Έτσι... έπρεπε να γίνει! Mε σεβασμό και κόμπλεξ!
Ο Μιχάλης Τσαμπάς δεν... κλέβει το μεροκάματο των Eurobloggers του gazzetta, αλλά γράφει ως χαρούμενος φίλος των «πάντσερ» (το μαρτυρά η φωτογραφία) κι απελευθερωμένος πια από την κατάρα ετών!
Επειδή οι καλοί λογαριασμοί, κάνουν τους καλούς... αναγνώστες, το ξεκαθαρίζω «με το καλημέρα». Στις παρακάτω γραμμές μην περιμένετε καμιά... βαθυστόχαστη ανάλυση για το Γερμανία-Ιταλία. «Δόξα τω Θεώ», το gazzetta.gr όλο αυτό το μήνα του Euro έχει φροντίσει από Αθήνα και... Παρίσι, να έχει ανθρώπους που σας αναλύουν εξαιρετικά τα όσα είδατε ή θα δείτε στα γήπεδα της Γαλλίας.
Από την μία το προσαρμοσμένο στις απαιτήσεις, FourFourTwo κι από την άλλη οι EuroBloggers και ΕuroMission φροντίζουν για τα... πάντα όλα και θα το κάνουν μέχρι και την βραδιά του τελικού! Οπότε αφού τα... μιλήσαμε και τα συμφωνήσαμε, να σας πω πως αφορμή να γράψω δύο πράγματα ήταν ένας facebook-ικός διάλογος που είχα το πρωί της Κυριακής με τον «εκ των ball boys» του site, Γιώργο Κοντογεώργη.
«Αρρωστάκι» με την Ιταλία και όσα χρόνια τον γνωρίζω δεν μπορούσα να βρω κι αντεπιχείρημα σε αυτό το «πελάτης» κάθε φορά που η κουβέντα πήγαινα στο Γερμανία-Ιταλία. Τι κι αν από το Μουντιάλ του '86 που... έπιασα τον εαυτό μου να «γουστάρει» τα «πάντσερ» έχω δει ένα σωρό τελικούς και γενικά σημαντικούς αγώνες. Τους περισσότερους κερδισμένους.
Έχω δει δραματικές προκρίσεις, έχω δει και ξαναδεί να γίνεται πραγματικότητα το «και στο τέλος κερδίζουν οι Γερμανοί», έχω δει ακόμη κι 7άρα στην Βραζιλία. Και χρυσό γκολ από τον Μπίρχοφ. Έχω δει και χαμένο τελικό με την Βραζιλία. Καταμεσήμερο σε μια μπυραρία στα Χανιά, με όλο το μαγαζί σε κλίμα «σελεσάο» και εγώ... η μύγα μέσα στο γάλα. Και ημιτελικό-μαχαιριά το 2006 από την «Σκουάντρα Ατζούρα»...
Αυτό που είδα το βράδυ του Σαββάτου όμως δεν το είχα ξαναδεί. Με... στοίχειωνε. Εμένα. Που απλά υποστηρίζω την εθνική Γερμανίας. Φαντάζομαι τι έγινε με τους ίδιους τους παίκτες. Τον ίδιο τον οργανισμό. Ή μάλλον δεν το φαντάζομαι.
Όλος ο πλανήτης το είδε. Οι τύποι που είχαν να χάσουν πέναλτι στην... ρουλέτα από το 1982, κόντρα στην Ιταλία έχασαν όχι ένα, αλλά 3!!! Κι όχι ο παγκίτης Μουστάφι ή ο άπειρος Κίμιχ. Τα ρομπότ Μίλερ, Σβαϊνστάιγκερ και ο Οζίλ τα... ξόδεψαν. Κάτι λέει αυτό. Όχι μάλλον κάτι. Πολλά λέει. Όπως λέει και η εικόνα του αγώνα.
Γάτα με ποντίκι ήταν το 2ο ημίχρονο. Κι όμως μετά το γκολ του Οζίλ, σε κάθε άλλη ομάδα η Γερμανία θα έριχνε... τεσσάρα. Στην Ιταλία όχι.
Ισοφαρίστηκε και το φάντασμα μιας ακόμη αποτυχίας ήταν κάτι παραπάνω από ορατό. Αυτά, γιατί όσο κι αν στον αγωνιστικό χώρο του Μπορντό δεν εμφανίστηκε ο Ντελ Πιέρο, ο Ριβέρα, ο Ταρντέλι και ο Ρόσι, αυτό το βάρος δεκαετιών... έπαιξε πάλι μπάλα!
Έχω την αίσθηση πως αυτή η παράδοση 40 ετών μόνο κάπως έτσι θα έσπαγε. Όχι με μια εμφατική νίκη σαν αυτή κόντρα στην Βραζιλία ή κάτι... ξεγυρισμένες 4άρες σε Αγγλία και Αργεντινή. Μόνο με ιδρώτα, άγχος, κόμπλεξ, έναν τερματοφύλακα-θηρίο και αρκετή δόση τύχης. Α και προπαντώς σεβασμό στον σπουδαίο αντίπαλο. Μέχρι και το σύστημα προσάρμοσε ο Λεβ για να μην την... πατήσει.
Αυτό (τον σεβασμό δηλαδή...) που από την άλλη πλευρά δεν είχε ο «ανύπαρκτος μέχρι πριν 2-3 χρόνια», Γκρατσιάνο Πελέ, ο οποίος ήθελε να κάνει... κόλπα στον Νόιερ και τον ξεφτίλισε ακόμη και η γκόμενα του!
«Αυτοί έγιναν περίγελος σε πέναλτι. Θέλει προσπάθεια». Ήταν μια από τις ατάκες του Κοντογεώργη στον διάλογο που προανέφερα ... Τα 'πε όλα.
