Όταν στα αμέσως προηγούμενα προκριματικά το… κοντέρ γράφει ήττες (εντός κι εκτός) από τα Νησιά Φερόε, τότε το να φτάνεις ως τα μπαράζ και να χάνεις το Μουντιάλ από την Κροατία του Μόντριτς, του Μάντζουκιτς και του Ράκιτιτς, συνιστά επιτυχία. Όσο επιτυχία μπορεί να είναι μια… αποτυχία!

Γιατί η Ελλάδα της 10ετίας από το 2004 έως και το 2014 κέρδισε με το… σπαθί της το «δικαίωμα» να θεωρεί αποτυχία την ΜΗ παρουσία της στα τελικά μιας μεγάλης διοργάνωσης. Είτε αυτό είναι το Euro, είτε το Παγκόσμιο Κύπελλο. Η πραγματικότητα είναι σκληρή. Μετά από το Ευρωπαϊκό της Γαλλίας και το Μουντιάλ της Ρωσίας οι διεθνείς μας θα το δουν από τον… καναπέ του σπιτιού τους. Ή από καμιά ξαπλώστρα της Μυκόνου, όπως θέλουν τα δεκάδες ανέκδοτο που κυκλοφόρησαν κυρίως στα περασμένα προκριματικά. Στην εποχή… ανέκδοτο του Ρανιέρι.

«Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή» λέει ο στίχος του Οδυσσέα Ελύτη κι αυτό ισχύει και στην περίπτωση της εθνικής Ελλάδος. Γκρεμοτσακισμένη από την περασμένη περιπέτεια, σε όμιλο με Βέλγιο και Βοσνία, με φουρνιά που φείδεται ποιότητας εξ αρχής αναζητούσε ένα… θαύμα ποδοσφαιρικό.

Γίνονται όμως θαύματα σήμερα; Παραλίγο να γίνει. Όπως κι αν έχει έφτασε ως τα μπαράζ κοντρα στην λογική και τις αρχικές δυσοίωνες προβλέψεις. Εκεί που δεν έφτασε καν η Ολλανδία του Ρόμπεν ή η Βοσνία του Ντζέκο και του Πιάνιτς. Ακόμη και η Τουρκία. Το restart πλέον είναι απαίτηση όλων. Η εθνική ομάδα οφείλει να πετάξει στον κάλαθο των αχρήστων τα δέκα άσχημα όλης αυτής της πορείας και να κρατήσει με ευλάβεια τα ένα, δύο… πέντε καλά που προέκυψαν στην πορεία. Πρώτο και σημαντικότερο αυτό το «ξαναγίναμε ομάδα». Το είπαν όλοι και το έγραψαν όλοι.

Μοιάζει εύκολο, αλλά δεν είναι έτσι. Είναι κατάκτηση που, ανεξάρτητα τι πιστεύει κανείς για την αξία του, σε μεγάλο βαθμό την πιστώνεται ο Σκίμπε. Δεν το υποστηρίζει ο υπογράφων, που έτσι κι αλλιώς έχει την… αδυναμία του στην γερμανική σχολή. Τον… πρόλαβαν πριν, άνθρωποι όπως ο Τοροσίδης, ο Τζαβέλλας και ο Sokratis που έχουν ζήσει και ζουν καθημερινά σε μερικά από τα πιο «βαριά» αποδυτήρια της Ευρώπης. Και φυσικά ο Κώστας Κατσουράνης, που όλο και κάτι... σκαμπάζει από εθνική ομάδα.

Πάνω σε αυτό λοιπόν ήρθε η ώρα να επενδύσει η εθνική για να γυρίσει στην… κανονικοτητά της και την λεωφόρο των προκρίσεων. Άλλωστε ως διαχειριστές μιας σπάνιας κληρονομιάς, αυτής του 2004, είναι δεδομένο πλέον ότι και οι φιλοδοξίες πρέπει να είναι μεγάλες και ο πήχης να μπει ψηλά. Φρόντισε άλλωστε ο (υπ)αρχηγός Παπασταθόπουλος να το πει πριν καν αποχωρήσει από το Καραϊσκάκη. «Αν δεν προκριθούμε στο Euro του 20 είναι αποτυχία». Ποιος να διαφωνήσει; Ποιος να τολμήσει να βάλει κάτι πιο μικρό ως στόχο;