Το γκολ στη Βαρκελώνη στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ το 1999, με το οποίο η Γιουνάιτεντ πραγματοποίησε μια απ’ τις μεγαλύτερες ανατροπές στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο δεν θα ξεχαστεί ποτέ.

Η ανακούφιση και η αναπτέρωση που προκαλούσε, κάθε φορά που ετοιμαζόταν να μπει ως αλλαγή στο γήπεδο, αφού η ιστορία έδειχνε πως κάτι καλό θα καταφέρει, τον τοποθέτησε στην κορυφαία κατηγορία.

Η συνολική του φυσιογνωμία, οι πανηγυρισμοί του και η αφοσίωση του στους «κόκκινους διαβόλους», τον έκαναν συμπαθή.

Κάπως έτσι, ο Όλε Γκούναρ Σόσκιερ καθιερώθηκε ως ένας απ’ τους πιο χαρακτηριστικούς παίκτες στα τέλη των ‘90s και των ‘00s!

Γεννημένος στην πόλη Κρίστιανσουντ της Νορβηγίας στις 26 Φεβρουαρίου 1973, απ’ τα 16 του βρέθηκε να παίζει για την Κλάουσενενγκεν, στην τρίτη εθνική κατηγορία. Γρήγορα ξεχώρισε, αφού πέτυχε 17 γκολ σε μόλις έξι (!) αγώνες στο Otta Cup, που του έδωσε αμέσως το «διαβατήριο» για την πρώτη ομάδα. Εκεί μπόρεσε να αναδείξει καλύτερα το ταλέντο του να κάνει τα δίχτυα να «σπαρταράνε», αφού μέτρησε 115 γκολ σε 109 αναμετρήσεις σε πέντε χρόνια, δηλαδή περισσότερα από ένα γκολ ανά παιχίδι!

Είχε ήδη «τρυπήσει» το ταβάνι που είχε συναντήσει, οπότε αναπόφευκτα τόσο ο ίδιος κοιτούσε ψηλότερα, αλλά και οι «μεγάλοι» στη χώρα της Σκανδιναβίας άρχισαν να ασχολούνται με την περίπτωση του. Η Μόλντε τον έκανε δικό της το 1995, πληρώνοντας 200.000 νορβηγικές κορώνες, πολύ λίγες όπως θα αποδεικνυόταν σε σχέση με πριν. Απ’ την πρώτη σεζόν του, σκοράροντας 20 γκολ σε 26 εμφανίσεις, το απέδειξε.

Το 1996 σκόραρε 31 γκολ σε 38 συμμετοχές και όλοι «έτριβαν» τα μάτια τους με την περίπτωση του! Σ’ ένα παιχνίδι της μοίρας, αν υπάρχει τέτοια, ο προπονητής του, Άγκε Χαρέιντε, τον πρότεινε στην Έβερτον και στην Μάντσεστερ Σίτι, ζητώντας 1.2 εκατ. λίρες. Ευτυχώς για την κόκκινη πλευρά του Μάντσεστερ, κανείς δεν έδειξε να ενδιαφέρεται…

Το «μάτι» του σερ Άλεξ!

Εκείνη την εποχή ο Φέργκιουσον έδινε «μάχη» με τη Νιούκαστλ για την απόκτηση του Άλαν Σίρερ απ’ τη Μπλάκμπερν. Αυτός τελικά πουλήθηκε στους «ανθρακωρύχους» για 15 εκατ. λίρες, παγκόσμιο ρεκόρ για την εποχή. Έτσι, η απόκτηση του άσημου Σόλσκιερ έναντι 1.5 εκατομμυρίου λιρών απ’ το νορβηγικό πρωτάθλημα «ξένισε» αρκετούς. Η εκτίμηση ήταν πως ο Νορβηγός θα έπαιζε ρόλο κομπάρσου στην επιθετική γραμμή των πρωταθλητών της Πρέμιερ Λιγκ, αφού εκεί δέσποζε η παρουσία του Άντι Κόουλ και του Ερίκ Καντονά. Απ’ αυτό όμως, μέχρι στο τέλος της σεζόν του 1997 να θεωρείται μία απ’ τις αποκαλύψεις της σεζόν στο αγγλικό πρωτάθλημα ήταν… 19 γκολ δρόμος!

«Δολοφόνος με το αγγελικό πρόσωπο»!

Φορώντας τη φανέλα με το Νο. 20, που θα κρατούσε μέχρι το τέλος της καριέρας του στο Ολντ Τράφορντ, ο «Σόλσκι» έκανε εντύπωση απ’ την αρχή, κυρίως γιατί έδειξε το ταλέντο του να… παίρνει φωτιά αμέσως! Έξι λεπτά μετά την είσοδο του στον αγώνα με τη Μπλάκμπερν, στο ντεμπούτο του στην Πρέμιερ Λιγκ, βρίσκει δίχτυα! Μέχρι το τέλος της σεζόν θα βάλει άλλα 18 γκολ και θα «προκαλέσει» τα αγγλικά media να τον ονομάσουν «baby - face killer», λόγω του μονίμως χαμογελαστού νεανικού προσώπου του και, φυσικά, της ικανότητας του να τελειώνει τις φάσεις, εύκολες και δύσκολες.

«Super- sub» they said, well said…

Πως όμως κατάφερνε να «σημαδεύει» την εξέλιξη ενός αγώνα, δίχως να χρειάζεται χρόνο να συνηθίσει; Ο Φέργκιουσον εξυμνούσε τη συγκέντρωση του, λέγοντας πως πρόσεχε με ακρίβεια όλες τις κινήσεις των αντιπάλων απ’ τον πάγκο και ήταν έτοιμος να κάτι αυτό που έπρεπε μόλις έμπαινε μέσα. Ο ίδιος ο Σόλσκιερ έλεγε επ’ αυτού: «Σκεφτόμουν τον τρόπο με τον οποίο θα κατάφερνα να κάνω ζημιά στον αντίπαλο απ’ το πρώτο δευτερόλεπτο που θα έμπαινα μέσα. Έτσι, παρακολουθούσα αγώνες συνέχεια, ακόμα και εκτός προπόνησης. Δεν παρατηρούσα όμως τι έκαναν οι επιθετικοί και πως κινούνταν. Αντίθετα, παρατηρούσα και κατέγραφα τα λάθη των αμυντικων. Έτσι, ήμουν προετοιμασμένος να τα εκμεταλλευτώ»!

Η Γιουνάιτεντ φέρεται να δέχθηκε την πρόταση της Τότεναμ για να τον παραχωρήσει το καλοκαίρι του 1998, όμως ο ίδιος ο Σόλσκιερ αρνήθηκε. Με τέσσερα γκολ στο 8-1 επί της Νότιγχαμ Φόρεστ και ισάριθμα στο 5-1 επί της Έβερτον τη σεζόν 1998-99, θέλησε να δείξει πως ταίριαζε στο Ολντ Τράφορντ. Έπειτα, ήρθε ο τελικός του Τσάμπιονς Λιγκ κόντρα στη Μπάγερν Μονάχου για να πασπαλίσει τα κατορθώματα του με την απαραίτητη για όσους μπαίνουν σ’ αυτά τα άτυπα Hall of Fame «χρυσόσκονη»…

Το τρεμπλ του 1999 οφείλεται εν πολλοίς σ’ αυτόν και του έδωσε την απαιτούμενη ώθηση για τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην ομάδα. Απ’ το 2000 και μετά ήταν εκ των βασικών επιλογών του Φέργκιουσον, σ’ έναν ανταγωνισμό με τον νεοφερμένο Φαν Νίστελροϊ, τον Άντι Κόουλ και τον Ντουάιτ Γιόρκ, ενώ ήταν κι ένας εκ των αρχηγών της ομάδας. Αρχικά ανταποκρίθηκε πετυχαίνοντας 25 γκολ τη σεζόν 2000-01, όμως οι «γεμάτες» χρονιές στο Μάντσεστερ θα είχαν αρχίσει να λιγοστεύουν…

Τραυματισμένος, αλλά… αγαπημένος!

Η έλευση του Ντιέγκο Φορλάν και στη συνέχεια του Λουίς Σαχά, συνδυαστικά με την επιμονή του σερ Άλεξ να τοποθετεί μόνο του τον Φαν Νίστελροϊ στην κορυφή της επίθεσης και τους τραυματισμούς του Σόλσκιερ, που του στερούσαν το ρυθμό, ο Νορβηγός ολοκλήρωσε τη σεζόν 2002-03 με μόλις 9 γκολ. Στο ξεκίνημα της αμέσως επόμενης θα τραυματιστεί σοβαρά στο γόνατο σ’ ένα παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό τον Σεπτέμβριο και θα απουσιάσει για 5 μήνες. Έκτοτε τα προβλήματα τραυματισμών έγιναν πιο σοβαρά, τοποθετώντας τον εκτός κάδρου…

Όταν ήταν υγιής, αποτελούσε εναλλακτική λύση για την επίθεση ή για τα δεξιά, όταν έλειπε ο Μπέκαμ. Το καλοκαίρι του 2004 υποβλήθηκε σε εγχείριση στους χιαστούς, χάνοντας την επόμενη σεζόν. Στο Ολντ Τράφορντ όμως ολοένα και πλήθαιναν τα πανό αποθέωσης, με τον Σόλσκιερ να πιστώνεται απ’ τους οπαδούς αφοσίωση στη Γιουνάιτεντ και αυτοθυσία για την ομάδα!

Στην επιστροφή του στους αγώνες 1.5 χρόνο μετά, τον Δεκέμβρη του 2005 με τις ρεζέρβες της Μάντσεστερ κόντρα σ’ αυτές της Λίβερπουλ, βρέθηκαν στο γήπεδο 3.000 οπαδοί για να τον δουν και να τον χειροκροτήσουν. Επανήλθε σε κανονικό ρυθμό έκτοτε, παρότι μάλιστα έσπασε το ζυγωματικό του τον Μάρτιο του 2006 και μεγάλο εκ νέου αρκετά μεγάλο διάστημα εκτός δράσης. Ξανασκόραρε στην Πρέμιερ Λιγκ τον Αύγουστο του 2006, για πρώτη φορά μετά τον Απρίλιο του 2003, ενώ σκόραρε ξανά το νικητήριο γκολ και μάλιστα ως αλλαγή κόντρα στη Σέλτικ για το Τσάμπιονς Λιγκ στο Ολντ Τράφορντ! Μπορεί να αποθεώθηκε απ’ όλους, όμως ήταν πλέον σαφές πως όλοι τον αντιμετώπιζαν τιμητικά, σαν σημαία. Δεν ήταν πλέον πρωταγωνιστής, αφού οι συνθήκες στα 33 του δεν το επέτρεπαν…

Χειρουργείο ξανά - και ξανά…

Μέχρι τον Ιανουάριο του 2007 θα βάλει αρκετά γκολ, κατά βάση ως αλλαγή, όπως αυτά κόντρα στη Γουίγκαν, στη Ρέντινγκ, την Άστον Βίλα για το FA Cup. Τότε όμως έπρεπε να περάσει για δεύτερη φορά την πόρτα του χειρουργείου, αφού το καταπονημένο του γόνατο δεν μπορούσε να αντέξει την πίεση.

Επανήλθε τον Μάρτιο απέναντι στη Μπλάκμπερν, μπαίνοντας ως αλλαγή και φυσικά… σκοράροντας! Η φυσική του κατάσταση όμως ολοένα και υποχωρούσε. Το καλοκαίρι έκανε πάλι χειρουργείο, αυτή τη φορά καθαρισμό στο γόνατο. Ήταν πια η ώρα να πει αντίο…

Στο επίσημο «αντίο» του, τον Σεπτέμβριο του 2007 κόντρα στη Σάντερλαντ, μπήκε στο γήπεδο με πολιτικά, για να εισπράξει το standing ovation απ’ το κοινό του Ολντ Τράφορντ. Ήταν άλλωστε πλέον ο κάτοχος του ρεκόρ με τα περισσότερα γκολ στην ιστορία του συλλόγου ως ερχόμενος απ’ τον πάγκο (28), ενώ τότε είχε το αντίστοιχο ρεκόρ για την Πρέμιερ Λιγκ, μέχρι να το σπάσει ο Ζερμέν Ντεφόε. Το επόμενο καλοκαίρι δόθηκε φιλικό προς τιμήν του, με τη Γιουνάιτεντ να υποδέχεται την Εσπανιόλ και 69.000 οπαδούς να δίνουν το «παρών»! Ο Σόλσκιερ τους ευχαρίστησε και πήρε θέση δίπλα στον Φέργκιουσον, αφού είχε ήδη αναλάβει τη θέση του προπονητή των επιθετικών της ομάδας!

Προπονητής, με τις «ευλογίες» του Φέργκιουσον

Το συγκεκριμένο πόστο αποτέλεσε μόνο τον «προθάλαμο» για την είσοδο στην προπονητική, αφού απ’ το 2008 αποτέλεσε τον προπονητή της δεύτερης ομάδας των «κόκκινων διαβόλων». Κατακτώντας ορισμένα τρόπαια μέχρι το 2010, δουλεύοντας καλά κι απορρίπτοντας μάλιστα την πρόταση της ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας της Νορβηγίας για να αναλάβει την Εθνική, γίνεται προπονητής της Μόλντε.

Το πρώτο ματς στέφεται από απόλυτη… αποτυχία, με ήττα 3-0 απ’ την Σάρπσμποργκ, όμως σύντομα βρήκε τον τρόπο της να κατακτήσει όλους τους μεγάλους τίτλους στη χώρα με τον «Σόλσκι» στον πάγκο. Μέχρι το τέλος του 2013 μετρούσε δυο πρωταθλήματα κι ένα Κύπελλο, είχε έρθει όμως πια η ώρα για προαγωγή.

Η Πρέμιερ Λιγκ τον «καλούσε» ξανά, αυτή τη φορά ως προπονητή. Στις 2 Ιανουαρίου 2014 η Κάρντιφ τον ανακοινώνει ως τον νέο προπονητή της ομάδας, στην προσπάθεια της να παραμείνει στην κατηγορία. Τελικά αυτό δεν το κατάφερε, ενώ η μέτρια πορεία της στο ξεκίνημα της Τσάμπιονσιπ την επόμενη σεζόν οδήγησε στην απόλυση του…

Θεαματικότερη «στιγμή» του ως προπονητής στην Αγγλία ήταν η παρουσία του σε μια συνέντευξη Τύπου, μετά την ήττα των Ουαλών απ’ τη Λίβερπουλ για το πρωτάθλημα με 6-3. Εκεί ρωτήθηκε απ’ τους δημοσιογράφους αν θεωρεί τους «κόκκινους» ομάδα που μπορεί να κατακτήσει το πρωτάθλημα. Λίγο η τσαντίλα για την ήττα, λίγο τα πιθανά… εχθρικά του συναισθήματα για τη Λίβερπουλ, λόγω της παρουσίας του στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, λίγο για λόγους δημοσίων σχέσεων με τους «πρώην», απάντησε ένα λιτό «δεν θα μπορούσε να με ενδιαφέρει λιγότερο τι κάνει η Λίβερπουλ» κι έφυγε απ’ τη συνέντευξη! Προκάλεσε ένα μικρό «χαμό» κι ορισμένα σχόλια, όμως σίγουρα έγινε ακόμη πιο αγαπητός στο Ολντ Τράφορντ!

Απ’ τον Οκτώβρη του 2015 είναι και πάλι προπονητής της Μόλντε, την οποία οδήγησε στην κορυφή του ομίλου του Europa League, μπροστά από Φενέρμπαχτσε, Άγιαξ και Σέλτικ. Αργά, αλλά σταθερά, ο Νορβηγός κάνει βήματα προς τα μπροστά, μένοντας στο ποδόσφαιρο και κάνοντας τον θεατή να αναφέρεται σ’ αυτόν, ακόμα κι αν δεν το κάνει με αποθεωτικά σχόλια, όπως στον τελικό του Καμπ Νόου το ’99…