Το πρωί της Κυριακής ο Παναθηναϊκός… έραψε το 7^ο αστέρι του. Δεν είναι όμως το ίδιο λαμπερό όπως τα υπόλοιπα έξι.

Είναι μαύρο, μελαγχολικό, λυπημένο. Είναι αστέρι όχι χαράς και καταξίωσης, αλλά αστέρι πένθους και παντοτινής μνήμης. Ο Παύλος έφυγε. Στα 89 του. Την μέρα που συμπλήρωνε… παρά κάτι 5 δεκαετίες στα Παναθηναϊκά κοινά. Την μέρα που το αγαπημένο του τμήμα, αυτό που απογείωσε σε κάθε γωνιά του κόσμου, ετοιμάζονταν για ακόμη ένα τελικό.

O «πατέρας» έξι ευρωπαϊκών και δεκάδων άλλων εγχώριων τίτλων δεν μένει πια εδώ… Ο μεγαλύτερος παράγοντας όλων των εποχών πέρασε στην αιωνιότητα. Δεν «πέθανε». Το σώμα του θα σκεπάσει απλώς μια σημαία με το… τριφύλλι και θα ταξιδέψει.

Οι μνήμες θα μείνουν για πάντα εδώ. Άλλωστε πώς να ξεχάσουν τα όσα πέρασαν τα εκατομμύρια Παναθηναϊκών με τον Παύλο Γιαννακόπουλο στο τιμόνι. Πώς να σβήσουν από τη μνήμη τους βράδια με κούπες, παικταράδες και μυθικές νίκες;

Όμως και οι εντός γηπέδων «εχθροί» όπως φαίνεται από το πρωί της Κυριακής σε ανακοινώσεις και social media είχαν πάντα κάτι καλό να πουν για τον «κύριο Παύλο». Άνθρωπος που ενέπνεε σεβασμό και κύρος, αλλά όχι φόβο. Με την έννοια των σημερινών παραγόντων, με κουμπούρια και φουσκωτους. Οι μαρτυρίες όσων είχαν την ευλογία να τον γνωρίσουν το αποδεικνύουν.

Τα ανέκδοτα περιστατικά, που με ρυθμό… πολυβόλου τις τελευταίες ώρες το ένα μετά το άλλο βγαίνουν στη δημοσιότητα το αποδεικνύουν.

Η προίκα που άφησε πίσω του μεγάλη. Στον Παναθηναϊκό, στο μπάσκετ, στον αθλητισμό. Οι θύμησες ακόμη μεγαλύτερες...