Με 669 συμμετοχές και 297 -πλέον - γκολ σε όλες τις διοργανώσεις και με το κοντέρ ακόμα να «γράφει», ο ντι Νατάλε έχει περάσει στο «πάνθεον» του Καμπιονάτο, όντας 6ος σκόρερ όλων των εποχών και 8ος Ιταλός στην αντίστοιχη κατηγορία που αφορά όλες τις διοργανώσεις. Βάσει του χαρακτήρα, της νοοτροπίας και του ταλέντου του βραχύσωμου επιθετικού, ουδείς μπορεί να εκπλήσσεται, αφού από μικρός έδειξε από ποιά «πάστα» είναι φτιαγμένος.

«Αστέρι» με το «καλημέρα»

Γεννήθηκε στη Νάπολη στις 13 Οκτωβρίου 1977, όμως ανδρώθηκε ποδοσφαιρικά στην Τοσκάνη, φορώντας τα χρώματα της Έμπολι το 1996 και σε ηλικία 19 χρονών. Στην αρχή βρέθηκε δανεικός στην Ιπερτζόλα, έπειτα στη Βαρέζε και τέλος την Βιαρέτζιο, όπου μπόρεσε με 12 γκολ σε 25 αγώνες να πείσει τους ιθύνοντες των «ατζούρι» ότι μπορεί να τους βοηθήσει στην προσπάθεια τους να ανέβουν στα «σαλόνια» της Serie A. Αυτοί τον εμπιστεύτηκαν και δεν λάθεψαν, αφού είδαν τον «ψημένο» ντι Νατάλε να σκοράρει 49 φορές σε 158 αγώνες, σε μια ασταθή πάντως πορεία των Τοσκανέζων, που κινούνταν σαν ασανσέρ μεταξύ Serie B και Serie A.

Ο «Τότο» την πήρε απ’ το χέρι και με 16 γκολ την οδήγησε στην άνοδο το 2002, όμως μετά από δύο σεζόν σε υψηλές πτήσεις, τόσο για την ομάδα όσο και για τον ίδιο, η Έμπολι επέστρεψε ξανά στη δεύτερη κατηγορία, δίχως όμως το «αστέρι» της, που θα έπαιρνε μια απόφαση ζωής.

Η αλλαγή που τον σημάδεψε

Στο Ούντινε βρισκόταν ήδη ο Βιντσέντσο Ιακουίντα, ο Φάμπιο Κουαλιαρέλα και ο Νταβίντ ντι Μικέλε. Ο ντι Νατάλε φάνηκε πως βρέθηκε στο σωστό μέρος τη σωστή στιγμή, συμπληρώνοντας τους και διαμορφώνοντας μαζί τους μια πολύ δυνατή γραμμή κρούσης. Με 7 γκολ σε 33 αγώνες άφησε τους παροικούντες το Φρίουλι να πάρουν μια γεύση όσων θα ακολουθήσουν, που κάθε άλλο παρά ασήμαντα θα ήταν: η Ουντινέζε τερμάτισε στην τέταρτη θέση και βρέθηκε στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ της επόμενης περιόδου!

Γρήγορα φάνηκε πως μάλλον είχε σπαταληθεί ήδη καιρός απ’ την παρουσία του «Τότο» στη Serie A. Κάτι άλλο που πλέον γινόταν πασίδηλο ήταν ότι ξεχώριζε απ’ τον μέσο ποδοσφαιριστή, όσον αφορά τη συμπεριφορά του. Πλέον ήταν βασικός και αναντικατάστατος στην Ουντινέζε, πετυχαίνοντας 8 γκολ στη δεύτερη χρονιά, 11 την τρίτη και 17 την τέταρτη, παίρνοντας πλέον με κάθε τιμή και αναγνώριση το περιβραχιόνιο του αρχηγού.

Η σεζόν 2009 - 2010 ήταν αυτή της εκτόξευσης. Προσδεθείτε και μετρήστε: έσπασε κάθε προσωπικό ρεκόρ στέλνοντας τη μπάλα στο «πλεκτό» 29 φορές (σ.σ το 54% των τερμάτων της ομάδας του), καθώς και το ρεκόρ του Όλιβερ Μπίρχοφ που είχε σκοράρει με την Ουντινέζε μια φορά λιγότερη σε μια χρονιά, κατακτώντας το βραβείο του «αρχιμπόμπερ» του πρωταθλήματος. Αναδείχθηκε ως ο κορυφαίος Ιταλός παίκτης της σεζόν για τη Serie A, ενώ έλαβε και το βραβείο Fair Play για το ήθος που επέδειξε στους αγωνιστικούς χώρους.

Πλέον ήταν ίνδαλμα για τους τιφόζι και η ταύτιση του με τα «ασπρόμαυρα» της ομάδας του Φρίουλι ήταν σαφής, όταν ξαφνικά μια άλλη ομάδα, μια «Κυρία» απ’ το γειτονικό Τορίνο, με τα ίδια χρώματα, ήρθε να του προσφέρει ένα πειρασμό που ελάχιστοι θα μπορούσαν να αρνηθούν…

Πόσοι άλλοι θα έλεγαν «όχι»;

Έχοντας κλείσει έξι χρόνια γεμάτα γκολ στην Ουντινέζε και σε ηλικία πια 33 ετών, η Γιουβέντους έκανε πρόταση στην Ουντινέζε για να τον αγοράσει, δίνοντας του την ευκαιρία να ολοκληρώσει την καριέρα του στο υψηλότερο επίπεδο, ενδεχομένως μαζί με ένα πρωτάθλημα που του έλειπε ως τότε.

Ο ντι Νατάλε όμως αρνήθηκε: κάτι τελείως ασυνήθιστο για Ιταλό πάικτη, να μην ανοίγει την «πόρτα» ενώ ακούει τη «Βέκια Σινιόρα» να του χτυπάει επίμονα. «Ήταν μια επιλογή ζωής για μένα. Νιώθω τόσο καλά στο Ούντινε και ο πρόεδρος με κάνει να νιώθω σαν ένα μέλος της οικογένειας. Εξάλλου, τα παιδιά μου έχουν μεγαλώσει εδώ στο Ούντινε, η ζωή μας είναι τακτοποιημένη, όλα είναι όμορφα εδώ. Μερικά πράγματα αξίζουν παραπάνω από τα χρήματα». Περιττό να αναφέρει κανείς πως έκτοτε το δέσιμο του με την κερκίδα του Φρίουλι έχει περάσει σε άλλο επίπεδο.

Ο «βασιλιάς» του Ούντινε

Η «χυλόπιτα» στη Γιούβε ανήκε στο παρελθόν και όλοι περίμεναν απ’ τον λατρεμένο τους «Τότο» να συνεχίσει από κει που το… άφησε! Αυτός, δεν έκανε τίποτα λιγότερο: για την ακρίβεια, έβαλε μόλις ένα γκολ λιγότερο, 28 αντί για 29! Η Ουντινέζε εκμεταλλεύτηκε την ορμή του και τον άφησε να την οδηγήσει εκ νέου στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ, όπου όμως αποκλείστηκε απ’ την Άρσεναλ, χάνοντας την ευκαιρία στα… ποδοσφαιρικά «πίσω - πίσω» να ντυθεί πάλι με τα «αστέρια» της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης.

Ως παίκτης της Ουντινέζε βρισκόταν στον κολοφώνα της δόξας και της αναγνώρισης, βάζοντας από 23 γκολ στις επόμενες δυο σεζόν, δίχως όμως αυτά να συνδυαστούν με την ομαδική επιτυχία. Το 2013, κάποιοι… Κινέζοι από μια Γκουάνζχου Εβεργκράντε, που τελούσε υπό τις οδηγίες του Μαρσέλο Λίπι, του πρόσφεραν 10 εκατ. ευρώ για να μετακομίσει. Ο «Τότο» (μάλλον θα έβαλε τα γέλια και) αρνήθηκε ευγενικά… Στο τέλος της σεζόν ανακοίνωσε πως του έμενε άλλη μια χρονιά ποδοσφαιρικής καριέρας, κάτι που ένα χρόνο μετά ανακάλεσε, λέγοντας πως θα παίξει άλλη μια χρονιά, ανανεώνοντας μέχρι το τέλος του 2015. Έμενε ένα ακόμα κάστρο να «ρίξει»…

206 γκολ= αιωνιότητα!

Στις 23 Νοεμβρίου 2014 κόντρα στην Κίεβο έφτασε τα 200 γκολ στην Serie A, ενώ στις 3 Μαΐου 2015 έφτασε τα 206, «πιάνοντας» τον Ρομπέρτο Μπάτζιο στην 6η θέση των σκόρερ όλων των εποχών. Όλα αυτά -κυρίως - με την «άσημη» Ουντινέζε, στην οποίας την ιστορία πια ήταν γραμμένος με ανεξίτηλα γράμματα! Φυσικά απέρριψε την πρόταση 8 εκατ. απ’ το MLS και δήλωσε πως, βαίνοντας στα 38 πλέον, θα αγωνιστεί για άλλη μια χρονιά στο ιταλικό πρωτάθλημα.

Δεύτερο «βραβείο» Fair Play - ανθρωπιάς

Σ’ αυτή την ιδιαίτερη σχέση του με τους οπαδούς έχει ρίζες και η παρακάτω εκπληκτική ιστορία. Λένε πως αγάπη μπορούν να δώσουν άνθρωποι που την παίρνουν κιόλας. Ο ντι Νατάλε ταυτίστηκε στον υπερθετικό βαθμό με το έμβλημα, τη φανέλα και -αναπόφευκτα - με τον κόσμο της Ουντινέζε, ακόμα κι αν δεν σήκωσε όλες τις κούπες του κόσμου.

Έτσι, όταν ο συμπαίκτης του, Πιερμάριο Μοροζίνι, που έπαιζε δανεικός στη Λιβόρνο, έπαθε καρδιακή ανακοπή στο γήπεδο τον Απρίλιο του 2012 και πέθανε, ο ντι Νατάλε αποφάσισε να στηρίξει εφ όρου ζωής την αδερφή του, που αντιμετώπιζε σοβαρά αναπηρικά προβλήματα, αναλαμβάνοντας την κηδεμονία της. Προφανώς σκέφτηκε πως ήταν το λιγότερο που θα μπορούσε να κάνει για να ανταποδώσει στον εκλιπόντα, που μερικά χρόνια πριν, όταν ο βραχύσωμος επιθετικός έχασε την μητέρα του, ο Μοροζίνι τον είχε στηρίξει σαν πραγματικός φίλος.

Τίτλο μόνο με την Εθνική!

Κι όμως, το μόνο «ασημικό» που στολίζει το σαλόνι του είναι με την Εθνική Ομάδα, στην οποία ποτέ δεν υπήρξε πρωταγωνιστής. Έγινε πάντως παγκόσμιος πρωταθλητής, όταν βρέθηκε στην αποστολή της «σκουάντρα ατζούρα» στο Μουντιάλ της Γερμανίας το 2006. Συνολικά σκόραρε 11 φορές σε 42 εμφανίσεις, παίζοντας στα EURO 2008 και 2012, όπως επίσης και στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010.

Από προσωπικές διακρίσεις όμως άλλο τίποτα: πρώτος σκόρερ στο Καμπιονάτο τις σεζόν ’09 - ’10, ’10 - ’11, Ιταλός ποδοσφαιριστής της χρονιάς το 2010, βραβείο «Γκαετάνο Σιρέα» το 2011, μέλος της καλύτερης ομάδας το 2010–11, 2011–12, 2012–13.

Και φυσικά, το χειροκρότημα του Φρίουλι, που τον λατρεύει σαν θεό…