Σουλεϊμάν έχει ακόμα να υπερπηδήσει ένα τελευταίο εμπόδιο. Βλέπετε, μέχρι και πριν από λίγο καιρό θα μπορούσε να υπογράψει κανονικά συμβόλαιο με την Επισκοπή. Ωστόσο, οι κανονισμοί από την ΕΠΟ άλλαξαν και από τη στιγμή που δεν έχει πάρει τη μόνιμη χορήγηση ασύλου, δεν μπορεί να υπογράψει. Η πλευρά του παίκτη θα συναντηθεί με τους ανθρώπους της Ομοσπονδίας, θα τους δείξει όλα τα χαρτιά και θα εξηγήσει την κατάσταση: Ότι ένα παιδί κυνηγημένο, δοκιμασμένο σε συνθήκες πρωτόγνωρες για τους περισσότερους επαγγελματίες ποδοσφαιριστές, κατάφερε να πείσει μια επαγγελματική ομάδα να ασχοληθεί μαζί του. Ούτως ή άλλως, το θέμα είναι τυπικό, αφού η αίτηση του έχει εγκριθεί και σε λίγους μήνες θα επισημοποιηθεί. To ότι η ΕΠΟ αποκλείει τα παιδιά που έχουν κάνει αίτηση για άσυλο, χωρίς να γνωρίζει το τελικό της αποτέλεσμα, είναι άλλη κουβέντα...

«Έφυγα τόσο νωρίς από τη χώρα μου λόγω του πολέμου. Το ποδόσφαιρο μου δίνει ελπίδα. Είναι η θρησκεία μου, η ζωή μου. Θα έδινα τα πάντα για το ποδόσφαιρο. Σημαίνει τα πάντα για μένα», καταλήγει στο gazzetta.gr. Μαθήματα ζωής...

Follow @Thansarr