Το #Bινύλιο, ένα... κόσμημα για την ελληνική τηλεόραση!
Αφορμή για τις παρακάτω γραμμές είναι κάποια mail που στέλνω κατά καιρούς στον Χρήστο Κιούση, με το θάρρος και της συνεργασίας μας στο gazzetta.gr. Μην φανταστείτε τίποτα επιστολές με συλλεκτική και διαχρονική αξία. «Δύο-τρεις γραμμές και πέντε-δέκα καλά λόγια».
Αυτά τα mail τον τελευταίο καιρό έγιναν όλο και πιο συχνά και τότε αισθάνθηκα πως έφτασε η ώρα «αυτά τα καλά λόγια» για το «Βινύλιο» να μην αποτελούν μόνο μια... εσωτερική αλληλογραφία, αλλά να τα διαβάσει και περισσότερος κόσμος. Το κατάλαβα πολύ περισσότερο τα ξημερώματα της Τετάρτης όταν δεν... κατάλαβα πως έφτασε η «ώρα 3 παρά» με καλεσμένο τον μεγάλο Γιώργο Νταλάρα. Μια μοναδική εκπομπή...
Άλλωστε η ελληνική τηλεόραση, δυστυχώς, δεν μας δίνει συχνά την ευκαιρία για εγκώμια. Χωρίς πολλές-πολλές σκέψεις κι αναζητήσεις, μπορείτε να φέρετε στο μυαλό σας μια εκπομπή που να την χαρακτηρίσετε «κόσμημα»; Να μπορείτε να πείτε με βεβαιότητα ότι αποτελεί «όαση στην τηλεοπτική μας έρημο;».
Θεωρώ ότι αν έστω και με δυσκολία μπορείτε να βρειτε δυο-τρεις (σ.σ μάλλον πολλές λέω), σίγουρα με τη μια από αυτές θα συμφωνήσουμε πως είναι το «Βινύλιο».
To παρεάκι (με προσθαφαιρέσεις) γνωστό χρόνια τώρα… Έρχεται από το θρυλικό Comfuzio, περνάει από τους ανεπανάληπτους ΑΜΑΝ και συνεχίζει με το Ράδιο Αρβύλα που σαρώνει στις μέρες μας. Και κάπως έτσι... εγένετο Βινύλιο!
Στην αρχή από την συχνότητα του ΑΝΤ1 και εν συνεχεία μέσω του ΣΚΑΪ. Σε late night ζώνη, όπως συνηθίζουν να λένε οι «τηλεορασάνθρωποι» αλλά καμία σχέση με ότι κατά καιρούς έχει κάνει... παρέλαση από την ώρα αυτή. Χωρίς άναρθρες κραυγές, χωρίς διάθεση για... μπανιστίρι από την κλειδαρότρυπα, χωρίς «επώνυμους τρίτης διαλογής», χωρίς «χαζογκόμενες και χαζογκόμενους» μιας χρήσης.
Από τον Διονύση Σαββόπουλο στους Πυξ Λάξ, από αυτούς στον Γιώργο Νταλάρα και από τις εκπομπές για την σεξουαλική αγωγή στην «μοναδική τριλογία» για την... τηλεόραση του χθες. Νοσταλγία, γνώση, ήρεμες φωνές, χιούμορ, διασκέδαση, σωστή χρήση της ελληνικής γλώσσας, όμορφα τραγούδια, ωραίες εικόνες. Όλο το πακέτο σε ένα (περίπου) δίωρο που δεν θες να τελειώσει ποτέ. Ποια άλλη εκπομπή να σου προκαλέσει αυτό το συναίσθημα;
Τα ανόητα reality της πλάκας που το ένα επαναλαμβάνει το προηγούμενο; Τα... talk show της κακιάς ώρας με τους ίδιους και τους ίδιους καλεσμένους που δεν έχουν κάτι φρέσκο να πουν ή οι πολιτικές εκπομπές που αν δεν σε κοιμήσουν από το πρώτο 15λεπτο τότε σίγουρα σε εξοργίζουν;
Μακάρι η ελληνική τηλεόραση να είχε περισσότερα... Βινύλια. Και αυτή θα ήταν καλύτερη και εμείς θα ήμασταν καλύτεροι και τον Κιούση δεν θα «ενοχλούσα» τόσο συχνά με τα mail μου...
