Παιδί της Βαυαρίας!

Σε μια μικρή περιοχή, νότια του νομού ξεκινάει το 1989 η ιστορία. Σε ένα χωριό στην ουσία μόλις 2.500 κατοίκων, θα γεννηθεί στις 13 Σεπτεμβρίου ο Τόμας Μίλερ. Το Παλ, τόπος καταγωγής του, θα ζήσει μια παραφροσύνη 21 χρόνια μετά. Οι κάμερες θα εγκατασταθούν εκεί από τις 13 Ιουνίου του 2010, όταν στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Νοτίου Αφρικής η Γερμανία θα ξεκινήσει με εντυπωσιακό τρόπο (σ.σ. νίκη 4-0 επί της Αυστραλίας) και ο μέσος της Μπάγερν Μονάχου θα πετύχει το τρίτο γκολ. Ο πατέρας του, μηχανικός της BMW και η μητέρα του Κλόντια, βρέθηκαν ξαφνικά στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Και δεν ήταν οι μόνοι...

Το σόι του στο μικρό χωριό του νομού Βέιλχεϊμ είναι διάσημο και όλοι πήραν ένα κομμάτι από την πίτα. Τα ξαδέλφια του, που μαζεύονταν και έβλεπαν τα ματς σ' ένα χασάπικο που διατηρούν, οι θείοι του, οι πρώην συμπαίκτες του, ο πρώτος του προπονητής... «Χρειάστηκε να αλλάξω αριθμό κινητού τηλεφώνου», αποκάλυψε, τη στιγμή το γκαράζ του σπιτιού του είχε μετατραπεί σ' ένα τεράστιο σαλόνι για να θαυμάσει η γειτονιά το δικό της παιδί.

Ο Πίτερ Χεκλ, μηχανικός κι εκείνος στο επάγγελμα, ήταν προπονητής στην τοπική ομάδα, όπου εντάχθηκε ο Τόμας Μίλερ από την ηλικία των πέντε ετών. Τότε, αλλά και ακόμα νωρίτερα είχε ξεκινήσει η επαφή του με την ασπρόμαυρη μπάλα, στον κήπο του σπιτιού του. Διαδρομή που ακολούθησε και ο τρία χρόνια μικρός αδελφός του, Σιμόν. Εκείνος που είναι ο πιο αγχωτικός στην οικογένεια και του στέλνει δεκάδες sms στη διάρκεια των 90 λεπτών, που ο Τόμας αγωνίζεται! Η αλήθεια, όμως, είναι πως όλοι είχαν μια ιστορία να διηγηθούν για εκείνον...

Ο πρώην προπονητής του θυμήθηκε την πρώτη μέρα στην προπόνηση, όταν και εμφανίστηκε 1,5 ώρα πριν την έναρξή της. Κάτι που θα συνεχιζόταν για χρόνια... Οι συμπαίκτες του, το πείσμα που είχε για να πετύχει και να δουλέψει, παρότι σύμφωνα με μερικούς δεν ήταν ο πιο ταλαντούχος στην ομάδα. Τότε, του είχαν βγάλει το παρατσούκλι «κόλλα», λόγω της ικανότητάς του να μην χάνει τη μπάλα. Το χωριό του θα ζήσει ακόμα μεγαλύτερη δόξα, όσο ο ίδιος και η Γερμανία θα συνέχιζαν να εντυπωσιάζουν στο προηγούμενο μουντιάλ. Εντελώς ξαφνικά και απροσδόκητα, ακριβώς όπως ήρθε και η δική του καθιέρωση.

From zero to hero!

«Δεν είχα ποτέ τον χρόνο να σκεφτώ πόσο γρήγορα έγιναν όλα. Έπρεπε να προπονούμαι, να βελτιώνομαι, να τρώω με την ομάδα. Σκέφτομαι πως το μεγάλο βήμα που έκανα φέτος, ίσως και να μην είναι αλήθεια!». Ο Γιούργκεν Κλίνσμαν ήταν ο πρώτος που του έδωσε την ευκαιρία να κάνει τα πρώτα δειλά βήματα με την Μπάγερν Μονάχου. Ο Λουίς Φαν Γκαάλ, όμως, ήταν εκείνος που όταν του μιλούσαν για τα μεγάλα ονόματα της ομάδας του, εκείνος απαντούσε: «Εμένα ο Μίλερ είναι ο άνθρωπός μου».

Στην TSV Pahl έμεινε μέχρι τα 11 του χρόνια. Τα 130 γκολ σε 165 ματς την περίοδο 1997-98 τον έβαλαν στο σημειωματάριο των σκάουτερ στην Γερμανία και ποια πιο φυσιολογική εξέλιξη από τη μεταγραφή του στην Μπάγερν; Το 2000, οι Βαυαροί τον απέκτησαν και εντάχθηκε στην ομάδα νέων. Ο Μίλερ ανάγκαζε τους γονείς του να οδηγούν καθημερινά εξήντα χιλιόμετρα για να μπορεί να προπονείται, όμως ο κόπος του δε θα πήγαινε χαμένος. Το φυτώριο μιας τόσο μεγάλης ομάδας έμοιαζε φτωχό για το ταλέντο του και το 2007 μετά από μια χρονιά που σκόραρε 18 γκολ σε 26 παιχνίδια πήρε ως ανταμοιβή τη συμμετοχή στην ομάδα ερασιτεχνών της Μπάγερν. Οι συνεχόμενες εντυπωσιακές του εμφανίσεις, έφεραν και το μεγάλο ντεμπούτο. Στις 15 Αυγούστου του 2008 έπαιξε για 11 λεπτά απέναντι στο Αμβούργο και εκείνη τη σεζόν πήρε ακόμα τρεις συμμετοχές στην... αντρική ομάδα. Η πρώτη του σπουδαία αναγνώριση ήταν το επαγγελματικό συμβόλαιο που υπέγραψε τον Φεβρουάριο του 2009.

Μέχρι τότε η καριέρα του έμοιαζε να ακολουθεί τη φυσιολογική διαδρομή. Μέχρι που ο Λουίς Φαν Γκάαλ αποφάσισε να πατήσει το κουμπί με το... turbo. Στα τέλη Αυγούστου του 2009 θα ξεκινήσει για πρώτη φορά στην καριέρα του βασικό, στο ντέρμπι απέναντι στην Βόλφσμπουργκ. Έκτοτε, δεν θα χάσει τη θέση του και όταν στο Ντόρτμουντ θα σκοράρει δύο φορές απέναντι στην Μπορούσια, θα αναγκάσει στους συμπατριώτες του να ασχοληθούν λιγάκι παραπάνω με τον συνονόματο του τεράστιου Γκερντ Μίλερ. Επόμενο βήμα ήταν η κλήση του στην Εθνική Αντρών, όπου έκανε το ντεμπούτο του απέναντι στην Αργεντινή στο επεισοδιακό φιλικό στις αρχές Μαρτίου του 2010 και το φινάλε στην ονειρική σεζόν ήρθε με χατ-τρικ απέναντι στην Μπόχουμ στον αγώνα που εξασφάλισε η Μπάγερν το πρωτάθλημα και 90 λεπτά στον τελικό του Champions League!

«Ποιος είναι αυτός;»

Ο ιδιόρρυθμος χαρακτήρας του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα δεν έκανε πρεμιέρα στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Νοτίου Αφρικής. Ο Τόμας Μίλερ το γνωρίζει καλύτερα απ' όλους, αφού την ημέρα που πανευτυχής αγωνιζόταν με τη φανέλα της Εθνικής Γερμανίας για 67 λεπτά σε φιλικό ματς απέναντι στην Αργεντινή, έζησε και την απόλυτη απαξίωση. Στη συνέντευξη Τύπου που ακολούθησε μετά το ματς, είχε την μάλλον ατυχή έμπνευση να καθίσει στο ίδιο βήμα με τον Αργεντινό προπονητή για τη συνέντευξη Τύπου.

«Ποιος είναι αυτός και τι δουλειά έχει εδώ», αναρωτήθηκε ο Μαραντόνα, ο οποίος έφυγε από την αίθουσα, εκνευρισμένος με την παρουσία του Μίλερ και επέστρεψε για να μιλήσει μόνο όταν ο Γερμανός μέσος αποχώρησε χαμογελώντας αμήχανα. «Αλήθεια είναι παίκτης; Συγνώμη, δεν το γνώριζα», θα πει στη συνέχεια ο προπονητής της Αργεντινής, ο οποίος μερικούς μήνες μετά θα έβλεπε τον… άγνωστο συνομιλητή του να ανοίγει το σκορ στο Κέιπ Τάουν, στον προημιτελικό Αργεντινής-Γερμανίας στο Παγκόσμιο Κύπελλο, με τη γνωστή συνέχεια.

«Δεν έχω κανένα πρόβλημα με αυτό, ούτε τον παρεξήγησα», εξήγησε στην πορεία της καριέρας του ο 24χρονος μέσος, ενώ τότε είχε πει: «Δεν είχα σκοπό να δημιουργήσω πρόβλημα, αλλά ήταν και μια ευκαιρία για τον Μαραντόνα να κάνει λίγο σόου, που του αρέσει!». Η ταπεινότητα και η ντροπαλότητα είναι δύο από τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τον Τόμας Μίλερ. Επίσης, ξεχειλίζει από αυτοπεποίθηση και αυτοσαρκασμό. «Μακάρι να έπαιζα σαν τον Μέσι, αλλά δεν μπορώ. Τουλάχιστον, νομίζω ότι κανείς άλλος στο Μουντιάλ δεν παίζει τόσο αστεία όσο εγώ», έλεγε πριν τέσσερα χρόνια σαν ένα παιδί που ορισμένες φορές θυμάται την ηλικία του, ενώ αστειεύεται ακόμα και για το σώμα του. «Δεν υπάρχουν μυς για να τραυματιστώ! Και οι αντίπαλοι βλέπουν τα κόκαλά μου και φοβούνται εκείνοι μη χτυπήσουν πουθενά».

Το «13» του... Μίλερ!

Κάθε χώρα έχει τις δικές της προλήψεις. Τις δικές της ιστορίες να διηγηθεί και να μεγαλώσει γενεές. Στην Ελλάδα έγινε βιβλίο, ταινία και ακολούθως μύθος η «φανέλα με το νούμερο 9», το «10» του Μαραντόνα και του Πελέ βάρος για την Βραζιλία και την Αργεντινή, το «7» αριθμός ορόσημο για την Αγγλία. Στην Γερμανία, έχουν το δικό τους σύμβολο. Είναι το «13» Μαξ Μόρλοκ το 1954, του Γκερντ Μέλερ το 1970, ακόμα και του Καρλ Χάιντς Ρίντλε το 1990. Είναι το «13» του Μίκαελ Μπάλακ το 2002 και θα ήταν του βετεράνου μέσου το 2010, αν δεν είχε τραυματιστεί στον τελικό του κυπέλλου Αγγλίας λίγο καιρό πριν το μουντιάλ. Όλα καμιά φορά παίζουν το ρόλο τους για να δημιουργηθεί η αλυσίδα.

«Για τα μίντια μπορεί να έχει ενδιαφέρον. Για μένα, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Δεν έχω εξάρτηση από τον αριθμό της φανέλας μου, ούτε καν είμαι προληπτικός», απαντάει για τον καινούργιο μύθο που θέλουν να χτίσουν οι Γερμανοί. Κι αν από τον αριθμό μπορεί να ξεφύγει, δεν μπορεί να αποφύγει και το όνομά του. «Θα ήταν τρελό να νιώθω πίεση επειδή έχω το ίδιο επώνυμο. Εξάλλου, είμαστε πολύ διαφορετικοί παίκτες με τον Γκερντ Μίλερ», θα εξηγήσει και παρότι οι προσδοκίες γύρω του θα μεγαλώνουν μέρα με τη μέρα, εκείνος θα παραμένει ψύχραιμος και γεμάτος αυτοπεποίθηση.

«Είμαι από τη φύση μου ήρεμος και σίγουρος. Γιατί να έχω άγχος; Δεν είμαι σε θέση να βλέπω τους 20 εκ. ανθρώπους που με παρακολουθούν στην τηλεόραση και οι χιλιάδες οπαδοί στο γήπεδο δεν με επηρεάζουν. Συνήθισα από το «Allianz Arena». Μόλις ο διαιτητής σφυρίζει, για μένα υπάρχει μόνο το ποδόσφαιρο».

Οικογενειακή υπόθεση...

Η ωριμότητά του ίσως να είναι το μυστικό για την απόλυτη ισορροπία μέσα στο γήπεδο. Ο Τόμας Μέλερ απολαμβάνει να κάθεται σπίτι και να βλέπει τηλεόραση. Ακόμα και στις αποστολές, σπάνια βγαίνει από δωμάτιο του και προτιμά να μιλάει με τη γυναίκα του! Ναι, την γυναίκα του. Με τη Λίζα παντρεύτηκε το Δεκέμβριο του 2009, μόλις 1,5 χρόνο μετά τη γνωριμία τους κι ενώ ακόμα ήταν 20 ετών. «Ξέρω ότι δεν συνηθίζεται κάτι τέτοιο στην ηλικία μου, όμως απλά νιώθω ότι είναι αυτό που θέλω». Η Λίζα ασχολείται με την ιππασία κι έχει δύο άλογα υπό την φροντίδα της, ωστόσο με τον καιρό ανέπτυξε τη σχέση της με το ποδόσφαιρο.

«Έχει μάθει αρκετά καλά, μπορώ να πω. Σπάνια θα μου πει κάτι, αλλά όταν το κάνει με ένα περίεργο τρόπο, έχει πάντα δίκιο!». Οι δυο τους αποφεύγουν τη δημοσιότητα και παρά τις προτάσεις που κατά καιρούς είχε ο Μέλερ για να πρωταγωνιστήσει σε διαφημιστικά σποτ, το απέφυγε. Αποφεύγει ακόμα και τα social forum στο ίντερνετ και αρκείται στις ειδησεογραφικές σελίδες.

Για έναν άνθρωπο που έχει το νούμερο και το όνομα, το μόνο που χρειάζεται είναι η ιστορία. Και εκείνος με έναν παράδοξα συνεπή τρόπο τη γράφει, κάθε φορά που οι ιστοριογράφοι έχουν ανοίξει τα μπλοκάκια τους και σημειώνουν. Πριν τέσσερα χρόνια οι Γερμανοί ονειρεύτηκαν παρέα με τον πιτσιρικά με το νούμερο «13». Κι εκείνος την κατάλληλη στιγμή επιστρέφει και πάλι. Πιο μεγάλος, πιο ώριμος, πιο έτοιμος, πιο υποψιασμένος και έμπειρος. Αλλά με το ίδιο, φυσικά, νούμερο.