Η ανίστροφη μέτρηση για ένα ακόμη μεγάλο μπασκετικό ραντεβού της εθνικής ομάδας άρχισε. Το Eurobasket 2017, με τη νέα του μορφή είναι προ των πυλών και φυσικά από ακόμη ένα τζάμπολ δεν ήταν δυνατό να λείψει η... dream team του gazzetta.gr.

Ένα ρόστερ για «μετάλλιο ενημέρωσης» που καθημερινά θα σας μεταφέρει σε pc, tablet και κινητό όλα όσα θα συμβαίνουν σε Φινλανδία και Τουρκία με την ελπίδα να ολοκληρωθεί με ένα... party μπασκετοκουβέντας την βραδιά του τελικού και φυσικά με «γαλανόλευκη» συμμετοχή!

Όταν στο... παρκέ κατεβάζεις πεντάδα με Σκουντή, Παπαδογιάννη, Ντεντόπουλο, Καλκαβούρα, Μελάγιες και τον Παπανδρέου... αφιονισμένο «καλύτερο 6ο παίκτη» τότε δεν χρειάζεται να πεις πολλά περισσότερα. Κι όμως... Γνωρίζοντας «200 καντάρια... λιγότερο μπάσκετ» από όλους τους παραπάνω μπήκα στον πειρασμό να γράψω «10 κουβέντες» με την δική μου ματιά για την εθνική αυτή.

Όπως τα βλέπω όχι μέσα από προπονήσεις, κουβέντες με παίκτες, ταξίδια και φιλικά παιχνίδια, αλλά με μια ματιά απόστασης σε σχέση με το πως τα αντιμετωπίζουν όλοι οι παραπάνω. Άλλωστε όλο αυτό το τελευταίο δίμηνο που η εθνική μπάσκετ μπήκε σε διαδικασία προετοιμασίας και τι δεν είχε...

Δεκάδες θέματα προς συζήτηση, πολλά τα ερωτηματικά, πολλές οι απαντήσεις, αλλά παράλληλα περισσότερες ακόμη οι απορίες που παρέμειναν.

Ας ξετυλίξουμε από την αρχή το... κουβάρι και φυσικά η άκρη του αφορά το θέμα προπονητή. Ανέκδοτο είχε καταντήσει αυτό το ζήτημα, αφού παραλίγο να αρχίσει η προετοιμασία χωρίς προπονητή.

Παρέλαση ονομάτων. Πρίφτης, Μπαρτζώκας είχαν την τιμητική τους για αρκετές ημέρες στην πρώτη γραμμή. Τελικά από το... χρονοντούλαπο της ιστορίας προέκυψε ο Κώστας Μίσσας. Αποκλειστική επιλογή Βασιλακόπουλου που σήκωσε και σηκώνει μέχρι σήμερα κουβέντα.Προφανώς και τις επόμενες εβδομάδες. Το... επιχείρημα «είναι άνθρωπος της εθνικής και ξέρει τους παίκτες από μικρά παιδιά» είναι φυσικά από άλλη εποχή.

Στην δεκαετία του '80 και στις αρχές του '90 ίσως είχε μεγάλη πέραση.,Το 2017 με το... μισό ρόστερ να έχει σηκώσει Ευρωλίγκα, κάποιοι να έχουν παραστάσεις ακόμη κι από το ΝΒΑ και σχεδόν όλοι να είναι στην πρώτη γραμμή των ομάδων τους είναι αστείο να θυμόμαστε τα πρώτα βήματα της καριέρας τους με το εθνόσημο 10 και 15 χρόνια πριν. Τον Μίσσα κανείς δεν μπορεί να τον κατηγορήσει.

Ένας... στρατιώτης του αθλήματος και των εθνικών ομάδων είναι που ως όφειλε στο προσκλητήριο φώναξε παρών. Αν μάλιστα έρθει και κάποια διάκριση, η πένα που θα γράψει το όνομα του στην βίβλο του ελληνικού μπάσκετ θα είναι χρυσή. Όμως σίγουρα κανείς ειδήμων (και μη...) δεν πρόκειται να πει ότι η επιλογή να βρεθεί στο... τιμόνι έγινε με μπασκετικά (και μόνο) κριτήρια βασισμένα στην εποχή μας.

Φυσικά το πιο... καυτό θέμα που είχε να αντιμετωπίσει ο προπονητής, αλλά και όλος ο οργανισμός που λέγεται εθνική ομάδα ήταν η αποχώρηση του Γιάννη Αντετοκούνμπο.

Απώλεια τεράστια. Όχι η μόνη «καυτού ονόματος», αλλά ίσως η μεγαλύτερη (ψηφίστε εδώ για την άποψή σας).

Βρέθηκε μια... χρυσή ευκαιρία για να φαγωθούν και πάλι οι Έλληνες μεταξύ τους, δόθηκε... βήμα σε διάφορους ακραίους να θυμηθούν τον Χίτλερ, τον Άρη, τον Ζέρβα, τον Γράμμο, τον Μελιγαλά και να ξυπνήσουν διάφορα εμφυλιακά πάθη, ενώ η Ομοσπονδία με την ανοιχτή «επίθεση» στους Μπακς, αλλά και την καλυμένη στον Αντετοκούνμπο βρήκε ένα καλό άλλοθι για να καλύψει μια πιθανή αγωνιστική αποτυχία.

Στο gazzetta μέσω αρθρογραφίας διαβάσετε πολλές απόψεις επί του θέματος, χωρίς φυσικά... κορώνες και φουστανέλες. Με το φτωχό μου το μυαλό (που λέει και μια ψυχή) η εξήγηση είναι απλή.

Όταν μπαίνει στη μέση ένα συμβόλαιο 100 εκατομμυρίων, δεν χρειάζονταν ψευδαισθήσεις. Γνωρίζεις εξ αρχής τι θα γίνει έστω κι αν όπως οι πάντες παραδέχθηκαν ο επικοινωνιακός χειρισμός του Αντετοκούνμπο στο φινάλε της υπόθεσης ήταν λανθασμένος.

Έστω για τα ελληνικά δεδομένα.

Ευχή όλων είναι το παιδί να είναι γερό και να κάνει... παπάδες και την νέα χρονιά στο ΝΒΑ, ζώντας το όνειρο του. Ως εκεί όμως... Η περίπτωση αυτή είναι ένα καλό μάθημα για όλους, αφενός να πατάμε στη γη και αφετέρου να ξέρουμε το πως παίζεται πλέον το παιχνίδι.

Πως το... πάνω χέρι το έχουν άλλοι και απλά ακολουθούμε. Το να λέμε ότι θα είναι μαζί μας τα επόμενα 15 χρόνια ή να τρεφόμαστε με δηλώσεις «καλύτερα μετάλλιο με εθνική, παρά πρωτάθλημα στο ΝΒΑ» είναι όμορφα ως επικοινωνιακά τρικ, αλλά ως είθισται η πραγματικότητα μας προσγειώνει απότομα κι αν δεν το ξέρουμε μπορεί να πονέσουμε.

Άλλωστε την ιστορία σε κάθε περίπτωση την γράφουν οι παρόντες και όπως είπε σε αυτό εδώ το σάιτ ο Θανάσης Αντετοκούνμπο «δεν υπάρχει Γιάννης, υπάρχει εθνική ομάδα». Αυτοί που μπήκαν στην πτήση για Ελσίνκι θα είναι υπεύθυνοι για ότι καλό ή ότι κακό.

Το να θυμόμαστε άλλη μια φορά τον Διαμαντίδη και τον Σπανούλη που σταμάτησαν νωρίς, ή το... φιάσκο σε περιπτώσεις τύπου Κουφού, Όγκαστ, Ντόρσεϊ δεν έχει νόημα.

Τελευταίο, μη αγωνιστικό, θέμα που απασχόλησε ήταν ο καυγάς Παππά και Μπουρούση. Στο... άψε σβήσε καλύφθηκε σωστά και το μόνο που έμεινε να τον θυμίζει ήταν το τσιρότο του Λαρεντζάκη.

Ούτε... κραυγές εκατέρωθεν, ούτε γκρουπάκια στο facebook όπως είχε γίνει πριν μερικά χρόνια στη Βραζιλία σε ανάλογο σκηνικό Μανιάτη-Τζαβέλλα. Ψύχραιμα και ωραία οι πρωταγωνιστές τοποθετήθηκαν και το έκλεισαν. Με αρκετή δόση χιούμορ.

Βέβαια ως Έλληνες δεν είμαστε μόνο ωραίοι αλλά και μετά Χριστόν προφήτες. Αν η ομάδα πάει καλά τότε θα μιλάμε όλοι «για τα μπουκέτα που ξύπνησαν τους πάντες». Αν αποτύχουμε εκείνο το επεισόδιο θα μνημονεύεται ως περιαστικό που... χάλασε το κλίμα και χώρισε στα δύο τα αποδυτήρια. Συνηθισμένοι άλλωστε είμαστε να κρίνουμε (δυστυχώς) τα πάντα από το αποτέλεσμα ή το χρώμα του μεταλλίου.

Δεν θα αλλάξουμε τώρα.

Θα πει κανείς κι εύλογα «μα καλά όλα στραβά κι ανάποδα είναι;». Όχι... Σε ένα καλοκαίρι που δεν ήταν το συνηθισμένο για την εθνική ομάδα, υπάρχει ένα θετικό. Ότι αυτή την φορά πάμε σε μια μεγάλη διοργάνωση, όπως είναι το Ευρωμπάσκετ, χωρίς τον «φαβοριτισμό» για μετάλλιο του παρελθόντος και χωρίς τον ενθουσιασμό που σκορπούσαν οι «5 στις 5, 6 στις 6, 7 στις 7» νίκες των φιλικών προετοιμασίας.

Χωρίς καν την... παραδοσιακή κούπα του Ακρόπολις. Πάμε πατώντας στη γη, γνωρίζοντας καλά αδυναμίες, γνωρίζοντας καλά πως υπάρχουν καλύτερες ομάδες από την δική μας, αλλά παράλληλα γνωρίζοντας καλά πως αυτό το ταλέντο και η εμπειρία που υπάρχει στο ρόστερ δεν μπορεί για άλλο ένα καλοκαίρι να πάει με ευκολία στον... κουβά.

Αρκετά χαστούκια μαζεύτηκαν σε παίκτες που έχουν μάθει να επιβιώνουν όταν πληγώνεται ο εγωισμός τους. Στις ομάδες τους το έχουν αποδείξει πολλάκις. Ήρθε η ώρα να το αποδείξουν και με το εθνόσημο στο μέρος της καρδιάς.

Αυτά... Για τα υπόλοιπα είπαμε υπάρχει η «εξάδα» που θα κάνει... παιχνίδι κάθε μέρα, κάθε ώρα. Από Αθήνα, από Ελσίνκι, από Πόλη.