Σχολική τιμωρία…

Η δεκαετία του ’90 έκλεισε ευχάριστα για το γυμνάσιο του Whitchuch στην Ουαλία. Έστω κι αν τότε το μέλλον ήταν άγνωστο, στην αυλή του θα έπαιζαν τέσσερις από τους μετέπειτα σταρ στα αθλητικά δρώμενα της χώρας. Ο Σαμ Γουορμπάρτον, ο Έλιοτ Κίαρ, ο Τομ Μέιναρντ και ο Γκάρεθ Μπέιλ αποτελούσαν την εκλεκτή γενιά που πέρασε την εφηβεία της στο διάσημο σχολείο του Κάρντιφ. Οι δύο πρώτοι θα μεγάλωναν σε αστέρια του ράγκμπι, έστω κι αν προσπάθησαν στο ποδόσφαιρο, ο τρίτος μεσουρανούσε στο κρίκετ πριν χάσει τη ζωή του το 2012 σε τραγικό δυστύχημα και ο τέταρτος της παρέας ήταν εκείνος που περνούσε τις δυσκολότερες στιγμές στο γυμνάσιο.

«Τον θυμάμαι πάντα ως το παιδί που είχε σηκωμένους τους ώμους του και το κεφάλι του», διηγήθηκε χρόνια αργότερα ο Γκουϊν Μόρις, διευθυντής του αθλητικού προγράμματος του σχολείο. Ήταν εκείνος που είχε τη σπάνια έμπνευση να ταλαιπωρήσει τον 13χρονο Γκάρεθ για να κάνει το παιχνίδι λίγο πιο δίκαιο. «Όταν παίζαμε ποδόσφαιρο, του απαγόρευα να χρησιμοποιεί το αριστερό και έπρεπε να παίζει μόνο με τη μία. Αλλιώς, δεν είχε κανένα νόημα να παίζουμε. Θα τους περνούσε όλους και θα έβαζε γκολ. Ως δάσκαλος θες να διατηρήσεις τα θετικά των μαθητών σου και να τους ωθήσεις να βελτιώσουν τις αδυναμίες τους. Τους προκαλείς να δεις πως θα αντιδράσουν», έλεγε ο Μόρις, όμως για τον νεαρό Μπέιλ, που παράλληλα έπαιζε ράγκμπι, χόκεϊ και έτρεχε μεγάλες αποστάσεις, η πρόκληση δεν ήταν και τόσο διασκεδαστική.

«Με έβαζαν να παίζω μόνο με το δεξί για να είναι πιο δίκαιο το ματς. Ήταν πολύ εκνευριστικό και μισούσα τα παιχνίδια. Δεν είχε πλέον τόσο πλάκα να παίζω. Προσπαθούσα να κλέψω λίγο, όταν κανείς δεν με κοιτούσε». Το αριστερό του πόδι ήταν από τριών χρονών το θέμα συζήτησης. Από τότε ξεκίνησε ο Φρανκ Μπέιλ – επιστάτης σχολείου στο επάγγελμα – να τον πηγαίνει στην προπόνηση του θείου του στο Κάρντιφ. «Ο πατέρας μου είναι ο ήρωάς μου. Ακόμα κι όταν δούλευε έκανε τα πάντα για μένα. Είναι η μεγαλύτερη επιρροή που έχω στη ζωή μου». Από κοντά ακολουθούσαν πάντα η Ντέμπι, η μητέρα του, αλλά και η Βίκυ, η κατά τρία χρόνια μεγαλύτερη αδελφή του.

Όλη η οικογένεια μαζί, άλλωστε, συνήθιζε να κάνει ενωμένη τα ταξίδια από το Κάρντιφ ως το Σαουθάμπτον και να διασκεδάζει τραγουδώντας στο αυτοκίνητο. Κάπως έτσι δημιουργήθηκε ο χαρακτήρας του Γκάρεθ, κόντρα στον τυποποιημένο νεόπλουτο ποδοσφαιριστή. Ο άσος της Τότεναμ έχει φτιάξει την οικογένειά του με την σχέση του από το σχολείο, την Έμμα, δεν αντέχει το αλκοόλ, περνάει χρόνο με τους παιδικούς του φίλους και όποτε έχει διακοπές επιστρέφει στη γενέτειρά του. «Είναι ευγενικός και γενναιόδωρος με τους φίλους του και την οικογένειά του. Πάντα βοηθάει τους άλλους, συμμετέχει σε φιλανθρωπικά έργα, όμως δε θέλει να φαίνεται αυτό το κομμάτι της προσωπικότητάς του».

Στην πραγματικότητα, δε θέλει να φαίνεται κανένα κομμάτι της ζωής του έξω από τις τέσσερις γραμμές του γηπέδου. Εκεί, όπου στην αρχή ένιωσε ισάξιος με τους φίλους του και χρειάστηκε χρόνο να καταλάβει ο ίδιος ότι ήταν ξεχωριστός. «Πάντα πίστευα ότι ήμουν καλός. Όμως κάθε μικρό παιδί έτσι νιώθει για τον εαυτό του. Δεν ένιωθα ότι ήμουν ο καλύτερος». Η ιστορία άρχισε να αλλάζει λίγο πριν μπει στη δεύτερη δεκαετία της ζωής του. «Ήμουν νομίζω οκτώ ή εννέα ετών. Έπαιζα με την ομάδα μου, την Cardiff Civil Service, σε ένα τουρνουά και ένας σκάουτερ της Σαουθάμπτον με είδε. Μίλησε στον πατέρα μου και σε μένα και με κάλεσε για δοκιμή». Το ταξίδι ξεκινούσε…

Μεταξύ δύο κόσμων…

Ο Ροντ Ρούντικ είναι πλέον γνωστός ως ο άνθρωπος που ανακάλυψε τον Γκάρεθ Μπέιλ. Στις αρχές της δεκαετίας του ’00 και πριν βαφτιστεί χάρη στην διορατικότητά του, ήταν – όπως είναι ακόμα – σκάουτερ της Σαουθάμπτον. «Ακόμα και τότε, παρά την ηλικία του και το ύψος του, μπορούσες να δεις ότι ο Γκάρεθ είχε κάτι ξεχωριστό. Είχα πάει σε διάφορα τουρνουά στην Ουαλία ψάχνοντας για ταλέντα, όμως ποτέ δεν είχα δει κάτι παρόμοιο. Ακόμα και τότε ξεπερνούσε όλους τους παίκτες από τα αριστερά και σκόραρε. Όπως ακριβώς κάνει και τώρα. Επιπλέον, ήταν δεύτερος στους σχολικούς αγώνες της Ουαλίας στα 50 μέτρα σπριντ, οπότε η ταχύτητα ήταν ένα επιπλέον πλεονέκτημα».

Ο Ρούντικ δεν άφησε την ευκαιρία να του ξεφύγει. Συμφώνησε άμεσα με τον Γκάρεθ, ο οποίος ήταν και εξαιρετικός στα 1.500 μέτρα στο στίβο, και τον ενέταξε στην αδελφική ακαδημία της Σαουθάμπτον, το Μπαθ. Η καριέρα του, όμως, δεν ήταν από τότε εξασφαλισμένη. Η αγγλική ομάδα περίμενε να δει τη σωματική ανάπτυξη πριν αποφασίσει να του δώσει την ευκαιρία, ενώ ο Μπέιλ πέρασε δύο ιδιαίτερα επίπονα χρόνια, στα οποία έμοιαζε εξαιρετικά πιθανό να εγκαταλείψει το ποδόσφαιρο. «Στην εφηβεία είχα απότομη ανάπτυξη, γεγονός που μου δημιούργησε πρόβλημα στην πλάτη. Τα κόκαλα μου μεγάλωναν πολύ γρήγορα για το βάρος μου και αναγκάστηκα να σταματήσω για ένα διάστημα», θυμάται ο 24χρονος άσος, που μόλις ξεπέρασε το πρόβλημά του, είδε τον κόσμο που πάντα ονειρευόταν να ανοίγεται μπροστά του.

Ήταν ο κόσμος του αγγλικού ποδοσφαίρου, ο κόσμος του Ράιαν Γκιγκς τον οποίο και φυσιολογικά είχε σαν είδωλο μεγαλώνοντας. Λόγω εντοπιότητας, λόγω θέσης, λόγω ταλέντου… Μαζί με τον «ξένο» Ζινεντίν Ζιντάν. Ο Μπέιλ, που από τα 14 του χρόνια είχε την υποχρέωση να ταξιδεύει μια φορά την εβδομάδα στο Σαουθάμπτον, ώστε να προπονείται με την ομάδα, θα έμπαινε στον πλανήτη των μεγάλων. Σε ηλικία 16 ετών και 275 ημερών έγινε ο δεύτερος νεαρότερος παίκτης που έκανε ντεμπούτο με τη φανέλα των «Αγίων». Δεν ξεπέρασε μόνο τον κολλητό του, τον Τέο Γουόλκοτ, με τον οποίο μοιράζονταν ως ανήλικοι το ίδιο σπίτι και τα ίδια όνειρα.

Ο Τέο θα άφηνε την πόλη το 2006, πάνω που ήταν έτοιμοι να επενδύσουν αγοράζοντας καινούργια τηλεόραση, και ο Γκάρεθ θα τον ακολουθούσε στο Λονδίνο ένα χρόνο αργότερα. Τόσο του χρειάστηκε ουσιαστικά για να αποδείξει το ταλέντο του και να αναγκάσει τον Ράιαν Γκιγκς την άνοιξη του 2007 να παραδεχτεί πως «ανήκει στην Premier League». Προς μεγάλη απογοήτευση του Ουαλού σούπερ σταρ, αλλά και του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον, η Μάντσεστερ δεν πρόλαβε. Η Τότεναμ κινήθηκε αστραπιαία και με περίπου 7,5 εκ. ευρώ απέκτησε τον 18χρονο αριστερό μπακ. Γιατί ως τότε ήταν ακόμα περισσότερο μπακ παρά χαφ.

Η κατάρα του… πετεινού!

Το ξεκίνημα του στο Λονδίνο ήταν εντελώς αποκαρδιωτικό για έναν 18χρονο που θέλει να κάνει καριέρα. Μια σειρά από αναπάντεχα γεγονότα θα μπορούσαν να του καταστρέψουν την καριέρα και απέναντι σε όλα ο Γκάρεθ Μπέιλ είχε μόνο δύο όπλα. Την επιμονή του και την οικογένειά του. Οι πρώτοι μήνες του στην Τότεναμ βαφτίστηκαν ως το «Bale Mix», αφού είχε συμπληρώσει 24 ματς χωρίς να έχει κερδίσει ούτε ένα η ομάδα του όταν έπαιζε.

«Είμαι προληπτικός άνθρωπος και ήταν πολύ δύσκολο για μένα να τον κρατάω στην ενδεκάδα. Γνώριζα ότι ήταν δύσκολο και για εκείνον το βάρος. Δεν ήθελα, όμως, να τον πουλήσω. Πίστευα ότι υπήρχε στο βάθος ένας καλός παίκτης και εκτός των άλλων είναι εκπληκτικό παιδί. Δεν μπορείς να συναντήσεις καλύτερο», έλεγε ο Χάρι Ρέντκναπ, ο οποίος είχε να αντιμετωπίσει μέχρι και την ειρωνεία του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον, που τον συμβούλευε να αφήσει εκτός ενδεκάδας τον Μπέιλ αν θέλει να κερδίσει. Ο Άγγλος τεχνικός, όμως, είχε αποφασίσει να τον στηρίξει και παράλληλα να τον σκληρύνει.

«Τι θα γίνει με σένα Γκάρεθ; Σταμάτα να ασχολείσαι όλη την ώρα με τα μαλλιά σου», θα του πει σε μια προπόνηση, με αρκετά «fuck» να... στολίζουν την πρότασή του. «Ήταν κάτι που προφανώς έπρεπε να μου πουν. Κατά κάποιο τρόπο με βοήθησε. Ήμασταν στον πάτο της βαθμολογίας και νομίζω έψαχνε έναν τρόπο να μας κλωτσήσει στα οπίσθια. Και λειτούργησε αυτή η τακτική», παραδέχτηκε ο Γκάρεθ Μπέιλ, ο οποίος μόλις είδε τα πράγματα να βελτιώνονται, είχε να αντιμετωπίσει την επόμενη ατυχία. Ρήξη συνδέσμων στον δεξιό του αστράγαλο και εγχείρηση. Η πρώτη δεν διόρθωσε τον τραυματισμό και μόνο μετά τη δεύτερη κι αφού χρειάστηκε να του τοποθετηθούν λάμες στο πόδι, μπόρεσε να παίξει ξανά.

Είχαν περάσει οκτώ μήνες. «Όταν περνάς τόσο δύσκολες μέρες, και ο Γκάρεθ είχε τέτοιες μέρες, το περιβάλλον σου θα σε στηρίξει και θα σε κάνει να το ξεπεράσεις. Ο Γκάρεθ κρατούσε το κεφάλι του ψηλά, έγινε πάλι καλά και ήξερε ότι θα βρεθεί μια ευκαιρία να παίξει ξανά», θυμάται ο Ρόντικ, ο οποίος πάντα λειτουργούσε ως σύμβουλός του. «Ήταν δύσκολη εποχή για μένα. Όμως έμαθα πράγματα. Έγινα καλύτερος παίκτης, απλά και μόνο παρακολουθώντας τους άλλους. Η αλήθεια είναι πως δεν μπορείς να κάνεις και πολλά άλλα πράγματα, οπότε πρέπει να βρεις έναν τρόπο να επωφεληθείς από την κατάσταση».

Η ευκαιρία ακόμα αργούσε. Παρότι η Τότεναμ τον στήριξε και του πρόσφερε νέο τετραετές συμβόλαιο που υπέγραψε το 2008 ο Μπέιλ παρέμενε στη σκιά του Ασού-Εκοτό. Οι δύο πρώτες σεζόν πέρασαν στην απόλυτη ξηρασία, μέχρι που έσπασε η κατάρα. Στις 26 Σεπτεμβρίου του 2009 ο Γκάρεθ Μπέιλ μπήκε στον αγώνα με τη Φούλαμ στο 85’ και η Τότεναμ δεν έχασε! Το σκορ, βέβαια, ήταν 5-0 τη στιγμή της εισόδου του στο ματς, όμως για τον 20χρονο σημασία είχε η επιστροφή του μετά από μια ακόμα εγχείρηση – στο γόνατο αυτή τη φορά – που είχε χρειαστεί να κάνει το καλοκαίρι.

Ήταν η επιστροφή του στην ενεργό δράση που τον έκανε και πάλι να αισιοδοξεί. «Να ξέρεις πως μόλις μου δοθεί ευκαιρία δε θα μου ξεφύγει ξανά η φανέλα του βασικού», έλεγε στον Ρόντικ και όταν ο Καμερουνέζος… ανταγωνιστής του έφυγε και το Κόπα Άφρικα, έφτασε η στιγμή για τον Γκάρεθ Μπέιλ να λάμψει. Έκανε εκπληκτικό δεύτερο γύρο στο πρωτάθλημα και συνέχισε την κατακόρυφη άνοδό του. Εκείνη που θα τον έκανε, πλέον, γνωστό σε όλη την Ευρώπη και θα έφερνε στα πόδια του σχεδόν όλες τις ομάδες. Ειδικότερα, μετά τις 10 Οκτωβρίου του 2010…

«Ήταν μια πολύ όμορφη βραδιά για μένα, αλλά δυστυχώς μένει ότι χάσαμε». Η όμορφη βραδιά ήταν στο Μιλάνο, όταν λίγο έλειψε να γυρίσει μόνος του το ματς με την Ίντερ και από το 4-0 του ημιχρόνου, με προσωπικό χατ-τρικ το έφερε στο τελικό 4-3. «Έχει τα πάντα. Δε νομίζω ότι μπορείς καν να του βάλεις τιμή», θα έλεγε εκστασιασμένος μετά το ματς ο Χάρι Ρέντκναπ και η Τότεναμ θα έσπευδε ένα μήνα μετά να του χαρίσει ακόμα ένα συμβόλαιο. Ο Μπέιλ θα υπέγραφε, τελικά, τον Μάρτιο του 2011 ως το 2015 και παρά τις φήμες για μεταγραφή, θα έμενε στο Λονδίνο.

Στα επόμενα δύο χρόνια το παιχνίδι του θα εξελισσόταν ακόμα περισσότερο και πλέον αποκλειστικά και μόνο από τη σέντρα και μπροστά. Παράλληλα με τους θαυμαστές του που πλήθαιναν, πλήθαιναν και οι εχθροί του, κυρίως λόγω της τάσης του να… βουτάει. Μέσα στο 2013 πήρε έξι κίτρινες κάρτες για θέατρο, κάτι που ο ίδιος αιτιολογεί ως προσπάθεια να αποφύγει να μαρκαρίσματα που θα του σπάσουν τα πόδια. Οι περισσότεροι θαυμαστές του, ωστόσο, βρίσκονται προς Ισπανία μεριά. Κάτι που σε ανύποπτο χρόνο είχε προβλέψει ο μέντοράς του, ο Ροντ Ρόντικ.

«Θυμάμαι πως όταν πήγε στην Τότεναμ τον συμβούλεψα: «Αφού πηγαίνεις σε ένα μεγάλο σύλλογο, είναι καιρός να αρχίσεις να μαθαίνεις και ισπανικά. Ο Γκάρεθ ήξερε ακριβώς τι εννοούσα». Το ίδιο και η Ρεάλ!