«Το σημαντικό είναι ότι ζω, όλα τα υπόλοιπα είναι δευτερεύοντα», θα μπορούσαν να πουν κάλλιστα παίκτες που σταμάτησαν την καριέρα τους για λόγους υγείας με το πιο πρόσφατο παράδειγμα να είναι του Μιχάλη Παυλή.

Το gazzetta.gr με αφορμή την συγκλονιστική είδηση της απόσυρσης του Μιχάλη Παυλή σε ηλικία μόλις 24 ετών παρουσιάζει άλλες περιπτώσεις παικτών που έβαλαν πρόωρο τέλος στην καριέρα τους λόγω υγείας...

Σκλήρυνσης κατά πλάκας ο Παυλής
Ο Μιχάλης Παυλής έδωσε τον αγώνα του αλλά αυτή την φορά δεν βγήκε νικητής. Ο επιθετικός της ΑΕΚ αναγκάζεται σε ηλικία 24 ετών να σταματήσει το ποδόσφαιρο αφού το σοβαρό πρόβλημα υγείας δεν του επιτρέπει να συνεχίσει και το ανακοινώνει στις 2 Ιανουαρίου του 2014.

Ο Παυλής είχε συγκλονίσει το πανελλήνιο όταν είχε αποκαλύψει ότι τα τελευταία 2,5 χρόνια δίνει μάχη κατά της σκλήρυνσης κατά πλάκας. Ο ίδιος δεν το είχε βάλει κάτω και παρά το πρόβλημα που τον ταλαιπωρούσε πολέμησε και κατάφερε να συνεχίσει να αγωνίζεται με την αγαπημένη του ΑΕΚ. Τελικά, όμως η αρρώστια επανήλθε και πλέον ήταν εξαιρετικά δύσκολο για τον 24χρονο άσο να συνεχίσει. Ο ίδιος ανακοίνωσε μέσω του επίσημου σάιτ της Ένωσης την απόφαση αυτή.

«Το ωραιότερο παραμύθι της ζωής μου, δυστυχώς τελειώνει εδώ.

Με μεγάλη μου λύπη, ανακοινώνω την απόφασή μου να αποχωρήσω από την ενεργό δράση.

Δυστυχώς το πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζω, δεν μου επιτρέπει να συνεχίσω να προσφέρω τις υπηρεσίες μου στην ομάδα που λάτρεψα από μικρό παιδί και με την οποία είχα, έχω και θα έχω συμβόλαιο καρδιάς. Υπερέβαλλα εαυτό τα τελευταία τέσσερα χρόνια, κάνοντας αρκετές θυσίες για να καταπολεμήσω το πρόβλημά μου. Όμως όπως όλοι γνωρίζετε, το επάγγελμα του ποδοσφαιριστή, απαιτεί απόλυτη συγκέντρωση, συνεχή πίεση, καταπόνηση του οργανισμού και ένταση δουλειάς στο μάξιμουμ. Όλα αυτά ωστόσο δεν μου επέτρεπαν να είμαι καλά στην υγεία μου.

Θέλω να ευχαριστήσω αρχικά την οικογένειά μου και όσους στάθηκαν δίπλα μου για τη στήριξη που μου παρείχαν όλα αυτά τα χρόνια. Οφείλω ένα τεράστιο ευχαριστώ στον υπέροχο κόσμο της ΑΕΚ ο οποίος με αγκάλιασε από παιδί και σε κάθε μου συμμετοχή με έκανε να αισθάνομαι ευλογημένος που φοράω τη φανέλα του μεγαλύτερου συλλόγου στην Ελλάδα. Επίσης θέλω να ευχαριστήσω την ΑΕΚ για τις ευκαιρίες που μου έδωσε και κυρίως την κατανόηση και τη στήριξη που μου παρείχε στο πρόβλημά μου.

Aπό εδώ και στο εξής δε θα έχω τη δυνατότητα να βοηθήσω την αγαπημένη μου ομάδα μέσα στους αγωνιστικούς χώρους, όμως θα είμαι πάντα «υπηρέτης» του εμβλήματος και των ιδανικών που πρεσβεύει ο σύλλογος, από οποιοδήποτε πόστο. Είμαι βέβαιος ότι η περιπέτεια και η περιπλάνηση της ΑΕΚ στα μονοπάτια των μικρών κατηγοριών θα τελειώσει το συντομότερο δυνατό.

Εύχομαι από τα βάθη της καρδιάς μου να επιστρέψει άμεσα και εκεί που της αξίζει. Στο «σπίτι» της και στην κορυφή.

Μετά τιμής, Μιχάλης Παυλής».

Η νόσος Stargardt «χτύπησε» τον 27χρονο Ταμπάση

Συγκλονιστική είναι η ιστορία του Χαράλαμπου Ταμπάση, που έβαλε τέλος πρόωρα στην καριέρα του, λόγω σοβαρού προβλήματος υγείας...

Μόλις στα 27 του χρόνια ο Μπάμπης Ταμπάσης αναγκάστηκε να κρεμάσει τα γάντια του εξαιτίας της νόσου Stargardt, που επηρεάζει την όραση. Έτσι, ο Πανελλήνιος Σύνδεσμος Αμειβόμενων Ποδοσφαιριστών εξιστορεί σε ένα δελτίο Τύπου την ιστορία του ταλαντούχου τερματοφύλακα, η οποία είναι συγκλονιστική.

Αναλυτικά το δελτίο Τύπου του ΠΣΑΠ

Η ζωή είναι όμορφη αλλά και σκληρή, συχνά άδικη, πλήρως απρόβλεπτη…

Και το επάγγελμα του ποδοσφαιριστή είναι συνδεδεμένο με την έννοια της αβεβαιότητας.

Κυριολεκτικά, δεν ξέρεις τι θα σου ξημερώσει…

Ο συνάδελφος Μπάμπης Ταμπάσης, από τους καλούς τερματοφύλακες, με ύψος 1.96 μ. και εξαιρετικό χαρακτήρα, μπορεί να σας βεβαιώσει ότι στη δική μας δουλειά, η απόσταση από την καταξίωση στην απογοήτευση, είναι πολύ μικρή, θαρρείς σα να πρόκειται για μία κλωστή…

Από το προσκήνιο περνά για λόγους ανεξάρτητους από τη θέληση του, εκτός δράσης… Θέλημα Θεού αλλά και κακή τύχη για ένα σπουδαίο παιδί…

Άργησε να μπει στο ποδόσφαιρο ο Μπάμπης, στα 13 του αποφάσισε να ασχοληθεί με το παιχνίδι που τον κέρδισε. Νωρίτερα είχε επιχειρήσει, μέσα από την επαφή του με το μπάσκετ, τον στίβο και το καράτε, να δει τι εντέλει του αρέσει περισσότερο.

Το ποδόσφαιρο τον κέρδισε και μάλλον μοιραία άρχισε να παίζει στον Αττικό, την ομάδα που δεσπόζει στην περιοχή του Μπάμπη, τον Κολωνό, μία φτωχογειτονιά με αξίες αλλά και αγάπη στο ποδόσφαιρο.

Σε ηλικία 19 ετών, μετά από υπόδειξη του Στάθη Χάϊτα, ο Πανιώνιος προχώρησε στην απόκτηση του Μπάμπη, ο οποίος δεν είχε, ωστόσο, τις ευκαιρίες που θα περίμενε, ενώ για 2 σεζόν αγωνίσθηκε ως δανεικός στον Ηλυσιακό και το Αιγάλεω.

Το καλοκαίρι του 2010 έμεινε ελεύθερος από τον Πανιώνιο, καθώς άλλωστε έληξε το συμβόλαιο του. Πήγε στον Διαγόρα, χάρη στον Γιάννη Παπαμιχαήλ που τον παρακολουθούσε συστηματικά και διέκρινε το ταλέντο και την ποιότητα του αλλά και την όρεξη του για δουλειά.

Κάτω από τα δοκάρια του Διαγόρα ο Ταμπάσης έκανε, με την βοήθεια του Παπαμιχαήλ που εργάστηκε μεθοδικά μαζί του, βήματα προόδου.

Ο Πανιώνιος θέλησε να τον πάρει πίσω, αλλά, ο Ταμπάσης δείχνοντας εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του, αποφάσισε να δοκιμάσει αλλού τις δυνάμεις του.

Πριν από 2 χρόνια, το καλοκαίρι του 2011, στα 25 του, έλεγε ότι θα ήθελε να αγωνισθεί σε μία από τις μεγάλες ομάδες στη Σούπερ Λίγκα, αυτό ήταν το όνειρο του.

Η ζωή, επιφυλάσσει εκπλήξεις και όταν κάνουμε σχέδια και όνειρα, ποτέ δε ξέρεις τι θα σου προκύψει…

Η μεταγραφή στα Γιάννινα ήταν ότι καλύτερο για τον Ταμπάση που είχε ευκαιρίες και συμμετοχές, άρεσε στις εμφανίσεις του, αλλά, ξαφνικά, είδε το μέλλον του να σκοτεινιάζει. Κυριολεκτικά…

Χωρίς να υπάρχει προηγούμενο, ξαφνικά, στον αγώνα Κυπέλλου με τον Φωστήρα, τον Ιανουάριο του 2013, διαπίστωσε ότι από τη μία στιγμή στην άλλη, δεν έβλεπε καλά.

«Το παιχνίδι ήταν βραδυνό και με τους προβολείς απέναντι μου, με την βροχή να πέφτει, δυσκολευόμουν να δω, η όραση μου ήταν θολή, δεν έβλεπα καθαρά και μοιραία ζήτησα να βγω…» θυμάται ο Μπάμπης.

Λίγες ημέρες αργότερα, απέναντι στον Πανθρακικό, ήταν και πάλι κάτω βασικός για τον ΠΑΣ Γιάννινα.

Η ιστορία επαναλήφθηκε, αυτή τη φορά, φάνηκε ότι δεν επρόκειτο για μία σύμπτωση, υπήρχε πρόβλημα.

«Εντελώς ξαφνικά, χωρίς κάποια ένδειξη ή ”προειδοποίηση”, μόλις σκοτείνιαζε ή απλώς σουρούπωνε, αποδυναμωνόταν η όραση μου, δεν μπορούσα να δω καθαρά, το ίδιο συνέβαινε και όταν συννέφιαζε. Η ομάδα μου προσπάθησε να με προφυλάξει, κανείς δεν είπε τίποτα προς τα έξω για τους λόγους που έγινα αλλαγή σε αυτά τα 2 ματς, αλλά, πλέον, ήταν φανερό ότι δεν μπορούσαν να με εμπιστευθούν. Εκεί κατάλαβα ότι, ουσιαστικά, τελείωσαν όλα για εμένα…».

Η νόσος Stargardt είναι αυτή που ταλαιπωρεί τον Μπάμπη, που άλλαξε τη ζωή του. Στα γονίδια μας βρίσκονται διάφορες νόσοι, προδιαθέσεις που δεν μπορούμε να φαντασθούμε. Κανείς δεν γνωρίζει πως και πότε θα παρουσιασθούν, αν αυτό θα συμβεί…

Στον Μπάμπη έτυχε, χωρίς ιστορικό ή κληρονομικότητα, αυτή η ανίατη νόσος των ματιών που, συνήθως, εμφανίζεται ανάμεσα στα 6 και στα 12 και αναπτύσσεται μετά τα 20.

«Ποτέ δεν είχα πρόβλημα… Πάλι καλά που μέσα στην ατυχία μου είμαι τυχερός… Όσο μεγαλύτερος… τσιμπήσεις το πρόβλημα, τόσο πιο αργά εξελίσσεται η συγκεκριμένη νόσος. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι θα γίνει, ποιά θα είναι η τελική επίπτωση στην όραση μου…».

Θεωρητικά, επειδή κάθε περίπτωση είναι ξεχωριστή, η μείωση της όρασης μπορεί να φθάσει έως και το 1/10 για τον πάσχοντα. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για μία ιδιότυπη όσο και απρόβλεπτη κατάσταση, που ενδέχεται να οδηγήσει έως και τα ποσοστά της ”νομικά αποδεκτής τύφλωσης”.

Μόλις έγινε αντιληπτό το πρόβλημα, ο Μπάμπης, στο καλύτερο σημείο της καριέρας του, ένιωσε ένα δυνατό πλήγμα. Κράτησε τη ψυχραιμία του και χειρίζεται το θέμα του με μοναδική ψυχραιμία και αξιοπρέπεια.

Έκανε πλήρεις εξετάσεις επί σειρά ημερών, έστειλε τα αποτελέσματα σε ειδικά κέντρα σε Ελβετία και Γερμανία. Λύση δεν υπάρχει. Του το είπαν ξεκάθαρα. Βρέθηκε, κυριολεκτικά, στον αέρα.

Η προσπάθεια του να μείνει στην ενεργό δράση, με τη μετακίνηση του στην Πεύκη, στο πρωτάθλημα της Γ’ Εθνικής, δεν είχε αντίκρισμα.

Αποφάσισε να αποσυρθεί, καθώς, δεν ήθελε να εκθέσει την ομάδα που θα τον εμπιστευόταν. Με υπευθυνότητα κι εντιμότητα, είπε ανοιχτά την αλήθεια.

«Παιδιά, δεν βλέπω καλά, θα σας εκθέσω…».

Η νυχτερινή οδήγηση είναι δύσκολη υπόθεση για τον Ταμπάση, η καθημερινότητα του έχει διαφοροποιηθεί.

Το ποδόσφαιρο τελείωσε για τον Ταμπάση, με την ιδιότητα του ποδοσφαιριστή.

Η νηφαλιότητα με την οποία αντιμετωπίζει ότι του έτυχε, είναι παροιμιώδης. Αυτό το παιδί δίνει μαθήματα σε όλους μας.

Τον ρωτήσαμε πως αισθάνεται με αυτή την κατάσταση στην οποία πρέπει να ανταποκριθεί και η απάντηση του ήταν αφοπλιστική…

«Εντάξει, είμαι σχετικά ψύχραιμος. Και τι άλλο μπορώ να κάνω… Μου έτυχαν και άλλα χειρότερα στη ζωή μου… Τον Ιούνιο πέθανε ο πατέρας μου…».

Τον πατέρα του τον βοηθούσε ο Μπάμπης, ακόμα και στις καλύτερες στιγμές της ποδοσφαιρικής καριέρας του, πηγαίνοντας δίπλα του στον πάγκο της λαϊκής, για να τον ξεκουράζει…

Πουλούσε φρούτα. Η επαφή με τον κόσμο του αρέσει και όπως έχει πει χαρακτηριστικά «προερχόμαστε από τα λαϊκά στρώματα και πρέπει να το θυμόμαστε αυτό, γιατί τα χρήματα, όποιο ποσό και αν κερδίζεις από το ποδόσφαιρο ή οποιοδήποτε άλλο επάγγελμα, δεν πρέπει να σου αλλοιώνουν τον χαρακτήρα».

Αυτή η νόσος, η Stargardt, που πήρε το όνομα της από τον Βερολινέζο γιατρό που την εντόπισε το 1909, δε ξεπερνιέται ούτε με φάρμακα, ούτε με φακούς. Ζεις μαζί της και προσεύχεσαι να μην εξελιχθεί.

Για τον Μπάμπη Ταμπάση, τον συνάδελφο που βιώνει με τον πιο άδικο τρόπο, τις συνέπειες του απρόοπτου και οδυνηρού, δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Πρέπει να κρεμάσει τα γάντια του, μόλις, στα 27, στο σημείο που αρχίζει η ουσιαστική, ποδοσφαιρική ζωή για έναν τερματοφύλακα.

Στο χώρο θα μείνει, για να τον φωτίζει με την καθαρότητα και την ακτινοβολία του χαρακτήρα του.

Μπροστά του, υποκλίνεσαι από σεβασμό για τον τρόπο με τον οποίο εκφράζεται για ό, τι του έτυχε…

Το ποδόσφαιρο έχει όμορφες ιστορίες, ήρωες, μεγαλείο αλλά και ανασφάλεια, κλάμα και πόνο.

Η πρώτη σελίδα έχει την βιτρίνα, αλλά, η σκληρή αλήθεια για την αβεβαιότητα του επαγγέλματος του ποδοσφαιριστή, είναι πίσω απ’ αυτή, με ιστορίες που, συχνά, δεν γίνονται γνωστές αλλά και όταν τις μαθαίνεις, δεν ξέρεις αν πρέπει να στεναχωρηθείς, να κλάψεις ή να αισθανθείς υπερήφανος γιατί το ποδόσφαιρο συνεχίζει να αναδεικνύει προσωπικότητες που έχουν δύναμη και αντοχή.

Αυτό είναι το παιχνίδι μας, αυτοί οι πρωταγωνιστές του…

Απόφραξη του κατιόντα κλάδου κατά 90% ο Ντάρκο
Ο Ντάρκο Κοβάσεβιτς αναγκάστηκε να σταματήσει σε ηλικία 36 ετών την καριέρα του, αφού οι αρχικοί φόβοι για το πρόβλημα στην καρδιά επιβεβαιώθηκαν. Ο Σέρβος επιθετικός αγωνιζόταν στον Ολυμπιακό όταν διαγνώστηκε πως έχει πρόβλημα που δεν θα τον άφηνε να ξανά παίξει ποδόσφαιρο.

Όπως ανέφερε η ανακοίνωση του Ολυμπιακού: «ο Ντάρκο Κοβάσεβιτς, υποβλήθηκε σήμερα το πρωί, στην πολυκλινική του Σαν Σεμπαστιάν, σε στεφανιογραφία, η οποία επιβεβαίωσε το εύρημα (απόφραξη του κατιόντα κλάδου κατά 90%) της αξονικής στεφανιογραφίας, με συνέπεια να γίνει αγγειοπλαστική και τοποθέτηση στεντ. Το αποτέλεσμα της επέμβασης κρίνεται εκατό τοις εκατό επιτυχές, καθώς το αγγείο εμφανίζει μηδενική στένωση. Ο Ντάρκο Κοβάσεβιτς είναι σε πολύ καλή κατάσταση και εφόσον όλα εξελιχθούν ομαλά, αύριο θα πάρει εξιτήριο».

Το τελευταίο επίσημο του παιχνίδι ήταν στις 21 Δεκεμβρίου του 2008 με τον Θρασύβουλο στο «Καραϊσκάκης».

Το AIDS και ο Μάτζικ Τζόνσον
Στις 7 Νοεμβρίου του 1991, ο Έρβιν «Μάτζικ» Τζόνσον ανακοίνωσε ότι πάσχει από τον ιό HIV (AIDS) και αποσύρεται έτσι από την ενεργό δράση. Ο κορυφαίος πόιντ γκάρντ που έχει περάσει από τον μαγικό κόσμο του ΝΒΑ σταμάτησε το μπάσκετ σε ηλικία 32 ετών.

Ο Μάτζικ Τζόνσον ήταν το νούμερο 1 στα Draft του 1979 για τους Λος Αντζελες Λέικερς και αναδείχθηκε κορυφαίος rookie και πρωταθλητής του NBA από το πρώτο χρόνο.

Ο «μαγικός» αποσύρθηκε το Νοέμβριο του 1991, αλλά επέστρεψε για να παίξει στο All-Star Game 1992 καθώς τον επέλεξε το κοινό και κέρδισε το βραβείο του πολυτιμότερου παίκτη, αλλά και στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης.

Ομως, μετά από διαμαρτυρίες από τους συμπαίκτες του που εξέφρασαν την ανησυχία τους για τη δική τους υγεία, αποσύρθηκε και πάλι για τέσσερα χρόνια, αλλά επέστρεψε το 1996, σε ηλικία 36 ετών, να παίξει 32 παιχνίδια για τους Λέικερς πριν την απόσυρση του για τρίτη και τελευταία φορά.

Μετά το μπάσκετ αφοσιώθηκε πλήρως στον αγώνα κατά του θανατηφόρου ιού και δημιούργησε το «Ιδρυμα Μάτζικ Τζόνσον» και έγραψε βιβλίο για το ασφαλές σεξ.

Η καρδιακή αρρυθμία του Ρέμπρατσα
Τον Δεκέμβριο του 2007, ο Ζέλικο Ρέμπρατσα ανακοίνωσε ότι σταματάει το μπάσκετ σε ηλικία 35 ετών όντας παίκτης της Βαλένθια με τελευταίο του προπονητή τον Φώτη Κατσικάρη. Ο παλαίμαχος σέντερ του Παναθηναϊκού είχε καρδιακή αρρυθμία και οι τάσεις λιποθυμίας που παρουσίασε στις προπονήσεις της ισπανικής ομάδας ήταν πολλές.

Ο Ρέμπρατσα είχε κάνει μπάι πας με τη χρήση υπέρηχων και ηλεκτρισμού που «καθάρισαν» κάποιους ιστούς και επανέφεραν τον κανονικό ρυθμό της καρδιάς, όμως, δεν το ξεπέρασε ποτέ.

«Μετά από όλα όσα ακούγονται για την φυσική μου κατάσταση αποφάσισα να σταματήσω το μπάσκετ. Προσπάθησα σκληρά από τον Μάιο να βρεθώ σε μία καλή κατάσταση για να παίξω. Δυστυχώς ορισμένοι μικροτραυματισμοί.με κρατούν πίσω και κυρίως δεν μου επιτρέπουν να βοηθήσω την Βαλένθια όπως θα ήθελα», ήταν η δήλωση – απόσυρση του Ζέλικο Ρέμπρατσα.

Ο Σέρβος σέντερ είχε κατακτήσει με τον Παναθηναϊκό το πρωτάθλημα Ευρώπης του 2000 και μετέπειτα έφυγε για το ΝΒΑ (Ντιτρόιτ, Ατλάντα, Κλίπερς) πριν επιστρέψει στην Ευρώπη και να κρεμάσει τη φανέλα του.

Η καρδιά πρόδωσε τον Φούνες
Ο Χουάν Χιλμπέρτο Φούνες πέρασε με επιτυχία από την Ελλάδα, όταν το 1987 ο Γιώργος Κοσκωτάς τον έφερε στην χώρα μας για να φορέσει τη φανέλα του Ολυμπιακού. Ο 25χρονος τότε Αργεντινός ήταν μεταγραφική «βόμβα» και παρότι αγωνίστηκε σε 29 ματς (10 γκολ) λατρεύτηκε από τους φίλους του Ολυμπιακού.

Ο «Ελ Μπούφαλο» έκανε... μαγικά με την μπάλα χάρη στην άριστη τεχνική του κατάρτιση. Η μεγάλη μεγάλη κόντρα που είχε με τον Γιάτσεκ Γκμοχ το 1989 τον έκαναν να αποχαιρετήσει τον Ολυμπιακό και να μετακομίσει στη Γαλλία για λογαριασμό της Νανσί.

Τότε άρχισαν τα προβλήματα. Μετά τη Νανσί διαπραγματεύτηκε ένα συμβόλαιο με την Νις, ωστόσο οι γιατροί της γαλλικής ομάδας σε εξετάσεις που τον υπέβαλαν, διέγνωσαν το πρόβλημα στην καρδιά του.

Αναγκαστικά ο Φούνες επέστρεψε στην Αργεντινή με τη Μπόκα Τζούνιορς να θέλει να τον αποκτήσει, αλλά έκανε πίσω μόλις διαπίστωσε το πρόβλημα καρδιάς που τον ταλαιπωρούσε. Ο Αργεντινός βρήκε συμβόλαιο στη Βελέζ Σάρσφλιντ παρά το γεγονός ότι γνώριζε το πρόβλημα υγείας του, όμως, αποφάσισε το 1990 να αποσυρθεί οριστικά από τα γήπεδα, αφού αδυνατούσε να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις του επαγγελματικού ποδοσφαίρου.

Στις 11 Ιανουαρίου 1992 πέθανε λόγω των καρδιακών προβλημάτων σε ηλικία 29 ετών και το στάδιο της γενέτειράς του Σαν Λουίς της Αργεντινής ονομάστηκε προς τιμήν του στάδιο Φούνες.

Η καρδιακή δυσπλασία του Τιράμ
Την 1η Αυγούστου του 2008, ο Λιλιάν Τιράμ έβαλε τέλος στην ποδοσφαιρική του καριέρα. Ο 36χρονος τότε αμυντικός επρόκειτο να συνεχίσει στην Παρί Σεν Ζερμέν, ωστόσο τον Ιούνιο κατά την διάρκεια των ιατρικών εξετάσεων, στις οποίες υποβλήθηκε, εντοπίστηκε πρόβλημα στην καρδιά (καρδιακή δυσπλασία) και του απαγορεύτηκε να ξανά παίξει ποδόσφαιρο. Ο Τιράμ στέφθηκε πρωταθλητής κόσμου το 1998 και Ευρώπης το 2000 με τους «τρικολόρ».

Ο μαχητής Αριστείδης Παπάζογλου
Ο Αριστείδης Παπάζογλου από τα 14 του χρόνια, έπασχε από την ανίατη ασθένεια, η οποία του δημιουργούσε κρίσεις και τον έκανε να μην μπορεί να σταθεί στα πόδια του καλά καλά. Ομως., το πάλεψε και κατάφερε να αγωνιστεί στον Ολυμπιακό με πολύ μεγάλη επιτυχία (71 γκολ σε 130 επίσημους αγώνες).

Μάλιστα, η περιπέτεια της υγείας του στάθηκε αφορμή να ενώσουν τις δυνάμεις τους οι τρεις μεγάλοι του ποδοσφαίρου. Ο Ολυμπιακός αντιμετώπιζε την ΑΕΚ στο Φάληρο κι ο Παναθηναϊκός καλούσε και τους δικούς του οπαδούς να πάνε στο γήπεδο αφού τα έσοδα θα δινόντουσαν στην οικογένειά του για να αντιμετωπίσει τα απίστευτα μεγάλα έξοδα της θεραπείας. Στο κάλεσμα ανταποκρίθηκαν 8.948 φίλαθλοι, με την πραγματική έννοια της λέξης, που μάζεψαν 287.390 δρχ.

Ο Αριστείδης Παπάζογλου όσο μπορούσε έπαιζε, αλλά την σεζόν 1966-67 καταβεβλημένος από την ασθένεια του αγωνίστηκε μόνο σε ένα παιχνίδι, ενώ την περίοδο 1967-68 και μετά από σύντομη θεραπεία, επανήλθε και πρόλαβε και έπαιξε σε 2 φιλικούς αγώνες προετοιμασίας.

Ο τελευταίος του αγώνας με τη φανέλα του Ολυμπιακού ήταν στις 13 Αυγούστου 1967 στο στάδιο Καραϊσκάκη κατά της ΑΕΚ Φαλήρου. Ο Ολυμπιακός επικράτησε σ’ εκείνο τον αγώνα με 12-0 και ο Αριστείδης σημείωσε 3 γκολ.

Ήταν τα τελευταία στην σύντομη καριέρα του καθώς έφυγε από τη ζωή ακριβώς δύο χρόνια αργότερα, στις 13 Αυγούστου του 1969 σε ηλικία 30 ετών. Στις 14 Αυγούστου του 1969 πήγε στην τελευταία του κατοικία φορώντας τη στολή του Ολυμπιακού.