Εν έτει... 2019 (δυο μήνες απέμειναν για να μας επισκεφτεί ο νέος χρόνος) η εθνική Ελλάδος ψάχνει να βρει τον αγωνιστικό της προσανατολισμό με τον Άγγελο Αναστασιάδη στο τιμόνι! Ο Μακεδόνας προπονητής μετά από... μακρά περίοδο αγραναύπαυσης επιστρέφει στην πρώτη γραμμή της προπονητικής με την (προφανώς) μεγαλύτερη πρόκληση της καριέρας του.

Στα 65 του χρόνια θα προσπαθήσει να βάλει ξανά την εθνική ομάδα στον σωστό δρόμο και να την οδηγήσει το καλοκαίρι του 2020 στο Euro μετά από μια στείρα εξαετία που ακολούθησε του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Βραζιλίας (2014). Ο «Αγγελάρας» δεν καλείται να διαδεχθεί τον Ρεχάγκελ ή τον Σάντος, όπως οι προκατοχοί του, αλλά τον Μίκαελ Σκίμπε, οπότε υπό αυτή την έννοια το μέτρο σύγκρισης με τον προηγούμενο δεν θα είναι και υπερβολικά υψηλό.

Από την άλλη όμως σαφώς και δεν είναι μια επιλογή που προκαλεί... ρίγη ενθουσιασμού στο φίλαθλο κοινό, αλλά και στους διεθνείς παίκτες που είναι και οι άμεσα ενδιαφερόμενοι για τον νέο προπονητή. Με τις πολλές «παραξενιές του» τόσο στον τρόπο προπόνησης, όσο και επικοινωνίας, ο Άγγελος Αναστασιάδης υπήρξε προπονητής από το... πάνω ράφι όσο αφορά το ελληνικό ποδόσφαιρο. Last year όμως που λέει και η διαφήμιση. Πολύ... last.

Αυτό συνέβη πριν από τουλάχιστον 10-15 χρόνια, αφού από εκεί και πέρα πλην του περάσματός του από τον «λατρεμένο του» ΠΑΟΚ, υπήρξε προπονητής... ειδικών συνθηκών σε ομάδες που συνήθως είχαν ως πρώτο στόχο την παραμονή στην κατηγορία, ενώ και τα αρκετά χρόνια που βρέθηκε ως ομοσπονδιακός τεχνικός στην Κύπρο, δεν μπόρεσε να κάνει την υπέρβαση, πλην κάποιων καλών αποτελεσμάτων που είχαν την μορφή... πυροτεχνημάτων.

Αν οι εικόνες μας από την εθνική ομάδα είχαν να κάνουν με τις εποχές του «κυρ Βασίλη Δανιήλ» ή των αείμνηστων Μίλτου Παπαποστόλου και Κώστα Πολυχρονίου, προφανώς και ο Αναστασιάδης θα ήταν το... βήμα προς τα μπροστά. Όμως όταν στον «σκληρό δίσκο» υπάρχει αυτή η... ντουζίνα χρόνων του Ρεχάγκελ και του Σάντος δικαιολογημένα γίνεται λόγος για πισωγύρισμα άνευ προηγουμένου!

Κάπου εδώ μπαίνει φυσικά στην εξίσωση η ΕΠΟ και ο πρόεδρός της Βαγγέλης Γραμμένος. Είναι ίσως η πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια που για τον πάγκο της εθνικής ομάδας δεν έγινε στα ΜΜΕ παρέλαση ονομάτων από τον διεθνή χώρο. Άναστασιάδης γράφτηκε από την αρχή, αυτός έπαιζε... σερί, αυτός κι «έκλεισε». Λογικό. Λογικότατο. Δεν είναι μόνο λόγω του μικρού μπάτζετ που είχε να διαθέσει η ομοσπονδία.

Το κυριότερο είναι ότι κανείς από αυτούς που κάθονται γύρω από ένα στρογγυλό τραπέζι και παίρνουν τις (ακατανόητες) αποφάσεις δεν ήταν σε θέση να προχωρήσει από τον... κανονικό δρόμο. Να κάνει ραντεβού, να μιλήσει με προπονητές, να γνωρίζει βιογραφικά, να παρουσιάσει ένα πλάνο, να μπορέσει να πείσει κάποιον ότι «αυτοί εκεί στην Ελλάδα αγαπούν την εθνική τους και θέλουν να ξαναπετύχουν».

Όπως δηλαδή κάνουν σε «κανονικά ποδοσφαιρικά κράτη», εκεί όπου η... φουστανέλα δεν είναι βασικό κριτήριο πρόσληψης. Εδώ ποιος να κάνει όλα αυτά; Ο Βαγγέλης Γραμμένος; Όχι βέβαια. Οι συνεργάτες του; Πλάκα κάνουμε; Στο «γι' αυτό επιλέξαμε τον Αναστασιάδη» έψαξα να διαβάσω ένα πλάνο, έναν αγωνιστικό λόγο που επιλέχθηκε ο 65χρονος τεχνικός, κάτι τέλος πάντων ποδοσφαιρικό. Αντ' αυτού διάβασα λέξεις όπως μαχητικότητα και εθνική συνείδηση!

Το «μακάρι να πετύχει ο νέος προπονητής» είναι αυτονόητη ευχή όλων όσοι αγαπούν την εθνική ομάδα και δεν θέλουν να την βλέπουν να ξεφτιλίζεται όπως (ξανα)συμβαίνει εσχάτως. Όμως οι οιωνοί μόνο θετικοί δεν είναι... Άλλωστε όπως λέει κι ο σοφός λαός: Αυτή η στάνη (ΕΠΟ), αυτό το γάλα (Αναστασιάδης) βγάζει...