Κυκλοφορώντας στους δρόμους της Στουτγκάρδης (όπου δεν υπολογίζεται πλέον από την ομάδα) με πολυτελές αυτοκίνητο και έχοντας πλέον φτιάξει τη ζωή του, ο Ιμπίσεβιτς, ξέρει ότι όσα έχει δείξει στα γερμανικά γήπεδα τα τελευταία εννέα χρόνια, τον έχουν κάνει έναν από τους πιο αξιόλογους φορ. Όσο κι αν το ποδόσφαιρο τον έχει κάνει να απολαμβάνει πλέον κάθε του ημέρα μαζί με τη σύντροφο και το παιδάκι τους, ποτέ δεν ξεχνάει όσα έχει ζήσει στο παρελθόν και αυτούς που του πήραν την παιδική ηλικία...

Πριν από 23 χρόνια, όταν εκείνος ήταν 7 ετών και η μικρή του αδερφή 3, οι Σέρβοι έφτασαν στο χωριό Pijuke, εκεί όπου βρισκόταν η οικογένεια του Βένταντ Ιμπίσεβιτς και δολοφόνησαν όλους τους Μουσουλμάνους. Σκότωσαν τον παππού του νυν ποδοσφαιριστή και συνολικά, τα θύματα του πολέμου της Βοσνίας έφτασαν στις 100.000...

Οι Σέρβοι στρατιώτες ανάγκασαν τον Ιμπίσεβιτς και τους δικούς του να μετακομίσουν σε ένα κοντινό χωριό, τη Vlasenica και από εκεί, έπειτα από καιρό, ταξίδεψαν στην Ελβετία για να φτάσουν στο St. Louis...

Ο Βένταντ κοιμόταν στα δάση και σε πούλμαν στιβαγμένος μαζί με άλλους πρόσφυγες που προσπαθούσαν να επιβιώσουν. Το χωριό του πατέρα του, το Gerovi, καταστράφηκε ολοσχερώς και μαζί κάθε ανάμνηση του Ιμπίσεβιτς από τις πρώτες του στιγμές που κλωτσούσε μια μπάλα και φανταζόταν τον κόσμο του ποδοσφαίρου... Δεν υπήρχε χώρος για το ποδόσφαιρο στο μυαλό του πλέον εκείνα τα χρόνια. Ούτε καν χώρος για τη μπάλα στις τσάντες με τις οποίες μετέφεραν λίγα ρούχα και πράγματα οι γονείς του για εκείνον και την μικρή αδερφή του.

Έφτασαν σε σημείο να σκάβει η μητέρα μου έναν λάκο στο χώμα για να κοιμηθεί ο Βένταντ και η αδερφή του. Τη μικρή, την έπαιρνε αμέσως ο ύπνος, όμως εκείνος δεν μπορούσε να κλείσει μάτι... Μύριζε το χώμα, αφουγκραζόταν την κατάσταση γύρω του... Ήταν ένας εφιάλτης τον οποίο κουβαλάει ακόμα και σήμερα μαζί του. «Δεν το βγάζει από μέσα του... Δεν μιλάει σε κανέναν. Το αντιμετωπίζει με χιούμορ, θέλει να δείχνει ότι το έχει αφήσει πίσω του, αλλά κρύβει πολύ πόνο μέσα του. Δεν μιλάει... Μπορώ να πω ότι ακόμα κι εγώ ξέρω μονάχα το 20% του εαυτού του» δηλώνει η σύζυγός του, Ζερίνα.

Όταν οι Σέρβοι στρατιώτες είχαν καταλάβει ότι η οικογένεια Ιμπίσεβιτς προσπαθούσε να «δραπευτεύσει» από τον τόπο της, η μητέρα, έδωσε τα κλειδιά του σπιτιού στους στρατιώτες, για να κερδίσει την ελευθερία τη δική της, του άντρα της και των παιδιών της. Ο Βένταντ Ιμπίσεβιτς θυμάται ακόμα πως οι στρατιώτες έψαχναν κάθε δωμάτιο του σπιτιού για να βρουν τα παιδιά, βρίζοντας τη μητέρα και τον πατέρα του.

Τους τελευταίους μήνες της παρουσίας της οικογένειάς του στο χωριό Tuzla, ο Βένταντ αναζητά ένα μικρό γήπεδο για να παίξει και το βρίσκει! Βρίσκει έναν προπονητή τον οποίο φώναζαν όλοι «αρχηγό» και το πραγματικό του όνομα ήταν Νεβζέτ Χασάνμπασιτς. Οι οικογένειες των παιδιών που είχαν μετακομίσει εκεί, ανησυχούσαν για τον τρόπο με τον οποίο τα παιδιά τους θα μπορούσαν να ξεπεράσουν το σοκ του πολέμου και τις άσχημες μνήμες και εκείνες οι στιγμές, ήταν οι πρώτες κατά τις οποίες ο Βένταντ Ιμπίσεβιτς χρησιμοποίησε την αγάπη του για το άθλημα για να ξεχάσει λίγο τη φρικαλεότητα του πολέμου και του διωγμού... Στα 16 του, άκουσε από τον Χασάνμπασιτς να του λέει «είσαι γεννημένος για να γίνεις ποδοσφαιριστής...». Τα λόγια αυτά ηχούν ακόμα στα αυτιά του. Τώρα που απολαμβάνει τη ζωή, το ποδόσφαιρο, την οικογένεια, το παιδί του. Με τη σύζυγό του, φροντίζουν να βιντεοσκοπούν κάθε στιγμή του γιου τους, έτσι ώστε αυτός όταν μεγαλώσει να έχει να θυμάται ευχάριστα πράγματα και να μπορεί να απολαμβάνει μνήμες από την παιδική του ηλικία. Αυτή που έκλεψε από τον Βένταντ ο πόλεμος...

Όσο για τους γονείς του, δηλώνει πλέον ότι «προσπαθώ να είμαι όσο το δυνατόν καλύτερο παιδί για εκείνους... Πέρασαν πολλά, πάλεψαν για εμένα και την αδερφή μου για να καταφέρουμε να επιβιώσουμε, στερήθηκαν πολλά και θέλω να τους επιστρέψω όση χαρά μπορώ από αυτή που τους στέρησαν τα χρόνια του πολέμου». Έχει αγοράσει στον πατέρα του το σπίτι του πρώην αφεντικού του στην Tuzla και έχει προσπαθήσει να φτιάξει κάπως τα πράγματα στο χωριό, ενώ βοήθησε να στηθεί και πάλι το χωριό του πατέρα του, στο Gerovi, γιατί ξέρει και τονίζει συνεχώς ότι το παν είναι να θυμάσαι και να μην ξεχνάς τις ρίζες σου. «Αυτό έχει σημασία, έτσι δεν είναι; Αυτό είναι ο άνθρωπος...» είναι τα λόγια του... Κατάφερε να επιστρέψει στην γενέτειρά του, σε ένα καινούριο σπίτι, να βλέπει τον γιο του να παίζει αμέριμνος στον κήπο και έξω από το παράθυρο να απολαμβάνει τη θέα του βουνού, του ποταμιού και του γηπέδου όπου έπαιζε πιτσιρικάκι...

Τον Οκτώβριο του 2013, πετυχαίνει το γκολ με το οποίο οι Βόσνιοι πανηγυρίζουν την πρώτη τους παρουσία σε τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου στη Βραζιλία. Απέναντι στη Λιθουανία, ο Ιμπίσεβιτς πλασάρει από κοντινή απόσταση στο 68ο λεπτό για το 1-0 και δεν μπορεί να περιγράψει σε κανέναν το συναίσθημα εκείνης της στιγμής. Δίχως έξαλλους πανηγυρισμούς, απλά ανοίγει τα χέρια, απολαμβάνει αυτό που βίωνε τη συγκεκριμένη στιγμή και το μυαλό του, γυρίζει ξανά πίσω, στο χωριό της μητέρας του, το Pijuke. «Όσοι ξέρουν, καταλαβαίνουν ότι δεν ήταν ένα απλό γκολ... Οι ξένοι δεν μπορούν να το καταλάβουν και τους φαίνεται ότι ήταν ένα απλό γκολ. Όμως, δεν ήταν έτσι... Ήταν μια ολόκληρη ιστορία, όχι ένα απλό γκολ...» ανέφερε ο 31χρονος επιθετικός τότε...