Γεννημένος στις 29 Ιουλίου τού 1925 στη Χίο, με ρίζες από την Κρήτη, ο Μ. Θεοδωράκης ήταν από μικρό παιδί ενεργό μέλος τής κοινωνίας που τον φιλοξενούσε και, μοιραία, η ζωή του συνδέθηκε με το ποδόσφαιρο όπως και με τη μουσική. «Υποτιμούν το ποδόσφαιρο, ενώ είναι η βάση σε μία κοινωνία. Πρώτα παίζεις μπάλα και επιλέγεις ομάδα και έπειτα γίνεσαι γιατρός, δικηγόρος ή αποκτάς άλλο επάγγελμα ή επιλέγεις κόμμα», είχε σχολιάσει πριν από λίγα χρόνια (12/2003), σε συνάντηση που είχε με παλαίμαχους και εν ενεργεία διεθνείς ποδοσφαιριστές. Προκειμένου να γνωρίσει τα ποδοσφαιρικά του ινδάλματα και λαϊκούς ήρωες, όπως τους χαρακτήρισε ο ίδιος, που έχουν συνδεθεί με τα όνειρα του ελληνικού λαού και αποτελούν μυθοποιημένα πρόσωπα μέσα στην κοινωνία.

Η πνευματική οξυδέρκεια, η λαϊκότητα του χαρακτήρα του, ο έμφυτος μηχανισμός ανάγνωσης της πραγματικότητας και η σύνδεσή του με την κοινωνία, ανέδειξαν τον Μίκη ως έναν από τους ανθρώπους τού πνεύματος που πιστεύουν πως το ποδόσφαιρο είναι πολιτισμός. Αλλά και ένα χρήσιμο κοινωνικό εργαλείο για όσους μπορούν να το αντιληφθούν στην πλήρη προέκτασή του. Μόνο τυχαίο δεν είναι, άλλωστε, το ενδιαφέρον που είχε δείξει για θέμα αθλητισμού, γενικότερα, την περίοδο που ήταν βουλευτής τού ΚΚΕ και, αργότερα, υπουργός Επικρατείας.

Το gazzetta.gr σάς παρουσιάζει ένα διαφορετικό Θεοδωράκη, πέρα από τα σπουδαία μουσικά έργα, τη σχέση με την πολιτική, τις κινήσεις για τη σύσφιξη των ελληνοτουρκικών σχέσεων, την υποψηφιότητα για το Νόμπελ Ειρήνης, τις πρωτοβουλίες σε πολιτιστικό και πολιτισμικό επίπεδο και τις άλλες δράσεις του. Ας γνωρίσουμε τον ποδοσφαιρικό Μίκη Θεοδωράκη.

Η σχέση του με την Εθνική ομάδα

Το καλοκαίρι τού 2004 η καρδιά τής ποδοσφαιρικής Ελλάδας χτυπούσε στην Πορτογαλία, όπου διεξαγόταν το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Ο Μίκης, που είχε βρεθεί στις κερκίδες τής Λεωφόρου Αλεξάνδρας για να παρακολουθήσει το παιχνίδι τής Εθνικής ομάδας εναντίον της Β. Ιρλανδίας, δέχτηκε ένα αναπάντεχο δώρο από την Πορτογαλία: μία μπάλα με τις υπογραφές των Ελλήνων ποδοσφαιριστών και την αφιέρωση: «Στον εθνικό μας Μίκη».

Λίγες ημέρες αργότερα, ο Θεοδωράκης έστειλε τις ευχές του στους Έλληνες διεθνείς και τον Ότο Ρεχάγκελ, μία ημέρα πριν από τον ημιτελικό με την Τσεχία (1-0) και αποδείχτηκε γουρλής. «Σας ευχαριστώ για τις χαιρετιστήριες υπογραφές σας που μου πρόσφεραν μεγάλη χαρά και συγκίνηση. (.) Το ξέρετε ότι η σκέψη όλων μας είναι κοντά σας. Η σκέψη, η αγάπη και οι ευχές όλων των Ελλήνων. Στον αυριανό αγώνα όλοι καταλαβαίνουμε ότι επωμίζεστε ένα τεράστιο βάρος. Είμαστε όμως βέβαιοι ότι όπως κάνατε ως τώρα, θα μπορέσετε από αρνητικό να το μετατρέψετε και να θριαμβεύσετε. Είστε ικανοί. Πιστέψτε στον εαυτό σας όπως όλοι μας πιστεύουμε σε εσάς.

Με την αγάπη μου για όλους σας και για τον προπονητή σας!», ανέφερε στο μήνυμά του προς τους διεθνείς.

Μέλος στον Αστέρα 2004

Το 2003 γεννήθηκε στην Καισαριανή μία μικρή ερασιτεχνική ομάδα, ο Αστέρας 2004, οι δημιουργοί της οποίας έβλεπαν το ποδόσφαιρο με άλλη ματιά. Βάζοντας σαν προτεραιότητα τον άνθρωπο, την ανάδειξη και την πραγμάτωση του ταλέντου των νέων παιδιών μέσω της αλληλεγγύης και όχι την κορύφωση του πρωταθλητισμού και την εμπορευματοποίησή του. Ο Μίκης Θεοδωράκης έγινε αμέσως μέλος στο συγκεκριμένο σωματείο, εκφράζοντας τη στήριξή του στη συγκεκριμένη προσπάθεια και τις πρωτοβουλίες του. Σε μία συμβολική κίνηση, μάλιστα, υπέγραψε την αίτηση μέλους στις 29 Ιουλίου του 2004, την ημέρα που γιόρτασε τα γενέθλιά του.

Η σχέση με τους διεθνείς

Η σύνδεση του Μίκη με την κοινωνία και, φυσικά, με το ποδόσφαιρο, είναι άρρηκτη. Πριν από λίγους μήνες δέχτηκε με χαρά στο σπίτι του αντιπροσωπεία τής Εθνικής ομάδας του 2004, αποτελούμενη από τους Νικολαΐδη, Καραγκούνη, Δέλλα, Φύσσα, Κατσουράνη και τον παλαίμαχο ποδοσφαιριστή και παλιό γραμματέα του ΠΣΑΠ Νίκο Μάλλιαρη. Μία κίνηση που αποτέλεσε ένδειξη εκτίμησης προς το πρόσωπο των παλαίμαχων και εν ενεργεία ποδοσφαιριστών από την πλευρά του Μ. Θεοδωράκη, αλλά και αγάπης προς το ποδόσφαιρο.

«Τον Ολυμπιακό δεν τον αλλάζω»

Την αγάπη του για τον Ολυμπιακό δεν την έκρυψε ποτέ. Ο Μίκης τής Εθνικής πάνω από όλα, χωρίς ωστόσο αυτό να σημαίνει πως δεν έχει μία μικρή αδυναμία. Το Δεκέμβρη του 2003, στην εκδήλωση που έγινε στο «Χίλτον» για να γνωρίσει τα ποδοσφαιρικά του ινδάλματα, οι παλαίμαχοι του Ολυμπιακού τού έδωσαν μέσω τού Γιώργου Δαρίβα μία ερυθρόλευκη φανέλα με τον όνομά του.

Στον χαιρετισμό του, μάλιστα, ο Μίκης είχε σχολιάσει: «Δέκα ετών παιδάκι, στο Αργοστόλι της Κεφαλονιάς που ζούσαμε τότε, μας έδιναν οι γονείς μας μία δραχμή για να αγοράσουμε εφημερίδα κάθε εβδομάδα. Έτσι πήρα την πρώτη μου εφημερίδα. Σε εκείνη την ιστορική εφημερίδα, το 1935, υπήρχε μία φωτογραφία του Ολυμπιακού με τους πέντε Ανδριανόπουλους, τα αδέρφια. Ήταν η κόκκινη φανέλα και έγινα Ολυμπιακός από τότε. Κι εγώ, όπως ξέρετε, έχω αλλάξει πολλά κόμματα -και με έχουν κατηγορήσει για αυτό- αλλά τον Ολυμπιακό δεν τον αλλάζω. Κάποιος γεννιέται και πεθαίνει με τα χρώματά του. Θυμάμαι στην Κεφαλονιά, που ζούσα τότε, χωριστήκαμε αμέσως τα παιδιά σε ολυμπιακούς και παναθηναϊκούς. Υπήρχε κάτι στην ψυχοσύνθεσή μας. Οι φίλοι του Παναθηναϊκού, για παράδειγμα, ήταν. σπασίκλες και στο σχολείο καθόντουσαν στα πρώτα θρανία. Εγώ και οι υπόλοιποι ολυμπιακοί καθόμασταν στα πίσω. ».

Ποδοσφαιρόφιλος και αριστερός

Στο τέλος σταχυολογήσαμε αποσπάσματα από τον χαιρετισμό τού Μίκη Θεοδωράκη, στην επαφή του με παλαίμαχους και εν ενεργεία διεθνείς ποδοσφαιριστές τον Δεκέμβρη του 2003. Που αναδεικνύουν, με την απλότητα των λόγων του, τη σύνδεση της κοινωνίας με το ποδόσφαιρο και πώς ένας βαθιά λαϊκός άνθρωπος, όπως ο Μίκης, την αντιλαμβάνεται:

** «Ο ελληνικός λαός ζει με το ποδόσφαιρο. Η ομάδα του είναι ιδανικό, είναι όραμα, είναι η πίστη του. Οι ποδοσφαιριστές είναι είδωλα συνδεδεμένα με τα όνειρα και τα ιδανικά του. Είναι σαν τους ήρωες του '21, σαν τον Καραϊσκάκη».

** «Το ποδόσφαιρο σήμερα δεν είναι ερασιτεχνικό, αλλά παρόλα αυτά οι ποδοσφαιριστές παραμένουν μυθοποιημένα πρόσωπα μέσα στο λαό και τη νεολαία».

** «Είστε λαϊκά είδωλα, πρέπει η Πολιτεία να σας σέβεται».

** «Είχα δύο κακά: ήμουν ποδοσφαιρόφιλος και αριστερός».

** «Αν μου έλεγαν πως σήμερα θα έχω ένα γεύμα με τον Μπετόβεν, τον Σούμαν και τον Βάγκνερ, δεν θα χαιρόμουν όσο τώρα που βρίσκομαι μαζί σας».

** «Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα συναντήσω τον Λεωνίδα Ανδριανόπουλο και μάλιστα θα κάθομαι δίπλα του. Είναι από τα μεγαλύτερα δώρα που έχω πάρει».

Οι φωτογραφίες είναι από το αρχείο των Νίκου Μάλλιαρη και Χάρη Μπίλιου.