Σε αυτή την όντως ενδιαφέρουσα συζήτηση -πέραν της ονοματολογίας στο πεδίο του ανταγωνισμού για το ποιος κέρδισε και ποιος έχασε- εκείνο που πάντα έχει έναν ξεχωριστό κρίσιμο ρόλο είναι η σχέση της τιμής με το ίδιο το προσφερόμενο προϊόν. Μια σχέση που στην Ελλάδα περνά μέσα από ένα πλαίσιο εξειδικευμένων συμπεριφορών των φιλάθλων που επιθυμούν να βλέπουν την ομάδα τους και όχι απλώς το θέαμα υψηλού επιπέδου που προσφέρει η κορυφαία πανευρωπαϊκή ποδοσφαιρική διοργάνωση σε επίπεδο συλλόγων. Και όλοι γνωρίζουμε την τύχη των ελληνικών ομάδων -πλην ορισμένων εξαιρέσεων- στον θεσμό.

Η συζήτηση αυτή προσλαμβάνει και μια άλλου τύπου αξία καθώς γίνεται σε μια περίοδο όπου η UEFA οριστικοποιεί τους τηλεοπτικούς φορείς που θα έχουν τα δικαιώματα για τις επόμενες περιόδους, όπως εκείνη του 2015-2016. Για παράδειγμα, διαβάζοντας τα ποσά μπορεί κάποιος να δει πώς αντιλαμβάνονται το ποδόσφαιρο οι φίλαθλοι και οι οπαδοί στην κάθε χώρα ή πώς λειτουργούν ο ανταγωνισμός και η επιχειρηματική λογική. Ακόμη περισσότερο, μπορούν να εξαχθούν γενικότερα χρήσιμα συμπεράσματα για την αγορά και την οικονομία. Ας μιλήσουμε λοιπόν την ψυχρή γλώσσα των αριθμών και ας μείνουμε πεισματικά, προς το παρόν, σε αυτό το πεδίο. Στην Αγγλία τα τηλεοπτικά δικαιώματα του Champions League κόστισαν 1 δισ. ευρώ την τριετία, στην Ισπανία 450 εκατ. ευρώ, στην Ιταλία 700 εκατ. ευρώ και στη Γερμανία 240 εκατ. ευρώ.

Από την αξιολόγηση των δεδομένων, αυτό που προκύπτει είναι ότι οι χρεοκοπημένες χώρες του Νότου (Ιταλία, Ισπανία) δίνουν ποσά πολλαπλάσια από την… οικονομική αυτοκρατορία της Γερμανίας. Είναι το ποδόσφαιρο σε αυτές τις χώρες τόσο πιο ανεπτυγμένο ή τόσο πιο δημοφιλές; Αρκεί να θυμίσουμε ότι η Γερμανία είναι η τωρινή παγκόσμια πρωταθλήτρια και ότι η Μπάγερν Μονάχου είναι η προπέρσινη πρωταθλήτρια Ευρώπης. Το οξύμωρο όμως στην όλη υπόθεση είναι ότι η Γερμανία θα πληρώσει πολύ λιγότερα, ενώ πρόκειται για μια πολύ μεγαλύτερη αγορά πληθυσμιακά, με τους πολίτες της να αποτελούν αγοραστική δύναμη.

Τι συμβαίνει; Κάποιοι έχασαν τον δρόμο του ορθολογισμού; Οχι, απλώς διαφέρει ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνεται η κάθε χώρα, και κατ’ επέκταση και οι επιχειρήσεις της, τη ρεαλιστική διαχείριση των οικονομικών και την ορθή λήψη επιχειρηματικών αποφάσεων. Ετσι, ενώ η Sky Germany και το ZDF θα πληρώσουν συνολικά περίπου 80 εκατ. ευρώ τον χρόνο για να μεταδίδουν Champions League, η ιταλική Mediaset για το ίδιο προϊόν θα πληρώνει 233 εκατ. ευρώ!

Με δεδομένο ότι τουλάχιστον το κόστος απόκτησης θα το πληρώσουν οι καταναλωτές (ώστε να προκύπτει θετικό πρόσημο στη σχέση οφέλους - κόστους για την εταιρεία), οι Αγγλοι, προκειμένου να μπορούν να παρακολουθήσουν τους αγώνες του Champions League, θα κληθούν να πληρώσουν 1 δισ., αντίστοιχα οι Ισπανοί 450 εκατ., ενώ οι «πλούσιοι» Γερμανοί μόνο 240 εκατ.!

Στην Αγγλία συγκεκριμένα, όπου η British Telecom -το παλιό μονοπώλιο- τίναξε κυριολεκτικά την μπάνκα στον αέρα, και επειδή ήξερε ότι τα λεφτά αυτά δύσκολα θα τα πλήρωνε ο Αγγλος πολίτης/τηλεθεατής -παρά τη δημοτικότητα που παρουσιάζει το ποδόσφαιρο-, πολύ απλά του στέρησε το δικαίωμα της επιλογής, επιβάλλοντας «ποδοσφαιρικό φόρο». Ως ποδοσφαιρικός φόρος λογίζεται η αύξηση που έκανε στο πάγιο του συνόλου των συνδρομητών της (7,3 εκατομμύρια οικιακοί χρήστες) σε τηλέφωνο και Internet.

Ας έρθουμε όμως και στα δικά μας. Στην Ελλάδα το Champions League για την επόμενη σεζόν κόστισε 120 εκατ. ευρώ. Μόλις τα μισά, δηλαδή, από την οκταπλάσια σε πληθυσμό Γερμανία, με την πολλαπλάσια αγοραστική δύναμη. Δηλαδή, οι Ελληνες, προκειμένου να μπορούν να βλέπουν Champions League, θα πρέπει να πληρώσουν 120 εκατ. ευρώ, ή -για να γίνει ακόμα πιο αντιληπτό το νούμερο- 200% παραπάνω σε σχέση με τα τρέχοντα ή τα ιστορικά δεδομένα. Τη στιγμή, μάλιστα, που η αύξηση της τιμής των τηλεοπτικών δικαιωμάτων από την προηγούμενη σεζόν στην Ισπανία ήταν της τάξης του 45%, στη Γαλλία 30% και στη Γερμανία 50%.

Και αυτό όταν στις υπόλοιπες χώρες το Champions League παρουσιάζει πολύ μεγαλύτερο «εθνικό» ενδιαφέρον απ’ ό,τι στην Ελλάδα. Στην Αγγλία, για παράδειγμα, οι ομάδες (αυτές που ενδιαφέρουν τους φιλάθλους) πέρυσι έδωσαν 40 αγώνες στο Champions League, οι ισπανικές αντίστοιχα 41, ενώ ελληνικού ενδιαφέροντος -και στην ουσία οι αγώνες για τους οποίους είναι διατεθειμένος να πληρώσει ο συνδρομητής- ήταν μόλις 8 και αυτό λόγω της καλής πορείας του Ολυμπιακού.

Πηγή: www.newmoney.gr